พิสุทธิ์ จอดรถรอ วนิชหน้าคอนโด

เขาควักโทรศัพท์ เพื่อโทรหาหล่อน

"ฮัลโหล อยู่หน้าคอนโดแล้วนะ" ชายหนุ่มพ

"ค่ะ เดี๋ยวลงไปแล้วค่ะ " วนิช วางโทรศัพย์แล้วเก็บใส่ในกระเป๋า

วนิช เดินออกคอนโดมายังรถ พิสุทธิ์ที่จอดรอข้างนอก

"หวัดดี วันนี้จะพาไปไหน" วนิชเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง

"อยากไปไหนล่ะ" พิสุทธิ์ หันมองหญิงสาว

"ตามใจเจ้ามือแล้วกัน" วนิช หันมองพิสุทธิ์

ทั้งสองประสานสายตากันพักหนึ่ง ก็สะดุ้งเมื่อเสียงแตรรถจากรถอีกฝั่งดังขึ้น

พิสุทธิ์ ขับรถออกจากลานจอด

เขารู้ว่าหญิงสาวชอบอาหารประมาณไหน

.........................

ใบเตยเมื่อเสร็จสิ้นภาระกิจกับโอมแล้ว

หญิงสาวก็ออกมานั่งจุดบุหรี่สูบ มือคว้าโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า

"อ้าว แบตหมดตอนไหนเนี่ย" หญิงสาวรีบเสียบสาย

"ใบเตย ผมคงไม่ได้อยู่อีกวันสองวันนะ" โอมพูด

"โอมไปไหนคะ" ใบเตยถามด้วยความสงสัย " เพิ่งมาแท้ๆ"

"อาส่งข้อความมา ให้ไปช่วยแก้งานด่วน" โอมทำหน้าเครียด

"ที่เดิมเหรอคะ" ใบเตยถามไปอย่างนั้น

"ใช่ เดี๋ยวผมโอนเงินให้คุณไว้ใช้ตอนผมไม่อยู่นะ" โอมเป็นห่วงหญิงสาว

"ขอบคุณค่ะ" ใบเตยยิ้ม

โอมแต่งตัวเดินออกประตูไป

หญิงอาบน้ำแต่งตัวออกมา เปิดดู โทรศัพท์

"คนชื่อเมฆ โทรมาอะไรนักหนา" ใบเตยคิดในใจ

แล้วหญิงสาวก็นึกได้ กดโทรหาเพื่อน

"ฮัลโหล มีอะไรยะ หายต๋อมไปเลยนะมึงช่วงนี้" วิยะดารับสายใบเตย

"กูมีเรื่องคุยกับมึง เดี๋ยวเจอกันร้านเดิมนะ" ใบเตยวางสาย

ถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง วิยะดามาตามนัด

"มึง ไม่ถามกูสักคำนะว่ากูว่างไหม " วิยะดานั่งเก้าอี้ตรงข้ามใบเตยที่ก้มมองดูเมนูอยู่

"กูรู้ มึงว่าง" ใบเตยทำหน้าเรียบ

"นี่ มีอะไร บอกมานะ" วิยะดาจ้องหน้าใบเตย

"สองวันก่อนกูเจอผู้ชายคนหนึ่งที่ผับ" ใบเตยเล่า

"เมื่อวานโอมมาหากู กูไม่สะดวกรับสาย โทรจนแบตกูหมดเลยนะ มึง"

"แสดงว่ามึงเจอเหยื่อแล้วแหละ มึงจะเอายังไงต่อ" วิยะดาถาม

"นั่นสิ หลอกให้โอนเงินเลี้ยงดูนิดๆหน่อยๆ มึงคิดว่ามันจะให้ไหมวะ" ใบเตยตาเป็นประกาย

"แล้วโอมล่ะ มึงจะทำอย่างไร" วิยะดาจ้องหน้าใบเตย

"โอมพักหลังนี้ไม่ค่อยได้อยู่ งานต่างจังหวัดเยอะ เงินก็โอนน้อยด้วย" ใบเตยทำหน้าเซ็ง

