16

ภัตตาคารแอมเบอร์ตั้งอยู่ที่แมนดารินโอเรียนเต็ล บนถนนควีนส์ในย่านเซ็นทรัล เป็นร้านอาหารฝรั่งเศส การตกแต่งจึงเต็มไปด้วยกลิ่นอายยุโรป ความหรูหราของเฟอร์นิเจอร์ไม่ต้องพูดถึง การบริการเป็นไปอย่างมืออาชีพ เรียกได้ว่าทุกอย่างไร้ที่ติ คุ้มค่ากับเงินทุกบาททุกสตางค์ที่จะเสียให้แก่ที่นี่สำหรับมื้อดินเนอร์ และมื้ออื่นๆ

ทุกอย่างเพอเฟค ทว่า...ปลอดผู้คน!

จอมใจเดินตามหลังบอดี้การ์ดของเหลียงเฟยซางเข้าไปในร้าน ขึ้นลิฟต์ตรงไปยังชั้นลอยฟ้า กระจกใสล้อมรอบทำให้มองเห็นทิวทัศน์ของเกาะฮ่องกงได้อย่างชัดเจน

บอดี้การ์ดตอบคำถามของจอมใจสั้น ๆ ว่าเพราะเหลียงเฟยซางชอบความเป็นส่วนตัว จึงได้ใช้เงินและอำนาจซื้อชั้นลอยทั้งชั้น

บุรุษสวมชุดสูทดูดีนั่งรอเธออยู่กลางห้อง เบื้องหลังมีหลี่เหวินเฉิงและคนอื่น ๆ อยู่พร้อมพรั่ง ส่วนใหญ่มือจะไขว้หลัง เตรียมกระชากอาวุธร้ายออกมาทุกเมื่อหากภัยใด ๆ มาแผ้วพานเจ้านาย

เธอเดินไปนั่งตรงหน้าเขา กล่าวขอบคุณชายคนหนึ่งที่คลี่ผ้ากั้นเปื้อนมาวางบนตักเธอให้

“วันนี้เป็นยังไงบ้าง จอมใจ”

นั่นควรจะเป็นคำถามของเธอต่างหาก

วันหนึ่งเธอมีอะไรให้ทำบ้างเล่า นอกจากนั่งนอนไปมาอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่เพราะไม่อยากทำลายบรรยากาศอันแสนหวาน จึงตอบเขาไป

“ก็ปกติค่ะคุณเหลียง แล้วคุณเหลียงละคะ งานเป็นอย่างไรบ้าง”

เขาพิศมองจอมใจ เธอช่างดูงดงามในชุดเกาะอกสีชมพูอ่อนเหลือเกิน เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์ที่วางตรงหน้า ไล้ขอบแก้วไปตามริมฝีปากสวยได้รูป กลิ่นองุ่นพันธ์ชาร์ดอเนลอยแตะจมูก เขาสูดดมเข้าลึก ๆ รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา

“คุณเหลียงทำงานเกี่ยวกับอะไรบ้างเหรอคะ”

“ฉันสั่งไวน์คอลลี ชาร์ดอเนให้เธอด้วย” เขาผายมือไปทางแก้วไวน์ที่ตั้งอยู่หน้าจอมใจ

หญิงสาวหลุบตามอง หยิบมันขึ้นมา แต่ยังไม่ดื่ม “คุณเหลียงทำงานอะไรบ้างเหรอคะ”

บริกรยกอาหารมาเสิร์ฟ วางจานใบใหญ่ลงบนหน้าเหลียงเฟยซางและจอมใจ ก่อนจะก้มหัวแล้วเดินออกไป

“ฉันสั่งตับห่านมาให้ ของที่นี่รสชาติดี ลองชิมดูสิ” เขากล่าว

จอมใจอยากจะถามเรื่องเดิมต่อ ทว่าสายตาเข้มของเหลียงเฟยซาง เหมือนบอกเธอทางอ้อมว่าไม่ให้คุยเรื่องนี้ เธอจึงจำใจเริ่มรับประทานตับห่านรสชาติเยี่ยม

