เรียวแขนยาวที่เค้าโครงชัดเจนข้างหนึ่งยื่นออกมาจากผ้าห่ม ชิงกดปิดเสียงแจ้งเตือนก่อนที่นาฬิกาปลุกซึ่งตั้งล่วงหน้าไว้ในโทรศัพท์มือถือจะดังขึ้นหนึ่งก้าว

ซย่าซังโจวหยัดกายลุกจากเตียง ยกแก้วน้ำใสบนโต๊ะขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็เดินเข้าห้องอาบน้ำ

เขาเปิดฝักบัว ไอร้อนลอยกรุ่นโอบล้อม กระจกสะท้อนภาพใบหน้าหล่อเหลาทว่าคิ้วตาเย็นชาเป็นที่สุด เขาทาครีมโกนหนวด จัดการรูปลักษณ์อย่างพิถีพิถัน จัดแต่งตัวเองจนสมบูรณ์แบบ จากนั้นถึงก้าวเข้าห้องอาบน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา

หลังอาบน้ำเสร็จเขาก็พาตัวเองมายืนอยู่หน้ากระจกยาวเต็มตัวเพื่อสวมเสื้อเชิ้ต กระดุมข้อมือ เนกไท เสื้อกั๊ก นาฬิกาข้อมือ การกระทำลื่นไหลงดงามไม่มีสะดุด เขาพินิจตัวเองในกระจกเงา เมื่อแน่ใจว่าองศาหน้าม้าไปจนถึงระดับความยาวขากางเกงล้วนถูกต้องแม่นยำเป็นระเบียบถึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

แม้จะเป็นกิจวัตรที่ทำซ้ำๆ ทุกวัน แต่ซย่าซังโจวก็ยังยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงอย่างไรคนที่มีสถานะแบบเขา อัตราความอดทนต่อความผิดพลาดนั้นแทบจะเป็นศูนย์

อีกฝั่งของเมือง

นาฬิกาปลุกที่จะดังขึ้นทุกๆ ห้านาทีไม่รู้ว่าแจ้งเตือนมากี่ครั้งแล้ว แต่นอกจากคนในผ้าห่มจะไม่ยอมตื่น กลับยังดึงผ้าห่มมาคลุมโปงอีกด้วย พอพลิกตัว ผลลัพธ์คือตกเตียงไปทั้งแบบนั้น

“โอ๊ย!”

เสียง ‘ตุบ’ ดังสนั่นหวั่นไหวตามมาด้วยเสียงร้องแผ่วเพราะความเจ็บปวด ศีรษะกระเซอะกระเซิงโผล่ออกมาจากในผ้าห่ม เหยาซุ่นอวี่ขยี้ตาที่ยังไม่ลืมเปิดดี มึนงงอยู่พักหนึ่งกว่าจะได้สติกลับมา เขากระโดดลุกพรวด คว้าแก้วน้ำบนโต๊ะมาดื่มรวดเดียวหมด เปิดเตาอบแล้วใส่ขนมปังกับแฮมลงไป ทอดไข่อีกฟอง หลังทำอาหารเช้าง่ายๆ เสร็จ ก็รีบพุ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำลวกๆ

เขาสวมเสื้อเชิ้ต ผูกเนกไทเก้ๆ กังๆ มองเครื่องแบบทางการที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดนิดๆ ในกระจก รู้สึกประหม่าระคนเบิกบาน

นี่คือการออกมาอยู่คนเดียวครั้งแรก งานแรก เหยาซุ่นอวี่ สู้เขา!

เขาตะโกนบอกตัวเองในกระจก ไม่รู้เลยสักนิดว่าเทพแห่งโชคชะตาได้เตรียมความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตไว้ให้เขาแล้ว

แสงตะวันใบไม้ผลิสาดส่องลงบนร่าง เหยาซุ่นอวี่ที่เดิมทียังง่วงงุนอยู่เล็กน้อยรู้สึกอบอุ่นไปทั้งสรรพางค์กาย สติแจ่มใสขึ้นมา

รอบด้านมีผู้คนคึกคักขวักไขว่ ล้วนแต่เป็นคนที่รีบเร่งไปทำงาน จู่ๆ คำกำชับกำชาของมารดาก็ผุดขึ้นในสมองเหยาซุ่นอวี่ที่ยังไม่รู้สึกจริงๆ ว่าตอนนี้ตนเป็นหนึ่งในพนักงานเหล่านั้น

‘ไปทำงานวันแรกต้องสร้างความประทับใจดีๆ ให้บริษัทนะ จำไว้ ตรงเวลาอย่าไปสาย!’

