คิวกำหนดเวลาในการประมูลเป็นเวลา 2 วัน เป็นการเสนอราคาแล้วให้เจ้าของสินค้าตัดสินใจเลือกคู่ค้าด้วยตนเอง เขาได้อัพรูปใบรับรองเพชรพวกนี้ที่แอบให้ผู้ประเมินประมูลแล้วจัดทำใบรับรองให้ ซึ่งภายใต้ชื่อร้านนี้ทำให้เพชรของเขามีความน่าเชื่อถือถึง 100% เพียงแค่ไม่กี่นาที ราคาแต่ละชิ้นก็พุ่งไป ถึง สิบล้านแล้ว คิวยืนมองหน้าจอคอมสักพักแล้วยิ้มมุมปาก เป็นไปตามคาด ภายใต้ภาพเพชรแต่ละชิ้นนั้น มีข้อความขนาดเล็กเขียนเอาไว้มุมซ้าย เขาต้องการคนที่รอบคอบ ตรวจสอบทุกอย่างในภาพอย่างถี่ถ้วน ข้อความนั้นเกี่ยวกับสิ่งที่เขาต้องการ ของที่ต้องการไม่ใช่เงินแต่เป็นวัตถุดิบอาหาร ซึ่งตอนนี้ มีข้อความเด้งตอบกลับมาแล้ว แต่ยังไม่มีคนไหนสังเกตเห็นข้อความที่เขาจะสื่อเลยแม้แต่คนเดียว

“ พี่คิวทำอะไรครับ ” วูฟเดินเข้ามาในห้องนอนพี่ชาย สายตามองไปที่คอมพิวเตอร์กับอะไรไม่รู้มากมายโยงใยไปมาเต็มไปหมด

“ อ่อ พี่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี ไปเดินเล่นด้วยกันไหม ” คิวเดินไปหาวูฟแล้วยิ้ม

“ ไปครับ ” วูฟยิ้มร่า เดินตามพี่ชายไปอย่างร่าเริง เขาดีใจที่ได้เล่นกับพี่อีกครั้ง

คิวพาวูฟเดินไปเรื่อยๆจนถึงร้านขายของ ร้านนี้เป็นร้านคล้ายๆซุปเปอร์ มีทั้งอาหารสดและอาหารสำเร็จรูป รวมทั้งของใช้ต่างๆด้วย คิวให้วูฟเลือกของที่อยากได้ ส่วนเขาเดินไปโซนต่างๆแล้วเลือกมาหลายอย่าง อาหารสดจำนวนมากกับเครื่องปรุง มีเมล็ดพืชอยู่อีกหลายสิบถุง

“ เป็นไง ไหนได้อะไรบ้าง ” คิวก้มลงดูของในตระกล้าของวูฟ ส่วนมากแล้วจะเป็นขนมขบเคี้ยวและน้ำเเปปซี่ ดูท่าเด็กน้อยจะชอบมาก เดินยิ้มร่าเริง คิวยิ้มมองดูน้อยชาย นานแล้วที่เขาไม่ได้เห็นน้องร่าเริงขนาดนี้ เพราะพ่อกับแม่มีเงินไม่มาก ของที่ซื้อส่วนมากมีเพียงของใช้จำเป็น ส่วนของเล่นต่างๆต้องรอวันสำคัญๆพ่อกับแม่ถึงจะซื้อให้สักชิ้น

“ พี่คิว เอาอันนี้ด้วยได้ไหมครับ ” ไม่นานเด็กน้อยก็ถือตระกล้าวิ่งกลับมา อีกมือหนึ่งถือปืนของเล่นโบกไปมา

“ เอาสิ อยากได้ก็เอา ” คิวยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางของน้อยชาย

“ เย้ ” วูฟจับปืนของเล่นใส่ตระกล้าอย่างรวดเร็ว

หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อน คิวจูงมือวูฟเดินกลับบ้าน พวกเขามาถึงสักพัก ของทุกอย่างที่ซื้อก็มาส่ง ส่วนมากเป็นเนื้อและเครื่องปรุง ถัดมาเป็นขนมของวูฟ คิวก็เหมาซื้อเพิ่มอีกมาเตรียมเอาไว้เยอะๆน้องชายของเขาจะได้มีกินมากๆ

“ แม่ครับ ผมซื้อของสดมาให้แม่ด้วยนะครับ ” คิวแยกถุงเนื้อออกมาบางส่วน ยื่นถุงเนื้อหมูกับไก่เกรดเอไปให้สมร เธอชอบกินเนื้อเป็นอย่างมาก สมรรับเนื้อมาพรางคิดว่าจะทำอะไรดี ไม่ทันทีคิวจะพูดอะไรต่อ สมรก็วิ่งตรงดิ่งไปห้องครัวทันที

“ ฮ่าๆ แม่แกไปนู้นแล้ว ” ศักดิ์หัวเราะเสียงดัง

พวกเขากรอกดินเสร็จเรียบร้อยแล้วก่อนที่คิวกับวูฟจะกลับมาไม่นาน และไม่ได้รับงานตามที่ลูกชายบอก สามพ่อลูกเดินตามแม่เข้าไปด้านในบ้าน แยกย้ายกันไปอาบน้ำ

