บทที่ 14 ไปหาตู้อวิ๋นเซิง

เสิ่นอี้หลินเอียงศีรษะและจ้องมองเซี่ยชิงหยวนเป็นเวลาหลายวินาที

ส่วนหญิงสาวก็ไม่ได้รีบร้อนและทำเพียงจ้องมองเขากลับไปอย่างนั้น

ในที่สุด เสิ่นอี้หลินก็ไม่สามารถต้านทานความตะกละของตัวเองได้ จึงหยิบขนมของหญิงสาวและแสร้งทำเป็นไม่สนใจมันมากเกินไป "ตกลงก็ได้ ผมไม่ได้อยากทำหรอกนะ แต่เห็นว่าพี่สะใภ้ขอผมเลยทำให้"

เมื่อได้ยินแบบนั้น เซี่ยชิงหยวนก็หัวเราะออกมา

เธอแบมือและตอบกลับอีกฝ่ายไปว่า "พี่เข้าใจแล้ว"

เด็กชายจับมือกับพี่สะใภ้อย่างสบายอารมณ์

หลังจากนั้น เซี่ยชิงหยวนก็บอกความต้องการของเธอให้เด็กชายฟัง และกำชับไม่ให้อีกฝ่ายบอกเรื่องนี้กับใคร

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระซิบบางอย่างกับอีกฝ่ายด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ขณะที่กำลังฟัง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างอย่างตื่นเต้น

เซี่ยชิงหยวนถามเขาว่า "น้องชายคนดีของพี่สะใภ้ นายทำได้ใช่ไหม"

เสิ่นอี้หลินพยักหน้าด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ "ได้! แต่... ลูกอมไม่กี่เม็ดไม่พอหรอกนะครับ"

เซี่ยชิงหยวนหัวเราะเบา ๆ "พรุ่งนี้พี่จะทำขาหมูที่เป็นเมนูโปรดให้นายกิน”

เดิมทีเสิ่นอี้หลินต้องการแกล้งเซี่ยชิงหยวน แต่พอได้ยินว่าอีกฝ่ายจะทำอาหารให้กินเจ้าตัวก็เริ่มหน้าเสีย

ในความทรงจำของเขา เซี่ยชิงหยวนเคยทำอาหารหลายครั้ง ซึ่งแต่ละครั้งรสชาติก็สุดจะพรรณนาจริง ๆ

ในที่สุดเขาก็หุบปากและคิดวางแผนในใจว่า เมื่อถึงเวลาเขาจะขอให้แม่ทำอาหารให้แทน

เขาตอบว่า “ก็ได้” แล้วก็วิ่งออกไป

เด็ก ๆ ในหมู่บ้านชอบเล่นที่ลานตากข้าว ปีนต้นไม้ เล่นโคลน ขุดหลุม มันเป็นเรื่องที่ธรรมดามาก

แต่พอตกค่ำจะไม่มีเด็กคนไหนกล้าไปที่นั่นอีก

เพราะพวกผู้ใหญ่จะหลอกให้เด็ก ๆ กลัวว่าจะมีผีผู้หญิงมานั่งสางผมบนต้นไทรใหญ่ ส่วนรากที่ห้อยลงมาจากต้นไทรคือผมของผีผู้หญิงตนนั้น

เซี่ยชิงหยวนมองไปยังลานตากข้าว ในเวลานี้มันเป็นลานโล่ง ๆ ที่ไม่มีอาคารอื่นมาบดบัง เธอจึงเห็นยอดของต้นไทรใหญ่ได้อย่างรวดเร็ว

ลานตากข้าวนั้นเป็นลานโล่งและกว้าง เว้นแต่ตรงด้านข้างของต้นไทรใหญ่ จะมีกระท่อมหลังเล็กที่ทรุดโทรมตั้งอยู่และไม่มีที่กำบังอื่นบดบังมันเลย

