เฟโรสเปิดประตูเข้ามา ชำเลืองมองปัสกาล ก่อนตวัดสายตาไปยังไอชาที่แทบไม่ได้เงยหน้ามองเขาราวกับมื้อเช้าบนโต๊ะสำคัญกว่า ด้านหลังมีใครบางคนก้าวตามมาติด ๆ เมื่อหย่อนก้นนั่งลงทั้งคู่แล้วเฟโรสจึงเอียงศีรษะให้ชายผู้มาใหม่แนะนำตัว

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกท่าน” เขายิ้มกว้าง กล่าวทักทายเสียงใสอย่างเป็นมิตร ก่อนลดเสียงลงแล้วพูดต่ออย่างรวดเร็วผ่านน้ำเสียงกระตือรือร้นแกมขี้เล่น “ข้า โทมัส จะร่วมเดินทางไปพร้อมพวกท่าน ขอฝากตัวด้วยนา”

สามผู้นั่งอยู่ก่อนพลันเลิกคิ้ว ภายใต้ความสงสัยก่อตัวราวหมอกควันหนาแน่น สายตาทุกคู่ต้องการคำอธิบายถึงเหตุผลแสนพิลึกพิลั่น ว่าด้วยเหตุอันใดกลุ่มมือสังหารที่ควรปฏิบัติภารกิจอย่างลับ ๆ จึงต้องมาร่วมคณะเดินทางกับบุตรสาวของผู้ครองดินแดน

“เดี๋ยวระหว่างเดินทางข้าค่อยเล่ารายละเอียดที่เหลือ” เฟโรสตอบแกน ๆ บอกปัดไปก่อน

แม้โรงเตี๊ยมจะไร้แขกเข้าพักในวันนี้ ซ้ำยังเป็นพันธมิตรกับบาร์บารี แต่เฟโรสก็ไม่ทิ้งความระมัดระวัง สายตามองสำรวจทั่วร้านถึงสองรอบ ชำเลืองมองไอชาแวบหนึ่งเหมือนนึกอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วก็เงียบไป หันไปยังของกินบนโต๊ะแล้วสวาปามขนมปังกับไส้กรอกอย่างหิวโหย พร้อมตะโกนสั่งกาแฟและชาดำมาเพิ่มอีก

“สรุปสั้น ๆ ว่าพวกเราจะเดินทางไปด้วยจนถึงบูล็องต์ หรืออาจอยู่ด้วยกันนานกว่านั้น” เฟโรสพูดพลางเคี้ยวตุ้ย ๆ

ประโยคที่ว่านั้นทำเอาหัวใจของวิโอล่าพองโต กุมมือของไอชาแน่น

เหลือบมองปฏิกิริยานั้นปราดเดียวเฟโรสจึงเข้าใจในทันที ปัญหาตอนนี้เหลือเพียงอัศวินหนุ่มที่ชำเลืองมองอย่างไม่เป็นมิตรและดูจะรับมือยากทีเดียว เชื่อแน่ว่าหากไม่อธิบายอย่างตรงไปตรงมาเพื่อแสดงความจริงใจละก็ ภารกิจของเขาอาจล่มได้ง่าย ๆ

ชายหนุ่มผมดำหยักศกเคี้ยวไส้กรอก พลางย้อนนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนวาน กับบทสนทนาเคร่งเครียดน่าอึดอัด ต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องอดหลับอดนอน

ภายในห้องกว้างของสำนักงานลับ ซึ่งแอบซ่อนอยู่ใต้ดินของร้านขายผ้าดิบริมกำแพงเมือง ชายหนุ่มหน้าตาดีกางแผนที่ผืนหนึ่งบนโต๊ะ จากนั้นจึงเริ่มบอกเล่าถึงข้อมูลข่าวสารซึ่งเขาได้รับมา ก่อนที่ ‘รูน’ ผู้ส่งสารในชุดคลุมลึกลับจะเปิดปากบอกถึงภารกิจใหม่

“พิลึกพิสดารเกินไปแล้ว! คิดว่าข้าเป็นเบี้ยในกระดานของพวกเจ้ารึไง!?”

