วนิชกับโอปอ ถึงเมืองหลวงอันโอ่อ่า วนิชนึกย้อนถึงวันที่เธอเคยมาเมืองหลวงครั้งแรก เมื่อ8ปีที่แล้ว เธอมากับอาและอาสะไภ้ มาคุยเรื่องธุรกิจบางอย่างของครอบครัวเธอกับครอบครัว พิสุทธิ์ ตอนนั้นเธอเองก็ยังเด็กยังไม่รู้ภาษีภาษาใดๆ เธอกับพิสุทธิ์ ยังเล่นปากี่ห่วยๆด้วยกัน ถึงแม้พิสุทธิ์ อายุห่างกันกับเธอถึง5ปีก็ตาม ตอนนี้เขาน่าจะเป็นหนุ่มหล่อมาดขรึม วัยกลางคนแล้ว ไม่แน่อาจจะมีลูกเมียไปแล้วก็ได้ วนิชคิดในใจ "เขาอยู่แห่งไหนนะ ที่นี่ความเจริญเร็วมาก เธอลืมหมดแล้วว่าต้องไปหาเขาที่ไหน"
"เราจะไปไหนกัน"โอปอเอ่ยถาม
"หาเช่าคอนโดก่อนแล้วกัน" วนิชมองรอบๆตัวเมือง
"โอ้ จะไปไหนกันครับ ให้ผมไปส่งใหมครับคนสวย" แท็กซี่หน้าหื่นกามจอดรถทักทายทั้ง2
"ไม่หรอก เรารอเพื่อนค่ะ" วนิชปฏิเสธทันทีเมื่อเห็นหน้าคนขับที่มองเธอทั้ง2ด้วยสายตาหวานเยิ้ม
แท็กซี่จากไปอย่างอาลัยอาวรไม่น้อย

"กูคงต้องโทรหาอีอุ้มให้มันมารับดีกว่า"วนิชมองหน้าโอปอ โอปอพยักหน้ารับ ก็ดีปลอดภัยดี

ตืดๆ ตืด "ฮัลโหล" ปลายสายยังวุ่นวายกับงานบ้าน
"อีอุ้ม มึงว่างไหม มารับกูที่สนามบินหน่อยสิ กูกับอีปอ เพิ่งมาถึงเดี๋ยวนี้เอง" วนิชถามเพื่อน

"ได้ๆ มึงรอสัก1ชั่วโมงนะ เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อนกูเพิ่งทำงานบ้านเสร็จ เผื่อรถติดอีก" อุ้มรับปากเพื่อนทันที
" โอเค กูหาอะไรกินแถวๆนี้รอมึงไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเจอกัน" วนิชวางสาย เดินจูงมือโอปอออกมาหาอะไรกิน

........เกือบ1ชัวโมง....
ตื๊ดๆตื๊ดๆ "ฮัลโหล มึงอยู่ไหนแล้วตอนนี้" วนิชรับสาย
"กูกำลังจะเข้าประตูสนามบิน พวกมึงออกมายืนรอกูที่จุดรับส่งเลยนะเว้ย" จะได้ไม่ต้องหาที่จอดรถ มันเสียเวลา"อุ้มบอกเพื่อน
"โอเค เดี๋ยวกูออกไปที่จุดรับส่งผู้โดยสารเลยแล้วกัน" วนิชวางสาย

สักพัก ก็มีรถมาจอดเทียบจุดที่เธอทั้ง2ยืนรอ
"ขึ้นรถ" อุ้มลดกระจกบอกเพื่อน

"โอ้ย ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย" วนิชบ่น
"พวกมึงมาทำอะไรเร่งด่วนเหรอวะ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้" อุ้มทักเพื่อน
"อีปอมันโดนผัวมันเท อะดิ กูเลยพามันมาเปิดหูเปิดตา เผื่อจะได้ลืมๆมันไป"
"อ้าว ไอ่วิทมันทิ้งมึงทำไมวะ หน้าที่การงานมึงก็ดี "อุ้มถามเพื่อน

"มันอยากได้เด็กกว่ากูละมั้ง เด็กคงเอามันส์กว่า " โอปอไม่อยากคิดอีก

"เอามันส์แล้วไง อย่างไอ่วิทมันจะไปรอดสักกี่น้ำเชียว เงินเดือนน้อยนิดอย่างมันหนะ"

"เอ้อ พูดถึง เอาเด็กกว่า ตอนนี้มึงได้ข่าวผัวเก่ามึงไหมวะ อีนิช " อุ้มถามวนิช

"กูเลิกสนใจมันนานแล้ว ไม่มีอาลัยอาวรแม้สักน้อย 2ปีแล้วมั้งกูเลิกกับมัน"วนิชทำท่าทางสบายใจ

"ได้ข่าวว่ามันเอาเมียใหม่แต่ตอนนี้เห็นย้ายไปอยู่บ้านปู่ของมัน แต่เสือกอยู่ข้างบ้านเมียของไอ่พนาพอดีหนะ"อุ้มหันมองหน้าเพื่อนเพื่ออยากดูว่าเพื่อนมีทีท่ายังไง

