วันนี้ผมว่างทั้งวันไม่รู้จะทำอะไรดี เหมือนกันนั้งๆ นอนๆ อยู่แต่ในห้อง เพราะมหาลัยกว่าจะเปิดก็อาทิตย์หน้าทำให้ผมรู้สึกเบื่อเซ็งยังไม่รู้ จะให้ออกไปเที่ยวตอนกลางวันแดดก็ร้อนผิวเสียหมด เรือนร่างที่แม่ให้มามันดีก็จริงแต่ก็ดูแลรักษาด้วยไม่ว่าจะหุ่นเอย ผิวพรรณไหนจะใบหน้าหวานสวยนี่อีกบางทีผมมองตัวเองในกระจกยังแอบคิดเลยว่ากูเป็นผู้ชายแน่หรอว่ะ

กริ้งงงงงงง เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะรับแขกดังขึ้นทำให้ผมต้องหยิบขึ้นมาดูหน้าจอโชว์ชื่อคนโทรมา 'เติร์ด' เพื่อนสนิทผมที่มหาลัยเก่าผมเอง

"ว่าไง" ผมถามแล้วกดเบาเสียงทีวี ไม่ให้รบกวน

/คืนนี้วันเกิดกูมึงจะมาไหม?/

"ถ้ากูบอกไม่ไปอะ"

/เออ กูไม่ใช่เพื่อนมึงแล้วนิ/ เสียงดูงอนๆ

"หึๆ น้อยใจไปได้"

/ก็มึงทิ้งกูไปเรียนที่อื่น ยังจะไม่มาวันเกิดกูอีก/ ว่าผมอีกกูไม่ได้ทิ้งสักหน่อย แค่เปลี่ยนที่เรียน

"เออๆ ไปก็ได้" ยอมไอ้เติร์ดมันหน่อยเดี๋ยวประท้วงเลิกคบผมเป็นเพื่อนอีก

/เคร งั้นเจอกัน/ เสียงมันดูดีใจขึ้นเลย

ผมไม่คุยต่อกดวางสายไอ้เติร์ด

แอบคิดหนัก เพราะตอนเรียนที่นั่นผมไม่ได้ใช้แอคติ้งหรือแสดงบทไหนทั้งนั้น ไปเรียนแบบตัวตนของผมเลย ทำให้รู้จักกันพอสมควร และทำให้ผมต้องเจอแต่เรื่องวุ่นวาย จนต้องหนีมาเรียนที่ใหม่คนสองคนอะไม่เท่าไหร่ไงแต่มาเป็นฝูงทั้งคณะนู้นคณะนี้ ทำผมต้องปวดหัวเอาตัวรอดวันต่อวัน ไม่สิแทบทุกนาทีเลยพอใครได้เห็นหน้าสดจริงๆ ของผม ผู้ชายแม่งก็หื่นของขึ้นทุกตัวเลย แต่ยังไงคืนนี้วันเกิดเพื่อนทั้งทีจะไม่ให้ไปก็ดูใจร้ายกับมันไปหน่อย

แค่คืนเดียวคงไม่มีอะไร

หรือต่อให้มี

คนอย่างรันเวย์ เอาตัวรอดได้สบาย

ณ ผับ××

โชคดีหน่อยที่ไอ้เติร์ดมันนัดผมกินเลี้ยงวันเกิดที่ผับใกล้คอนโดผมไม่งั้นคงลำบากขับรถกลับแน่ เพราะคืนนี้ผมขับรถส่วนตัวมาเลยดึกๆ ไม่อยากนั้งแท็กซี่อันตราย ผมเดินเข้าไปข้างในก่อนจะเจอกลุ่มพวกเพื่อนของผมที่นั้งกันอยู่สามคนดีที่มันเชิญมาแค่นี้ไม่งั้นผมคงปวดหัวไปอีก

"มานั้งกะกูดิ เวย์" ไอ้ชินพูดแล้วดึงแขนผมจนเซไปหามัน

"เอ้ยได้ไงวะ มึงมานั้งกะกูนี่" ไอ้เจมส์ไม่ยอมจนต้องดึงแขนผมอีกข้างเซถลารั้งกันไปมา จนผมเริ่มรู้สึกเจ็บพวกมันสองตัวเป็นแบบนี้ตลอดแย่งจะเอาผมทำเมีย ยังไม่รวมพวกเด็กคณะอื่นอีกนะแล้วจะไม่ให้ผมย้ายได้ไงขืนทนอยู่สักวันผมคงโดนรุมโทรมตายคามหาลัย

