หนานหลงเสี่ยวแสยะยิ้มเหี้ยม นางรู้ว่าไอ้อู่หยางต้องใช้แผนการนี้แน่ นางกับถังจงลี่จึงเตรียมแผนรับมือเอาไว้แล้ว นางจึงร้องตะโกนสุดเสียงว่า

“พลเกาทัณฑ์...ยิงเกาทัณฑ์ สังหารพวกอู่ให้ตายตก!!!”

ปรากฏพลเกาทัณฑ์ชาวเหลียวที่หมอบซุ่มอยู่บนหลังคาบ้านเรือนทุกหลัง ลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าข้างหนึ่งแล้วน้าวสายเกาทัณฑ์แล้วยิงเกาทัณฑ์ใส่ทหารต้าอู่ที่ยังต่อสู้ไม่หยุดมือ รวมถึงพลเกาทัณฑ์ที่ไอ้อู่หยางนำพามาด้วย

อู่หยางขบกรามกรอดเมื่อเห็นพลเกาทัณฑ์ของตนตายตกเป็นเบือทั้งที่ยังไม่ได้ยิงเกาทัณฑ์แม้แต่ดอกเดียว แม้แต่ตัวมันเองก็ต้องเก็บคันเกาทัณฑ์แล้วรีบใช้กระบี่ปัดป้องห่าเกาทัณฑ์ที่ระดมใส่ร่างมันไม่หยุดมือ

หนานหลงเสี่ยวหัวร่อร่า ก่อนจะชักม้าตะลุยเดี่ยวเข้าไปหาอู่หยางที่เขม่นมองนางด้วยสายตาคล้ายจะรำลึกถึงความหลัง

“ไอ้อู่หยาง...วันนี้เจ้าไม่มีทางได้ตายดี ข้าจะต้องแก้แค้นให้กับชาวหนานด้วยตัวเองให้จงได้!!!” หนานหลงเสี่ยวตวาดกร้าว

ในที่สุดอู่หยางก็จดจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร มันหัวร่อร่า ก่อนจะตะโกนกลับว่า

“ที่แท้นึกว่าใคร ลูกชายของไอ้หนานไห่นี่เอง!” แล้วอู่หยางก็ควบม้าพุ่งเข้าใส่หนานหลงเสี่ยวที่พุ่งม้าเข้าหามันเช่นเดียวกัน

ติงตัง ติงตัง ติงตัง

กระบี่สองเล่มฟาดฟันใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร

จังหวะหนึ่ง...หนานหลงเสี่ยวต้องตั้งยันรับกระบี่ในมืออู่หยาง ก่อนนางจะผลักดันกระบี่มันกลับไปแล้วเงื้อกระบี่ฟันหัวมัน แต่มันก้มหัวหลบทัน กระบี่จึงฟันหู่พ้อยสีน้ำเงินบนหมวกเกราะร่วงลงพื้น ก่อนจะใช้กระบี่แทงเสือกไปที่หน้าอกอู่หยางต่อ แต่อู่หยางเอนหงายลำตัวไปข้างหลังได้อย่างหวุดหวิด

อู่หยางใช่ว่าไร้น้ำยา มันเชี่ยวชาญเพลงกระบี่ยิ่งนัก พอกระบี่ในมือหนานหลงเสี่ยวลอยอยู่เหนือตัวมัน มันก็พลิกข้อมือทำให้กระบี่ในมือฟันฉับลงบนต้นแขนเสลา แต่หนานหลงเสี่ยวก็ไวทายาดชักแขนหลบทัน ทำให้อู่หยางขบกราม รีบกลับมานั่งตัวตรงบนหลังม้า ก่อนมันจะสะกิดปลายเท้าเหินทะยานในแนวนอนควงกระบี่ใส่นางทั้งที่มือข้างหนึ่งยังจับบังเหียนอาชาของมันไว้มั่น หนานหลงเสี่ยวจึงต้องกระตุ้นเจ้าฟ้าร้องให้ถอยหลบฉากไปด้านหลัง

แต่กับทำให้นางถูกรุมล้อมไปด้วยไพร่พลของมันที่วิ่งกรูเข้ามาช่วยไท่จื่อของพวกมัน

ถังจงลี่เห็นหนานหลงเสี่ยวตกอยู่ในอันตราย จึงหมายจะควบม้าเข้าไปช่วยเหลือแต่ถูกปินเกาดักทางเอาไว้ ทำให้ถังจงลี่ต้องต่อกรกับมันอย่างโมโหสุดขีด ปินเกาเองก็มีฝีมือเชิงต่อสู้ยอดเยี่ยม ถังจงลี่จึงยังล้มคว่ำมันมิได้เสียที

