แม้ตอนอู่หยางยกทัพยี่สิบหมื่นเข้าโจมตีเมืองหลวงฉางโจวจะสูญเสียไพร่พลไปเกือบสิบหมื่นนาย แต่เขาก็ได้กำลังเสริมจากทหารเหลียวซึ่งยอมจงรักภักดีต่อเขาภายใต้การนำทัพของปินเกา...แม่ทัพรักษาเมืองหลวงฉางโจวคนใหม่ ซึ่งมีจำนวนเหลือสี่สิบหมื่น ทำให้ยามนี้ทัพของพวกต้าอู่มีจำนวนเท่ากับไพร่พลจากกองกำลังพยัคฆ์ดำจำนวนห้าสิบหมื่น ซึ่งทหารทัพหน้าวิ่งถือธงเขียนคำว่า “ลี่”[1] โบกสะบัดเข้ามาในเมืองอย่างฮึกเหิม

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือดเลือดพล่าน เพราะไพร่พลพยัคฆ์ดำโกรธแค้นจัดจนสาบานว่าจะตัดหัวพวกสารเลวแคว้นอู่ให้หมดสิ้น เมื่อพวกเขายาตราทัพตีฝ่าด่านรักษากำแพงเมืองเข้ามาพบศพหัวขาดของชาวเหลียวทั้งเด็กเล็ก ผู้หญิง คนหนุ่มและคนเฒ่าชรา นอนเกลื่อนถมทับกันเป็นภูเขาเลากาอยู่ที่หน้าศาลาว่าการเมือง

ด้วยเหตุนี้...กองทัพพยัคฆ์ดำจึงทุ่มเทแรงกายอย่างบ้าดีเดือดเข้าต่อกรกับกองทัพของต้าอู่อย่างบ้าคลั่ง จนกองทัพต้าอู่เริ่มหวาดหวั่นเมื่อเห็นพวกพ้องถูกสังหารล้มตายระเนระนาด

ปินเกาเห็นไพร่พลเริ่มเสียขวัญ จึงร้องตะโกนสั่งการอย่างห้าวหาญว่า “อย่ากลัวพวกเหลียว...หากใครต่อสู้จนรักษาเมืองหลวงเอาไว้ได้และยังมีชีวิตอยู่ จะได้รับการเลื่อนขั้นสามขั้น!!!”

ได้ผล...ไพร่พลต้าอู่กลับมาต่อสู้ชนิดถวายหัวอีกครั้ง ไม่ลังเลหรือถอยหนีเหมือนคราแรก

ถังจงลี่ที่ต่อสู้กับทหารม้าต้าอู่ เห็นถึงความฉลาดหลักแหลมในด้านปลุกขวัญกำลังใจของปินเกาแล้วจึงขบกรามดังกรอดๆ แม่ทัพหนุ่มฟาดฟันทหารม้าที่ดาหน้าเข้าใส่ตนอย่างไม่ครนามือจนหลุดพ้นวงล้อม ก็ห้อตะบึงเจ้าฟ้าร้องพุ่งทะยานเข้าใส่ปินเกาที่กำลังรับมือกับไพร่พลเดินเท้าของต้าเหลียวที่พยายามใช้ทวนแทงท้องหรือแทงสีข้างม้าของมัน แต่มันก็ชักม้าหลบได้คล่องแคล่วว่องไวยิ่งนัก

ติงตัง!

ในที่สุดกระบี่เนื้อคมกล้าที่สุดในใต้หล้าของถังจงลี่ก็ปะทะกับกระบี่ของปินเกาที่เกือบหันมารับกระบี่ที่ฟาดลงบนหลังมันเกือบไม่ทัน เพราะมันยังติดพันกับไพร่พลเดินเท้าของต้าเหลียวอยู่ เสียงกระบี่ปะทะกันดัง ติงตัง ติงตัง

ถังจงลี่ยังมีใจเป็นธรรม ไม่ยอมให้ปินเกาถูกรุมหมู่ จึงตะโกนบอกไพร่พลว่า “ทางนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า พวกเจ้าไปช่วยแม่ทัพน้อยหนาน!”