เธอลอบถอนหายใจ หวังชุ่ยเฟินหาสถานที่ได้ดีจริง ๆ

แต่คราวนี้ตัวเอกของการแสดงจะเปลี่ยนไป เมื่อถึงเวลาอีกฝ่ายคงแปลกใจจนแทบคลั่งตายเลยทีเดียว

ต่อมา เซี่ยชิงหยวนก็ทำอะไรฆ่าเวลาเพื่อรอให้ถึงเวลานัด

เดิมที เธอต้องการคุยเรื่องนี้กับเสิ่นอี้โจวเสียก่อน แต่เขาไม่ได้สนใจเธอเลย

หลังจากถามแม่สามี เธอก็พบว่าเขาขึ้นไปบนภูเขาแล้ว หลังกินอาหารกลางวัน เซี่ยชิงหยวนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้

พอถึงเวลาอาหารค่ำ ชายหนุ่มกับเสิ่นอี้หลินก็กลับมา

เสิ่นอี้หลินทำท่าพยักพเยิดไปทางเซี่ยชิงหยวน เพื่อส่งสัญญาณว่าการขุดหลุมนั้นเรียบร้อยแล้ว

เสิ่นอี้โจวขมวดคิ้ว ดูการปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้เป็นภรรยากับน้องชาย ก่อนจะหันกลับไปล้างมือโดยไม่พูดอะไร

เมื่อหญิงสาวออกมาจากห้องอาบน้ำและสวมชุดสีเขียวลายดอกไม้ที่เธอเพิ่งซื้อก่อนหน้านี้ เสิ่นอี้โจวก็อดมองไม่ได้

เขายืนอยู่ที่ประตูห้องด้วยสีหน้าที่คาดเดาไม่ได้และลังเลที่จะพูด "ชิงหยวน..."

เซี่ยชิงหยวนลูบน้ำมันดอกไม้บนผมของเธอขณะที่เงยหน้าขึ้นมองเขา "หือ?"

คิ้วและดวงตาของเสิ่นอี้โจวมืดมน "คุณจะออกไปไหม”

ตอนนี้เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว เธอจึงไม่มีเวลาอธิบายให้เขาฟัง แต่เธอก็หวั่นใจกับสายตาคมปลาบของอีกฝ่าย จึงอดยิ้มให้เขาไม่ได้ “เดี๋ยวพอเสร็จเรื่องคืนนี้แล้ว ฉันจะบอกคุณอีกทีนะคะ”

หลังจากพูดจบ เสิ่นอี้โจวก็เงียบไปสองสามวินาทีแล้วพยักหน้า "เข้าใจแล้ว"

และในขณะนั้น หวังชุ่ยเฟินก็มายืนอยู่ที่ประตูหน้าลานบ้านและตะโกนว่า "ชิงหยวน!”

เธอพูดว่า "เชื่อฉันสิ ฉันจะกลับมาในไม่ช้า คุณรอฉันอยู่ที่บ้านนะ"

หลังจากพูดจบ เธอก็เดินจากไปกับหวังชุ่ยเฟิน

อุณหภูมิร่างกายของเซี่ยชิงหยวนยังคงติดอยู่ที่หลังมือของเขา แต่เธอก็เดินจากไปแล้ว

เสิ่นอี้โจวมองแผ่นหลังของผู้เป็นภรรยา ดวงตาของเขาหรี่ลงช้า ๆ และพยายามไม่คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

ดวงตาของเขาเผยให้เห็นแววตาเศร้าหมอง

ในที่สุดเขาก็ส่ายหัวพร้อมฉีกยิ้มสมเพชตัวเอง แล้วหันหลังกลับไปที่ห้องของตัวเอง

คนในชนบทมักจะไม่มีกิจกรรมบันเทิงใด ๆ ในตอนกลางคืน พวกเขาต้องประหยัดตะเกียงน้ำมันก๊าดและเข้านอนแต่หัวค่ำ

