‘ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…’

‘ระบบทำการซ่อมแซมตัวเองสำเร็จสี่สิบเปอร์เซ็นต์…’

‘ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…’

‘ระบบทำการซ่อมแซมตัวเองสำเร็จสี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์…’

‘ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…’

‘ระบบทำการซ่อมแซมตัวเองสำเร็จห้าสิบเปอร์เซ็นต์…’

‘ปี๊บ--- ระบบขัดข้อง! ระบบขัดข้อง! ระบบล้มเหลว!’

‘ยืนยันสถานะร่างโฮสต์…สัญญาณชีพขาดหาย…’

‘เปิดฟังก์ชันลอกเลียน…ลอกเลียนร่างกายโฮสต์ล้มเหลว…เปิดฟังก์ชันซ้อนทับร่างโฮสต์…ซ้อนทับร่างโฮสต์สำเร็จ…สัญญาณชีพขาดหาย…ทดลองการช็อตไฟฟ้าครั้งที่หนึ่ง…’

ในห้องเล็กสีเทาเงิน เด็กหนุ่มร่างเล็กผอมอ่อนแอคนหนึ่งนอนอยู่ในแคปซูลรักษา บนตัวเขาเสียบท่อนับไม่ถ้วน ร่างกายแช่อยู่ภายในของเหลวบำรุงสีเหลือง

นอกจากมีฟองเล็กน้อยผุดขึ้นจากของเหลวบำรุงเป็นบางครั้ง เด็กหนุ่มก็ไม่ขยับเขยื้อนราวกับตายไปแล้ว

กระทั่งกระแสไฟสีฟ้าไหลผ่านตัวเขา เด็กหนุ่มจึงค่อยขยับเล็กน้อยจากการช็อตไฟฟ้านั้น

‘สัญญาณชีพขาดหาย เพิ่มการถ่ายกำลังไฟฟ้าหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ทดลองช็อตไฟฟ้าครั้งที่สาม…’

กระแสไฟฟ้าสีฟ้ารอบนี้ยาวนานต่อเนื่องอีกเท่าตัว

เสียงสไตล์เครื่องจักรนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ‘สัญญาณชีพขาดหาย การทดลองกู้ชีพไม่เป็นผล…’

เวลาไหลผ่านไปอย่างช้าๆ ทุกสรรพสิ่งเหมือนหยุดนิ่ง จนกระทั่งสุดท้ายฟองที่ผุดพรายขึ้นเป็นบางครั้งหายไปแล้ว เด็กหนุ่มก็พลันสูดหายใจเฮือก ลืมตาขึ้นภายในของเหลวบำรุง

เมื่อสูดเอาของเหลวบำรุงเข้าปากและจมูก เด็กหนุ่มก็สำลักจนดิ้นพล่าน กลิ้งไปมาไม่หยุดในแคปซูลรักษา ถูกท่อบนร่างพันเป็นก้อน เกือบจะขาดอากาศหายใจ

‘สัญญาณชีพ…ฟื้นคืน!’

เสียงดังขึ้นในสมองของเด็กหนุ่ม จากนั้นของเหลวบำรุงภายในแคปซูลรักษาก็ลดลงอย่างรวดเร็ว ฝาครอบกระจกโปร่งใสเปิดออก เด็กหนุ่มกลิ้งลงจากแคปซูลรักษา สูดอากาศเฮือกใหญ่อย่างหนักหน่วง จากนั้นก็ไออย่างรุนแรง

‘สวัสดี ไป๋จื่อหรู ผมคือระบบให้การศึกษาอนุบาลข้ามดวงดาว ยินดีที่ได้รู้จักเป็นอย่างยิ่ง ในโลกที่มีอันตรายทุกแห่งหนนี้ หน้าที่ของผมคือการอบรมสั่งสอนคุณให้กลายเป็นนักรบที่ได้มาตรฐาน ดังนั้นพวกเรามาเป็นเพื่อนสนิทกัน รักใคร่ปรองดองกันเถอะ!’ เสียงสไตล์เครื่องจักรพูดอย่างไร้จังหวะจะโคน

