​

​ขนมปัง หยุดยิ้มเดี๋ยวนี้​

ผมเดินถือถาดใส่กาเเฟเข้ามาในห้องก็ไม่เจอใครเเล้วเเถมเลขาสาวหน้าห้องก็หายไปอีก สงสัยไปคุยกับลูกค้ามั้งผมได้ยินที่เขาคุยกันตอนเดินเข้ามาในบริษัท

รู้งี้ไม่น่ารีบมาเลยน่าจะคุยกับสาวห้องอาหารต่อสักหน่อย อดไปดิ

"ห้าว~"แอร์เย็นๆเเบบนี้มันชวนนอนชะมัดเเถมเมื่อคืนก็เเทบไม่ได้นอนอีกผมมองหามุมดีๆสักที่งีบสักหน่อยคงจะดีถือว่าวันนี้ทำงานเเล้วคืองกาแฟเพราะฉนันผมไม่ได่ไร้ประโยชน์แล้วมาช้ามาเร็วเเล้วเเต่มันละกันผมวางกาแฟไว้บนโต๊ะทำงานมาข้าก็ได้กินกาเเฟเย็นมาเร็วก็ได้กินกาแฟร้อน

ร่างบางไม่รอช้าเดินดุ่มๆไปนอนบนโซฟาทันที สบายดีจริงๆหยิบเอาหมอนอิงมาหนุนส่วนเสื้อเเขนยาวสีเหลืองก็นำมาห่มเเก้ขัด

.

. ..

เสร็จโจรผมเข้ามาก็เห็นไอ้เตี้ยมันนอนอยู่บนโซฟาผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมดดูเซ็กซี่ชะมัดกาแฟที่ตั้งอยู่บนโต๊ะคงเย็นชืดเเล้วสังเกตุได้จากที่ไม่มีควันลอยอยู่เลย

"อื้มมม"ผมไม่รอช้าที่จะสอดมือไปภายใต้เสื้อยืดสีขาวนั้นบีบคั้นเนื้อตัวนุ่มนิ่มของมัน

ทำไมมันน่าเอาขึ้นทุกวันได้ขนาดนี้เสียงครางที่หลุดออกมาทำเอาผมอดใจไม่ไหวก้มหน้าลงไปชิมยอดดอกของมันผ่านเสื้อยืดสีขาวตัวบางจนมันเปียกชุ่มเห็นยอดดอกที่ตั้งชูชันอย่างชัดเจน

รสชาติหวานล้ำของริมฝีปากนั้นผมยังจำมันไดดีจนอดไม่ได้ที่จะดูดดึงกรีบปากของอีกคน

"อื้มม อื้อ!!"ร่างบางที่ตื่นขึ้นมาเนื่องจากโดนรบกวนตกใจอย่างหนักตื่นมาอยู่ดีๆก็มีใครก็ไม่รู้มาปลุกปล้ำตัวเองอยู่

ปึก

ร่างบางไม่รอช้าที่จะเตะเข้าไปกลางกายคนทีกำลังรุกล้ำริมฝีปากอย่างหนักหน่วงอยู่

"โอ๊ยยยย"ผมนอนกุมกล่องดวงใจที่ตอนนี้หดไปเป็นที่เรียบร้อยเเล้วหลังจากโดนคนตัวขาวเตะมาอย่างจังอย่าพึ่งตายนะลูกไอ้ลูกพ่อ

"เห้ย!ไอ้คินเป็นไงบ้างวะ"ขนมปังที่รู้เเล้วว่าคนตรงหน้าเป็นใครก็รีบวิ่งมาดูอาการเพราะเห็นนอนจุกอยู่ด้วยใบหน้าทรมาน จนคนตัวเล็กรู้สึกผิด

"โอ้ยย ถ้าลูกกูใช้งานไม่ได้ขึ้นมาทำไงวะ"

"ใครใช้ให้มึงมาปลุกปล้ำกูไม่ให้ซุ่มให้เสียงวะ"

"กูจะเอาเมียต้องไปประกาศใส่โทรโข่งเลยมั้ยหละ"

ก็ถูกของมันซอรี่เเล้วกันพังไปได้ก็ดีจะได้เลิกหื่นสักที

ในที่สุดหมาป่าก็อดกินลูกเเกะเมคินนั่งหน้าบูดหน้าบึ้งเอาเเต่ตั้งใจทำงานไม่สนใจคนตัวเล็กบนโซฟาตั้งเเต่ความเจ็บปวดทุเราลง

ส่วนด้านขนมปังก็ได้เเต่ขดตัวเหลือบมองคนตรงหน้าเป็นระยะๆ รู้สึกผิดจริงๆนะเว้ยกูต้องง้อมั้ยเนี่ย

"มึง กูหิวเเล้ว"

"...."

