“ไท่โฮ่วเสด็จเพคะ”นางกำนัลทำให้เสวี่ยอวี้หลันได้สติกลับคืนมา นางเพิ่งนึกออกมาได้ว่า ไท่โฮ่วเจ้าซู่หนี่ว์ทรงประสงค์สิ่งใดจากการก้าวสู่ตำแหน่งหวงโฮว่ของแม่นางน้อยตระกูลเสวี่ย

แต่งกายเรียบร้อยดีแล้วนางพยายามกล้ำกลืนความง่วงงุน เบิกตามองเหล่าคนแปลกหน้าที่ก้าวตามองค์ไท่โฮ่วด้วยความระทึกในใจไม่จาง ไท่โฮ่วพระองค์นี้ล้วนแต่มาจากการคัดสรรจากไท่โฮว่พระองค์ก่อน เรื่องราวในตำหนักของวังหลวงนั้นช่างมากมายเสียจนยากแก่การจดจำ เสวี่ยอวี้หลันพยายามรักษากิริยามารยาทเต็มที่

“อวี้เอ๋อร์ถวายพระพรไทโฮ่วเพคะ ขอทรงพลานามัยสมบูรณ์พระชนมายุยาวนานพันๆปีเพคะ”

“ลุกขึ้นเถิด แม่นางเสวี่ย พวกเราหาได้อื่นไกลกันแล้ว ยามนี้ตำแหน่งหวงโฮว่ล้วนถูกจับจองไว้แล้ว เหนือหัวทรงแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง เกรงว่าแม่อย่างเราก็ไม่ได้อยู่ในสายพระเนตรพระกรรณ”

นางยิ้มแย้มและโบกมือไล่บรรดานางกำนัลและคนติดตามให้ถอยออกไปจนหมดสิ้น เสวี่ยอวี้หลันขยับกายลุกยืนค้อมกายเล็กน้อยรอจนพระนางทรุดกายลงบนที่นั่ง จึงได้ย่อกายนั่งลงยังที่นั่งด้านข้าง

“อย่างไรก็ตาม เสด็จแม่ย่อมมีสิทธิ์เลือกสรรนางสนมในหวังหลังเช่นเดิม หม่อมฉันก็แค่อยากได้พระชายาที่ตระหนักถึงราชกิจของวังหลวงมากกว่าคิดสร้างทายาทมังกรพะย่ะค่ะ”เสียงอ่อนเอื่อยนั้นดังมาจากประตูทางเข้า ทำให้บรรยากาศในห้องนี้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ไท่โฮว่แย้มยิ้มให้กับบุตรชายของนาง

“ลูกเซิน เจ้ามาได้รวดเร็วดีจริง สมแล้วที่เป็นจวนไร้พ่าย ต้องขออภัยที่แม่มารบกวนเวลาหวานชื่นฤดูวสันต์ของลูกเซิน นั่นเพราะเหตุการณ์ตายของอนุของอ๋องโม่หยาง มีคดีร้ายแรงเช่นนี้ แม่จะอยู่เฉยได้อย่างไร หวังว่าลูกเซินจะไม่รำคาญที่แม่จุ้นจ้านเรื่องของผู้อื่น”

“ถวายพระพรเสด็จแม่ กระหม่อมหาได้กล้ากล่าวว่าเสด็จแม่ได้ การตายของสนมของท่านอ๋อง ย่อมต้องหาสาเหตุเช่นคดีอื่นๆ”

“ใช่แล้ว ฝ่าบาท แม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง อนุภรรยาของอ๋องโม่หยางมากมายเกินจำเป็นจริงๆ”นางเอ่ยอย่างเห็นด้วย หวงตี้หนุ่มก้าวมาใกล้ พระนางก่อนจะแย้มสรวลอย่างเข้าพระทัยนาง

“กระหม่อมสั่งให้แพทย์ชันสูตรศพคนตายแล้ว อีกไม่นายคงได้รู้สาเหตุ หากเกิดการฆาตกรรมจริงๆก็นับว่าจวนเสด็จอาไม่ปลอดภัยแล้วพะย่ะค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะทำเช่นไรดี ฝ่าบาท”

“เสด็จแม่จงวางพระทัย กระหม่อมย่อมมีวิธีจัดการกับคนร้าย คดีนี้แม้จะเป็นคดีไม่สำคัญ แต่เกิดในจวนเสด็จอาย่อมมองข้ามไม่ได้ คนตายเป็นเพียงบุตรีพ่อค้าเมืองซ่ง แม้ไร้ชื่อเสียงแต่ก็นับว่าเป็นหนึ่งชีวิตเช่นกัน แคว้นเหอหนานของเราย่อมให้ความยุติธรรมแก่ทุกแคว้นในเมืองใต้การปกครองพะย่ะค่ะ ขอเวลาให้กระหม่อมส่งคนสืบหาสาเหตุแน่ชัดก่อนมั่นพระทัยได้เลยว่ากระหม่อมจะให้ความเป็นธรรมกับทุกฝ่าย ยามนี้เสด็จแม่ลำบากมาถึงจวนไร้พ่าย คงไม่ได้มีแค่เรื่องการตายของอนุภรรยาของท่านอ๋องกระมัง..”