"ถ้าโอน2ฝ่ายล่ะ มึงก็ได้เยอะขึ้นนี่" วิยะดาแนะนำ

"จริงอยู่" ใบเตยคิด " แต่กูจะเหนื่อยไหมล่ะ ที่ต้องคอยสับราง"

"มึงก็ต้องเสี่ยงดู เพราะสุดท้ายมึงต้องเลือกใครสักคนอยู่ดี" วิยะดาเตือน

วิยะดาเหลือบตาเห็น อีกโต๊ะหนึ่งพอดี

"มึง ดู นั่นใช่เพื่อน ของคุณวิชชานักธุรกิจชื่อดัง หรือเปล่าวะ" วิยะดาใช้ช้อนชี้เป็นนัยๆให้ใบเตยดู

"ก็ไม่รู้จักหรอก" ใบเตยหันกลับมาคุยกับเพื่อน

"เขาว่ากันว่า เป็นนักธุรกิจที่เก่ง พอๆกับ คุณวิชชาเลยนะมึง" วิยะดานั่งมองชายหนุ่ม " รู้สึกว่าจะชื่อ พิสุทธิ์ อะไรประมาณนี้ ดูก็เท่ห์ หล่อ ดีเหมือนกัน" ใบเตยชื่นชม

"มองเขาอะไรนักหนา ดูผู้หญิงที่นั่งกับเขาสิ เป็นภรรยารึเปล่า" ใบเตยเตือน

"กูแค่มอง" วิยะดาค้อนเพื่อน "แต่กูคิดว่า ไม่ใช่ภรรยาแน่ ที่นี่โรแมนติกเกิน ถ้าเป็นภรรยาจริง แสดงว่าเขาเป็นคนที่เอาใจเก่งแน่ๆ"

ใบเตยไม่สนใจ

"มึงลองกดโทรหา อีตาคนนั้นสิ ว่าเขามีใจให้มึงจริงรึเปล่า แล้วมึงค่อยหาเวลาขอเงินมัน" วิยะดาแนะนำ

" อื่ม" ใบเตยควักโทรศัพท์ออกกระเป๋า

ตืด ตืด " ฮัลโหลครับ" เสียงปลายสายรับ

"พอดีเห็นเบอร์พี่โทรมาค่ะ" ใบเตยแกล้งพูด "พี่เมฆมีอะไรไหมคะ"

"ไม่มีอะไร โทรหาไม่ได้เหรอครับ แค่คิดถึง" เมฆกล่าว "เย็นนี้สะดวกเจอกันที่เดิมไหมครับ"

"ได้ค่ะ ใบเตยเอาเพื่อนไปด้วยได้ไหมคะ" ใบเตยแกล้งถามต่อ

"ได้สิครับ พี่ก็มีเพื่อนอยากแนะนำให้ใบเตยรู้จักเหมือนกัน เย็นนี้เจอกันร้านเดิมนะครับ"

ใบเตยวางสาย

"เป็นไงบ้าง" วิยะดามองหน้าใบเตย

"ตามนั้น มึงไปกับกู ช่วยกูดู"

....................

เมฆดีใจที่เย็นนี้เขาได้เจอกับใบเตย ภาพหญิงสาวยังติดในใจเขาไม่ลืม

เขากดโทรศัพย์

"ยุทธ เย็นนี้มึงว่างไหม" เมฆคิดจะพายุทธไปด้วย

"ว่างมีอะไร" ปลายสายตอบ

"กูจะพามึงไปรู้จัก ผู้หญิง" เมฆพูดเป็นนัย

"ผู้หญิงไหนวะ" ยุทธ แกล้งถาม

"เหอะน่า เย็นนี้มึงรู้เอง เธอบอกจะเอาเพื่อนมาเจอกูด้วย กูจะให้มึงกันเพื่อนของเธอ" เมฆพูด

"ทำไมละวะ" ยุทธแอบดีใจ " เอ่อๆ กูจะลองช่วยมึงดู