บทที่ 40 ทำไมถึงแอบดูจดหมายของคนอื่น

"หลังจากที่ตระกูลกู้เกิดเรื่อง ฉันเห็นว่าคนที่จะออกหน้าแทนกู้ชิงเฉิง ก็เหลือแค่คุณกับฉันแล้ว ดังนั้นของของกู้ชิงเฉิงก็ให้เราสองคนเก็บไว้ก็พอแล้ว อันนี้ให้คุณเก็บไว้เป็นที่ระลึก"

เมื่อได้ยินคำพูดของซือหนาน กวนชิงชิงก็เช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้น เครื่องสำอางเลอะเล็กน้อย เธอพูดเสียงแหบ

"ฉันคิดว่ากู้ชิงเฉิงไม่ได้ตกทะเลโดยบังเอิญหรอก ลุงป้าตระกูลกู้ก็ไม่ได้ตายในกองเพลิงโดยบังเอิญ ทั้งหมดนี้ต้องเป็นแผนร้ายแน่ ๆ "

ซือหนานไม่เข้าใจ มองเธออย่างสงสัย

กวนชิงชิงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าที่พกติดตัว บนนั้นเป็นบันทึกการสนทนาระหว่างเธอกับกู้ชิงเฉิงในเช้าวันที่ตระกูลกู้เกิดเรื่อง

"คุณดูสิ เช้าวันนั้นกู้ชิงเฉิงยังบอกฉันอยู่เลยว่าลู่เจิ้งหลิงนัดเธอกับครอบครัวไปทานข้าวด้วยกันที่บ้านพักบนยอดเขาตอนกลางคืน แต่พอเกิดเรื่องขึ้นมา ตำรวจ สืบสวนแล้ว ลู่เจิ้งหลิงกลับบอกว่าเขาไปต่างจังหวัดวันนั้น กลายเป็นว่ากู้ชิงเฉิงพาพ่อแม่ไปทานข้าวที่บ้านพักบนยอดเขาเอง นี่มันแปลกเกินไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ทำไมคุณไม่บอกตำรวจเรื่องพวกนี้ล่ะ?"

"ไม่มีประโยชน์หรอก" กวนชิงชิงสูดลมหายใจลึก ๆ สีหน้าไม่ดีนัก "ฉันให้ตำรวจดูแล้ว ตำรวจบอกว่านี่ไม่ได้พิสูจน์ว่าคืนนั้นลู่เจิ้งหลิงไปตามนัด แถมยังมีหลักฐานเพียงพอว่าลู่เจิ้งหลิงไม่ได้อยู่ที่เกิดเหตุจริง ๆ แต่ฉันกลับไม่เชื่อเลย บังเอิญจังเลยนะ พอตระกูลกู้เกิดเรื่อง เขาก็ไม่อยู่ในเยี่ยนจิงพอดี"

ซือหนานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็ทุบโต๊ะเบาๆ ทีหนึ่ง เสียง 'ปัง' ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงเย็นชาของเขา

"เรื่องนี้ฉันจะสืบให้ถึงที่สุด ถ้าเกี่ยวข้องกับลู่เจิ้งหลิงจริง ๆ ฉันจะให้เขาชดใช้ชีวิตให้กู้ชิงเฉิง"

"..."

ยามราตรีมืดมิด--

เยี่ยชิงหวนเล่นไมโครบล็อกจนพอใจแล้ว พลิกตัวดึงผ้าห่มนอนลง ยื่นมือปิดไฟอ่านหนังสือข้างตัวเอง แล้วพูดกับคนข้าง ๆ

"ราตรีสวัสดิ์"

ขมับของเส้าอวิ่นเฉินกระตุกอย่างรุนแรง มือที่กำลังจะพลิกหน้าหยุดชะงักไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

เนื่องจากต้องไปทำงานเยี่ยชิงหวนจึงตื่นแต่เช้า

ทั้งบ้านตระกูลเส้า คุณปู่นอนไม่ค่อยหลับ ตอนเช้าไม่ค่อยทานอาหารเช้าร่วมกับทุกคน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาตื่นนอนของหลี่เหมยลี่และลูกสาว ดังนั้นตอนทานอาหารเช้าจึงมีเพียงเธอและเส้าอวิ่นเฉินสองคน

คนรับใช้นำจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ "คุณนาย นี่เป็นจดหมายที่อยู่ในตู้จดหมายเมื่อวานน่ะครับ ลืมเอามาให้คุณ ใช่ของคุณนายหรือเปล่า?"

