Ter’s Part

ผมนัด Countdown กับเพื่อนๆ ที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ณ สถานที่แห่งหนึ่งใน จ.นครราชสีมา เราไม่ได้เจอกันมานานกว่าหนึ่งปี เพราะต้องแยกย้ายกันไปเรียนมหาวิทยาลัยต่างที่

ผมและเพื่อนๆ เลือกค้างคืนกันที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งค่อนข้างไกลจากจุดที่เรา Countdown เพราะโรงแรมที่อยู่โซนใกล้ๆ ถูกจองเต็มหมดแล้ว

หลังจาก Countdown กันจนดึกดื่น ผมที่เป็นคนขับจึงเลือกใช้เส้นทางลัดตาม GPS เพื่อให้ถึงโรงแรมโดยเร็วที่สุด เพราะเพื่อนของผมแต่ละคนเมาแอ๋หลับไม่รู้เรื่องกันหมดแล้ว ผมซึ่งอาสาเป็นสารถีจึงไม่ได้ดื่มไปกับพวกมันด้วย ไม่งั้นคงได้นอนที่งาน Countdown กันทั้งหมดนี่แหละ

เมื่อขับรถไปตามเส้นทางลัดสักพัก จู่ๆ ก็มีรถยนต์คันหนึ่ง เสียหลักพุ่งมาชนรถของพวกผมเข้าอย่างจัง

เสียงต่อสายฉุกเฉินจากเจ้าหน้าที่ของศูนย์บริการรถยนต์ยี่ห้อหรูดังขึ้นภายในรถ ผมที่ยังคงมีสติอยู่น้อยนิดจึงตอบเจ้าหน้าที่ไป 4-5 ประโยค อย่างยากลำบากเพราะรู้สึกชาที่หน้าไปหมด เจ้าหน้าที่จึงรีบประสานงานเรียกรถฉุกเฉินที่อยู่ใกล้ในทันที

ผมส่งเสียงเรียกเพื่อนๆ แต่ไม่มีใครตอบผมสักคน จึงพยายาม หรี่ตามองไปรอบๆ สภาพรถดูไม่จืด กระจกหน้าต่างฝั่งคนขับแตกละเอียด

ในขณะที่สมองยังคงมึนงงอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามา จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงของคนกลุ่มหนึ่งกำลังเรียกชื่อใครบางคนอยู่ไม่ไกล

ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งเดินเข้ามาหาผม เสียงหวานๆ ดั่งน้ำทิพย์ปลอบประโลมใจของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหู พลางตบไหล่เรียกสติผมเบาๆ เมื่อเห็นผมยังคงลืมตาที่ปรือเกือบจะปิดแล้ว

เธอคือใคร เป็นนางฟ้ามารับตัวผมหรือเปล่า ผมกำลังจะตายแล้วหรอ ผมมองเห็นหน้าเธอ จากแสงสะท้อนของไฟฉุกเฉินที่กะพริบเป็นระยะ

“รถฉุกเฉินกำลังมาแล้ว ทำใจดีๆ ไว้นะคะ”

เสียงนั้นมันอุ่นซ่านซึมลึกเข้าไปในใจของผมเข้าอย่างจัง ใบหน้าและเสียงหวานๆ ของเธอ คือสิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้ก่อนที่สติจะดับวูบไป

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง จ.นครราชสีมา

ผมถูกนำตัวมาพักฟื้นในห้องเตียงคู่ เพราะในช่วงเทศกาลแบบนี้มีเคสอุบัติเหตุเกิดค่อนข้างเยอะ จึงทำให้ไม่มีห้องเดี่ยวสำรองไว้ ห้องที่ดีที่สุดที่หาได้ตอนนี้ก็มีแต่ห้องเตียงคู่นี่แหละ

แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียส เพราะครอบครัวของผม น่าจะไม่ได้มาเยี่ยมอยู่แล้ว ทั้งพ่อและแม่บินไปสวีทกันที่ยุโรป ส่วนเคนที่บ้านของมันอยู่ในจังหวัดนี้ ก็ไปเที่ยวกับครอบครัวที่ต่างจังหวัด

พอแม่ของผมรู้เรื่อง ก็โทรมาด่าผมยกใหญ่ บอกว่าจะรีบจองตั๋วกลับให้เร็วที่สุด ผมจึงบอกแม่ไปว่า ผมไม่เป็นไร นอกจากตาที่ปิดข้างหนึ่งและใบหน้าที่บวมช้ำ เพราะโดนสะเก็ดกระจกแตก นอกนั้นก็มีแต่แผลฟกช้ำตามตัวเท่านั้น ไม่ได้มีส่วนไหนที่แตกหักเลย

