5

เรื่องลับที่ไม่เคยรู้ (3)

หลังจากใส่บาตรกับพ่อเลี้ยงเสร็จและส่งพ่อเลี้ยงไปทำงานในไร่แล้วงามตาก็ลงมาขลุกอยู่ในครัวเฉกเช่นเดิม แล้วงามตาก็พบว่าวันนี้ในครัวมีวัตถุดิบสำหรับปรุงอาหารมากกว่าปกติ

“ทำไมวันนี้กับข้าวกับปลาเยอะจังจ๊ะป้า” งามตาอดถามไม่ได้เมื่อเห็นป้าเอมใส่แว่นตากำลังนั่งแกะสลักฟักเขียวอย่างขะมักเขม้น

“วันนี้พ่อเลี้ยงมีแขกมาทานข้าวที่บ้านน่ะค่ะ พ่อเลี้ยงไม่ได้บอกเหรอ”

“ไม่เห็นพูดอะไรเลย งั้นให้งามช่วยนะ”

“ดีเลย ป้ายิ่งสายตาไม่ค่อยดี เอ็งแกะสลักฟักทองลูกนั้นไปก็แล้วกัน เดี๋ยวป้าจะทำสังขยาฟักทองไว้เลี้ยงท่านผู้ว่าฯ” ว่าแล้วป้าเอมก็ยกฟักทองขนาดย่อมมาให้งามตาพร้อมกับมีดแกะสลัก

“แขกของพ่อเลี้ยงคือท่านผู้ว่าฯเหรอจ๊ะ?”

“อื้อ นายอำเภอก็มาด้วย เห็นว่าจะทำโครงการอะไรสักอย่าง พ่อเลี้ยงก็เลยชวนมากินข้าวที่บ้านน่ะ”

งามตาพยักหน้า แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตาแกะสลักฟักทองไปเรื่อย ๆ พอเสร็จจากงานฝีมือ หญิงสาวก็มาช่วยป้าเอมหั่นผักต่อ

“ไม่ต้องทำแล้ว อันนั้นไว้ให้นังชบามันทำบ้าง ดูซิ ใช้ให้มันไปซื้อของมาเพิ่ม ป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมาเลย ไม่รู้นังชบาไปเถลไถลที่ไหน” ป้าเอมเท้าสะเอว บ่นพึมพำขณะหันไปหยิบผักออกจากถุงมาใส่กะละมัง และหยดด่างทับทิมแช่เอาไว้

“บ่นอะไรป้าเอม ใช้ให้ซื้อตั้งหลายอย่าง จะเร่งอะไรนักหนา” ชบาที่เพิ่งกลับมาแล้วได้ยินป้าเอมบ่นเลยเอ่ยถามทะลุกลางป้อง ซ้ำยังทำหน้ายุ่ง เหงื่อโทรมกาย

“กลับมาก็ดีแล้ว เอาไก่มานี่เลย รีบ ๆ หมักจะได้เข้าเนื้อ”

“อะ เอาไปเลยป้า” ชบาส่งถุงไก่สดให้ แล้วตั้งท่าจะเดินหนีมันซะดื้อ ๆ

“แล้วนั่นเอ็งจะไปไหน?”

“ไปทำงานอย่างอื่นบ้างสิป้า” ชบาตอบเสียงสะบัด

“งานอะไรของเอ็งวะ?” ป้าเอมถามเสียงขุ่น ทำหน้ายุ่ง

“ป้าจะอยากรู้ไปทำไม?” แทนที่จะตอบชบากลับย้อนถาม

“เอ๊ะ นังนี่ มานี่เลย มาช่วยข้าปอกกระเทียมนี่”

“ก็ให้อีงามมันทำไปสิป้า”

“อีชบา!” ป้าเอมอดตวาดเสียงดังไม่ได้

“เรียกฉันทำไมป้า” แทนที่จะสลด ชบาก็ไม่ได้มีท่าทีแบบนั้น ซ้ำยังเชิดหน้าขึ้นกวนโทสะ

“เอ็งเป็นใคร แล้วคนที่เอ็งเรียกจิกหัวนั่นเป็นใคร หัดสำเหนียกไว้บ้างสิว่าคนที่เอ็งเรียกจิกกบาลน่ะ เขาเป็นเจ้านายเอ็งนะโว้ย!”