"ไอ้คิน"

"...."

"เออถ้าจะเงียบกูไปก่อนหละทางใครทางมันเเล้ว จบพอ"ร่างบางว่าอย่างเหลืออดใช่สิคงจะเบื่อกันเเล้วสินะก็ดีเขาจะได้ไปให้พ้นๆจากมันสักที เหอะ!

นี่แหละอะไรที่ได้มาง่ายๆมักจะเบื่อเร็วร่างบางคว้าเอาเสื้อเเขนยาวมาสวมใส่เนื่องจากเสื้อที่เปียกชุ่มทำให้มองเห็นยอดดอกชูชันเพราะอากาศเย็นได้เป็นอย่างดี

ได้ไม่สนใจนักใช่มั้ยกูก็ไม่สนใจมึงเหมือนกัน!

ขนมปังลุกขึ้นจากโซฟาเเล้วเดินไปเตรียมเปิดประตูเพื่อกลับบ้านเขาเหนื่อย!

หมับ

"มึงไม่คิดจะง้อกูเลยหรอกูโกรธอยู่นะเว้ย"เอวบางถูกมือถ้าเข้าสวมกอดจากทางด้านหลังคนตัวเล็กหันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเเขนเเกร่ง

"จะให้ง้ออย่างไงกูผิดหรอวะ มึงก็เอาเเต่เงียบ"

"อืมกูขอโทษ กูเร่งทำงานจะได้พามึงไปห้างไงไม่ดีหรอ ตอนนี้เสร็จเเล้วไปกัน"เออ ง่ายดี โกรธง่ายหายง่ายอะไรของมันโว๊ะเเล้วไหนจะน้ำเสียงออดอ้อนเเบบนี้อีก

ไม่เหมือนคนที่เเค้นกันเลยสักนิดหรือที่ทำตัวดีเพราะอยากเอากูรึเปล่าวะ

มันยิ่งไว้ใจไม่ได้อยู่ด้วย

ตอนนี้พวกเรามาอยู่ที่ห้างดังใจกลางดมืองเเล้วครับผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะซื้ออะไร อืมพวกเครื่องใช้ก็จะหมดเเล้ว สบู่ ครีมทาผิว โฟมล้างหน้า ผมเริ่มลิสรายชื่อขึ้นในหัว

"มึงไปดูหนังกันมั้ย"ผมเลิกคิ้วมองคนชวนอยู่ดีๆก็ชวนดูหนังอารมณ์ไหนของมันวะผมก็ไม่ขัดศรคหรอกครับ มันพามาก็ต้องตามใจมันหน่อย

ผมยืนรอมันไปซื้อตั๋วหนังอยู่ครับในมือก็ถอเเล้วน้ำอัดลมกับป๊อปคอร์นจนเต็มสองมือมันดูเด่นจริงๆยิ่งไปยืนในที่เเบบนั้นสาวๆนี่จ้องจนตาเป็นมันราวกับจะรุมทึ้งมันอยู่แล้ว

เหอะๆสาวๆสวยๆเยอะเเยะไม่รู้จะมาบังคับกูทำไมไม่รู้ เเล้วทำไมกูต้องรู้สึกไม่ดีด้วยวะ

"ปะอีก10นาทีก่อนหนังจะฉาย"มันยกมือขึ้นมองนาฬิกาพร้อมเดินมาพยิบเเก้วน้ำข้างหนึ่งในมือผมส่วนอีกข้างก็จับมือผมไว้

"ปล่อยสิวะคนมองหมดแล้ว"ใบหน้ามันระรื่นน่าต่อยมากมันทำหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยิน เห้อ ผมไม่อยากเถียงเหมือนกะนยิ่งยืนยิ่งเป็นเป้าสายตารีบออกไปจากตรงนี้ดีกว่า