ส่วนพวกเพื่อนๆ ของผมก็ไม่มีใครเป็นไรอะไรมากเช่นกัน เพราะตอนที่ผมพาพวกมันที่เมาแอ๋ขึ้นรถ ผมเป็นคนคาดเข็มขัดนิรภัยให้พวกมันเองกับมือ ส่วนตอนที่ผมร้องเรียกแล้วไม่มีคนขานตอบ นั่นก็ไม่รู้ว่าสลบเพราะเมาหรือเพราะอุบัติเหตุกันแน่

ในช่วงสาย ผมก็ได้ยินเสียงเอะอะมาจากญาติของเตียงข้างๆ จากที่ได้ฟังเรื่องที่คนไข้เตียงข้างๆ เล่าแล้ว ผมคิดว่าน่าจะเป็นรถคันเดียวกับที่เสียหลักพุ่งชนผมเมื่อคืน ดูท่าเขาจะยังอายุน้อยอยู่เลย

เขาโดนบ่นจากครอบครัวชุดใหญ่ ฟังแล้วก็แอบสงสารอยู่เหมือนกัน เพราะมีม่านกั้นไว้ชั้นหนึ่ง ผมเลยมองไม่เห็นแต่พอจะเดาสถานการณ์ได้จากการฟังเสียง

‘แม่เบาๆ หน่อย เกรงใจเตียงข้างๆ เขานะ โอ๊ยๆๆๆ’

ฟังจากเสียงแล้วคนบนเตียงน่าจะโดนทำอะไรสักอย่าง

‘ดีนะ ที่แฟนโต้โทรมาบอกพี่ต้าเขาทัน ถึงได้รีบพากันขับรถออกไปดู ไม่งั้นจะกลายเป็นผีเฝ้าข้างทางหรือเปล่าก็ไม่รู้ เข้าใจแม่บ้างโต้’

‘นี่ถือเป็นข้อดีที่วิดิโอคอลกับแฟนทิ้งไว้ใช่ไหมแม่ โอ๊ยยย แม่ๆ เจ็บ’

‘ยังจะมาพูดดีอีกนะโตโต้ นี่แม่ชักเริ่มจะโมโหแล้วนะ’

‘พอๆ ทั้งคู่นั่นแหละ ให้ลูกพักผ่อนเถอะ ต้าอยู่เฝ้าน้องนะ เดี๋ยวตอนเย็นพ่อกับแม่มารับ’

นี่คงน่าจะเป็นเสียงพ่อของเขา

‘ค่ะพ่อ’

ส่วนนี่ก็คงเป็นเสียงของนางฟ้าที่ผมเจอเมื่อคืน สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับฝีเท้าที่เดินออกไปจากห้อง

‘โอ๊ยย พี่ต้าบิดหูโต้ทำไมเนี่ย เจ็บนะ’

‘สมน้ำหน้า ใครใช้ให้ขับรถไม่ระวังล่ะ เกือบทำคนอื่นซวยไปด้วยเลย ถ้าเขาตายไปจะทำยังไงฮะ’

‘ก็บอกไปแล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุ มันมีหมาวิ่งตัดหน้ารถอะ ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย แค่นี้โต้ก็เจ็บจะแย่แล้ว อย่าซ้ำเติมกันได้ไหม’

พร้อมกับร้องโอดโอยเหมือนจะขาดใจตายยังไงอย่างงั้น

‘เฮ้ออ จะกินผลไม้ไหม เดี๋ยวพี่ปอกให้’

‘กินคร้าบบบ’

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอเดินผ่านเตียงผมไปทางห้องน้ำซึ่งอยู่ด้านใน น่าจะเดินไปล้างผลไม้ล่ะมั้ง

เธอหันมามองผมแวบหนึ่ง นางฟ้าที่ผมเห็นเมื่อคืนตอนมืดๆ ว่าสวยแล้ว แต่พอมาเห็นเธอจังๆ เต็มตาวันนี้ พูดได้เลยว่าโคตรสวย ทำเอาผมแทบจะตะลึง

ผิวขาวนวลเนียนที่แทบจะสะท้อนแสงได้ ไหนจะหุ่นที่สูงเพรียวนั่นอีก ผมคิดว่าต้องมีคนตามจีบเธอเป็นพรวนแน่ หรือไม่เธอก็อาจจะมีแฟนแล้วก็เป็นได้

