นิยายเรื่องนี้คุ้มสะยิ่งกว่าคุ้ม เพราะแต่ละตอนยาวมากกกกก

อัศวิน เทย์เลอร์ (เสือ)

ชายหนุ่มที่เห็นแค่เรื่องบนเตียงเป็นเพียงแค่เซ็ก ความรักของเขามีไว้ให้เพียงแค่เธอคนที่เขาไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้อง แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อเพื่อนสนิทมาฝากกวางน้อยให้เขาได้เลี้ยงดู เมื่อเสืออยู่ใกล้กวางมีหรือจะไม่อยากขย้ำ กวางน้อยเนื้อหวานแถมเร่าร้อนเวลาอยู่บนเตียง

กรรณิกา จารุสิงห์ (กวาง)

สาวสวยที่พึ่งกลับมาจากเมืองนอก พี่ชายของเธอช่างใจร้ายนัก เอาเธอมาฝากไว้กับเสือจอมร้ายกาจที่เขาพร้อมจะขย้ำเธอได้ทุกเมื่อ แล้วอย่างนี้เธอจะทำอย่างไร เมื่ออยากปฏิเสธเขาแต่ร่างกายกลับเรียกร้อง

ไม่เอาอะไรทั้งนั้นฉันจะไป” กรรณิกาเดินเลี่ยงจากเขาไปที่ตู้เสื้อผ้าดึงกระเป๋าออกมาเพื่อเก็บของพยายามไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“นี่คุณปล่อยฉันนะ ทำบ้าอะไร” แรงกระชากจากด้านหลังทำให้เธอโวยขึ้น เมื่อคุยกันด้วยภาษาพูดไม่รู้เรื่องก็ใช้ภาษากายก็แล้วกัน

“คุณไม่สนใจผมงั้นเหรอ” เสียงเข้มกระซิบอยู่ที่ข้างหู

“ไม่”

“แต่ร่างกายคุณสน ที่จริงผมไม่ต้องเสียเวลาของคุณเป็นแฟนด้วยซ้ำ เพราะยังไงผมก็ได้คุณอยู่แล้ว” คำพูดของเขาทำให้ร่างบางดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่ง

“ที่พูดมาทั้งหมดเพียงแค่คุณอยากได้ฉัน คุณมันโรคจิต” ตอนนี้จิตใจของกรรณิกาเริ่มจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวร่างกายเริ่มสั่นเท่าเมื่อมือของเขากำลังบีบเคล้นอยู่ที่ทรวงอกของเธอซึ่งเธอทำอะไรไม่ได้เลยเพราะสองมือถูกเขากอดรัดไว้ด้วยแขนข้างเดียว แรงผู้หญิงมีหรือจะสู้แรงผู้ชาย

“โรคจิตเหรอ ไม่เคยมีใครพูดให้ผมอย่างนี้นะ” อัศวินไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนโรคจิตอย่างที่เธอพูดรึเปล่า เขารู้แต่ว่าไม่ยอมให้เธอไปไหนแน่ ผู้หญิงคนนี้มีแรงดึงดูดให้เขาเข้าหา อยากครอบครอง อยากสัมผัส แต่ไม่รู้ว่าจะจริงจังแค่ไหน

“หยุดนะ ฉันจะฟ้องพี่สิงห์” กรรณิกายกเอาพี่ชายมาอ้างอีกครั้ง

“ตอนนี้มันไม่อยู่ให้คุณฟ้องหรอก” ไม่ใช่ว่าอัศวินไม่สนใจเพื่อนแต่ตอนนี้ความต้องการมันอยู่เหนือเหตุผล ช่วงสองสามวันมานี่เขาไม่ได้ปลดปล่อยเลย

“คุณ อืม หยุดขอร้อง” คำขอร้องนั่นไม่เป็นผลเพราะแค่คิดว่าร่างบางตรงหน้าจะไป ชายหนุ่มก็ต้องทำให้เธออยู่ที่นี่ต่อ

ซอกคอหอมกรุ่นที่ขยับหนีการซุกซบทำให้ปากอันร้ายกาจของชายหนุ่มเลื่อนลงมาที่ลาดไหล่ของเธอแทน ขบเม้มผ่านเสื้อตัวบางที่เขาพึ่งถอดออกเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมาก

“เห็นไหมว่าเธอชอบ” ความชุ่มชื่นที่มือแกร่งได้สัมผัสบ่งบอกได้อย่างดีว่าร่างบางที่อ่อนระทวยอยู่ที่อกแกร่งนั่นตอบรับสัมผัสจากชายหนุ่มแค่ไหน กรรณิกาไม่ปฏิเสธว่าร่างกายของเธอชอบสัมผัสของเขา ทุกครั้งที่เขาแตะต้องทำให้เธอไม่อยากจะออกจากอ้อมกอดนี้

“ม..ไม่” ถึงแม้ร่างกายจะชอบแต่เธอก็มีจิตสำนึกว่าสิ่งที่กำลังทำไม่ถูกต้อง

“อย่าปฏิเสธ จะลองดูไหมว่าเธอชอบแค่ไหน” ไม่ใช่แค่พูดร่างบางถูกอุ้มขึ้นแล้วเดินตรงมาที่เตียงเพียงไม่กี่ก้าว เขาวางเธอลงเตียงและตามเข้าไปทาบทับจับใบหน้าสวยให้สบตากัน อัศวินจ้องมองลงไปในดวงตานั่นที่ตอนนี้เคลิบเคลิ้มมองเขาหวานเยิ้มแล้วก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก