โอมานนั่งยิ้มกับตัวเอง เขาคิดไปถึงตอนที่มาราตรีซบหน้าลงบนอกแกร่งของเขา ไม่น่าจะเชื่อว่าเธอจะรับรักเขาง่ายดายเช่นนี้ เขาวาดฝันเอาไว้ถึงอนาคตว่าจะได้ครองคู่กับมาราตรีจนแก่เฒ่า และเขาไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะส่งมอบเงินทั้งหมดที่เขามี ให้กับเธอซึ่งตอนนี้เขาเหลือเงินติดตัวเพียงหนึ่งพัน Dirhams หรือประมาณเก้าพันบาทเท่านั้น

"มาราตรียอดรัก" โอมานผู้มีจิตใจซื่อสัตย์ไม่ฉุกคิดขึ้นมาแม้แต่น้อยว่ามาราตรีจะคิดหลอกลวงเขา เธอบอกกับเขาว่าเธอตัดใจจากอัสมานได้แล้ว อีกอย่างอัสมานเองก็แต่งงานกับพริซเซียร่าไปแล้ว เธอไม่อยากจะทำให้ครอบครัวของอัสมานต้องแตกแยกที่สำคัญอัสมานไม่มีทางที่จะรับหล่อนได้ ทำให้โอมานเชื่อเสียสนิทใจ

"โอมาน...ทำอะไรอยู่" เสียงหวานของมาราตรีเอ่ยถามจากด้านหลังทำให้โอมานรีบหันกลับไปมองด้วยความดีใจ

"เปล่ามาราตรี...ทำความสะอาดเสร็จแล้วเหรอ" โอมานเอ่ยถามขึ้น

"ยังไม่ได้ทำเลยฉันรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย...นายช่วยทำแทนฉันได้มั้ยโอมาน" มาราตรีแสร้งทำเป็นจะล้มขึ้นมาเสียให้ได้ทำให้โอมานรีบเข้าประคองเอาไว้ในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วง

"งั้นไปพักที่ห้องก่อน...เดี๋ยวผมทำแทนทุกอย่างเอง...มาผมพาไปพัก" มาราตรีลอบยิ้มออกมา ตั้งแต่หลอกใช้โอมานชีวิตของเธอก็ดูสุขสบายขึ้นกว่าแต่ก่อน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงินทองหรือการงานเธอจะใช้โอมานตลอด ซึ่งเขาก็ทำให้โดยไม่รีรอ แม้ว่าโอมานจะทำดีกับมาราตรีมาเพียงใดแต่หัวใจของเธอก็ยังคงใฝ่หาเพียงอัสมานคนเดียวเท่านั้น รู้ทั้งรู้ว่าอัสมานแต่งงานแล้วแต่เธอก็ยังคงต้องการครอบครองเขา เมื่อรู้ว่าอัสมานต้องการมีลูกเธอก็แอบเอาสมุนไพรที่เมื่อกินเข้าไปแล้วจะสามารถแท้งลูกได้ ให้พริซเซียร่ากินอยู่เสมอจึงทำให้พริซเซียร่ายังไม่ท้องเสียที

"โอมาน...ช่วยไปซื้อนี่ให้ฉันหน่อยนะ" มาราตรีหยิบกระดาษขึ้นมาส่งให้โอมาน

"ทำไมเธอกินพวกนี้บ่อยจัง" โอมานถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะเขาไปซื้อสมุนไพรให้มาราตรีบ่อยเสียเหลือเกิน

"ที่ฉันเวียนหัวก็เพราะเลือดลมไม่ดี สมุนไพรพวกนี้ช่วยให้ประจำเดือนมาปกตินายไม่รู้หรือไง"

"อ้าวอย่างนั้นเองหรอกเหรอ...ได้ ๆ ตอนเย็นผมจะไปซื้อมาให้นะ คุณพักผ่อนเถอะ"

'นังพริซเซียร่า....แกไม่มีวันท้องหรอก...ฉันไม่ยอมให้แกมีลูกกับอัสมานเด็ดขาด' ทันทีที่โอมานออกจากห้องไปมาราตรีก็แสยะยิ้มร้ายออกมา

