คลั่งรัก 8

“อะ อะไรนะคะแม่!”

“แม่กำลังไปหาหนูที่หอจ้ะลูก”

ทันทีที่ได้ยินว่ามารดากำลังมาหา หญิงสาวก็เบิกตาโตขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองเขาที่นอนหลับพริ้มสบายใจไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับอาการร้อนรนตกใจของเธอ

จะทำไงดี... ถ้าแม่กับป้ามาเจอคุณลีอันโดรอยู่กับเธอที่นี่ ในสภาพแบบนี้ท่านคงจะทั้งตกใจและเสียใจมากแน่ๆ ที่สำคัญท่านจะต้องผิดหวังในตัวเธอมากที่มาเห็นเธอพาผู้ชายมานอนบนเตียงในสภาพล่อแหลมแบบนี้ มากไปกว่านั้น ผู้ชายคนนั้นยังเป็นเจ้านายของพวกเราอีกด้วย

หญิงสาวคิดอย่างกลัดกลุ้ม ครั้นจะเรียกเขาเธอก็กลัวถูกเขาดุ แต่ถ้าจะปล่อยให้แม่กับป้ามาเห็นเธอกับเขาอยู่ด้วยกันแบบนี้ เธอก็คงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ คิดได้ดังนั้นร่างเล็กจึงเดินไปหาร่างสูงที่นอนหลับพริ้มบนเตียงอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“คุณลีอันโดรคะ คุณ ตะ ตื่นเถอะค่ะ” หญิงสาวปลุกเขาเสียงสั่น

“.....”

“คุณคะ คุณลีอันโดร ตื่นเถอะค่ะ”

พิรตาเดินเขาไปนั่งที่พื้นข้างเตียงแล้วยื่นมือไปเขย่าแขนเขาเบาๆ ด้วยกลัวว่าเขาจะตื่นมาดุเธออีกที่ไปแตะเนื้อต้องตัวเขา แม้ว่าเมื่อคืนเธอกับเขาจะทำมากกว่าแตะต้องเนื้อตัวแต่ทุกครั้งเขาก็จะเป็นคนเริ่มก่อน ไม่รู้ว่าตื่นมาเขาจะกลายเป็นคนเดิมที่เคยเย็นชากับเธอหรือเปล่า

ลีอันโดรจับข้อมือบางของคนตัวเล็กเอาไว้แน่นแล้วตวัดดึงร่างของเธอลงมาคร่อมทับเขาบนเตียง แขนล่ำสันอีกข้างตะกองกอดเอวคอดของเธอไว้หลวมๆ ความใกล้ชิดอย่างกระทันหันที่เกิดขึ้นทำให้ปากอิ่มสวยบางกระจับอยู่ห่างจากริมฝีปากหนาของเขาไม่ถึงคืบ ตาคมกริบของเขาจ้องเธออย่างอารมณ์เสียราวกับไม่พอใจที่เธอมารบกวนเวลานอนของเขา

“อะ เอ่อ คือแม่กับแม่ครูเพ็ญกำลังมาที่นี่ค่ะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความหวั่นกลัวกับสายตาของเขาที่มองมา

“แล้วยังไง” เขาตอบกลับมาอย่างไม่ยี่หระ

“เอ่อ คุณลีอันโดรกลับไปก่อนนะคะ ถะ ถ้าแม่กับแม่ครูมาเห็นว่าคุณอยู่กับพอใจที่นี่ ท่านอาจจะสงสัยและเสียใจ แน่เลยค่ะ”

“ทำไม! แม่เธอจะทำอะไรฉันได้งั้นหรอ”

เขาพูดชิดริมฝีปากสวยของเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกดูแคลนแม่ของเธอ ตาคมก็จ้องมองเธอด้วยความดุไม่คลาย แม่ของเธอจะทำอะไรเขาได้ละ เพียงแต่ถ้าหากคุณท่านรู้เรื่องเข้า คงจะหาว่าแม่เธอสอนลูกสาวยังไงให้ริอาจใฝ่สูงไปรักลูกชายท่าน แม้ท่านจะเอ็นดูเธอมากแต่มันก็ไม่สมควรอยู่ดีที่ลูกแม่ครัวอย่างเธอจะไปตีตนเสมอท่าน

ลีอันโดรมองเห็นนัยน์ตาของเธอที่ฉายแววเศร้าออกมา ก็เริ่มรู้สึกผิดที่เผลอพูดแรงไป มือหนาจึงขยับลูบไปมาที่เอวคอดของคนตัวเล็กในอ้อมกอดเบาๆ

“แม่ไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะ แต่ท่านอาจจะเสียใจที่มาเห็นพอใจกับคุณอยู่ในห้องด้วยกันแบบนี้ คุณลีอันโดรเป็นลูกชายของผู้มีพระคุณและเจ้านายของแม่ แม่คงผิดหวังในตัวพอใจมากที่ริอาจไปทำตัวเสมอกับคุณ”

หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา ก่อนจะเสมองไปที่อกเขาด้วยแววตาเศร้าซึมกับสถานะระหว่างเธอกับเขา ทำเอาชายหนุ่มต้องยกใบหน้าหล่อขึ้นจูบกลีบปากล่างของเธอแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยวกับความคิดเองเออเองของเธอก่อนจะถอนเรียวปากออกมาจ้องใบหน้าสวยที่ตอนนี้แดงซ่านไปถึงใบหูอย่างเขินอายของเธอ

“อยากให้ฉันกลับ เธอต้องมีอะไรมาแลก”

“อะ อะไรคะ”

“จูบฉัน!” พิรตาตาวาววับตกใจกับคำตอบของเขา ฉับพลันใบหน้าที่แดงอยู่แล้วกลับยิ่งแดงขึ้นไปอีกจนลีอันโดรต้องกัดฟันข่มความต้องการที่กำลังประทุอยู่ในกายเขาเอาไว้สุดกำลัง

“คะ?”

“จูบจนกว่าฉันจะพอใจ แล้วฉันจะกลับ”

“ตะ แต่เมื่อกี้คุณเอ่อ จูบ ไปแล้วนิคะ” หญิงสาวตอบกลับเขาด้วยความเขินอายและอิดออดกับคำสั่งของเขา

“งั้น ก็ให้แม่เธอมาเห็นเราอยู่ในสภาพนี้แล้วกัน”

“อะ เอ่อ ก็ได้ค่ะ พอใจจูบก็ได้ค่ะ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มในอกด้วยความพอใจที่หญิงสาวตามเล่ห์เหลี่ยมเขาไม่ทัน แต่ทว่าสีหน้าที่แสดงออกไปก็ยังเรียบเฉยเย็นชาเช่นเดิมจนอยากมอบโล่ให้กับความนิ่งของตัวเอง

พิรตาค่อยๆ ยืดตัวเล็กน้อยให้ใบหน้าเธออยู่เสมอกับใบหน้าของเขา มือบางสวยวางค้ำอยู่ที่หน้าอกข้างขวาของชายหนุ่ม ก่อนจะค่อยๆ กดเรียวปากอิ่มลงไปที่กลับปากหยักของเขาเบาๆ แล้วจึงผละใบหน้าออกมาด้วยความอาย เธอจูบไม่เป็นนี่นา แค่นี้หัวใจเธอก็แทบกระเด็นกระดอนออกมานอกอกอยู่แล้ว

ลีอันโดรยังคงนอนนิ่งเฉยกับรสจูบของเธอ จะเรียกว่าจูบคงไม่ได้ ยัยเด็กนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจูบเขาทำกันยังไง แค่เอาปากอิ่มแตะที่ปากเขา มันไม่เรียกจูบหรอกนะ แต่ถามว่าเขาชอบไหม เขาชอบมากแม้เธอจะจูบแบบไร้เดียงสาหรือจูบไม่เป็นแต่แค่เป็นเธอเขาก็รู้สึกดีทั้งนั้น

“ใครเขาเรียกสิ่งที่เธอทำว่าจูบกัน?” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างด้วยดูแคลนกับสกิลการจูบของหญิงสาว

“พอใจ ทะ ทำไม่เป็นนิคะ” เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ พลันน้ำตาก็เอ่อซึมขึ้นมาที่หางตา

“ถ้าฉันไม่พอใจ ฉันก็ไม่กลับ” เขาตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน

หญิงสาวช้อนดวงตามองหน้าเขาแล้วตัดสินใจก้มลงไปจูบเขาอีกครั้ง เรียวลิ้นเล็กสอดแทรกเข้าไปดูดกลืนลิ้นของชายหนุ่มแบบสะเปะสะปะ แต่ก็ทำเอาเขาเกร็งตัวด้วยความตื่นเต้นกับความเร่าร้อนที่เธอมอบให้อย่างไม่ประสา

“อืมม์” เธอดูดดึงกลีบปากล่างและบนของเขาเล่นอย่างนึกสนุกเมื่อได้ยินเสียงครางที่หลุดออกมาจากลำคอของเขา เธอทำทุกอย่างเหมือนที่เขาเคยทำให้เธอทรมานและวาบหวามกับรสสัมผัสของเขา

ลีอันโดรเลื่อนมือขึ้นมาประคองกอดเธอไว้ทั้งสองข้าง ปากก็เผยอตอบรับความวาบหวามนุ่มนวลจากเธออย่างเต็มใจ ร่างหนาสะท้านไหวกับความน่ารักของคนที่กำลังบดจูบเขาอย่างร้อนแรง ความเป็นชายที่อยู่ภายใต้กางเกงนอนเนื้อดีเริ่มขยายใหญ่และก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปเกินกว่าที่สติของเขาจะยับยั้งได้ มือหนาจึงเลื่อนไปจับไหล่เล็กและผลักออกทันทีราวกับเธอเป็นของร้อนที่ห้ามเข้าใกล้!

“อื้อ!”