เยี่ยชิงหวนกลืนเกี๊ยวซ่าลงคอ รับจดหมายมาด้วยมือข้างเดียวแล้วดูผ่าน ๆ พลางพยักหน้า

"อืม ใช่ของฉัน"

เส้าอวิ่นเฉินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชำเลืองมองอย่างจงใจและไม่จงใจ "ฉินอู่?"

เยี่ยชิงหวน เงยหน้าขึ้น "คุณแอบดูจดหมายคนอื่นทำไม?"

"ตัวอักษรใหญ่ขนาดนั้นสองตัว ถึงผมไม่อยากดูก็ยากที่จะไม่เห็นนะ" เส้าอวิ่นเฉินสีหน้าเรียบเฉย "ฉินอู่เป็นใคร? ไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงมาก่อน"

เยี่ยชิงหวนตอบอย่างขอไปที

"เพื่อนฉัน ผู้หญิง"

เธอเน้นย้ำคำว่า 'ผู้หญิง' สองคำ แล้วเก็บจดหมายเข้ากระเป๋า ท่าทางไม่ตั้งใจจะอ่านจดหมายต่อหน้าเส้าอวิ่นเฉิน

ยังไงก็เป็นผู้หญิง ไม่ได้นอกใจไปคบชู้กับผู้ชายอื่น คุณชายใหญ่ คุณวางใจได้แล้ว

หลังจากทานอาหารเช้าไปได้สองสามคำ เยี่ยชิงหวนก็รีบออกจากบ้านไป

มองเธอเดินจากไป คนใช้ที่เพิ่งรับจดหมายเดินไปที่โต๊ะอาหาร

"ผู้ส่งจดหมายน่าจะเป็นผู้หญิงแน่ ๆ ส่งมาจากเรือนจำหญิงเยี่ยนจิง เนื้อหาบอกว่าเธอจะออกจากคุกในอีกสองวันนี้ นัดพบกับคุณนายแต่ไม่ได้พูดอะไรอื่น"

คนในเรือนจำงั้นเหรอ?

เส้าอวิ่นเฉิน ยกมุมปาก ดวงตาเปล่งประกายอ่อน ๆ

เธอมีความสามารถพอที่จะทำให้เพื่อนในคุกมาพึ่งพาเธอได้เมื่อออกมา โดยไม่กลัวว่าจะเจอปัญหา

คนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามขึ้น

"คุณชาย จะให้คนไปสืบประวัติของฉินอู่คนนี้ไหมครับ ว่าทำไมถึงติดคุก?"

เส้าอวิ่นเฉินมองเธอแวบหนึ่ง สายตาเย็นชา

"ดูเหมือนเธอจะสนใจอ่านจดหมายมากนะ"

"ไม่...ไม่ใช่...ครับ" ใบหน้าของคนใช้ซีดขาว ตกใจจนเหงื่อออก "ผมคิดว่าคุณชายคงกังวลเรื่องความปลอดภัยของคุณนายผมไม่ได้มีเจตนาอื่นครับ"

"อย่าฉลาดเกินตัว"

หลังจากทิ้งคำพูดนี้ไว้ เส้าอวิ่นเฉิน ก็ออกจากโต๊ะอาหาร โดยมีผู้ช่วยคอยเข็นรถให้ ไปที่เขตทหารเหมือนทุกครั้ง

หลังจากทำงานทั้งวันในแผนกต่าง ๆ เสร็จแล้ว ตอนบ่ายเยี่ยชิงหวน ก็รีบออกจากที่ทำงาน

นั่งแท็กซี่ไปที่สถานีรถไฟใต้ดินตงหัวเหมิน ทางออกหมายเลข 2 มองเห็นร่างกายที่แข็งแรงอยู่ไกล ๆ ราวกับรูปปั้น ยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง

ในช่วงสามฤดูร้อน ร่างนั้นยืนโดดเด่นเป็นทัศนียภาพ ผู้คนที่ผ่านไปมาอดไม่ได้ที่จะหยุดมอง

เธอสวมรองเท้าบู๊ตมาร์ติน สอดขากางเกงลายพรางไว้ในรองเท้า เสื้อกล้ามสีดำเปิดเอวโชว์เส้นกล้ามท้องและกระดูกไหปลาร้าที่สวยงาม ผมสั้นเรียบร้อยดูดี ใบหน้าเป็นสีน้ำตาลอ่อนแสดงถึงสุขภาพที่ดี โครงหน้าลึก จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วและดวงตาแฝงไปด้วยความเป็นชายชาตรีทหาร สะพายกระเป๋าเป้สีดำใบใหญ่

"ทำไมต้องเท่ขนาดนี้ด้วยล่ะ?"