ด้านพริซเซียร่าเองก็ได้แต่สงสัยว่าทำไม ประจำเดือนของเธอยังมาปกติทั้งที่เธอและอัสมานพยายามเรื่องการมีลูกอย่างมาก ด้านอัสมานเอกแม้จะทำงานจนเหนื่อยอ่อนแต่ก็ไม่ลืมทำการบ้านทุกวัน ซึ่งนี่ทำให้พริซเซียร่าเริ่มสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา

"ทำไมฉันไม่ท้องสักที...เกิดอะไรขึ้น...น้ำเชื้ออัสมานก็แข็งแรงดีส่วนร่างกายเราก็แข็งแรงทำไมจะมีลูกไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่"

ร่างบางลุกขึ้นยืนเพื่อบิดไล่ความเมื่อยขบออกจากร่างกาย เธอไม่ได้ไปทำงานอีกเลยตั้งแต่กลับจากเมืองไทยเนื่องด้วยอัสมานต้องการให้เธอพักผ่อนเต็มที่ และไม่ค่อยอยากให้เดินทางไปไหนไกล ๆ เขาบอกกับเธอว่าภายในเดือนนี้เธอจะต้องมีลูกให้กับเขา พริซเซียร่ารู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องทนอยู่บ้านคนเดียวตลอดทั้งวัน แม้ว่าอัสมานจะโทรหาเธออยู่บ่อย ๆ แต่ด้วยความที่เป็นคนอยู่นิ่งไม่ค่อยได้เธอจึงคิดว่าออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้างจะดีกว่า

"อ้าวโอมาน...เธอเปลี่ยนหน้าที่มาทำความสะอาดบ้านแล้วเหรอ...มาราตรีไปไหน" พริซเซียร่าเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

"วันนี้มาราตรีเวียนหัวครับผมเลยอาสามาทำงานแทน"

"อ้าวมาราตรีเป็นอะไร ไปหาหมอหรือยัง ฉันอนุญาตให้ไปได้"

"เธอบอกว่านอนพักเดี๋ยวก็ดีขึ้นครับเป็นโรคของผู้หญิงน่ะครับ"

"อ๋อ พวกประจำเดือนนะเหรอ"

"ประมาณนั้นครับคุณพริซ"

"โอเค ๆ เธอทำงานต่อเถอะฉันจะไปเดินเล่นซักหน่อย"

"เอ่อ...คุณพริซครับคือ...เอ่อ...คุณอัสมานสั่งไว้ไม่ให้คุณพริซออกไปไหนไกล ๆ ครับ"

"โอ้ยยย....โอมาน...ฉันไปแค่หน้าบ้านนี่เอง...ไม่ได้ไปไหนไกลเลย"

"เอ่อ...ครับ ครับคุณพริซตามสบายครับ"

พริซเซียร่าเดินเล่นรอบ ๆ บ้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ ที่อัสมานสรรหามาปลูกเอาไว้เพราะรู้ว่าพริซเซียร่าชอบให้บ้านมีดอกไม้เยอะ ๆ

"ใครเอาเปลือกไม้อะไรมาทิ้งตรงนี้เนี่ยะเยอะแยะเลย" พริซเซียร่าเดินเข้าไปใกล ้ๆ กับกองเปลือกไม้หลากชนิดที่ถูกทิ้งไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ภายในบ้าน

"ปุ๋ยงั้นเหรอ" พริซเซียร่าหยิบเปลือกไม้ขึ้นมาดม

"เอ๊ะ...กลิ่นคุ้น ๆ กลิ่นเหมือนน้ำแกงที่มาราตรีชอบทำให้เรากินเลย" พริซเซียร่าขมวดคิ้วสงสัยพลางอยากรู้ขึ้นมาว่ามันคือเปลือกของไม้ประเภทใด จึงเก็บตัวอย่างเอาไว้เพื่อถามหาคนรู้ต่อไป

โอมานรีบทำงานบ้านให้เสร็จเพื่อที่เขาจะได้ไปซื้อยาให้มาราตรีตามที่เธอสั่งเอาไว้ ประจวบเหมาะกับพริซเซียร่าเดินกลับเข้าบ้านมาพอดีจึงทำให้เดินสวนกัน