ไป๋จื่อหรูไอจนเกือบตาย ชั่วขณะนี้ยังไม่ผ่อนคลายทันที

‘สวัสดี ไป๋จื่อหรู…สวัสดี…ดีๆๆๆๆ…ระบบขัดข้อง---ปี๊บ---’

เสียงขัดข้องแหลมสูงที่ดังขึ้นฉับพลันเสียดแทงเข้าไปในสมอง การสั่นสะเทือนรุนแรงนำมาซึ่งความเจ็บปวดและมึนงงแสนสาหัส ไป๋จื่อหรูเจ็บจนคู้ตัวเป็นก้อนกลม อุดหูทั้งสองข้างอยากจะปิดกั้นเสียงนี้ แต่กลับเสียแรงเปล่า

เขาสลบไปอีกครั้ง

ตอนที่ไป๋จื่อหรูตื่นมาอีกที ในสมองก็มีเสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ‘สวัสดี ไป๋จื่อหรู ผมคือระบบให้การศึกษาอนุบาลข้ามดวงดาวรหัสหนึ่งร้อยเจ็ด ยินดีที่ได้รู้จักเป็นอย่างยิ่ง…’

ไป๋จื่อหรูชะงักเล็กน้อยก่อนฟื้นสติขึ้นมาจากความสับสนอย่างรวดเร็ว เขาตัดบทของมัน "นายคือตัวอะไร" ขณะเดียวกันไป๋จื่อหรูก็มองรอบด้าน ค้นพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพแวดล้อมแปลกตา โดยรอบไม่มีคนแม้แต่คนเดียว มีแค่กำแพงโลหะมันวาวที่ล้อมรอบทิศ กับของทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ดูเหมือนกับเตียง

ไป๋จื่อหรูถามอีกครั้ง “ฉันอยู่ที่ไหน”

เสียง ‘ติ๊ดๆๆ’ ดังขึ้นในสมอง ไม่ตอบในเวลาอันสั้น

ไป๋จื่อหรูถามอีกหน “พวกเพื่อนของฉันล่ะ”

ในเวลานี้เอง ตรงหน้าไป๋จื่อหรูพลันมีหน้าจอโปร่งใสอันหนึ่งลอยขึ้นมา ข้างบนเรียงด้วยรายชื่อ ด้านหน้าชื่อมีภาพถ่ายครึ่งตัวที่ส่องสว่าง

เหนือสุดของชื่อเหล่านั้นแสดงข้อความหนึ่งแถว ‘ทีมทหารรับจ้างอมนุษย์ หัวหน้าทีม: เฉียวเสี่ยวเฉียว เผ่าพันธุ์: ทานตะวันสีทอง’

เมื่อแสดงจบ ภาพครึ่งตัวบนก็มืดลง

จากนั้นภาพครึ่งตัวบนใบที่สองก็ลอยขึ้นมา ‘ทีมทหารรับจ้างอมนุษย์ รองหัวหน้าทีม: อี้เฉียว เผ่าพันธุ์: มนุษย์หมาป่าสายพันธุ์ดั้งเดิม’

หลังแสดงจบ ภาพถ่ายก็หม่นลง

ภาพถ่ายครึ่งตัวบนใบที่สามลอยขึ้นมา ‘ทีมทหารรับจ้างอมนุษย์ สมาชิกทีม: ไป๋จื่อหรู เผ่าพันธุ์: แวมไพร์สายพันธุ์ดั้งเดิม’

หลังชื่อออกมามันก็ส่องสว่าง

แล้วภาพถ่ายครึ่งตัวบนใบที่สี่ก็ลอยขึ้นมา ‘ทีมทหารรับจ้างอมนุษย์ สมาชิกทีม: สาวน้อยเบอร์หนึ่ง เผ่าพันธุ์: ภูตภูเขาสายพันธุ์ดั้งเดิม’