เวลานี้ใกล้หนึ่งทุ่มแล้วจึงแทบไม่มีคนอยู่ข้างนอก

เดิมทีหวังชุ่ยเฟินกลัวว่าเซี่ยชิงหยวนจะเปลี่ยนใจกะทันหัน แต่ครั้งนี้ เธอไม่เพียงไม่เปลี่ยนใจเท่านั้น แต่อีกฝ่ายยังแต่งตัวงามมาอีกด้วย หากดมกลิ่นของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง ก็จะได้กลิ่นหอมของดอกมะลิจากร่างกายของเซี่ยชิงหยวนด้วยซ้ำ

หวังชุ่ยเฟินรู้สึกได้ใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

หลังจากคืนนี้ เธอจะได้เห็นยัยตัวแสบอย่างเซี่ยชิงหยวนก้มหน้าลงด้วยความอับอายแล้ว!

เซี่ยชิงหยวนเห็นรอยยิ้มพึงพอใจของหวังชุ่ยเฟินที่ไม่อาจระงับเอาไว้ได้ แต่เธอก็ไม่ได้เปิดโปงอีกฝ่าย

สิ่งที่ติดค้างอยู่ ถึงเวลาต้องชำระคืนแล้ว!

จากบ้านไปยังลานตากข้าวต้องใช้เวลาเดินประมาณสิบห้านาที แต่เซี่ยชิงหยวนชะลอความเร็วในการเดิน โดยตั้งใจเดินไปเรื่อย ๆ แบบไม่รีบร้อนจนตอนนี้เหลือเวลาอีกประมาณห้านาทีจะถึงเวลานัดพบ

หวังชุ่ยเฟินกระวนกระวาย แต่ไม่กล้าแสดงออกมากนัก

หากอีกฝ่ายไม่รีบเดิน เวลาที่เธอตกลงกับผานเยว่กุ้ยก็จะใกล้เข้ามาแล้ว

ดังนั้นเธอจึงพยายามเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย "ชิงหยวน เราต้องรีบแล้วไม่อย่างนั้นตู้อวิ๋นเซิงอาจจะเข้าใจผิดว่าเธอเบี้ยวนัดแล้วกลับไปแล้ว"

เซี่ยชิงหยวนยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก "ฉันก็อยากรีบเหมือนกัน แต่กลัวว่าถ้าเดินเร็วเกินไปเหงื่อออกเยอะแล้วจะแย่เอา”

จู่ ๆ เธอก็อุทานขึ้น "เอ๊ะ!”

หวังชุ่ยเฟินเริ่มหมดความอดทนแล้ว "มีอะไรเหรอ?"

เซี่ยชิงหยวนลูบผมของเธอและพูดอย่างกังวล "ฉันลืมติดกิ๊บ แล้วยังลืมเอาจดหมายรักที่ฉันต้องการมอบให้กับตู้อวิ๋นเซิงติดตัวมาด้วย"

ขณะที่พูด ดวงตาของเธอก็เศร้าหมองราวกับว่ากำลังผิดหวัง

แต่หวังชุ่ยเฟินจะสนใจกิ๊บติดผมและจดหมายรักได้ยังไง?

ตอนนี้เธอแค่ต้องการผลักเซี่ยชิงหยวนไปหาตู้อวิ๋นเซิงอย่างรวดเร็วเท่านั้น

เธอจับมือของอีกฝ่ายแล้วลากเดินต่อ "ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่ได้เอามาก็ช่างมันไปก่อน นี่มันดึกแล้ว เขามองเห็นอะไรไม่ค่อยชัดหรอก”

แต่เซี่ยชิงหยวนกลับหยุดเดินเอาดื้อ ๆ ราวกับเท้าของเธอถูกตรึงไว้กับพื้น "ไม่มีทาง ฉันอยากทำให้เขาประทับใจ และจดหมายรักนั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ความในใจของฉันที่มีต่อเขา"

คำพูดของเซี่ยชิงหยวน ทำให้หวังชุ่ยเฟินคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน

หากเวลานั้นเซี่ยชิงหยวนปฏิเสธที่จะยอมรับเมื่อเธอถูกจับได้ การมีจดหมายรักเข้ามาเพิ่มเป็นหลักฐาน มันจะยิ่งดีมากเลยไม่ใช่เหรอ?