"โอมานนายจะไปไหน"

"ผมกำลังจะออกไปซื้อยาให้มาราตรีครับ"

"ยา...ยาอะไร"

"ผมก็ไม่รู้ครับแต่มาราตรีเขียนชื่อยาแล้วให้ผมไปซื้อให้"

"ขอฉันดูรายการหน่อยสิโอมาน" พริซเซียร่าเกิดอยากรู้ขึ้นมาจึงได้ขอดูชื่อยา

"นี่ครับ" เมื่อพริซเซียร่าเปิดกระดาษขึ้นอ่านก็ได้แต่เซ็งเพราะเธออ่านไม่ออกมันคือภาษาอาหรับ ซึ่งพริซเซียร่าพูดอาหรับได้แต่อ่านไม่ได้

"โอมานถ้างั้นฉันขอไปด้วยคนสิ....เอ่อ...พอดีฉันก็อยากจะไปดูยาบำรุงอะไรพวกนี้เหมือนกัน"

"แต่คุณอัสมาน..." / "อัสมานไม่ว่าอะไรหรอกฉันบอกเขาแล้ว" พริซเซียร่าโกหกออกไป

"อ๋อครับ...งั้นก็ได้ครับ"

โอมานคนซื่อไม่ได้ทันฉุกคิดอะไรจึงได้พาพริซเซียร่าไปร้ายขายยาด้วยกัน บรรยากาศของร้านเป็นร้านขายยาสมุนไพรเก่า ๆ ซึ่งมีคนขายเป็นชายแก่ชาวอาหรับคนหนึ่ง

"นี่ครับหมอ...แฟนผมเขาสั่งให้ซื้อนี่ครับ" โอมานยื่นกระดาษให้กับชายคนขาย

เขาคลี่กระดาษขึ้นอ่านก่อนจะเอ่ยถาม "หมู่นี้มาซื้อบ่อยนะพ่อหนุ่ม ถ้าอยากมีลูกแล้วก็ห้ามกินนะ เดี๋ยวจะแท้งเอา" คำพูดนี้ทำเอาพริซเซียร่าสะดุดหูขึ้น

"อะไรนะค่ะ...มันคือยาอะไร"

"มันไม่ใช่ยาอันตรายอะไรเป็นแค่ยาบำรุงร่างกายเท่านั้น"

"ขอโทษนะคะมันมีอะไรบ้าง...คือฉันก็อยากจะลองทานบ้างน่ะคะ"

ชายชรายิ้มตอบ "โยฮิมบีตาเบบูญ่า แบล็คโคโฮส แล้วก็บลูโคโฮส"

"แล้วนี่ละค่ะมันคืออะไร" พริซเซียร่ายื่นเปลือกไม้ที่เธอพบให้กับชายชราดู

"อ๋ออันนี้เปลือก โยฮิมบียังไงล่ะ"

'อะไรกัน...จริงเหรอเนี่ยะ...มาราตรี...เธอ...ไม่จริง...เธอคงไม่ได้คิดที่จะทำให้ฉันแท้งลูกใช่มั้ย' พริซเซียร่าไม่อยากจะเชื่อว่ามาราตรีจะคิดทำร้ายเธอได้ เพราะมาราตรีเองก็ดูยิ้มแย้มแจ่มใส่กับเธอดีจะมีเหตุผลอะไรกันที่ทำให้มาราตรีต้องทำเช่นนั้น อาจเป็นเพราะมาราตรีคงไม่รู้ว่าอัสมานและเธอต้องการมีลูกก็เป็นได้

"คุณไปเอามาจากไหนครับคุณพริซ"

"อ๋อ..เอ่อ...ฉันเจอโดยบังเอิญนะ"

"ทั้งหมดเท่าไรครับหมอ"

"สามร้อย Dirhams" พริซเซียร่าเป็นคนอาสาจ่ายเงินให้โอมานเองเพราะเห็นว่าในกระเป๋าสตางค์ของเขาเหลือเงินเพียงหนึ่งพัน Dirhams เมื่อจ่ายเงินเสร็จแล้วทั้งคู่ก็เดินออกมาจากร้านแล้วตรงมายังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนัก

"นี่แล้วเงินเดือนเพิ่งจะออกไม่ใช่เหรอทำไมเหลือแค่นี้ล่ะ"

โอมานยิ้มเขินอายออกมา "ผมให้แฟนหมดครับ"

"แฟน...เธอกับมาราตรีเป็นแฟนกันงั้นเหรอ...ว้าว...ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยะ"

"ครับเธอเพิ่งจะรับรักผม"

"แล้ว...มาราตรีทำไมเพิ่งรับรักนายละโอมาน" มาราตรีค่อย ๆ หลอกถามโอมานทีละนิด ๆ เธอรู้สึกได้ว่ามันจะต้องมีตื้นลึกหนาบางอะไรเป็นแน่

"จริง ๆ เมื่อก่อนมาราตรีเคยแอบชอบคุณอัสมานครับ...แต่พอคุณกับคุณอัสมานแต่งงานกันเธอก็เลยยอมตัดใจแล้วก็มารับรักผม" โอมานที่ไม่เคยคิดร้ายกับใครเลย เขาเป็นคนคิดชั้นเดียวเสมอจึงเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้พริซเซียร่าฟังเสียหมดสิ้น

"อ๋อ...เป็นแบบนี้นี่เอง...ถึงว่า" พริซเซียร่าคิดในใจ 'ถึงว่าทำไม่ฉันไม่ท้องสักทีหนอยนังมาราตรีรู้จักคนอย่างพริซเซียร่าน้อยไป ฉันจะทำให้แกหลุดลอยไปถึงดาวอังคารเลยคอยดู'

"นี่โอมานฉันมีอะไรจะถาม...นายอยากแต่งงานกับมาราตรีบ้างมั้ย"

"อยากสิครับ...ผมอยากแต่งงานกับมาราตรีมาก ๆ"

"ฉันช่วยเอามั้ยโอมานแต่นายต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างนะ"

"ครับ คุณพริซจะให้ผมทำอะไรก็บอกผมมาได้เลยครับผมพร้อมเสมอ"

"ฉันจะยกห้องของฉันกับอัสมานให้เธอคืนนึงดีมั้ยแล้วเธอกับมาราตรีก็...."

"ผมไม่อาจเอื้อมหรอกครับ"

"นี่คือของขวัญห้ามเธอปฏิเสธเด็ดขาด"

"อะไรนะครับ...เอ่อ...คือ....ผม"

"มาราตรีเขามาพูดกับฉันนะว่าจริง ๆ แล้วเขาเองก็อยากอยู่กับเธอสองต่อสอง"

"ฮ่ะจริงเหรอครับ"

"จริง...แต่เธอกลัวเธอจะล้อเลียนว่าเป็นผู้หญิงไม่มียางอายนะสิโอมาน"

"ผมจะไปว่าเธอแบบนั้นทำไมผมเองก็พยายามหักห้ามใจอยู่ตลอดรอจนกว่าจะแต่งงาน"

"แต่งงาน....โอ้ยไม่ต้องรอหรอก...คืนนี้สองทุ่มนายไปนอนรอมาราตรีที่ห้องฉันได้เลยแล้วห้ามพูดห้ามคุยอะไรเด็ดขาดนะเข้าใจมั้ย"

"เอ่อ...ครับ...ครับ"

"ที่เหลือฉันจัดการเอง....ขอให้นายมีความสุขนะโอมานนายนี่มันเป็นคนดี 2019 จริง ๆ"

"ผมขอบคุณคุณพริซมากนะครับที่เมตตาผม"

"ฉันก็ขอบคุณนายเหมือนกันนะโอมานที่เล่าเรื่องอะไรดี ๆ ให้ฉันฟัง"

พริซเซียร่าไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอคิดมันจะถูกต้องร้อยเปอร์เซ็น หรือไม่แต่เพื่อป้องกันเอาไว้ดีกว่าแก้เธอต้องรีบกำจัดมาราตรีให้พ้นทางโดยเร็ว เพราะเธอไม่ใช่นางเอกละครที่จะทนรอให้ใครมาคาบสามีไปกินก่อนนะสิ