ช่วงเที่ยงพยาบาลนำอาหารมาให้ผม ผมกินอาหารเข้าไปสักพักก็สำลัก กำลังจะเปิดขวดน้ำดื่มก็ดันทำขวดน้ำหลุดมือตกลงไปบนพื้น เหมือนคนที่อยู่เตียงข้างๆ จะรับรู้ถึงความต้องการช่วยเหลือ จึงรีบมาหยิบขวดน้ำที่ตกขึ้นมาเปิดฝาขวด แล้วยื่นให้ผมอย่างไว

‘เป็นอะไรมากไหมคะ’

ผมกำลังไออย่างหนักเพราะอาการสำลัก เธอเห็นดังนั้นจึงตั้งท่าจะกดสัญญาณเรียกพยาบาลมาให้ผม แต่ผมก็ร้องเรียกขึ้นก่อน

‘แค่ก ไม่เป็นไรครับ แค่ก ขอบคุณมากครับ แค่กๆ’

‘มีอะไรให้ช่วยก็เรียกได้นะคะ ดูแลน้องอยู่เตียงข้างๆ นี่เองค่ะ’

‘ขอบคุณครับ’

ผมรู้สึกเสียดายเหลือเกินที่ตอนนี้ไม่มีหน้าหล่อๆ ไว้มัดใจสาว เพราะตอนนี้สภาพหน้าของผมมันปูดบวมช้ำ แถมตายังปิดไปข้างหนึ่งอีก ถึงเป็นแม่ผมก็ยังไม่แน่ว่าจะจำผมได้หรือเปล่า

‘โต้ เดี๋ยวพี่มานะ ไปหาอะไรกินก่อน’

เสียงของเธอดังขึ้น ก่อนที่จะเปิดประตูเดินออกไป

เมื่อทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ผมที่กำลังจะเริ่มชวนเตียงข้างๆ คุย ก็ได้ยินเสียงของเตียงข้างๆ ดังขึ้นซะก่อน

‘สวัสดีครับ’

‘ครับ’ ผมตอบรับ

‘พี่เป็นอะไรมาหรอครับ’

‘มีรถเสียหลักมาชนน่ะครับ’

‘บังเอิญจังเลยครับ เมื่อคืนผมก็เพิ่งจะเสียหลักชนมาคันหนึ่ง’

แล้วเขาก็เงียบไปเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

‘เอ่อ พี่คงไม่ได้ถูกชนแถวทางลัดไปถนนเลี่ยงเมืองใช่ไหมครับ’

‘บังเอิญจังเลยครับ พี่ถูกชนตรงนั้นแหละ’

เขาเงียบอยู่นานก่อนจะพูดขึ้น

‘ผมขอโทษนะครับพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจ ทางมันมืดมาก แล้วมันก็มีหมามาตัดหน้ารถผมด้วย’ เขาพูดด้วยเสียงอ่อยๆ

‘พี่ได้ยินที่น้องเล่าให้ที่บ้านฟังแล้ว ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก’

‘ขอบคุณนะครับพี่ ที่ไม่เอาเรื่องเด็กน้อยตาดำๆ อย่างผม บุญคุณพี่ในครั้งนี้ผมจะจำไว้ให้ขึ้นใจเลยครับ’

ผมว่าคำพูดนี้มันก็ออกจะโอเวอร์แอคติ้งเกินไปหน่อย แต่ในเมื่อเขาก็สำนึกผิดแล้ว จะไปเอาเรื่องก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะอีกฝ่ายเองก็เจ็บเหมือนกัน

ตกบ่ายก็มีเจ้าหน้าที่จากบริษัทประกันวนเวียนเข้ามาสอบถามข้อมูล กว่าจะได้พักจริงๆ ก็เกือบเย็นแล้ว

พอตกเย็นพ่อกับแม่ก็มารับเธอกลับไป เฮ้อ เธอจะกลับแล้วหรอ เสียดายจัง

ตกดึกผมกับโตโต้ก็คุยกันสัพเพเหระไปเรื่อย จนผมเริ่มเข้าประเด็น

‘คนที่มาเฝ้า นั่นพี่สาวเราหรอ’

‘ใช่ครับพี่’

‘ชื่ออะไรหรอ’

‘ตาต้าครับ’

‘เขามีแฟนหรือยัง’

‘เฮ้ยพี่ อย่าบอกนะว่าชอบพี่สาวผมอะ’ ผมถึงกับเงียบไป เมื่อโดนถามจี้จุด

‘สวยขนาดนี้ก็น่าจะมีคนชอบเยอะหรือเปล่า’

‘มีคนจีบพี่ผมเยอะจริง แต่เขาไม่สนใจสักคนอะ’

‘ทำไมล่ะ เขามีแฟนแล้วหรอ’

เขาลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนตอบ

‘ยังไม่มีหรอก แต่เขาเคยเจอเรื่องไม่ดีมาอะดิ ก็เลยฝังใจ ไม่อยากมีแฟน ใครมาจีบนะ ไม่สนใจสักคน’

ผมถึงกับคิดว่าใครกันนะที่ใจร้ายทำเรื่องไม่ดีกับเธอได้ลงคอ

‘พี่ก็อย่าไปจีบเขาเลย เขาไม่สนใจหรอก’

‘อ๋อ อืม’ จากนั้นผมก็เปลี่ยนเรื่องคุยไปเรื่อยเปื่อย

เช้าวันต่อมาทั้งครอบครัวของโตโต้ก็ได้เอากระเช้าผลไม้มาขอโทษผมเป็นการใหญ่ ดูท่าเขาน่าจะบอกครอบครัวแล้วว่าผมคือคนที่เขาขับรถเสียหลักมาพุ่งชน

‘ป้าต้องขอโทษแทนลูกป้าด้วยนะลูก เรากับเพื่อนๆ ก็เลยต้องมาเจ็บแบบนี้’

‘ไม่เป็นไรครับ พวกผมไม่ได้เป็นอะไรมาก ทุกคนปลอดภัยก็ดีแล้วครับ’

‘โถพ่อคุณเอ๊ย คนดีอะไรอย่างนี้นะ ต้าเอาผลไม้นี่ไปปอกให้เขาหน่อยลูก’

‘ได้ค่ะแม่ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ’

เธอตอบรับแม่ ก่อนที่จะหันมาถามผม ผมจึงได้เลือกผลไม้ไปหนึ่งอย่าง

‘แล้วเพื่อนๆ อยู่ห้องไหนกันบ้างล่ะลูก เดี๋ยวป้าจะเอากระเช้าผลไม้ไปขอโทษด้วย’

ด้วยความที่กลัวว่าตาต้าจะต้องไปปอกผลไม้ให้เพื่อนผมกินด้วย ผมจึงได้โกหกแม่ของเธอไป

‘เพื่อนผมไม่ได้เป็นอะไรมากครับ ก็เลยออกจากโรงพยาบาลไปพักฟื้นที่บ้านเมื่อเช้านี้เองครับ’

‘เอ้าหรอลูก เสียดายจัง งั้นป้าฝากไปขอโทษเพื่อนๆ ด้วยนะลูก’

‘ได้ครับ’ ผมยิ้มตอบ

สักพักตาต้าก็เอาผลไม้ที่ปอกเสร็จมาวางตรงหน้าผม

‘ขอบคุณครับ’

ผมคลี่ยิ้มพลางกล่าวขอบคุณ แล้วเธอก็ยิ้มตอบ โอ๊ยย โดนจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว หัวใจผมก็ดวงเท่านี้ เจอ MVP แบบนี้ไปใครจะทนไหว จึงได้ทำอะไรวู่วามออกไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

‘ยิ้มสวยจังเลยครับ’

‘คะ?’

‘ชื่อตาต้าใช่ไหมครับ’

‘ใช่ค่ะ’ เธอทำหน้างง

‘เรียนอยู่ที่ไหนหรอครับ’

‘เอ่อ แถวนี้แหละค่ะ’ ท่าทางเธอเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

‘ขอตัวก่อนนะคะ’

‘เอ่อ’

ผมกำลังจะร้องเรียกเธอ แต่ก็จนใจ เจ้าตัวปิดกั้นขนาดนี้ ผมคงไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอแล้ว แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เธอไม่เฉียดผ่านมาหลังม่านทางเตียงผมอีกเลย

แล้วตอนเช้าวันถัดมา ผมก็พบว่าเตียงข้างๆ ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว พร้อมกับหัวใจวูบโหวงของผม ผมยังไม่มีโอกาสได้แก้ตัวเลย ไม่มีข้อมูลอะไรใดๆ ของเธอด้วยซ้ำ ผมรีบทักไปหาซันเพื่อให้สืบหาข้อมูลของเธอโดยด่วน

Sunny : เดี๋ยวนะ ข้อมูลของมึงมีแค่ชื่อตาต้า น้องชายชื่อโตโต้ เรียนแถวปากช่องหรอ กูคงจะไปสืบหาให้คุณมึงได้หรอกครับ

เฮ้อออ ผมเลยได้แต่ปลงตก วาสนาของผมกับเธอคงสิ้นสุดกันแค่นี้ ผมคงไม่มีโอกาสได้เจอเธออีกแล้ว

Ter’s Part end.