“เจ้าช่างเก่งเรื่องการคาดเดาใจแม่ได้ดียิ่งลูกเซิน..”

“เช่นนั้น อวี้เอ๋อร์ เจ้าไปนอนพักผ่อนเถิด เราจะสนทนากับเสด็จแม่สักพัก”

เขายิ้มแย้มพลางกวักมือเรียกหานางกำนัลสองนางเข้ามาประคองหวงโฮ่วที่นั่งนิ่งตรงนี้ เสวี่ยอวี้หลันรีบย่อกายต่อพระนางด้วยมารยาทอ่อนช้อย

“หม่อมฉันทูลลาเพคะ ไท่โฮว่”

“อืม..”นางส่งเสียงในลำคอ ดวงตาคู่หงส์นั้นมองตามร่างแม่นางน้อยด้วยสีพระพักตร์ที่มาดหมายบางอย่างหันมาทางบุตรแห่งสวรรค์ที่ยังคงไม่ได้ละสายตาตามเบื้องหลังหวงโฮ่ว แววพระเนตรอันลึกซึ้งนั้นทำให้นางกระตุกยิ้มในสีพระพักตร์อย่างเยือกเย็น ลูกเซินกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความหลงใหลโดยแท้..นางครุ่นคิดอย่างพึงพระทัย

“เรื่องตำแหน่งกุ้ยเฟยของฝ่าบาทเล่า..”

“หม่อมฉันตามพระทัยเสด็จแม่พะย่ะค่ะ ทรงเลือกสรรได้เลยพะย่ะค่ะ”

“แต่ลูกเซินจะไม่ถามสักนิดหรือว่าเลือกบุตรสาวสกุลใดบ้าง”เขายิ้มอีกครั้งด้วยท่าทีซื่อใส

“บรรดาสนมในวังหลังนั้นย่อมยกให้หวงโฮว่เป็นผู้จัดการและดูแล แต่ยามนี้เสด็จแม่ทรงเห็นแล้วว่าหวงโฮ่วของหม่อมฉันนั้นไร้เดียงสาเพียงใด อวี้เอ๋อร์เป็นแค่เด็กสาวที่ไม่เคยออกงานใดๆ ลำพังรับใช้หม่อมฉัน นางก็คงหมดแรงแล้วพะย่ะค่ะ ดังนั้นมอบหมายให้เสด็จแม่ดูแลพวกสนมวังหลัง ย่อมจะประเสริฐกว่า ปล่อยอวี้เอ๋อร์ให้คุ้นเคยกับตำแหน่งหวงโฮว่ก่อนสักระยะ จากนั้นค่อยให้นางเป็นคนดูแลก็ยังไม่สาย”

นางข่มพระทัยที่เดือดดาลไว้จนมิดชิด ที่เอ่ยมาทั้งหมดนั่นแปลว่าเขาจะไม่ไปเยือนวังหลังสินะ..นางคิดในพระทัยที่กรุ่นไปด้วยความแค้นเคืองไม่จาง

“เช่นนั้นก็ตามใจลูกเซินเถิด แม่ย่อมเห็นแก่ความสุขของลูกเซินยิ่งกว่าอื่นใด นอกเหนือกว่านั้นการสร้างทายาทมังกรก็สำคัญเช่นกัน หวงโฮ่วของลูกเซินอาจจะสุขภาพแข็งแรงจนพร้อมมีทายาทมังกรได้เร็ววัน..”เขายิ้มแทนการตอบโต้ เอื้อมมือไปประคองแขนของนางพลางกล่าวว่า

“หม่อมฉันจะไปส่งพะย่ะค่ะ รถม้าเตรียมพร้อมแล้ว” โดยไม่รอคำตอบจากคนเป็นมารดาแห่งแผ่นดิน หวงตี้สะบัดมือแค่ครั้งเดียว กงกงซุนหมิงก้าวมาหน้าประตู

“ทุกอย่างพร้อมแล้วพะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“ดียิ่ง ซุนหมิง ส่งเสด็จแม่ของเราให้ถึงตกหนักเสวยจันทร์อย่างปลอดภัย”

“รับด้วยเกล้าพะย่ะค่ะ”

“เชิญเสด็จพะย่ะค่ะ เสด็จแม่”

“รักษาวรกายด้วยลูกเซิน”

“ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ”เขายิ้มเล็กน้อยรอจนร่างสง่างามนั้นก้าวหายไปกับขบวนนางกำนัล โอรสสวรรค์ถึงกับยกมือลูบจมุกตนเองเบาๆ นี่นางคงรู้ตัวแล้ว..เขาครุ่นคิดพลางผ่อนคลายลมหายใจแผ่วเบาอีกครั้ง

