ตอนที่ 149 ถูกฆ่าตายเรียบไม่เหลือแม้แต่คนเดียว !

เมื่อเสียงหัวเราะจาง ๆของเจียงเฉินลดลง กระบี่หยานหลงก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

“จะ…เจียงเฉิน พรสวรรค์ด้านการต่อสู้ของเจ้านั้นยอดเยี่ยมและอนาคตของเจ้าก็ไร้ขีดจำกัดก็จริง ”

“แต่... ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเจ้าแล้ว ถ้าเจ้าคิดจะเป็นศัตรูกับคฤหาสน์เจ้าเมืองหลิงหยุนหละก็ เจ้าก็หาเรื่องตายแล้ง!”

“ถ้าเจ้าปล่อยข้าไปในวันนี้ ข้ายนังจะสามารถพูดกับเจ้าเมืองและสร้างพันธมิตรกับตระกูลเจียงแห่งเมืองตังซานได้ นี่จะเป็นผลดีต่อพวกเรามากกว่านะ ... ”

ชายชราผมขาวมองไปที่เจียงเฉินที่ชักกระบี่ออกมา และเขาก็กลายเป็นหวาดกลัวทันที

เขารีบพูดคำขู่ใส่เจียงเฉินอย่างต่อเนื่องเพื่อล่อลวงเขา

เจียงเฉินมองไปที่ชายชราผมขาวอย่างเฉยเมย "ทำไมเจ้าที่มาจากคฤหาสน์เจ้าเมืองหลิงหยุนถึงได้มาช่วยหลินยู่ได้กัน ?"

“นั่นก็เพราะนายน้อยของเรา เขาคือคนที่พูดคุยกับหลินยู่ส่วนพวกเราก็เพียงถูกสั่งให้มายังเมืองคังซานเท่านั้น ”

“แต่ไม่ต้องกังวล เมื่อข้ากลับไปที่เมืองหลิงหยุน ข้าจะอธิบายทุกอย่างให้เจ้าเมืองฟังเอง รับรองเลยว่าคฤหาสน์เจ้าเมืองหลิงหยุนจะไม่เป็นศัตรูกับตระกูลเจียงของเจ้าอย่างแน่นอน !”

ชายชราผมขาวก็ไม่ปิดบังและเล่าเรื่องทีละเรื่อง

“หึหึหึ... อย่างที่คิด เป็นความคิดงี่เง่าของไอ่บัดซบไป๋จี้ซวนนี่เองที่อยู่เบื้องหลัง!”

“ตั้งแต่ที่ไป๋ซีซวนสั่งให้เจ้ามา ชีวิตของเจ้าก็หมดโอกาสแล้วไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจา!”

“ฉะนั้น...จงตายซะ!”

เจียงเฉินเยาะเย้ย ดวงตาของเขาเฉียบคมขึ้นและเจตจำนงแห่งกระบี่ก็ระเบิดออกมาทันที !

ในชั่วพริบตา... แสงกระบี่อันเยือกเย็นที่เต็มไปด้วยแรงกดดันอันหนักหน่วงก็ส่องประกายขึ้นในอากาศ

พัฟ!

เมื่อเสียงฟันเบาๆดังขึ้น เส้นสีแดงเลือดก็ปรกาฏขึ้นที่คอของชายชราทันที

จากรอยเส้นสีแดงนั้นเลือดสีแดงสดก็พวยพุ่งออกมาและนองไปทั่วพื้น

ชายชราผมขาวก็เบิกตากว้างจ้องไปที่เจียงเฉินอย่างเหลือเชื่อ และดวงตาก็ค่อยๆปิดลง

“ฮึ่ม ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าโง่ไป๋จี้ซวนจะกล้าลงมือกับตระกูลเฉินของข้า !”

“ด้วยการมีไป๋จี้ซวนอยู การมีอยู่ของคฤหาสน์เจ้าเมืองหลิงหยุนจึงนับได้ว่าเป็นภับคุกคามของตระกูลเจียง !”

“ดูเหมือนว่าก่อนข้าจะออกเดินทาง ข้าคงต้องไปที่คฤหาสน์เจ้าเมืองหลิงหยุนเพื่อกำจัดภัยคุกคามนี้ให้สิ้นซากเสียก่อน !”

เจียงเฉินมองไปที่ร่างของชายชราผมขาวและแสงที่เย็นยะเยือกก็ประกายในดวงตาของเขา

“ทพ…ท่านผู้นำตรกะูลเจียง พวกเราผิดไปแล้ว พวกเขานั้นไม่กล้าทำแน่นอนหากไม่ใช่เพราะหลินยู่บังคับพวกเรา ”

“ท่านผู้นำตระกูลคือผู้มีเมตตา ได้โปรดยกโทษให้พวกเราได้ ข้าสัญญาว่าจากนี้ไปเราจะไม่ก้าวเข้ามายังเมืองคังซานอีกแล้ว !”

เมื่อเห็นว่าเจียงเฉินได้ฆ่าพวกหลินยู่ทั้งสามคนไป ใบหน้าของเหล่าผู้อาวุโสของตระกูลหลินก็ซีดลงทันที

พวกเขาตัวสั่นและคุกเข่าลงตรงหน้าเจียงเฉินพร้อมกับกรีดร้องขอความเมตตา

"ทีตอนนี้กลับกล้ามาขอควาเมตตาจากข้างั้นรึ ? เสียใจด้วย มันสายไปแล้ว "

“ในตอนแรกเป็นเพราะหลินเทียนชงลอบโจมตีข้า ข้าจึงฆ่าเขา จากนั้นข้าก็ทำเพียงขับไล่ตระกูลหลินออกไปจากเมืองเท่านั้น ตอนนั้นก็นับได้ว่าข้าได้ให้โอกาสพวกเจ้าไปแล้ว !”

“แต่ตอนนี้ ในเมื่อพวกเจ้ากล้ากลับมาแว้งกัดตระกูลเจียงของข้าอีก มีหรือที่ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป ร?”

แสงที่เย็นชาก็ประกายผ่านดวงตาของ จียงเฉิน: "ฆ่าพวกมันให้หมด อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว !"

หากเขาตัดหญ้าโดยไม่ถอนรากของมัน เมื่อลมฤดูใบไม้ผลิพัดมาอีกครั้งพวกมันก็จะงอกกลับใหม่ได้ !

ครั้งนี้เขาไม่มีทางปล่อยให้ตระกูลหลินได้มีโอกาสลุกขึ้นอีกครั้งแน่นอน !

หลังจากได้ยินคำสั่งของเจียงเฉิน ทันทีพวกเจียงขุยและซูชาก็ไม่ลังเล

พวกเขารวบรวมผู้คนของตระกูลเจียงโดยตรงและเริ่มการฆ่าล้างบ้างอย่างรวดเร็วภายใต้สายตาทอันสิ้นหวังและหวาดกลัวของคนจากตระกูลหลิน

ภายใต้การนำของเจียงขุยและซูชาผู้เป็นนักรบขั้นที่ 8 ระดับรวมปราณ

ด้วยเวลาเพียงครู่เดียว ผู้คนจากตระกูลหลินทั้งหมดก็ถูกฆ่าล้างจนสิ้น !