ในตอนนั้น แผนการก็จะยิ่งสมบูรณ์!

ดังนั้นเธอจึงพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นเธอไปหาตู้อวิ๋นเซิงก่อน ส่วนตัวฉันจะกลับไปเอาจดหมายนั่นให้เอง"

เซี่ยชิงหยวนยังคงส่ายหัว "ไม่ได้ ฉันซ่อนมันในกล่องไม้เล็ก ๆ ในห้อง ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่บ้าน การที่เธอจะเข้าไปที่นั่นยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ฉันว่าเราเลื่อนนัดไปวันอื่นก่อนดีไหม?”

แน่นอนว่าเมื่อได้ยินคำถามนี้ของอีกฝ่าย หวังชุ่ยเฟินย่อมไม่เห็นด้วย

เพราะหญิงสาวพยายามอย่างหนักเพื่อให้แผนการในวันนี้เกิดขึ้น แล้วเธอจะเปลี่ยนวันได้ยังไงกัน?

เธอพูดว่า "งั้นเอาแบบนี้ เธอรีบวิ่งกลับไปเอาจดหมายให้เร็วที่สุดแล้วจากนั้นก็รีบกลับมา”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ได้"

แต่แล้วเมื่อวิ่งไปได้สองสามก้าว เซี่ยชิงหยวนก็หันกลับมาและจับมือของหวังชุ่ยเฟินเอาไว้ "ชุ่ยเฟิน มันคงไม่ดีกับฉันที่จะไปสายในการนัดพบครั้งแรกกับตู้อวิ๋นเซิง ถึงยังไงเธอช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนเขาแทนฉันก่อนได้ไหม บอกให้เขารอก่อนเดี๋ยวฉันตามไปที่หลัง"

ตอนนี้อีกฝ่ายหมกมุ่นอยู่กับวิธีการทำลายชื่อเสียงของเธอมาก

หญิงสาวจึงจะได้เห็นรุ่งอรุณแห่งชัยชนะแล้ว

ส่วนคำขอของเซี่ยชิงหยวน หวังชุ่ยเฟินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกัดฟันตอบ “ได้ เธอรีบไปเถอะ”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าทันที และมองไปที่อีกฝ่ายอย่างขอบคุณ "ชุ่ยเฟิน ฉันขอบคุณเธอมาก!"

หลังจากพูดจบ เธอก็วิ่งไปยังทิศทางที่เธอจากมา ทำตัวให้ดูกระวนกระวายเป็นอย่างมาก

หวังชุ่ยเฟินถ่มน้ำลาย "เสแสร้ง!" จากนั้นเธอก็หันหลังและเดินต่อไปยังลานตากข้าว

ข้างหลังของหวังชุ่ยเฟิน เซี่ยชิงหยวนวิ่งไปได้ระยะหนึ่ง จากนั้นก็หยุดและเลี้ยวเข้าถนนด้านข้าง

ขณะที่หญิงสาวกำลังซ่อนตัวอยู่นั้น ผานเยว่กุ้ยกับผู้หญิงอีกสองสามคนก็กำลังเดินไปตามถนนสายหลักเพื่อไปยังลานตากข้าว

เซี่ยชิงหยวนซ่อนตัวอยู่ในความมืดและมองแผ่นหลังของพวกเธอด้วยความเย้ยหยัน

ในชีวิตก่อน เธอตกหลุมพรางของคนเหล่านี้

หวังชุ่ยเฟินคงไม่คาดคิดมาก่อนแน่ว่าเธอจะเปลี่ยนจากการเป็นคนวางแผน กลายเป็นคนที่ถูกวางอยู่ในแผนแทน?

ฮึ่ม! สิ่งที่เธอประสบในชีวิตที่แล้ว เธอจะส่งมันกลับไปให้หวังชุ่ยเฟินครบทั้งต้นและดอกเลยคอยดู!