"A B C D E อ๊ะเจอเเล้ว"ผมมองหาเเถวเก้าอี้ที่ต้องนั่งเเล้วเดินมันเข้ามาข้างในในนี้เเทบจะไม่มีคนเลยครับมีเเถวหน้าสองสามคนอาจจะมีมาเพิ่มทีหลังก็ได้พวกเรานั่งตามเบาะที่เบือกไส้เเล้ววางของในมือใส่ช่องวางของไม่นานเพลงสรรเสริญพระบารมีก็ดังขึ้นทุกคนพร้อมใจกันยืตรงโดยไม่ได้นัดหมายเพื่อระลึกถึงพ่อหลวงพอเพลงจบทุกคนก็นั่งลงตามเดิมผมไม่รู้เหมือนกันว่าหนังที่มันเลือกดูเเนวไหนไม่ได้ถามช่างเถอะผมใช้มือหยิบป๊อปคอร์นขึ้นมากิน

อืมอร่อยจริงๆเเอร์ก็เย็นบรรยากาศน่านอนมากมาโรงหนังทีไรเหมือนมานอนเลยครับนี่จริงจัง555

ผมนั่งดูหนังมาสักพักก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากหรอกครับก็มันดันเลือกหนังเเนวฆาตรกรโรคจิตอะไรก็ไม่รู้เข้ากับตัวเองชะมัด คิดจะหลอกให้กูกลัวหละสิไม่มีทางเพราะกูชอบเเนวนี้

ฮ่าๆมือก็ล้วงป๊อปคอร์นกินเพลินๆครอบครองคนเดียวอย่างมันหนะไม่ต้องกินหรอก

"มึงเอามือมาวางตรงนี้"เสียงที่ดังไม่มากต้นเสียงมาจากไอ้คนข้างๆ

"ไม่ กูจะกินอย่าพูดด้วยในโรงหนังมันเสียมารยาท"ผมบอกกลับไปทำไมต้องเอามือไปวางด้วยกูจะกินโว้ย

"เร็วๆไม่งั้นกูจะพูดเสียงดังกว่านี้เอาให้มึงอายไปด้วยเลยเอามั้ยหละ"โอ้ยหงุดหงิดสุดท้ายผมก็ต้องรีบโกยป๊อปคอร์นอีกไม่กี่ชิ้นเข้าปากเพราะกินมานานเเล้วหมดพอดีเเล้วเอามือไปวางไส้ตามที่มันบอกขืนบ้าจี้ทำขึ้นมาจริงๆคงโดนเขาโยนออกจากโรงหนังเเน่

หมับ

มือของผมถูกมือที่ใหญ่กว่าทาบทับลงมาเเล้วกอบกุมเอาไว้

ตึกตัก.. ตึกตัก

เเล้วหัวใจบ้าจะเต้นอะไรนักหนาวะผมรู้สึกตาพร่าไปชั่วขณะหูก็อื้ออึงได้ยินเเต่เสียงหัวใจของตัวเองเต้นดังไปหมดไอ้เมคินหันมายิ้มบางๆให้ผมที่กำลังจ้องหน้ามันอยู่เเล้วรีบหันกลับไปมองจอเเล้วทำไมคุณมึงต้องน่าเเกงด้วยวะครับที่เเย่กว่านั้นคือกูจะหน้าเเดงตามมันทำไม!

สุดท้ายผมก็ดูหนังไม่รู้เรื่องเลยสักนิดเเต่ทำไมมันถึงรู้สึกคุ้มวะ

หยุดยิ้มเดี๋ยวนี้!!!!

​

#####################

ทุกคนอยากได้ดราม่ามั้ยเอ่ยย555

อาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ไรท์ไม่บอกดีกว่า หมกไว้ก่อน

ค่อยๆเรียนรู้นิสัยกันไปเนอะคินนางเริ่มเเสดงออกมากขึ้นเเล้วเเต่ปากก็ยังคงแข็งตามเดิม

ส่วนขนมปังก็มีอ่อนไหวไปเรียบร้อยแต่ก็ยังคงมีมองสาวอยู่เเถมยังเป็นพวกคิดมากเเล้วซึนๆอีก

​

ไรท์อ่านทุกคอมเม้นท์นะคะ

1คอมเม้นท์=1ล้านกำลังใจ

พวกนางสองคนยังจะอยู่กับพวกเราไปอีกสักพักเลยย