แสงกะพริบไปมา สว่างแล้วดับ ดับแล้วสว่าง

ภาพถ่ายครึ่งตัวบนใบที่ห้าลอยขึ้น ‘ทีมทหารรับจ้างอมนุษย์ สมาชิกทีม: สาวน้อยเบอร์สอง เผ่าพันธุ์: ภูตภูเขาสายพันธุ์ดั้งเดิม’

เหมือนกับภาพที่สี่ มันกะพริบเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด

“ที่มืดคือ…ตายแล้วงั้นเหรอ” ผ่านไปเนิ่นนานไป๋จื่อหรูจึงค่อยหาเสียงของตัวเองเจอ

เสียงของเขาแหบแห้งอย่างน่าเหลือเชื่อ เหมือนกล่องเสียงพังไม่ปาน เจ็บจนเหมือนสามารถกระอักเลือดออกมาได้ทุกเวลา

ระบบเอ่ย ‘เกินขอบเขตอำนาจของระบบ ไม่สามารถตอบคำถามโฮสต์ได้’

“ทั้งที่ฉัน…ทั้งที่ฉันโยนเสี่ยวเฉียวให้ต้าเฉียวแล้วแท้ๆ…” ไป๋จื่อหรูพยายามลุกขึ้นจากพื้น แต่พยายามกี่ครั้งก็ออกแรงไม่ถึงแม้แต่น้อย

เขากลั้นลมหายใจ สุดท้ายก็พลันหายใจหอบ ขอบตาร้อนผ่าว ปวดหัว อารมณ์ยุ่งเหยิง ไม่เข้าใจสักนิดเดียวว่าตอนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

หลังใจลอยชั่วสั้นๆ สายตาที่ค่อนข้างพร่ามัวของเขาก็ตกลงบนขาเปลือยเปล่าของตัวเอง จากนั้นก็ยื่นมือลูบๆ อย่างสงสัย บางที อาจจะ เป็นขาของตัวเอง

ปฏิกิริยาตอบสนองที่ส่งกลับมา นั่นคือผิวหนังของเขาจริงๆ

จากนั้นก็ค้นพบอีกว่า มือที่ยื่นออกไปลูบขา ทั้งบางทั้งปวกเปียกอย่างน่าเหลือเชื่อ ในความซีดมีสีน้ำเงินจางๆ เหมือนเป็นมือของเด็กอายุสิบกว่าปี

“บ้าอะไรกัน…” ไป๋จื่อหรูหดมือกลับ ยืดตรง พลิกมือ มองดูอย่างละเอียดครู่หนึ่ง

เขาหยิกแขน จากนั้นก็หยิกขา “…” พูดไม่ออก

สมองหยุดทำงานชั่วขณะ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

‘สวัสดี ไป๋จื่อหรู ผมคือระบบให้การศึกษาอนุบาลข้ามดวงดาวรหัสหนึ่งร้อยเจ็ด…’

ไป๋จื่อหรูโพล่งพูดออกไปสองคำ “…อาจารย์เหรอ”

ระบบ ‘ปี๊บ---’

เสียงขัดข้องแหลมหูดังขึ้นอีกครั้ง ราวกับเข็มนับพันหมื่นเล่มแทงเข้าสมองอันอ่อนแอพร้อมกัน เจ็บเสียจนไป๋จื่อหรูสลบลงไปอีกรอบ

ตอนที่สติแตกซ่าน ไป๋จื่อหรูได้ยินเสียงดังขึ้นในสมองรางๆ

‘ระบบขัดข้อง ระบบขัดข้อง---เกินขอบเขตอำนาจของระบบ---มอบหมายภารกิจ---รวบรวมพลังงาน---รวบรวมๆๆ ---รวมๆๆๆๆ ---’

‘…นี่มันระบบปัญญาอ่อนอะไรเนี่ย…’ ไป๋จื่อหรูคิด

…………………….