ทันทีที่ถึงบ้านพริซเซียร่าตามโอมานไปที่ห้องนอนของมาราตรีเพื่อเข้าไปถามไถ่อาการ

"มาราตรีเป็นยังไงบ้าง...เห็นว่าเธอป่วยงั้นเหรอ" พริซเซียร่าเอ่ยถามน้ำเสียงคล้ายเป็นห่วง

"ดิฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วค่ะคุณพริซเซียร่า" มาราตรีตอบออกไปแต่ก็แอบส่งสายตาดุใส่โอมาน

'ไอโง่...มีอะไรก็บอกเขาไปเสียหมด' มาราตรีค่อนขอดในใจ

"โอมานอย่าลืมที่ฉันบอกเอาไว้นะ...นายเอาของให้มาราตรีก็ไปเตรียมตัวได้แล้ว" พริซเซียร่าส่งซิกให้กับโอมานทำให้เขายิ้มกว้างออกมาแล้วรีบออกจากห้องไปโดยง่าย มาราตรีนึกสงสัยในท่าทีของคนทั้งสองอยู่ไม่น้อย

"ฉันจะมาบอกเธอว่าวันนี้ฉันจะออกไปข้างนอกกับโอมาน ส่วนอัสมานเขาบ่นว่าไม่ค่อยสบายก็เลยว่าจะพักผ่อนอยู่ที่ห้องฝากเธอช่วยดูด้วยนะ...นี่ แล้วอย่าเปิดไฟที่ห้องนอนของเขานะเขาไม่ชอบแสงเขาชอบนอนมืด ๆ" พริซเซียร่าเริ่มออกอุบาย

"วันนี้คุณพริซไม่อยู่บ้านงั้นเหรอค่ะ"

"ใช่นะสิ...จริง ๆ ฉันห่วงอัสมานนะแต่ก็จำเป็นต้องออกไปว่าจะหาอะไรมาเซอร์ไพรส์วันเกิดเขาน่ะแต่แอบไม่ให้เขารู้ เธอเองก็ห้ามบอกเขานะมาราตรีเขาไม่รู้ว่าฉันจะออกไปข้างนอก"

"อ๋อค่ะ....ได้ค่ะ คุณพริซออกไปนาน ๆ เลยก็ได้ค่ะดิฉันรับรองจะไม่บอกคุณอัสมานเด็ดขาด" มาราตรียิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ วันนี้จะเป็นวันที่เธอจะมอบความสาวให้กับอัสมาน แม้ว่าอาจจะต้องสวมรอยเป็นพริซเซียร่าเธอก็ยอม

'ไปไม่ต้องกลับมายิ่งดี...ฉันจะได้เสวยสุขกับคุณอัสมานให้นาน ๆ พอแกกลับมาแกจะต้องอกแตกตายเพราะว่าผัวของแกกำลังนอนอยู่กับฉัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า' มาราตรีคิดอย่างสะใจ

'อีโง่...ไม่มีวันที่ฉันจะปล่อยให้ผัวฉันอยู่บ้านกับแกหรอกทีนังงูพิษ ฉันจะให้แกได้อยู่กับคนที่แกคู่ควรไปตลอดชีวิตของแก' พริซเซียร่าคิดในใจพลางส่งยิ้มร้ายให้กับมาราตรี

"งั้นฉันไปก่อนนะจ๊ะมาราตรีพักผ่อนต่อเถอะฉันไม่กวนเธอแล้ว"

"อ่อฉันลืมบอกไปฉันว่าจะไปสักทุ่มครึ่งนะ" พริซเซียร่าหันกลับมาบอกมาราตรีอีกครั้งก่อนจะออกจากห้องไป

"ทุ่มครึ่งงั้นเหรอ.......ฮึวันนี้แหละ...วันนี้คือโอกาสของฉัน...ร่างกายของฉันพร้อมแล้วนะคะคุณอัสมานที่จะเป็นของคุณ...วันนี้ฉันจะทำให้คุณจดจำ...ฉันไม่มีทางแพ้นังพริซเซียร่าแน่นอนค่ะ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า" มาราตรีระเบิดหัวเราะออกมาโอกาสเหมาะเช่นนี้หาไม่ได้อีกแล้ว