"พอเลยกูจะนั้งกับไอ้เติร์ด"ผมสะบัดข้อมือข้างนึงออกแล้วแกะมือจากแขนอีกข้าง พวกมันสองคนมองหน้าผมอย่างไม่ยอมแพ้และยังไม่ปล่อยให้ไปง่ายๆ จนผมต้องจ้องดุๆ ชี้นิ้วใส่แล้วด่าไปสองสามทีถึงจะยอม ไอ้สองคนนี้เป็นเพื่อนเติร์ดมันอีกทีทำให้ผมต้องมาอยู่กลุ่มเดียวกัน ผมเดินอ้อมมาฝั่งตรงข้ามนั้งลงข้างๆ ไอ้เติร์ด

"พวกมึงหยุดตีกันเลยนะ ที่ไอ้เวย์มันเปลี่ยนที่เรียนก็เพราะพวกมึงนั้นละ" ไอ้เติร์ดชี้หน้าสั่งเสียงดุดันใส่พวกมันสองคน ถ้าเป็นปกติสองคนนี้คงไม่ยอมลงให้ง่ายแต่วันนี้พวกเรามาวันเกิดไอ้เติร์ดทั้งทีจะมาสร้างเรื่องให้เจ้าของงานก็ใช่เรื่องไหมล่ะ

"ไม่ใช่แค่นั้น ไหนจะเมียพวกมึงอีกจ้องจะตบกูทุกวัน" ผมบอกให้พวกมันสำนึก ถึงมันจะไม่นับเป็นเมียหรือเคยเป็น หรือแม้แต่เอาสนุกๆ แต่ยังไงผมก็โดนเล่นงานอยู่ดี ข้อหาทำตัวน่าเอาจนเหล่าชนะนีทั้งหลายเกิดหมั่นไส้อย่าว่าตบเลยรุมกระทืบมากกว่า ซึ่งไม่ใช่ความผิดของผมเลยด้วยซ้ำ

"เมียเก่ากูเลิกไปนานแล้ว" ไอ้ชินบอกอ้อมแอ้ม

"ของกูก็แค่เอาเล่น" ไอ้เจมส์ตอบอย่างเหนือกว่า

"ต่อให้พวกมึงไม่มีเมียไอเวย์ ก็ไม่เอาพวกมึงทำผัวหรอก"ไอ้เติร์ดตอบแทนผมเรียบร้อยแล้ว รู้ใจซะจริงเพื่อนผม พวกมันสองคนไม่ใช่เพื่อนสนิทโดยตรง เพราะมันเป็นเพื่อนไอ้เติร์ดอีกทีทำให้พวกเราสี่คนรู้จักกัน ผมพอดูออกว่าไอ้เติร์ดเพื่อนผมมันก็แอบชอบหนึ่งในสองคนนี้อยู่แต่ไม่แน่ใจว่าคนไหน เพราะมันสองคนก็หล่อใช่เล่นซะที่ไหน หลังจากนั้นพวกเราก็กินเหล้าเฮฮาสังสรรค์ตามปกติจนกระทั่ง...

"มึงไปเรียนที่ไหนกูจะตามไป" ไอ้เจมส์ถาม

"กูจะบอกให้โง่ไง" ผมว่าใส่มันทันที อยู่ดีๆ มาถามที่เรียนใหม่ผมคิดว่าผมจะบอกให้มันตามมาราวีหรอ

"อย่าให้กูรู้แล้วกัน มึงไม่รอดแน่"ไอ้ชินพูดก่อนจะเหยียดยิ้มร้ายออกมา พวกมันสองคนเป็นอะไรกับผมนักหนา

"เห้อ พวกมึงดูนี่เรามาผับมึงก็หากินแถวนี้สิวะ มาเอากูทำไม" ผมชี้นิ้วให้มันมองไปรอบตัวที่ตอนนี้มีแต่พวกท่องราตรีเต้นยักย้ายส่ายสะโพกยั่วยวนกัน ผู้หญิงก็เยอะผู้ชายหน้าเอาก็พอมีบ้าง