“ เออใช่ หนังสือเพาะปลูกกับสบู่ยาสีฟันทำมือ ต้องซื้อมาอ่านด้วย ” คิวที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ลุกโพล่งขึ้น วิ่งเข้าห้องไปสั่งหนังสือออนไลน์มาจำนวนมาก ความรู้ทั้งหมดเป็นของที่สามารถผลิตเองได้ เอาไว้ใช้ภายในครัวเรือน สบู่ ยาสีฟัน ยาสระผม และผงซักฟอก ของพวกนี้เขาต้องศึกษา การเพาะปลูกด้วยก็เช่นกัน ยังไงครอบครัวของเขาก็ไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้ มีความรู้เอาไว้กันไว้ก็ดีเหมือนกัน คิวนั่งอ่านข้อมูลเพิ่มเติมจากเน็ต พวกประสบการณ์ตรงอะไรพวกนี้ และปริ้นอันที่น่าสนใจออกมาเก็บไว้บางส่วน

เช้าวันต่อมา

คิวตื่นขึ้นมาแต่เช้าเช่นเคย แต่วันนี้มีพ่อของเขาออกกำลังกายเป็นเพื่อน สองพ่อลูกพูดคุยกันตามประสาไปสักพัก วูฟก็เดินงัวเงียออกมาหน้าบ้าน ตายังไม่เปิดดีเลยด้วยซ้ำ

“ ตื่นยังละนั่น ” คิวหัวเราะในลำคออย่างขำขัน

“ คราบบบบ ” เสียงยานตอบกลับมา ศักดิ์และคิวหันหน้าไปยิ้มให้กัน ท่าทีของน้องชายของเขาน่ารักสะจริง

“ ไป ทั้งสามคน เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ไหนบอกจะไปในเมืองไม่ใช้หรือไง ยืนหัวเราะอะไรตรงนี้ ” สมรเดินถือตะหลิวออกมา เสียงคำสั่งปนหยอกล้อดังมาแต่ไกลนำหน้าตัว

“ คราบบบ / ครับแม่ / จ้าๆ ” สามหนุ่มของบ้านขานรับอย่างพร้อมเพรียง วูฟขยี้ตาสว่างทันทีเมื่อได้ยินเสียงแม่ คิวยกมือขึ้นทำท่ารับทราบแล้วยิ้มขี้เล่น ส่วนศักดิ์ลูบหัวลูกชายทั้งสองแล้วเดินนำหน้าเข้าไปในบ้าน

หลังจากกินข้าวเสร็จ ศักดิ์พาภรรยาและลูกทั้งสองไปที่บ้านเจ้าของรถเช่นทันที เมื่อเจรจาเสร็จ เจ้าของรถขับรถพาทั้งสี่ไปในเมืองทันที

ณ โชร์รูมรถในเมือง

ครอบครัวของคิวลงรถเสร็จ รถที่จ้างมาก็กลับบ้านทันที คิวเดินนำทุกคนเข้าไปด้านใน มีพนักงานเดินเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม ถึงจะไม่ค่อยจริงใจสักเท่าไหร่ แต่คิวก็ไม่ได้สนใจ ใบหน้าเย็นชาไม่มองแม้แต่หน้าพนักงานสาวสวยเลยแม้แต่เสียวเดียวให้เสียสายตา

“ ผมขอดูรถสปอร์ตคับ ” คิวพูดขึ้น สายตายังคงจับจ้องไปที่เเรมโบกินีรุ่นใหม่คันหนึ่ง

“ เอ่อ แต่คันนั้นแพงมากเลยนะคะ เชิญลูกค้าทางนี้ดีกว่าไหมค่ะ ” พนักงานยิ้มฝืดเฝื่อน ผายมือเชิญคิวไปอีกด้าน เพราะการแต่งตัวที่ดูบ้านๆทั้งครอบครัวละมั้ง คิวทำหน้าเซง ก่อนจะเดินเข้าไปหน้าเคาร์เตอร์ทันที

“ โทษที ขอพบผู้จัดการหน่อย ” น้ำเสียงเย็นชาทำเอาพนักงานเฝ้าเคาร์เตอร์สะดุ้งโหยง คิวเลิกสนใจพนักงานจอมเสแสร้งคนนั้น คันไหนที่เขาจะซื้อมันก็สิทธิ์ของเขาไม่ใช่หรือไง มาตัดสินคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง คิวบ่นในใจ

“ คุณลูกค้ารอสักครู่นะครับ ” พนักงานยกหูโทรศัพท์ขึ้น

ไม่นานผู้จัดการร้านก็เดินเข้ามาท่าทีของเขาดูนอบน้อม ดูเป็นมืออาชีพและรักการบริการเป็นอย่างมาก อืม เหมาะมากที่ได้เป็นผู้จัดการโชร์รูมนี้

“ ผมต้องการ Lamborghini คันนั้นครับ แล้วก็ Fortuner คันนั้นครับ ช่วยจัดการให้ตอนนี้เลยได้ไหมครับ ” คิวชี้นิ้วไปที่รถ