พลรบเดินเท้ารีบรับคำแล้วเห่ระโร่วิ่งไปช่วยเหลือหนานหลงเสี่ยวที่กำลังต่อสู้ติดพันกับแม่ทัพฝีมือดีสองนายที่เข้ามากรุมรุมนาง แต่นางหาได้หวาดกลัวไม่ ขณะประมือกับพวกมันทั้งสอง สายตาคู่คมของหนานหลงเสี่ยวก็เหลียวหาอู่หยางไปด้วย

“มันไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหนนะ!” นางพึมพำอย่างเจ็บแค้นใจ มือไม้แคล่วคล่องว่องไวในการต่อกรกับแม่ทัพทั้งสองนายจนสามารถเด็ดศีรษะคนหนึ่งได้ ทำให้แม่ทัพอีกนายเจ็บแค้นจนแทบกระอักเลือด โถมฟาดฟันใส่นางไม่ยั้ง แต่หนานหลงเสี่ยวมิใช่แม่ทัพน้อยไร้ฝีมือ

หากศึกในครั้งนั้น...พวกอู่ไม่ลอบดักยิงเกาทัณฑ์ใส่นาง นางย่อมไม่มีทางแพ้พ่ายพวกมันแน่นอน

ในที่สุด...นางก็สามารถปราบแม่ทัพอีกนายให้ตายตก จนไพร่พลอู่ที่เห็นเริ่มหวาดหวั่นพรั่นพรึง

หนานหลงเสี่ยวเหลียวไปมองหาถังจงลี่ เห็นเขากำลังรับมือกับปินเกาอยู่หลายสิบกระบวนท่า ตอนนั้นเองที่นางเห็นทหารอู่ลอบมาทางด้านหลังถังจงลี่ หมายจะตัดขาเจ้าฟ้าร้อง ตัดขุมกำลังสำคัญของเขา

หนานหลงเสี่ยวมิรอช้า นางรีบปลดคันเกาทัณฑ์แล้วขึงลูกเกาทัณฑ์แล้วยิงออกไปอย่างรวดเร็วติดกันถึงห้าดอก พุ่งทะลุร่างของทหารอู่ที่หมายจะลอบเล่นงานถังจงลี่รอบตัวเขาถึงห้านาย

ถังจงลี่เห็นทหารอู่ถูกเกาทัณฑ์สังหารล้มนอนตายให้เจ้าฟ้าร้องเหยียบย่ำบนร่างของมันจนแหลกเหลว ก็เงยหน้ามองไปยังที่มาของเกาทัณฑ์ เห็นหนานหลงเสี่ยวชูคันเกาทัณฑ์หนักสี่สิบชั่งขึ้นสูงแล้วยิ้ม ถังจงลี่จึงพยักหน้า ก่อนหันมาคำรามใส่ปินเกาว่า

“ข้าอุตส่าห์ไม่เล่นหมาหมู่กับเจ้า แต่เจ้ากลับเล่นหมาหมู่กับข้า เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าโหดหี้ยม!!!” สิ้นคำ ถังจงลี่ก็สะกิดปลายเท้ากับบังโกลนม้าเหินทะยานข้ามหัวปินเกาแต่ควงกระบี่ในมือย้อนหลังเพื่อทิ่มแทงแผ่นหลังแม่ทัพหนุ่มให้ทะลุ แต่ปินเกามีสัญชาตญาณฉับไว มันหงายหลังแล้วใช้กระบี่ยันรับกับกระบี่ในมือถังจงลี่ ที่ลงมานั่งบนหลังม้าตัวเดียวกับมัน ปินเกาตกใจแน่นิ่งแทบสิ้นสติ

เมื่อถังจงลี่เงื้อกระบี่ขึ้นหมายจะเฉือนลำคอปินเกาที่ตกใจจนตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก

ฟิ้ว!

ตอนนั้นเองที่มีเกาทัณฑ์พุ่งมาจากทิศทางหนึ่ง พุ่งเข้าใส่ร่างถังจงลี่ที่ต้องรีบสะกิดปลายเท้าม้วนตัวสามตลบหลบเกาทัณฑ์ดอกนั้น ก่อนลงไปยืนบนพื้น แล้วรีบกระโดดขึ้นนั่งบนหลังเจ้าฟ้าร้องที่วิ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็วทันที

บังเกิดเสียงร้องเห่ระโร่ดังเซ็งแซ่มาจากทางทิศใต้ เมื่อถังจงลี่กับหนานหลงเสี่ยวกับปินเกาที่ยกมือกุมลำคออย่างหวาดเสียวหันไปมอง ก็เห็นพลเกาทัณฑ์ของทัพอู่วิ่งตรงมา โดยมีอู่หยางไท่จื่อในชุดเกราะทองขี่ม้านำหน้าขบวนทัพ ในมือของมันลดคันเกาทัณฑ์ที่เพิ่งยิงเกาทัณฑ์ใส่ถังจงลี่ พลางทำหน้าไม่สบอารมณ์ที่เกาทัณฑ์พลาดเป้าเสียได้

[1] แปลว่า โหดเหี้ยม อำมหิต