"กูชอบผู้ชาย และมึงก็สเป็คกู" ไอ้เจมส์บอกอย่างไม่ละความพยายาม

"แต่พวกมึงไม่ใช่สเป็คกู" ผมพูดตอกหน้าพวกมันสองคน ให้รู้จักเจียมตัว

"มึงชอบแบบไหน" จู่ๆ ไอ้ชินก็ถาม ทำให้ผมต้องมองไปรอบผับอีกครั้งก่อนจะหาเหยื่อดีๆ สักคนที่จะใช้คืนนี้ให้ผมพอเอาตัวรอดจากพวกมันสองตัว

"นั้นไงแบบคนนั้น และคืนนี้กูจะกลับกับเขา"ผมชี้ไปที่ผู้ชายคนนึงเขานั้งหันข้างมาทางพวกผม เห็นหน้าเขาแค่ด้านเสี้ยวเดียวยังหล่อขนาดนี้เลย สมเป็นเหยื่อชั้นดีของคืนนี้จริงๆ

"มึงเอาจริงหรอ"ไอ้เติร์ดถามเพราะปกติผมไม่ใช่พวกมาหากินข้างทางมีแต่คนแย่งกันเอา แต่คืนนี้ผมคงต้องใช้เขาจริงๆ ไม่งั้นผมอาจโดนไอ้สองคนลากกลับแน่เพราะผมหนีมาเรียนพวกมันคงอดอยากปากแห้งหิวกระหายน่าดู

"..." ผมเงียบไม่ตอบแต่พยักหน้าบอกเติร์ดให้รับรู้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินที่โต๊ะผู้ชายคนนั้น แล้วเอามือสะกิดไหล่หนาเบาๆ จากด้านหลัง จนเขาหันมามองพอเห็นหน้าผมถึงกับอึ้งไปเลยนี่มัน...

นาย 'มาร์ท'

เพื่อนแฟนไอ้พีชนิ ต้องยอมรับเลยว่ามันหล่อ (มาก) จนผมต้องมองตาค้างไปหลงแว่บนึงเลย แต่แค่หล่ออย่างเดียวเอาผมไม่อยู่หรอก

"คืนนี้ว่างไหม"ผมยิ้มถามออกไป ก่อนถือวิสาสะเดินมานั้งลงข้างๆ นายมาร์ท ฝั่งตรงข้ามคือแม็กแฟนไอ้พีชเพื่อนผมเองแต่ดูมันจะมาเที่ยวแค่สองคน

"ปกติฉันไม่ออกไปกับใครง่ายๆ " มาร์ทเหยียดยิ้มแล้วบอก ถึงไม่บอกผมก็พอรู้แหละว่าปกติคงหยิ่งน่าดู มันคงจำผมไม่ได้เพราะตอนเจอกันครั้งแรกผมอยู่ในบท 'นายเฉิ่ม' ที่มันดูถูกเหยียดหยาม แต่พอวันนี้มันเจอหน้าสวยหวานของผมไปก็มีเสร็จผมทุกราย

"งั้นวันนี้ก็ไม่ปกติ"ผมบอกทีเล่นทีจริง มันหัวเราะให้ผมหน่อยๆ อย่างอารมณ์ดี

"เห้ยๆ มึงจะออกไปกะผู้ชายหรอวะ" แม็กพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองกำลังเล่นด้วยกับผม เพราะนายมาร์ทเล่นมองจ้องหน้าหวานๆ ของผมแววตาวิบวับเชียว

"ก็ถ้าผู้ชายจะหน้าเอาขนาดนี้กูก็ไป" มันสบตาผมแต่ตอบแม็ก ครั้งก่อนที่เจอกันยังบอกว่าผม 'เฉิ่มหน้าอุบาทว์กินไม่ลง' มาวันนี้อยากจะเอาผมขึ้นมา งั้นผมขอปั่นหัวมันเล่นเอาคืนเบาๆ สักหน่อยดีกว่า ผมเอามือไปจับแขนนายมาร์ทลูบไล้เบาๆ เหมือนหยอกล้อ

"งั้นไปส่งหน่อยสิ ตอนนี้เลย"ผมบอกเสียงสองอย่างออดอ้อน ก่อนนายมาร์ทจะยิ้มรับคำผมทำท่าจะเข้ามาหอมแก้ม แต่ผมหลบทันใครยอมง่ายๆ ล่ะ

"กูไปก่อนนะ" มาร์ทหันไปบอกแม็ก ก่อนจะจับกุมมือผมให้ลุกขึ้น

"เออโชคดี"