เฟโรสขึ้นเสียง ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววขุ่นเคือง ไม่ยอมลดสายตาแม้แต่น้อย

“ครั้งก่อนก็ทีหนึ่งที่ให้พวกข้าแปลงกายเป็นสายลับ ซ้ำข้อมูลยังผิดพลาดจนเกือบได้กลายเป็นผีเฝ้าป่า จะให้แน่ใจได้ยังไงว่าคราวนี้พวกเจ้าจะไม่ส่งข้าไปตายจริง ๆ”

น้ำเสียงของเขาคมเข้มราวดาบที่ฟาดลงมา แสดงความไม่ไว้วางใจอย่างชัดเจน ดวงตามองขวางจ้องคนในชุดคลุมเขม็งเพื่อขอคำตอบ

ปล่อยให้ความเงียบขรึมปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง เสียงแหบพร่าจึงเปล่งออกมาจากร่างที่ยืนสงบนิ่ง

“ข้อมูลข่าวสารที่พวกท่านทั้งคู่ได้รับ รวมถึงภารกิจแทรกซึมเข้าสู่คณะเดินทางของดัชเชสแห่งบูล็องต์นั้น เดิมอยู่ในความรับผิดชอบของแกะทะเลทรายแห่งนครเรซา ข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นหาใช่ความประสงค์ของอัคราจารย์” รูนบอกกล่าวอย่างเรียบเฉย

‘แกะทะเลทราย’ คือสมาชิกหน่วยย่อยของบาร์บารีที่แฝงตัวอยู่ในทุกมุมของดินแดนฟาริส ทำภารกิจในนามของบาร์บารีอย่างลับเร้น หน่วยหนึ่งประกอบด้วยบุคลากรครบครัน ตั้งแต่จารชน ผู้วางแผนกลยุทธ์ เจ้าหน้าที่สนับสนุน ไปจนถึงมือสังหารผู้ชำนาญ

ทว่าจากความสูญเสียในช่วงที่ผ่านมา ส่งผลให้แกะทะเลทรายแห่งนครเรซาประสบภาวะขาดแคลนมือสังหาร เฟโรสและไอชาจึงถูกส่งตัวจากหน่วยอื่น เพื่อเข้าร่วมปฏิบัติภารกิจกับพวกเขา

“ท่านพูดถูก” เฟโรสพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนหันสายตาไปยังชายหนุ่มที่นั่งพิงผนังอยู่เงียบ ๆ

อีกฝ่ายเมื่อถูกจ้องมองกลับมีท่าทีเก้อกระดาก ได้แต่ยกมือขึ้นเกาศีรษะ พลางส่งยิ้มเจื่อน ๆ เป็นการตอบกลับ

‘โทมัส’ เป็นชายหนุ่มผู้มีเรือนผมละเอียดสีบลอนด์ ดวงตาสีฟ้าใส ริมฝีปากบาง รูปร่างสันทัดสมส่วน ผิวพรรณขาวเนียนเหมือนคุณชายชาวไมอา ดูเหมือนไม่มีพิษภัย แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเยือกเย็น แฝงด้วยความระแวดระวังไม่ต่างจากเฟโรส

“โธ่ สหาย ข้าขอโทษตั้งหลายครั้งแล้วไง เจ้าจะให้ข้าทำยังไงเล่า ข้าก็เป็นผู้น้อยเหมือนกับเจ้า รับคำสั่งมาแล้วทำตามงก ๆ อย่างไม่มีคำถาม ใช่ม้า~ เราเหมือนกันเลย น่าจะเข้าใจกันสิ”

เขายักไหล่อย่างลอยหน้าลอยตาผ่านท่าทางสบาย ๆ ยอมรับผิดง่าย ๆ เหมือนไม่มีอะไรสำคัญ หวังเพียงให้บรรยากาศตึงเครียดนั้นผ่อนคลายลง ผินมองมือสังหารหนุ่มผู้เกรี้ยวกราดแล้วจึงว่า

“ใช่ที่ข่าวสารของทางเราไม่แม่นยำ แถมบุคลากรยังขาดแคลน จนต้องลำบากให้พวกเจ้าทำหน้าที่ต่างสายลับ เรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของเราข้ายอมรับ แต่จากความผิดพลาดนั่นทำให้เราช่วยชีวิตคุณหนูแห่งบูล็องต์ได้เชียวนา จนต่อยอดมาถึงภารกิจสุดยิ่งใหญ่นี้ไง! ลองคิดดูสิ ถ้าไม่ใช่พวกเจ้าที่ไปอยู่ผิดที่ผิดทางละก็ป่านนี้ตายเรียบทั้งคณะ หรือบางทีนั่นอาจเป็นประสงค์ของพระเป็นเจ้า ว่ามั้ย?”

