ชุด ซ่อน...เสน่หา

สำหรับเรื่องแรกของเซ็ท คือ ทรามสวาท

เป็นเรื่องราวของ อาเต (เตชินทร์) ภูริช มุกประดับ และม่านไหม

มาพร้อมความดราม่าตามสไตล์ไรท์เตอร์

ฝากไว้อีกสักเซ็ทนะคะ

++++++++++++

เมื่อเตชินทร์ และ มุกประดับ แต่งงานกันมานานหลายปี

ทว่า...โซ่ทองคล้องใจที่ทั้งสองเฝ้ารอคอยกลับไร้ซึ่งวี่แวว

และ...ข่าวร้ายที่ทำให้เตชินทร์ต้องเสียใจที่สุด

เมื่อเมียรักต้องตัดมดลูกและรังไข่ทิ้งจากภาวะเลือดออกผิดปกติ

นั่นหมายความว่า...

หล่อนจะไม่สามารถมีลูกกับเขาได้อีกต่อไป

แต่...ความหวังยังคงไม่สูญสลายไปเสียทีเดียว

เมื่อ...ม่านไหม หลานสาวที่มุกประดับรักและเอ็นดู

ถูกดึงเข้ามาเกี่ยวในเกมนี้

มุกประดับขอร้องให้ม่านไหมช่วยอุ้มบุญให้

ความสงสารและเห็นใจคุณอา

ม่านไหมจึงรับอุ้มบุญโดยใช้สัญญาใจ

และความไว้วางใจในความสนิทสนม

ทางออกดูเหมือนจะคลี่คลายไปในทางที่ดี...

ทว่า...กาลเวลาผ่านไปพร้อมๆ กับ

สายเลือดในกายที่เริ่มถือกำเนิดชีวิต

มุกประดับจึงได้รู้ว่า...สามีตนกำลังเปลี่ยนไป...

รัก...ที่เขาเคยมีให้จนล้นใจ

วันนี้รักนั้นกำลังถูกแบ่งไปให้ใครอีกคน...

ทรามสวาท

กฤติณ

ค่ำคืนนี้ มืดลงและตัวฉัน
ยังคงนึก ถึงวันเก่าๆ
ภาพฝันที่เราได้ผูกพัน
แต่ฉันรู้ดี
มันคงไม่มีหนทาง..

เริ่มรักก็เหมือนใจ
จะอ่อนแรงฉัน...

ฉันรู้ว่าเราต่างกัน
ได้โปรดอย่าลดตัวมายืนข้างฉัน
เมื่อเธอนั้นยืนอยู่บนฟ้า

ปล่อยให้ฉันตายลงอยู่ตรงนี้
บอกฉันบอกจะย้ำเธออีกที
ว่าเราสองคนไม่อาจ
จะหนีความจริง
จงทิ้งมันไปข้างหลัง..

ปล่อยให้หัวใจมันอ่อนแรงฉัน...
เมื่อเหลือเพียงความเงียบงัน
ปล่อยให้น้ำตามาเป็นเพื่อนฉัน
ให้มันหายออกไปจากหัวใจ
ปล่อยให้ฉันตายลงอยู่ตรงนี้
บอกฉันบอกจะย้ำเธออีกที
ว่าเราสองคนไม่อาจ
จะหนีความจริง
จงทิ้งมันไปข้างหลัง..

ฉันมันแค่เศษดิน...
ชีวิตเธอยังอีกไกล
ได้โปรดอย่าจมอยู่กับฉัน
จะรักไปก็เท่า นั้น....

ปล่อยให้ฉันตาย
ปล่อยให้ฉันตาย
ให้ความรักเป็นเพียงฝันไป
ปล่อยให้ฉันตาย
ปล่อยให้ฉันตาย
จงปล่อยฉัน
ปล่อยให้ฉันตายลงอยู่ตรงนี้
บอกฉันบอกจะย้ำเธออีกที
ว่าเราสองคนไม่อาจ
จะหนีความจริง
จงทิ้งมันไปข้างหลัง..

+++++++

"ปังๆๆ!"

เสียงเคาะประตูที่ดังแทรกทำให้ม่านไหมผวาเฮือก หันไปมองตรงนั้นด้วยแววตาตื่นตระหนก

ใบหน้าที่ยังคงทิ้งร่องรอยคราบหยาดน้ำตาหันกลับมาจับจ้องร่างน้อยๆ ในอ้อมอก

ทารกน้อยเพิ่งจะดูดนมจนผล็อยหลับไปอีกครั้ง...

หล่อนยังคงนั่งนิ่ง แม้คนข้างนอกจะยังไม่หยุดระราน

"ปังๆ!"

"เปิด! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!"

".....!"

"เธอจะพรากพ่อพรากลูกไม่ให้เจอกันงั้นเหรอไหม ไม่เปิดให้อาใช่มั้ย ได้!"

'อาเต...เสียงแบบนี้...เมาหนักมาอีกแล้วแน่ๆ'

คิดพลางนั่งผวาสั่น เสียงคนข้างนอกยังคงหาเรื่องชวนทะเลาะ ฟังดูลิ้นพันกันจนฟังแทบจับใจความไม่ได้...

หล่อนนั่งใจเต้นโครมครามเมื่อเสียงเขาเงียบไปแล้ว

แต่นั่นไม่อาจวางใจ เขาชอบทำอะไรที่คาดไม่ถึงได้ทุกเวลา

"กริ๊ก!"

หล่อนผวาเฮือกใจหล่นวูบเมื่อรับรู้ได้ถึงเสียงลูกบิดถูกปลดล็อก

แววตาซ่อนความหวาดหวั่นจับจ้องมอง บานประตูห้องถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น...

ต้องหลุบตาหนีเมื่อเห็นรอยยิ้มที่กระตุกมองมา ท่าทีของเขา รอยยิ้มและแววตาของเขา

มันทำให้หล่อนนึกกลัวจนอยากจะวิ่งสวนออกไปข้างนอก

ถ้าไม่ติดว่ากำลังวางร่างที่กำลังหลับใหลลงบนที่นอน หล่อนคงทำไปแล้วอย่างไม่ลังเล

ชั่ววินาทีที่กำลังจะผลุนผลันลงจากเตียง ร่างของตนก็ถูกท่อนแขนแกร่งเกี่ยวรั้งเอาไว้

ความสากระคายถูไถระรานอยู่ข้างซอกคอ มาพร้อมถ้อยคำที่ทำเอาคนฟังใจวาบหวิว

"ไม่รู้เป็นอะไร...เมา...ทีไรแล้วมีอารมณ์กับเธอทุกที"

".....!"

ติดตามข่าวสารความเคลื่อนไหว ติดต่อนักเขียนได้ที่นี่ จิ้มๆ ถูกใจเลยค่ะ