เยี่ยชิงหวน วิ่งปรี่เข้าไปทันทีที่ลงจากรถ กอดฉินอู่อย่างแน่นหนา "ฉันนึกว่าเธอไม่ตั้งใจจะติดต่อฉันแล้วซะอีก รอมานานแล้ว ทำไมไม่ส่งให้เร็วกว่านี้ล่ะ?"

"จดหมายที่ส่งออกมาจากคุกต้องผ่านการตรวจสอบ มันเลยช้า"

เสียงของฉินอู่แหบแห้งเล็กน้อย พูดช้ากว่าปกติ เหมือนไม่คุ้นชินกับการพูด ฟังดูติดขัด

"ก็จริง" เยี่ยชิงหวนยิ้มหน้าบาน "โชคดีที่วันนี้ฉันเพิ่งได้รับพอดี ไม่งั้นเธอคงต้องรอฉันอยู่ที่นี่อีกหลายวัน ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวมื้อดี ๆ สักมื้อ"

เยี่ยชิงหวนและฉินอู่รู้จักกันในคุกหญิง

ตอนนั้นเจ้าของร่างเดิมได้เสียชีวิตไปแล้ว กู้ชิงเฉิงได้เกิดใหม่ในร่างของเธอ กำลังโดนพวกผู้หญิงบ้าในคุกทำร้ายอยู่พอดี ฉินอู่ก็ช่วยเธอไว้ในตอนนั้น ดังนั้นในช่วงเวลาที่เกิดใหม่ สิ่งแรกที่เธอเห็นเมื่อลืมตาขึ้นมาก็คือฉินอู่

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้ที่ปกติเงียบขรึม ถูกคนอื่นด่าว่าทำร้ายสองสามคำก็ไม่โต้ตอบ จะมีฝีมือดีขนาดนี้ สามหมัดสองเตะก็ปราบพวกผู้หญิงทั้งห้องได้อย่างราบคาบ คนหนึ่งแขนหักเลยทีเดียว

ตอนนั้นเธอใกล้จะพ้นโทษแล้ว จึงให้ที่อยู่ของตระกูลเส้ากับฉินอู่ บอกให้เธอส่งจดหมายไปที่ตระกูลเส้าก่อนออกจากคุก นัดเจอกันข้างนอก

ในร้านสุกี้ ไอน้ำลอยฟุ้ง

เยี่ยชิงหวนมองจานที่กองสูงเป็นสิบ ๆ อย่างตาค้าง อึ้งไปเลย

"ตอนอยู่ในคุกก็ไม่เห็นเธอกินเยอะขนาดนี้เลย ระวังท้องเสียนะ"

ฉินอู่ก้มหน้าก้มตากินเนื้ออยู่ ได้ยินแล้วส่ายหน้า ทำท่าไม่ใส่ใจ

เยี่ยชิงหวนหัวเราะแห้ง ๆ จำต้องโบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟที่ยืนอึ้งอยู่ไกล ๆ

"ขอเนื้อวัวอีกห้าจาน"

หลังจากที่ฉินอู่กินอิ่มและดื่มจนเมาแล้ว เยี่ยชิงหวนจึงถามถึงเรื่องสำคัญ

"คุณยังไม่ได้ตัดสินใจเลยหรือว่าจะออกไปทำอะไร?"

ฉินอู่พยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าดูเซื่องซึมไปบ้าง "มีประวัติอาชญากรรม สนามมวยไม่รับแล้ว"

ก่อนหน้านี้ตอนที่สนิทกันในคุก ฉินอู่บอกเธอว่าตนเคยเป็นโค้ชในสนามมวย เช่นเดียวกับเยี่ยชิงหวน เธอถูกตัดสินจำคุกสามปีในข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ซึ่งเข้าไปพร้อมกับเยี่ยชิงหวนพอดี เพียงแต่ตอนแรกไม่ได้ถูกจัดให้อยู่ห้องเดียวกัน

คนที่มีประวัติอาชญากรรม สถานที่ดำเนินการที่ถูกกฎหมายไม่กล้ารับเข้าทำงาน

"ไม่มีที่อื่นที่ไม่มองคนด้วยสายตาแบบนั้นเลยหรือ?"

"ก็มี ไนต์คลับไง"

"หา?" สีหน้าของเยี่ยชิงหวน เปลี่ยนไป "เธอล้อฉันเล่นใช่ไหมเนี่ย?"