เธอยอมรับว่าอร่อย แต่เธอไม่ค่อยมีความสุขเท่าใดนัก

เหลียงเฟยซางนั่งดื่มไวน์สักพัก ก็ค่อยเริ่มรับประทานบ้าง

มื้ออาหารเป็นไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีใครพูดสิ่งใด สองคนเงียบ พวกบอดี้การ์ดเงียบ

เมื่อจบมื้อค่ำ เขาก็พาเธอเดินไปใกล้กระจกใสที่ล้อมรอบทั้งชั้นลอย หมู่ตึกระฟ้า แสงสีตระการตา คลายอาการขุ่นเคืองไปได้บ้าง ประกอบกับวงแขนกระแซะจากคนที่สวมกอดเธออยู่ด้านหลัง ก็พอจะทำให้ลืมคำถามที่ได้ไม่ได้รับคำตอบเมื่อครู่ไป

“สวยไหม จอมใจ”

เธอพยักหน้า “สวยค่ะ คุณเหลียง”

“เธอสวยกว่า รู้ไหม”

หญิงสาวยิ้มเขิน เอียงหน้าไปมองเขา ไม่ได้พูดอะไรออกมา

บรรยากาศแห่งความรักกลับมายึดครองพื้นที่อีกครั้ง เหลียงเฟยซางหันไปมองลูกน้อง แล้วโบกมือไล่ เป็นสัญญาณว่าให้ทุกคนรวมทั้งบริกรออกไปให้หมด

จอมใจกำลังถูกความสวยงามของทิวทัศน์ดึงดูด จึงไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าอยู่กับเหลียงเฟยซางเพียงลำพัง

“เรื่องงาน...ฉันทำหลายอย่าง” เขากล่าวในที่สุด

“หลายอย่าง อะไรบ้างเหรอคะ”

“สักวันเธอจะรู้เอง”

กลิ่นกรุ่นหอมจากกายสาวเหมือนเป็นเวทมนต์ สะกดจิตใจของมังกรผู้แสนยิ่งใหญ่ เขากดริมฝีปากหนัก ๆ ลงบนต้นคอขาวผ่องของเธอ และจูบแก้มนวลปลั่งอีกหลายครั้ง

จอมใจถดไหล่หนีด้วยความจั๊กจี้ “ไม่เอาคุณเหลียง อายเขา”

“อายใคร หืม” เขาถามเสียงเย้า หมุนตัวเธอให้มาประจันหน้าแล้วละเลงจูบอย่างไม่บันยะบันยะ

พอได้หันหน้ากลับมาในห้องกว้าง จึงได้รู้ว่าตอนนี้ไม่มีใครนอกจากเธอและเหลียงเฟยซาง “คุณเหลียง พวกบอดี้การ์ด...”

“ฉันไล่ให้ออกไปเอง”

เจ้าเล่ห์นัก เธอบ่ายเบียงอย่างติด ๆ ขัด ๆ เช่นเดียวกับลมหายใจที่ไม่ค่อยทั่วท้อง ในที่สุดริมฝีปากหวานก็ตกเป็นของเขา

จอมใจยกมือโอบต้นคอเหลียงเฟยซาง ส่งปลายลิ้นร้อนตอบกลับ แม้จะผ่านบทเรียนรักมาหลายครั้งหลายครา หากทว่าเธอก็ยังคงไม่อาจตอบสนองได้อย่างสาวผู้มีเล่ห์เหลี่ยมจัด

ผู้หญิงพวกนั้นอาจสร้างความพึงพอใจแก่ร่างกายให้เหลียงเฟยซางได้ แต่ไม่เคยทำให้เขาพึงพอใจ เหมือนดั่งที่จอมใจกำลังทำ

หยางซินหลานเองก็เหมือนกัน เธอสวย เธอดูดี กว่าจอมใจมากนัก แต่เขาไม่นึกพิศวาส ไม่นึกอยากจะเสียเวลาปราดตามองให้เป็นมลทินแก่ใจด้วยซ้ำไป