‘แม่เสิร์ชกูเกิลดูแล้ว เป็นบริษัทใหญ่มากเลย ที่เขาจ้างงานลูกจะต้องเป็นเพราะมองเห็นข้อดีในตัวซุ่นอวี่ของพวกเราแน่นอน...อ๊ะ มีลูกค้ามาแล้ว แม่ไปทำงานก่อนนะ ซุ่นอวี่พยายามเข้านะลูก!’

กระแสความอบอุ่นผุดขึ้นในใจเหยาซุ่นอวี่ แม้จากบ้านเกิดตัวเองมาจะโดดเดี่ยวอ้างว้างมาก แต่เขาก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว พอนึกถึงความยากลำบากของพ่อแม่ที่ต้องขายอาหารเช้า ก็ตัดสินใจว่าจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้เร็วๆ เพื่อลดภาระของทางบ้าน

ตอนนี้ไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว เขารีบเคลื่อนไปข้างหน้าตามกระแสรถรา

ลดเลี้ยวอ้อมวนสองสามครั้ง สุดท้ายก็ถึงที่หมาย เขายืนอยู่หน้าประตูทางเข้าอันโออ่าใหญ่โตของเครือบริษัทตระกูลซย่า ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

เขารู้ว่าตระกูลซย่าเป็นเครือบริษัทระดับท็อป แม้ไม่ได้เพิ่งเห็นตึกสำนักงานใหญ่สูงตระหง่านเป็นครั้งแรก แต่ก็ยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าความยากจนจำกัดจินตนาการเขา

นี่คือที่ที่ฉันจะต้องเข้าทำงานสินะ...เขายืนเหม่อลอยขณะคิดเช่นนี้

ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ในอกเสื้อพลันดังขึ้น เป็นข้อความจากคุณนายเจ้าของห้อง ‘ได้รับค่าเช่าห้องแล้ว เดือนหน้าอย่าจ่ายช้าอีกล่ะ’

พอเห็นข้อความสุดเย็นชาประโยคนี้ เหยาซุ่นอวี่ก็หน้าง้ำหน้างออย่างห้ามไม่อยู่ กดเปิดแอปพลิเคชันธนาคารของตน พอเห็นจำนวนเงินที่เหลืออยู่ไม่มากในนั้นก็มองซ้ำอีกครั้งเพื่อยืนยันแบบไม่อยากจะเชื่อ...เฮ้อ ช่างเถอะ มองอีกกี่ครั้งมันก็ไม่เพิ่มขึ้นมาหรอก...

ขณะที่เขากำลังถอนหายใจ เบื้องหลังพลันมีเสียงบีบแตรดังขึ้น เหยาซุ่นอวี่พลันหลุดจากภวังค์ คราวนี้ถึงตระหนักได้ว่าตนยืนขวางอยู่บนทางวิ่งของรถยนต์ เขาจึงรีบหลีกทางให้

“ขอโทษด้วยครับ!” เขาเอ่ยขอโทษรถที่อยู่ด้านหลัง

รถยนต์คันนั้นจอดลงหน้าประตู คนขับลงมาเปิดประตู ชายสวมสูทสีหน้าเย็นชาคนหนึ่งก้าวออกมาจากเบาะหลัง เรือนกายสูงโปร่งถูกห่อหุ้มอยู่ภายใต้สูทสั่งตัดพอดีตัว ยิ่งขับเน้นให้เห็นถึงความหล่อเหลาสง่างาม

เขายังอยากจะขอโทษต่อ แต่ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะมองเขาด้วยซ้ำ ก้าวเข้าอาคารไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เหยาซุ่นอวี่มองร่างสูงโปร่งที่ก้าวยาวๆ จากไปอย่างรวดเร็วด้วยสายตาทึ่มทื่อ แล้วหันกลับมามองเสื้อผ้าที่ยับยุ่งเล็กน้อยของตน รีบจัดระเบียบเสื้อผ้า สูดลมหายใจเข้าลึก ปรับท่าทางของตัวเองให้สมบูรณ์แบบ ก่อนจะเชิดหน้ายืดอก ตามเข้าตึกใหญ่ตระกูลซย่าไปด้วยจังหวะย่างก้าวเดียวกันกับคนเมื่อกี้

&