ซุนหม่าสือกับตันกั๋งนั่งอยู่ในโถงรับรองภายในห้องพักหัวหน้าสำนักศึกษาฟงเทียนด้วยอาการสงบนิ่งเยือกเย็น

ก่อนทั้งสองจะพากันลุกขึ้นยืนทำความเคารพชายวัยกลางคนผู้มีหนวดเรียวยาวสวยบนดวงหน้าสีขาวนวลเห็นเค้าของความหล่อเหลาหมดจดในวัยหนุ่มอย่างเด่นชัด

“ข้าน้อยคาระท่านเจ้าเมืองขอรับ/ข้าน้อยคารวะท่านเจ้าเมืองขอรับ”

“เชิญนั่งตามสบายเถิด” หลิวหม่านบอกอย่างใจดี มีรอยยิ้มประดับบนดวงหน้า

สองสหายนั่งลงพร้อมกัน ก่อนสายตาของซุนหม่าสือจะปรายมองไปยังทางเข้า หลิวหม่านเห็นเช่นนั้นจึงจงใจพูดดักคอว่า

“ท่านแม่ทัพซุนคงมองหาลูกสาวข้ากระมัง?”

ซุนหม่าสือแกล้งทำหน้าเก้อกระดาก ก่อนตอบอย่างสุภาพว่า “ขอรับ ข้าน้อยตั้งใจจะมาขอโทษคุณหนูหลิวอีกรอบ เพราะช่วงเที่ยงในตลาดข้าน้อยทำให้ม้าเตลิดเกือบวิ่งมาชนคุณหนูหลิวจนได้รับบาดเจ็บสาหัส”

“อ้อ เหิงเอ๋อร์บอกข้าแล้ว ตอนนี้นางพักผ่อนอยู่ที่เรือนเพราะยังตกใจไม่หาย”

ซุนหม่าสือตีหน้าสำนึกผิด พูดหว่านล้อมว่า “เช่นนั้นขอข้าน้อยไปกล่าวขออภัยคุณหนูหลิวอีกรอบจะได้หรือไม่ขอรับ”

หลิวหม่านทำหน้าตาแปลกพิกลก่อนจะถามว่า “ลูกสาวข้านั้นอัปลักษณ์นัก เกรงว่าจะทำใหท่านแม่ทัพซุนเสียสายตาเปล่าๆหากต้องมองนางเป็นเวลานาน”

ซุนหม่าสือทำสีหน้าขึงขังขึ้นมาทันที พร้อมกับเปิดปากพูดอย่างห้าวหาญขึงขังเต็มไปด้วยความจริงใจเมื่อยืดอกผายกว้างพูดออกมาว่า

“ต่อให้คนทั้งโลกจะกล่าวหาดูถูกดูแคลนคุณหนูหลิวว่าอัปลักษณ์ แต่ในสายตาข้านางเป็นสตรีที่งดงามอย่างน่าประหลาด สตรีชาวฮั่นล้วนมีผิวสีขาว ผมสีดำที่เห็นจนชินตา แต่คุณหนูหลิวมีผิวสีคล้ำนวล ผมสีเหลืองแปลกตา ยิ่งดึงดูดใจให้ข้าน้อยสนใจนางมากยิ่งกว่าเดิมขอรับ”

“ท่านแม่ทัพสนใจลูกสาวข้าเพราะรูปลักษณ์ภายนอกของนางกระมัง?"

“หามิได้ หามิได้” ซุนหม่าสือโบกมือว่อน พูดด้วยใบหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายว่า

“ข้ารู้มาว่าคุณหนูหลิวเป็นสตรีที่ฉลาดปราดเปรื่องแห่งยุค จึงอยากมาพูดคุยปรึกษาว่าด้วยเรื่องปรัชญาขงจื้อขอรับ ระหว่างทางมาเกงโจว...ข้าน้อยได้ยินมาว่าคุณหนูหลิวเป็นอาจารย์สอนปรัชญาขงจื้อให้เด็กในสำนักศึกษาแห่งนี้”

“อ้อ” หลิวหม่านพยักหน้าหงึกหงัก มองสบตาสีนิลน้ำงามของซุนหม่าสืออย่างชั่งใจ ขณะทบทวนในสิ่งที่บุตรสาวบอกกับตนว่า

“หากแม่ทัพซุนยืนกรานว่าต้องพบลูกให้ได้ ก็ให้เขามาพบลูกที่ลานหน้าเรือนพักของลูกเถิดเจ้าค่ะ”

“เอาเถิด เห็นแก่ความตั้งใจดีของท่านแม่ทัพ ข้าก็จะให้คนพาท่านไปพบบุตรสาวข้า แต่ท่านแม่ทัพจำเป็นต้องสนทนากับบุตรสาวข้าอยู่ที่ลานหน้าเรือนพักของนางเท่านั้น ห้ามลุกล้ำเข้าไปข้างในเด็ดขาด หากฝ่าฝืน...ข้าจะสั่งลงโทษท่าน ซ้ำจะไม่ยอมให้กองกำลังของท่านผ่านเข้าเมืองข้าขึ้นไปยังฉางอันเด็ดขาด”

แววตาของซุนหม่าสือทอประกายเจิดจ้าขึ้นมาทันที เขารีบประสานมือคำนับ พูดเสียงยินดีปรีดาถึงขีดสุดว่า

“ข้าน้อยทราบแล้ว จะไม่กระทำการฝ่าฝืนกฎให้คุณหนูในหอห้องอย่างคุณหนูหลิวต้องได้รับคำครหาเด็ดขาด!”