จวนไร้พ่ายหาได้สงบเงียบดังวันก่อนไม่ ยามนี้ เจ้าของจวนกลับหน้าตาเคร่งเครียดเสียจนแม้แต่หวงตี้ก็ยังมองเห็นง่ายดาย

“แม่ทัพเสวี่ย อย่าได้กังวลใจ เราจะเร่งรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”เขาเอ่ยปากออกไป เหลือบตามองสองผู้เฒ่าสกุลเสวี่ยกับสกุลซื่อหยวน พวกเขาล้วนมีสีหน้าไม่แตกต่างกันนัก พวกเขากลัวว่าองค์ไท่โฮว่จะมีแผนอื่นใดอีกกับการคว้าตำแหน่งหวงโฮว่คืนไปให้คนของตนเองได้กอดไว้

บริเวณสวนไม้ที่เย็นเยียบ ในตำหนักเสวยจันทร์ ยามนี้กำลังตกอยู่ในความเร่าร้อน นางกำนัลหลายนางต่างยืนนิ่งกับที่ รอรับคำสั่งจากพระนางด้วยจิตใจเยือกเย็น

“แม่นางสกุลเหอขอเข้าเฝ้าเพคะ”

นางข้าหลวงกล่าวด้วยเสียงราบเรียบก้มกายนิ่งรออยู่นานสองนานม่านสีแดงสดเคลื่อนไหวไปมากับเรียวแขนขาวดุจหิมะของหญิงสาวนางหนึ่ง

“ปล่อยให้นางไปรอที่ศาลาฟู่เหริน”

คำสั่งนั้นทำให้นางข้าหลวงเร่งถดถอยกายห่างออกมาเลื่อนปิดบานประตูเชื่องช้าแผ่วเบา หูของนางได้ยินเสียงครางครวญจนใบหน้าเกิดการเห่อร้อนแต่ก็แค่วูบเดียวเท่านั้นมันกลับสู่ความสงบอีกครั้งหันมาทางนางกำนัลคนสนิท

“ไปเชิญแม่นางสกุลเหอไปรอที่ศาลาท่าน้ำฟู่เหริน”

“เจ้าค่ะ นายท่าน” นางเหลือบตาไปที่สวนไม้แห่งนี้พลางขมวดคิ้วมุ่นปล่อยความเงียบให้เกิดขึ้นอยู่นาน ฤดูหนาวกำลังจะเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง นางเองก็เช่นกัน พระนางผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินกำลังร้อนไปด้วยเรือนกายที่ต้องการเครื่องบำบัดทางร่างกายอีกมากมาย

“ยาอายุวัฒนะ ตัวใหม่ที่แพทย์หลวงให้มานั่นอาจจะไม่พอเพียง เราต้องหาไข่มุกดำอีกสามเม็ดที่เหลือให้เจอ..สือซิ่ว”

“รับคำสั่งท่านข้าหลวง”

“ติดต่อพรรคมารให้พวกมันรีบลงมือได้แล้ว พระนางอาจจะไม่รอจนงานแต่งตั้งแล้วเสร็จ..เหลือเวลาแค่สามราตรี ยาตัวใหม่จะหมดลง เจ้ารู้ใช่ไหม หากชักช้าจะเกิดความเสียหายมากเพียงใด”

“เรียนท่านข้าหลวง ยามนี้อากาศหนาวจัด มีผู้อพยพมาจากเขตชายแดนทางแคว้นฉู่ แคว้นเยว่ และแคว้นเว่ย มาชุมนุมที่ชายแดนด้านหน้าด่าน พวกเขาขอหลบพายุหิมะ”

“มีสิ่งใดแลกเปลี่ยนเล่า แคว้นเหอหนานของเรามีแหล่งพักพิงมากพอสำหรับผู้อพยพ”

“ได้ยินว่ามีกลุ่มพ่อค้าวาณิชมาจากแคว้นซ่งอีกหลายรายที่มีสมุนไพรล้ำค่า”

“นับว่าดี..เอาเถอะจงทำรายงานมาให้ข้าสือซิ่ว เร่งมือหน่อย ก่อนงานอภิเษกจะเริ่มขึ้น..ไท่โฮว่อาจจะพระทัยดีก็ได้”นางกดเสียงต่ำลงกับคำสั่งลับๆ สือซิ่วน้อมกายรับคำสั่งก่อนจะพลิ้วกายหายไปกับหิมะที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย นางข้าหลวงกระตุกยิ้มมุมปากพลางก้มหน้าครุ่นคิดในใจ มือนั้นขยำผ้าเช็ดหน้าจนมันยับย่นไม่รู้ตัว

ข่าวการมาของพรรคมารกำลังทำให้ราชสำนักแตกตื่น แต่ขุนนางหรือแม่ทัพล้วนเก็บปากเก็บคำตนเองไว้ ยามนี้ใครจะกล้าปริปาก ทุกคนล้วนกลัวอาญาทั้งสิ้น มิเช่นนั้นพวกเขาอาจจะสิ้นทั้งตระกูลก็เป็นได้