“ เชิญคุณลูกค้าจะดูราคาคร่าวๆสำหรับการผ่อนทางนี้ครับ ” ผู้จัดการพูดขึ้นอย่างนอบน้อม ผู้จัดการเรียกพนักงานสาวเมื่อกี้นี้มาเพื่อนำทางคิวและครอบครัวไปที่ห้องรับรอง

“ อ้อ ผมขอคนใหม่ ” คิวเหลือบไปมองแวบเดียวเท่านั้น

“ ได้ครับ ไม่ทราบว่าพนักงานเราเสียมารยาทอะไรกับคุณลูกค้าหรือเปล่าครับ ” ผู้จัดการขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วรีบถามถึงปัญหา เขามองคนมามาก เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้ ต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่ๆ ถึงจะแต่งตัวแบบนี้ก็ไม่สามารถหลอกสายตาของเขาได้

“ ครับ ” คิวตอบเพียงแค่นั้น เขาเดินไปจูงมือวูฟตามพนักงานชายคนหนึ่งไปที่ห้องรับรอง

เอกสารต่างๆ และตารางราคาผ่อนต่างๆถูกส่งให้คิว เขาอ่านเล็กน้อยเท่านั้น รถที่เขาเลือกยังคงเป็นสองคันเหมือนเดิม พ่อของเขายังคงชอบ Fortuner เหมือนเมื่อก่อนเลย เขาจึงตัดสินใจซื้อสองคัน 1 ของเขา และ อีก 1 ให้พ่อ

“ ผมซื้อเงินสดเลยครับ ” คิวพูดขึ้น ผู้จัดการที่นั่งอยู่ข้างๆตาเบิกโพลงเล็กน้อย รีบจัดเตรียมเอกสารทันที

ไม่นานคิวก็ได้รถออกมาตามที่เขาต้องการ วูฟนั่งรถคันเดียวกับเขา รถแพงๆนี่นั่งสายดีเนาะว่าไหมพี่คิว คำพูดของวูฟทำเอาคิวพูดไม่ออก ไปหัดพูดแบบนี้มาจากไหนกันนะ

รถสองคันขับออกมาจากโชร์รูม หนึ่งรถครอบครัวสีดำเงาวับ อีกหนึ่งรถหรูสีแดงน่ามอง จอดลงที่ลานจอดรถห้างใจกลางเมือง คิวพาทุกคนเข้าไปซื้อของจำนวนมาก ของทั้งหมดมีบริการส่งถึงบ้าน ทำให้ง่ายต่อการซื้อในครั้งนี้

คิวให้งบคนละ 3 แสนต่อ 1 คน ทำเอาแม่และพ่อของเขาตาโตแทบหล่นออกมาจากเป้า คิวหัวเราะเล็กน้อย เขาบอกให้ซื้อพวกเสื้อผ้าเยอะๆหน่อย คิวเองก็เดินซื้อของเช่นเดียวกัน ของจำนวนมากถูกซื้อโดยสี่คน พนักงานต่อมองตาอย่างอย่างรู้อยากเห็น มีใครที่ไหนซื้อของแทบจะทุกร้านขนาดนั้น(โซนเสื้อผ้า) ใครไม่สงสัยคงบ้าไปแล้ว หรือว่าพวกเขาพึ่งย้ายมาแถวนี้แล้วไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วยนะ พวกเขาต่างคิดต่างๆนาๆ

“ กินบุปเฟ่ร้านนั้นกันเถอะ ผมหิวแล้ว ” คิวหันไปหาคนสามคนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการเลือกรองเท้ากันอยู่

“ อ้อ นั่นสินะ แม่ก็เริ่มหิวแล้ว ไปกินเถอะพ่อ ปะวูฟ แนะ เดินดีๆหน่อยสิ อย่างกระโดด ” สมรตอบลูกชาย หันกลับไปเรียกสองหนุ่มหล่อของเธอ

การกินบุปเฟ่ดำเนินต่อไป คิวเดินไปหยิบของมาเรื่อยๆ พ่อกับแม่ ดูจะชอบมา ส่วนวูฟเดินไปโซนขนมจีบ ขนมนึ่งบ่อยๆ แต่ละคนเลือกกินอันที่ชอบ คิวเลือกกินอาหารทะเล เมื่ออิ่มหนั๋มสำราญท้องกันทุกคน คิวจึงพาทั้งสามออกไปซื้อของต่อ กว่าจะซื้อของเสร็จก็ปาไปเกือบค่ำ

“ อา~~ เหนื่อยชะมัด เดินทั้งวัน /อา~~ เหนื่อยชะมัด เดินทั้งวันใช่ไหมครับแม่ ” คิวนั่งลงบนโซฟา ยืนแขนจนสุดวูฟทำท่าทีเหมือนกับพี่ของเขาตบท้ายด้วยประโยคเหมือนกัน วูฟยิ้มหัวเราะหันไปถามความคิดเห็นของแม่ เรียกเสียงหัวเราะดังลั่นของคนในห้องรับแขกเป็นอย่างดี คิวยกมือขึ้นโยกหัววูฟอย่างเอ็นดู