เขาไม่ชอบผู้หญิงมีจริตจะก้าน เขาชอบคนที่เป็นตัวของตัวเอง แล้วจอมใจ...เธอเป็นเช่นนั้น เธอใสซื่อบริสุทธิ์ ถึงบางครั้งจะดูร้อนแรง แต่ก็ร้อนแรงในสไตล์ไร้เดียงสา

เหลียงเฟยซางจับมั่นที่สะโพกผายผึง กดน้ำหนักลงแล้วเริ่มวนฝ่ามือนวดคลึงให้เธอ ก่อนค่อยเพิ่มน้ำหนักทีละนิดเสียงครางเหมือนแมวน้อยในลำคอกระตุ้นเพลิงกำหนัดให้ลุกโหมรุนแรง

เจ้าพ่อมังกรถอนริมฝีปากออกห่าง ลากปลายลิ้นและริมฝีปากร้อนระอุลงตามผิวเนื้อนวล ขบกัดแรงสลับอ่อนโยนจนเกิดรอยแดงจ้ำ ความชุ่มฉ่ำที่มาพร้อมกับความเร่าร้อนกำลังเผาผลาญให้จอมใจคลั่งไคล้จนเจียนตาย

จอมใจซบหน้าลงบนบ่าแกร่งของเหลียงเฟยซาง หายใจทุ้มต่ำสลับครางกระเส่า สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้เขาเป็นคนคลุมเกมต่อไป

เหลียงเฟยซางโอบเอวเธออย่างมั่นคง ก้าวไปข้างหน้าจนจอมใจชิดผนังห้อง เขายกขาขวาเธอขึ้นมาแล้วเอาพาดสะโพกของตนเองเพื่อเปิดทางให้ได้แนบชิดสนิทกันมากว่าเดิม

เสียงครางเพิ่มมากกว่าเดิมเมื่อจุดรวมแห่งความหวามไหวสัมผัสกับส่วนที่แข็งขึงร้อนแรงดั่งท่อนเหล็กที่เพิ่งผ่านการลนไฟมาหมาด ๆ มันทั้งน่ากลัวด้วยขนาดมหึมา และทั้งแข็งแรงองอาจสมกับเป็นอาวุธกายอีกชิ้นของบุรุษผู้เป็นถึงเจ้าพ่อมังกร

จอมใจคล้องมือกอดบ่าเขาไว้ พยุงตัวเองไม่ให้ร่วงหล่นไปบนพื้นก่อนจะจบเกมรัก เธอยังคงเอียงแก้มแนบซบอยู่บนบ่าล่ำสันของเขา

อุณหภูมิภายในห้องชมวิวยังคงเย็นเหมือนเดิม แต่ทว่าจอมใจกับรู้สึกราวกับว่าเธอยืนอยู่กลางผืนแผ่นดินห้อมล้อมด้วยลาวาที่กำลังไหลไปมา

เม็ดเหงื่อชุ่มโชกที่โคนหน้าผาก หยดไหลย้อนมาตามใบหน้า ร่างน้อยสั่นเทายามมือหนาสอดเข้ามาในอาภรณ์แล้วกอบกุมเนินอกอวบอิ่ม ขยี้ขยำ สาวน้อยทั้งเจ็บ หากทว่าก็เสียวซาบซ่านอยู่เนือง ๆ

จอมใจลืมตาขึ้นมาแล้วปราดเหงื่อของตัวเอง ทว่าทันทีที่เธอลืมตา เธอกลับเห็นบางอย่าง...

บางอย่างที่เปลี่ยนอารมณ์เธอจากหน้ามือเป็นหลังมือ...

จากที่ร้อนรุ่มดั่งไฟ กลับเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก...

“เราไปต่อกันที่บ้านเถอะ คนดี”

เขากระซิบพร่าพราย ไม่ได้เอะใจอาการเปลี่ยนไปของจอมใจเลยสักนิด