ร้อยเอกทัตเทพ เทพประสิทธิ์กุล

นายทหารหนุ่มอนาคตไกล ซึ่งเคยปฏิญาณตนเอาไว้ว่า
ชาตินี้จะไม่ยอมมอบหัวใจให้กับสตรีคนไหน
ทั้งชีวิตเขาขออุทิศให้ผืนแผ่นดินที่เหยียบย่ำอยู่
ชายหนุ่มถึงกับเดิมพันกับเพื่อนรักเอาไว้ว่า
ถ้าเขายอมมอบหัวใจให้สตรีคนไหน
เมื่อนั้นเขาจะยอมกราบเท้าเพื่อน!!!


ครูรัญชน์ ดำรงกิจพิทักษ์

ครูสาวผู้ยึดถืออุดมการณ์
เธอลงทุนหนีการแต่งงานกับผู้กองหนุ่มรูปหล่อ
ไปสอนหนังสืออยู่ชายแดนใต้
แต่โชคชะตากลับเล่นตลก เมื่อผู้กองที่เธอพยายามวิ่งหนี
กลับขอย้ายตัวเองเพื่อหนีการแต่งงานไปที่นั่นเช่นกัน




ความสัมพันธ์ของเขาและเธอ กลายเป็นชนวนเหตุของการแก้แค้น
ผู้กองทัตเทพ ตกเป็นเป้าหมายของบุคคลในที่มืด
รัญชน์ ตกเป็นเครื่องมือของการเอาคืน
ระหว่างทางที่ก้าวเดินไป ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
รัญชน์จะทำเช่นไร เมื่อตำแหน่งว่าที่ภรรยาหลวงอย่างเธอ
จู่ๆ ก็มีคนทำทุกอย่างเพื่อที่จะแย่งชิงไป


"ถ้าคุณต้องการอย่างนั้น ผมก็จะให้
แต่คุณจะได้แค่ "ตัว" ของผมเท่านั้น
เพราะหัวใจของผม ได้มอบให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปจนหมดสิ้นแล้ว
และชาตินี้ ผมจะไม่มีวันหยุดรักเธอ
จำเอาไว้นะ "ปารียา!!!"




อย่ากลัวที่จะเอ่ยคำว่า "รัก"
เพราะถ้าเราช้าไปแม้เพียงเสี้ยววินาที
ทุกสิ่งอาจสายเกินแก้


"ผมรักคุณ"
คำพูดนั้นยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของหญิงสาว
รัญชน์ทรุดกองลงกับพื้นห้องน้ำ ปล่อยน้ำตาให้หลั่งรินหวังชะล้างความเจ็บปวดออกจากหัวใจที่บอบช้ำ สายน้ำจากฝักบัวที่หลั่งรินรดกาย
ยังไม่เท่ากับสายน้ำตาที่หลั่งรินออกมาจากหัวใจอันร้าวรวด

"มันช้าไปแล้ว ผู้กอง คุณมาพูดอะไรตอนนี้"
หญิงสาวพร่ำเพ้อออกมาอยู่อย่างนั้น
เธอพลาดไปแล้ว พลาดไปแล้วจริงๆ ที่ปล่อยให้คนอย่างเขาหลุดมือไป




นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาโดยอ้างอิงจากสถานการณ์จริง
ซึ่่งทุกฉาก ทุกตอน และสถานที่ได้มีการสมมุติขึ้นมา
เพื่อมิให้ส่งผลกระทบแก่ผู้ที่ปฏิบัติงานจริงในพื้นที่
ถ้าตัวละครในเรื่องมีชื่อสกุลที่ไปพ้องกับท่านใดโดยบังเอิญ
ขอเรียนให้ทราบว่าทางผู้แต่งมิใด้มีเจตนาที่จะล่วงเกินหรือดูหมิ่น
และทำให้เกิดความเสื่อมเสียใด ๆ ทั้งสิ้น



เปิดเรื่องครั้งแรก ธันวาคม 2554

++++++

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง ป่านนี้คุณกับหมวดธีร์คงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ผมคงไม่โง่แต่งงานกับคุณเพื่อกินเดนใครหรอกนะ จริงๆ แล้วคุณก็ชอบหมวดใช่มั้ย ทำไมถึงยอมให้เขาทำแบบนั้น ฮึ!”


“เผียะ!”