"มึงไม่ต้องมองกู มึงเล่ามา" วนิช ทำหน้าสบายอารมณ์

"มีคนเล่าให้ฟังว่าเมียใหม่มันมีลูกติด แต่เด็กกว่าเกือบ7ปีมั้ง นมใหญ่ก้นใหญ่ เป็นล้นพ้นเลยหละมึง" อุ้มมองหน้าเพื่อน

"เพิ่งรู้ว่ามันเปลี่ยนรสนิยมจากก่อนนั้นมันทิ้งกูไปเอาอีแห้งกระโปรงบาน มาเป็นตูดใหญ่นมโตแล้วรึ ก็ดีนิรู้จักพัฒนาชีวิต"

วนิชนั่งคิด "กูรู้แล้วกูจะไปพักไหน หาคอนโดใกล้ๆบ้านเมียไอ่พนา ดีกว่า "

"มึงจะทำอะไร อย่าคิดกลับไปหามันเชียวนะมึง"โอปอเตือนเพื่อน

"ไม่มีทาง กูไม่กลับไปหามันหรอกแค่กูอยากดูชีวิตความเป็นอยู่ของมันเท่านั้นเอง"

"ไปส่งกูหาคอนโดแล้วหาอะไรไปกินที่บ้านไอ่พนากันดีกว่า" วนิช ยิ้ม

"กูว่าอย่าเพิ่งไปวันนี้เลย เราพักเหนื่อยกันก่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าไปดูยังทัน มันไม่ไปไหนหรอก" โอปอเตือน อีกอย่างมึงหาเช่ารถสักคันเหอะจะได้ไม่รบกวนอีอุ้มมัน "

"เอ่อจริง" วนิชยอมทำตามเพื่อนบอก

อุ้มส่งเพื่อนที่คอนโดเสร็จก็กลับบ้าน

.................

เช้ารึ่งขึ้น "กูหารถเช่าได้แล้ว วันนี้เราไปที่ไหนกันดี"

"ตามใจมึงเถอะ" โอปอตอบ

"มึงโทรหา ไอ้พนาสิมันอยู่บ้านเวลาไหน จะไปหามัน" วนิชสั่ง

"มึงนี่ไม่ลดความพยายามเลยนะ" โอปอทำสายตาค้อน

"เหอะน่า กูจะได้รู้ว่าใจกูตอนนี้คิดยังไงกับมัน" วนิช

................

'ติ้งต่อง' เสียงออดประตูดังขึ้น

"เพื่อนของผมน่าจะมาถึงแล้วมั้ง ที่รักดูให้น่อย" พนาตะโกนบอกเมีย

"ค่ะๆ ไปแล้วค่ะ" เมียของพนารีบไปดูประตูหน้าบ้าน

"สวัสดีค่ะ พนาอยู่ไหมคะ" 2สาวยืนยิ้ม

"อยู่ค่ะ คุณทั้ง2เป็นเพื่อนของพี่พนาใช่ไหมคะ" เมียสาวของพนายิ้ม

"ใช่ค่ะ พวกเราซื้ออาหารและขนมมาฝากค่ะ" วนิช ยิ้มทักทาย

"เชิญรอด้านในค่ะ พี่พนาน่าแกอาบน้ำอยู่เลย" เมียสาวเดินนำทาง

"ไอ้นา กูเอาเหล้าเบียร์กับแกล้มมาฝากโว้ย" วนิช ตะโกนเรียกเพื่อนชาย

"มึงนี่มันกินแต่เหล้าแต่เบียร์จริงๆนะมึง ไม่คิดจะมีครอบครัวกะเขาบ้างรึไง" พนาเดินออกจากห้องแต่งตัว"อ้าว อีปอ มึงก็มาด้วยรึ เปิดหูเปิดตาในเมืองบางก็ดี"

"ก็น่าจะใช่นะ" โอปอยิ้มเฉื่อยๆให้เพื่อน

"เป็นอะไรวะ สีหน้ามึงไม่สู้ดีเลยอีปอ"พนามองเพื่อน

"กูโดนทิ้งสิวะ" โอปอตอบ

"เอ่อ ของ แบบนี้ต้องทำใจหว่ะ มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอก" พนาปลอบใจเพื่อน

"ใช่มึงพูดถูกหว่ะ ไอ่นา" วนิช ยิ้ม " อะไรที่คิดว่าแน่นอน จริงแล้วคือสิ่งไม่แน่นอน"

"มึงยิ่งพูดกูยิ่งงงหว่ะอีนิช" พนาหัวเราะ "ชนแก้ว วันนี้เมาสักวัน"

"มีกูอยู่ เมาทุกวัน" ทุกคนพากันหัวเราะ

กินกันจะถึงมืดค่ำค่อยกลับ