เฟโรสถอนใจหนัก ๆ อย่างเอือมระอา รู้สึกเหนื่อยหน่าย เขาเคยคิดว่าตนเองเป็นคนที่พูดมากแล้ว แต่ตอนนี้ต้องยอมแพ้ให้กับความไหลลื่นไม่หยุดของอีกฝ่าย ในหัวคิดล่วงหน้าไปไกลถึงภารกิจอันสลับซับซ้อนแสนยากเย็น นั่นคือการคุ้มกันดูแลความปลอดภัยให้กับวิโอล่า พร้อมทั้งแทรกซึมเข้าสู่บูล็องต์เพื่อสืบข่าว ปลุกปั่น และสร้างสถานการณ์บางอย่างไปพร้อมกับการลอบสังหารเป้าหมาย

“ให้ตายเถอะ ข้านึกไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าภาคีต้องขาดแคลนบุคลากรขนาดไหน อัคราจารย์ควรเห็นแล้วว่าเจ้าพวกบ้านี่มันไม่ได้เรื่อง เขาต้องส่งคนมาช่วยพวกเรา นี่ไม่ใช่ภารกิจที่คนแค่สองคนจะบรรลุได้”

เฟโรสปรายตามองบุคคลในชุดคลุมเบื้องหน้า สายตาแหลมคมจับจ้อง คล้ายกับจะมองทะลุผ่านหน้ากากที่ปิดบังใบหน้านั้น เพื่อหวังตีความสิ่งที่อีกฝ่ายเก็บงำ ซึ่งมันอาจช่วยให้เขาไขปริศนาที่รุมเร้าอยู่ในหัวได้บ้าง

ในใจเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและกดดัน งานนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาเชี่ยวชาญ เขาเป็นมือสังหาร แต่ตอนนี้เขากลับถูกโยนให้มาทำงานสายสืบ ข่าวกรอง และกระทั่งการปลุกปั่นทางการเมือง ซ้ำข้อมูลที่ได้รับก็เหมือนของเล่นราคาถูก บิดเบี้ยว ผิดพลาด และไม่เคยสมบูรณ์

ภายใต้ข้อมูลจากโทมัส ยิ่งฟังยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกจับโยนลงไปในคณะละครสัตว์

“วางใจเถอะ คราวนี้ข้าจะไปด้วย!” โทมัสทุบอก ยกยิ้มกว้าง

“ข้าต้องอุ่นใจใช่มั้ยที่ได้พลาธิการมาช่วยทำบัญชี” เฟโรสค่อนขอด

“นอกจากทำบัญชีแล้วข้ายังทำความสะอาดเก่งมากด้วยนา เจ้าต้องทึ่งแน่ บ้านของเจ้าจะสะอาดสะอ้านไร้ฝุ่นผงเลยล่ะ”

เหนื่อยหน่ายจะเสวนากับชายกะล่อน เฟโรสจึงก้มหน้าลงเพ่งมองแผนที่เกาะบูล็องต์อยู่นานสองนานก่อนเอ่ยถามใครสักคน

“มีอะไรอยู่บนเกาะนี้กันแน่?”

ความคิดของเฟโรสพุ่งกลับไปยังบทสนทนาชวนเวียนหัวเมื่อคืน เสียงพูดรัวเร็วของชายผมบลอนด์ และคำพูดเนิบนาบเต็มไปด้วยนัยแฝงของคนสวมหน้ากาก ทั้งหมดยังก้องอยู่ในหัวของเขา โทมัสพูดเหมือนทุกอย่างถูกจัดการแล้ว ทั้งที่ความจริงกลับเต็มไปด้วยช่องโหว่ การหาข่าวเป็นงานที่ต้องแม่นยำ การลอบสังหารจะใช้ข้อมูลแม่นยำนั้นเพื่อลงมือ แต่เฟโรสกลับได้รับเพียงอากาศธาตุ ราวกับอัคราจารย์ตั้งใจให้เขาล้มเหลว

ตักไข่กระทะเข้าปากคำหนึ่ง พยายามไล่ความคิดน่ารำคาญออกไป รับประทานต่อจนอิ่มหนำแล้วจึงเงยหน้าขึ้น

“ก็ได้ ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง” เขาพยักพเยิดบอกปัสกาลแล้วลุกจากเก้าอี้

เมื่อเห็นอัศวินหนุ่มผู้มีเรือนผมสีแดงก้าวออกจากร้านไอชาจึงลุกขึ้น เร่งฝีเท้าติดตามไปอีกคน