เสียงฝ่ามือฟาดลงบนซีกหน้าตามแรงอารมณ์ ผู้กองหนุ่มยืนนิ่งชั่วครู่เมื่อรู้สึกเจ็บชาไปทั่วใบหน้าคมคร้าม เส้นแห่งความอดทนของเขาขาดผึงลงทันที


“ฉันจะไปนอนกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ กลับไปได้แล้ว!”


รัญชน์เอ่ยปากไล่อีกฝ่ายด้วยความโมโหที่พุ่งพรวดขึ้นมา หญิงสาวเปิดประตูห้องครัวที่อยู่ชั้นล่างของตัวบ้านก่อนวิ่งหนีเข้าไปในนั้น


“ไม่เกี่ยวใช่มั้ย! ถ้าผมทำให้มันเกี่ยวล่ะ!”


เขาพุ่งพรวดตามมาด้วยความรวดเร็ว ก่อนปิดประตูตามหลังอย่างแรง รัญชน์ยืนตัวสั่นหน้าซีดด้วยความตกใจ สัญชาตญาณของเธอบอกว่าในนี้ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป


“อย่านะ!”


ชายหนุ่มพุ่งพรวดเข้ามาก่อนดันร่างเล็กไปชิดผนังห้อง มือแข็งราวคีมเหล็กจับข้อมือเล็กเอาไว้ทั้งสองข้างก่อนตรึงเอาไว้กับผนัง ในขณะที่รัญชน์พยายามดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของอีกฝ่าย แต่ความพยายามกลับไม่เป็นผล เมื่อเขาดันสะโพกแกร่งเข้ามาขวางกั้นเอาไว้


“ผู้กอง คุณกำลังขาดสติ ปล่อยฉัน!”


รัญชน์พยายามอ้อนวอนเสียงสั่นเครือ เนื่องจากคิดว่าถ้าเขาจะทำอะไรขึ้นมาจริงๆ เธอคงไม่มีปัญญาที่จะขัดขืนได้


“ผมมีสติตลอด แต่ผมไม่พอใจที่คุณให้หมวดธีร์ถูกเนื้อต้องตัวก่อนผม” ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไป เขากระซิบชิดริมฝีปากระเรื่อเมื่อไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้อีกต่อไป “ทีหลังอย่าทำอีกจำเอาไว้!”


“มันไม่ใช่…อื้อ”


หญิงสาวพูดได้แค่นั้น เสียงทั้งหมดต้องถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อเขาฉกริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่รัญชน์พยายามส่ายหน้าหนีเพื่อให้พ้นจากการถูกครอบครอง ชายหนุ่มละมือข้างหนึ่งที่ตรึงข้อมือเล็กเอาไว้เปลี่ยนมาบีบปลายคางเรียวให้เงยหน้าขึ้นมารับจูบของเขา…มันเป็นจูบที่แสนจะป่าเถื่อนในความรู้สึกของเธอ


เมื่อมือข้างหนึ่งเป็นอิสระ รัญชน์สอดแขนไปโอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้ ก่อนฝังเล็บแหลมคมลงไปบนนั้นแรงๆ แต่ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านเพราะความหนาของเสื้อพราง หญิงสาวจึงเคลื่อนขึ้นไปยังต้นคอของเขาก่อนจิกแล้วครูดอย่างแรงหวังให้เขาเจ็บแล้วผละออกห่าง


แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์ เพราะทัตเทพกำลังหน้ามืดกู่ไม่กลับ ความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้ยังน้อยกว่าความหวานล้ำที่ได้รับจากเรียวปากนุ่ม รสจูบที่เร่าร้อนและรุนแรงแปรเปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลและอ่อนโยนในคราหลัง คล้ายเรียกร้องให้อีกฝ่ายคล้อยตามอย่างเต็มใจ


ผู้กองหนุ่มคลำไปยังแผลที่บริเวณต้นคอ เมื่อความรู้สึกเจ็บแสบยังไม่หายไป ชายหนุ่มต้องยิ้มเย็นใส่หน้าอีกฝ่ายเมื่อเห็นเลือดติดมากับนิ้วมือ


“หึ ขอบอก รสจูบไม่เป็นสับปะรด อย่างอื่นก็คงจืดชืดเหมือน กัน แล้วแบบนี้หมวดธีร์จะติดใจเหรอครับคุณครู”