มู่ลี่หยางใช้ชีวิตเป็นพรานป่าหาของป่าไปขายอยู่หลายปี
แต่เข้าป่าครั้งนี้เขาได้พบหญิงสาวผู้หนึ่งหมดสติอยู่จึงช่วยนางไว้
ทว่าทันทีที่นางลืมตา
นางกลับจำอะไรไม่ได้แม้แต่ชื่อของตัวเอง
เขาจึงจำเป็นต้องดูแลนาง
แต่ที่ทำให้เขาหนักใจ ก็คือนิสัยนอนละเมอของนาง
เหตุใดทุกครั้งที่นางละเมอต้องมาอยู่บนเตียงเขาด้วยเล่า!

“พี่ลี่หยาง!”
“นอนดีๆ อย่าฟุ้งซ่าน คืนนี้เจ้าต้องพักผ่อน”
“ข้ารู้ แต่ไม่ต้องมัดข้าขนาดนี้ก็ได้”"
“ไม่ได้” เขาสะบัดมือเพียงคราวเดียว เปลวเทียนในห้องก็ดับลง “หากจะนอนเตียงเดียวกับข้าก็อย่าดื้อ อย่าซุกซน”
“พี่ลี่หยาง” เสียงหวานเอ่ยขึ้น
“นอนเสีย!”
เขาตวาดทีเดียวหญิงสาวก็เงียบเสียงไป
แม้ได้เห็นเพียงแผ่นหลังของเขา นางก็มีความสุข ขอเพียงได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ว่าอย่างไร นางก็ยอมทำทุกอย่าง
แม้จะถูกมัดเป็นบะจ่างก็ยอม.
...........

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ชื่อและตัวละคร สถานที่รวมทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ล้วนเกิดจากจินตนาการของนักเขียนทั้งสิ้น
เป็นแนวจีนโบราณที่มีความเป็นแฟนตาซี
จักรวาลเดียวกับ ‘ไข่มุกหมื่นปรารถนา’
สามารถอ่านแยกเรื่องกันได้