แต่หนานหลงเสี่ยวก็ใช้ว่าจะไร้ฝีมือและไร้ตัวช่วย จิ้งเหอที่ฝ่าด่านไพร่พลอู่มาได้ รีบควบม้าเข้ามาช่วยนางต่อสู้กับอู่หยางอีกแรง

ตอนนี้อู่หยางถูกสองรุมหนึ่ง อีกทั้งขณะมันประมือกับกระบี่สองเล่ม มันเหลือบมองไปรอบตัวพบว่าไพร่พลที่ตามมาช่วยมันล้วนถูกพลรบพยัคฆ์ดำสังหารตายตกเป็นว่าเล่นเช่นเดียวกัน

มันจึงโมโหเดือด ฟาดกระบี่ใส่จิ้งเหอไม่ยั้ง จนกระบี่ในมือจิ้งเหอหักออกเป็นสองท่อน หนานหลงเสี่ยวจึงต้องรีบปราดเข้าสวนกระบี่แทงใส่ลำตัวมัน

“อุ๊ก!”

กระบี่เนื้อดีที่ถังจงลี่มอบให้นางเฉือนสีข้างอู่หยางจนได้เลือด มันคำรามลั่นก่อนจะรีบหันหัวม้า แล้วห้อตะบึงหลบหนีหนานหลงเสี่ยว ไม่สนใจไพร่พลที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง มุ่งหน้าไปยังประตูเมืองทิศตะวันตก!

หนานหลงเสี่ยวมิรอช้า รีบกระทุ้งส้นท้องเจ้าฟ้าลั่นห้อตะบึงตามไปอย่างไม่หยุดยั้ง ไม่ยอมฟังเสียงร้องห้ามปรามของถังจงลี่แม้แต่น้อย

“เสี่ยวเอ๋อร์...อย่าไป!!!”

อู่หยางเห็นหนานหลงเสี่ยวตามตนมาแต่เพียงผู้เดียวก็หันมายิ้มเย้ยใส่ตานาง ไม่สนใจความเจ็บปวดที่สีข้างแม้แต่น้อย จนกระทั่งทั้งมันกับหนานหลงเสี่ยวหลุดพ้นออกมาจากกำแพงเมืองทิศตะวันตก ซึ่งบริเวณประตูเมืองก็ยังมีกองทัพเหลียวกับทัพอู่ต่อสู้กันชุลมุนเช่นเดียวกัน

ปินเกาหันมาแสยะยิ้มใส่ตาถังจงลี่ พลางพูดเย้ยหยันเขาว่า “เห็นที...ไอ้หมอนั่นคงไม่รอด เพราะไท่จื่อวางกำลังพลไว้แถบนั้นเป็นจำนวนมาก ฮาฮาฮา!”

ปินเกาหารู้ไม่ว่าตนได้พูดจายั่วยุพยัคฆ์ร้ายให้คำรามดังกึกก้องเสียแล้ว ถังจงลี่โกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้า เขาฟาดฟันกระบี่สุดแรงมือจนกระบี่ในมือปินเกาหักสะบั้นออกเป็นสองท่อน ขณะที่ปินเกามองกระบี่ในมือตาเหลือกค้าง ถังจงลี่ฟันกระบี่ลงมาอีกรอบ

ตัดแขนข้างนั้นของมันขาดสะบั้นทันที!!!

“อ๊ากกกกกก!” ปินเกาส่งเสียงร้องโหยหวน เสียงร้องของมันดึงดูดความสนใจของไพร่พลทั้งสองฝ่าย พอพลรบอู่เห็นแม่ทัพใหญ่ของตนแพ้พ่ายฝ่ายศัตรู ขวัญกำลังใจของพวกมันก็กระเจิดกระเจิง พากันวิ่งหลบหนีกันไปคนละทิศละทาง เปิดโอกาสให้พลรบกับพลเกาทัณฑ์ของต้าเหลียวยิงระดมสังหารและไล่ล่าตัดคอ ผ่ากลางลำตัวพวกมันเป็นสองซีก ช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยองยิ่งนัก!

แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ปินเกายังฝืนทน ใช้มือข้างเดียวควบม้าหลบหนีไปในหมู่ไพร่พลอู่ที่พากันวิ่งหลบหนีแตกซ่านเหมือนฝูงตั๊กแตนบินหนีนกคุ่มที่บินลงมาจิกกินพวกมัน

ถังจงลี่ไม่สนใจปินเกาอีก เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงบ่าวกระจอกคนหนึ่งของอู่หยางซ้ำบัดนี้ยังมาแขนด้วน ย่อมไร้ความสามารถแล้ว เขาจึงรีบชักม้า พาเจ้าฟ้าร้องพุ่งทะยานออกนอกประตูเมืองทิศตะวันตกอย่างรวดเร็ว พลางร้องตะโกนสั่งการแม่ทัพนายกองที่เหลือให้กำจัดพวกอู่ให้หมดสิ้นซากไปจากเมืองหลวง