ผมพามาร์ทเดินกลับมาที่โต๊ะของตัวเองเพื่อจะบอกลากลุ่มเพื่อนก่อนจะกลับสักหน่อย

"กูกลับก่อนนะพวกมึง"ผมบอกทุกคนในโต๊ะไอ้เติร์ดได้แต่พยักหน้ารับมองอึ้งๆ งงๆ ก่อนผมจะหันไปเห็นสีหน้าเคืองๆ ของไอ้เพื่อนสองตัวจอมบ้ากาม

"เออ" น้ำเสียงกระแทกอย่างไม่พอใจ

"อย่าให้ทีกูบ้างนะ" ไอ้ชินกัดฟันพูดกรอดคงผิดหวังที่คืนนี้ไม่ได้งาบผมอย่างที่พวกมันหวังไว้เพราะตอนกินเหล้ากันมันสองคนคงคิดจะมอมผมแต่คือผมรู้ไงไม่เล่นจี้ไปตามเกมส์และไม่มีทางที่พวกมันจะทำสำเร็จ

ผมไม่สนใจพวกเพื่อนต่อเดินจูงมือนายมาร์ทออกมา จนถึงลานจอดรถก่อนจะกดรีโมทปลดล็อกประตู

"นายไปได้แล้ว ขอบใจนะที่มาส่ง" ผมหันหลังมาบอกนายมาร์ทที่เดินตามหลังมาติดๆ

"ส่ง" หน้าดูงงมาก

"ใช่ถึงรถแล้วไง" มาร์ทมันคงคิดว่าที่ผมชวนออกมาเพื่อเอากับมันง่ายๆ เหมือนพวกชอบหิ้วคนกลับตอนเมางั้นสิ ไม่มีทางผมไม่ใช่ของฟรีนะ หากินง่ายไปหน่อยไหม

"ไหนบอกจะกลับด้วยกันไง" มาร์ททวงถามผมทันที

"บอกตอนไหนว่าจะไปด้วย" ผมเชิดหน้าเอียงคอถามกลับ

"ไม่รู้ละออกมาแล้วก็ต้องกลับด้วยกัน" มันบอกอย่างไม่ยอมแล้วเอามือมาจับแขนผมไว้แน่น

"ปล่อย"

"..."มันไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนผมแถมจับบีบซะแน่นด้วย มาร์ทมองหน้าผมกลับอย่างไม่ยอมเหมือนเดิม ผมว่ามันคงพูดไม่รู้เรื่องแล้วเจอผมปั่นหัวแค่นี้ถึงกับไปไม่เป็นเลยหรอ หน้าก็ออกหล่อจะยื้อผู้ชายอย่างผมไว้ทำไมว่ะ ในเมื่อไม่ยอมงั้นผมคงต้องใช้กลเม็ดวิธีเอาตัวรอดแล้ว

ผมเสมองข้ามไปทางด้านหลังนายมาร์ทก่อนจะทำตาโตลุกวาว อ้าปากค้างเหมือนคนตกใจ แล้วเอามือชี้ไปข้างหลังเหมือนเจอผี

.

.

.

.

"เฮ้ย! ดูนั้นจานบิน"

มันเผลอหันหลังขวับไปมอง ทำให้ผมได้โอกาสรีบสะบัดมือออกอย่างไว แล้วรีบเปิดประตูขึ้นรถทันทีก่อนมันจะดึงสติกลับได้

โอ๊ย ขำหัวเราะให้ฟันหลุดจานบินที่ไหนมีวะ หึๆ

ก๊อกๆ ๆ!!!!!

นายมาร์ทมันเคาะกระจกรถผมรัวแรงๆ แถมยังพยายามจะเปิดประตูอีกแต่ผมล็อกเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้แอ้มผมหรอก

"ลงมานะเว้ย" มันเรียกเสียงเหี้ยม ทำหน้าเหมือนคนโดนหลอกที่พร้อมจะโวยวายอาระวาดอย่างบ้าคลั่ง แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเห็นแล้วก็ต้องอมยิ้มเลยตลกหน้าแมร่งว่ะ ก่อนผมจะหันหน้าไปแกล้งกระตุกยิ้มกวนๆ ให้มันผ่านกระจกใสของรถแล้ว...

ยกมือบ๊าย บาย

นี่ละครับ ตัวตนของรันเวย์