“ใช่ซะที่ไหนเล่า คนที่จ่ายเงินเดือนให้ฉันคือพ่อเลี้ยงอินทร ไม่ใช่แม่นี่สักหน่อย” ชบาเถียงฉอด ๆ

“เออ แล้วงามไม่ใช่เมียพ่อเลี้ยงหรือไง ยังไงงามก็เป็นเจ้านายของเอ็ง!”

“ป้าก็ยอมรับมันเป็นเจ้านายไปคนเดียวเถอะ แต่ฉันไม่ยอมรับมันหรอก เจ้านายของฉันมีแค่พ่อเลี้ยงอินทรเท่านั้น”

“งั้นเอ็งก็ตามเจ้านายของเอ็งไปทำงานในไร่นู่นเลยไป ไปสิ!” ไม่เพียงเอ่ยไล่ป้าเอมยังเอาเปลือกฟักที่ถูกปอกทิ้งไว้ปาใส่ชบาด้วย

“โว้ย! ไปก็ได้วะ เบื่อคนแก่ปากมากจริง” แล้วชบาก็สะบัดก้นเดินลงส้นเท้าบึงปังกลับไป

ส่วนป้าเอมถอนหายใจออกมายาว แล้วหยิบยาดมมาดม “ป้าสุดที่จะทนกับนังชบาแล้วจริง ๆ ไม่รู้เอ็งทนมันได้ยังไง”

“ไม่ต้องเอามาใส่ใจ ไม่คิดซ้ำ ก็ไม่มีอะไรแล้วจ้ะป้า ชบาเป็นแบบนั้นมานานแล้ว งามไม่อยากไปถือสา ไม่งั้นคงปวดหัวไม่จบไม่สิ้น”

“เออ ก็ดีที่คิดอย่างนั้น แต่เอ็งระวังเนื้อระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะ ป้าล่ะไม่ไว้ใจนังชบามันเลย” พูดแล้วป้าเอมก็ถอนหายใจพลางส่ายหน้า แล้วหันไปจัดการกับเนื้อไก่สดที่ชบาหิ้วมาทิ้งไว้ให้

ส่วนงามตาหันมาช่วยงานป้าเอมจนเสร็จ พอหมดงานในครัวแล้วงามตาก็ลุกไปจัดแจกันดอกไม้ รวมทั้งเอาผ้าลายลูกไม้สีขาวสะอาดตามาปูโต๊ะ และเริ่มจัดแต่งโต๊ะอาหาร

จนเที่ยงตรงพ่อเลี้ยงอินทรก็โทรมาบอกเธอว่าจะเข้าไปที่บ้านพร้อมแขกในรอบเย็นเลย นอนจากนี้พ่อเลี้ยงยังย้ำให้เธอแต่งตัวสวย ๆ ด้วยเสื้อผ้าที่เขาเลือกให้

พอเสร็จงานทั้งหมดแล้ว งามตาก็มาจัดการอาบน้ำแต่งตัว เธอเลือกชุดสวยที่เก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าออกมา ทว่าหยิบชุดที่ตั้งใจจะใส่ในค่ำนี้ หญิงสาวก็นิ่วหน้า ใจหายวาบเมื่อพบว่าชุดที่พ่อเลี้ยงอินทรซื้อให้ถูกตัดขาดรุ่งริ่งจนใส่ไม่ได้!

เมื่อเป็นเช่นนั้นงามตาจึงแก้ปัญหาด้วยการไปขอยืมผ้าทอของป้าเอมมาใส่ คู่กับเสื้อลูกไม้ของเธอแทน นอกจากนี้เธอยังเอาดอกลีลาวดีที่ต้นมาติดไว้ที่เรือนผมที่เกล้ามวยเอาไว้