ลีอันโดรผุดลุกขึ้นยืนและผละห่างออกไปยืนข้างเตียงเพื่อเรียกสติให้กลับมาหลังจากที่หลงไหลไปกับความนุ่มละมุนจากเรียวปากอิ่มหวานของเธอ ร่างสูงก้มลงไปเก็บเสื้อที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่ลวกๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยความหงุดหงิดตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมร่างกายและความต้องการของตัวเองเอาไว้ได้

ตรงข้ามกับหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองจูบไม่ได้เรื่องจนทำให้เขาถึงขั้นผลักไสเธอและรีบดีดตัวหนีเธอไปราวกับรังเกียจ พิรตาน้ำตาคลอมองตามเขาไปอย่างน้อยใจ... ไม่นานชายหนุ่มก็เปิดประตูออกมาและเดินไปโยนกางเกงที่เขาพึ่งเปลี่ยนมาจากห้องน้ำไปบนถุงกระดาษที่พี่นิคถือขึ้นมาให้

“เอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปทิ้งให้ด้วย!”

พูดเสร็จเขาก็กระแทกเท้าเดินออกจากห้องไปทันทีอย่างไม่สนใจใยดีเธอที่นั่งซึมอยู่บนเตียงเลยสักนิด พิรตาได้แต่มองตามไปด้วยความน้อยใจกับคำพูดและการกระทำของเขา

ทำไมนะ...

ทำไมเธอต้องรักคนใจร้ายแบบเขา

ทำไมเขาต้องรังเกียจเธอด้วย

แล้ว... ต้องทำยังไงเธอถึงจะเลิกรักผู้ชายสูงส่งแบบเขาได้สักที

พิรตาคร่ำครวญได้ไม่นานก็ต้องรีบปาดน้ำตาออกไปจากหางตา แล้วเก็บห้องให้สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิม เธอเดินไปหยิบถุงกระดาษของเขาและเสื้อผ้าที่กองอยู่บนถุงของเขามาพับใส่ตู้เสื้อผ้าของเธอเพื่อซ่อนจากสายตาของมารดา เสร็จแล้วร่างเล็กจึงรีบเดินไปอาบน้ำเพื่อลงไปรับแม่และป้าของเธอ

ทางด้านลีอันโดรที่เดินมาถึงลานจอดรถก็ต้องรีบหลบมุมข้างเสาต้นใหญ่ทันทีเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรถตู้จากบ้านไออุ่นเลี้ยวเข้ามายังลานจอดรถ เขายังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่เขาแอบบมาหาเธอตอนนี้ เขาขอแน่ใจอะไรสักอย่างก่อนที่จะให้ใครรู้เรื่องระหว่างเขากับเธอ

“หลบอะไรอยู่หรอครับนาย” ชายหนุ่มหันขวับไปมองก็เห็นลูกน้องเดินมาหลบข้างเขาเช่นกัน ความจริงเขาโทรตามมันมาตั้งแต่ตื่นแล้ว แต่คนตัวเล็กกลับนอนขี้เซาไม่ยอมตื่นแถมไม่ได้ยินอะไรเลย ตอนแรกเขากะว่าจะพาเธอไปทานข้าวเช้าด้วยกัน แล้วจะเข้าไปเคลียงานก่อนกลับสเปนวันนี้ แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ใจคิด เมื่อทั้งแม่และเพื่อนของเธอมาหาที่ห้องจนทำให้เขาต้องออกมาก่อน ไม่ได้ไปทานข้าวกับเธอแบบนี้

“เปล่า! ไปได้แล้ว!”

“ของที่ให้ไปพอไหมครับนาย” นิคเอ่ยถามผู้เป็นนายอย่างเย้าแหย่ทันทีที่เขาขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ

“กูต้องคิดบัญชีกับมึงอีกเยอะไอ้นิค” ลีอันโดรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมอย่างคาดโทษ ทำเอานิคถึงกับเสียวสันหลังวาบทันที ไม่น่าไปล้อนายไว้เยอะเลยกู ซวยแน่!

“ขอโทษค้าบนายย” นิคเหยียบคันเร่งรถโรลส์รอยซ์คันหรูที่เขารับหน้าที่เป็นสารถีออกไปจากหอพักของผู้หญิงของเจ้านายทันที

มาดริด ประเทศสเปน

ณ คฤหาสน์ใหญ่โตหรูหราสไตล์ยุโรปคลาสสิคที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองมาดริดซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศสเปน ที่นี่คืออาณาจักรของตระกูลเก่าแก่และร่ำรวยที่สุดในเมืองนี้อย่าง 'ลอเรนเซียส'

นอกจากนี้... ที่นี่ยังเป็นสถานที่รวบรวมเทพบุตรสุดหล่อร้ายและเย็นชาไว้ถึง 4 คน คนแรกก็คือ อันเดรส ลอเรนเซียส บิดาของบรรดาเจ้าสิงห์ทั้งสามอย่างลูกชายสุดรักสุดหวงของเธอ ดาริน ดาริเน่ ลอเรนเซียส

เธอไม่แปลกใจเลยว่าลูกชายทั้งสามของเธอได้ความดุความโหดนี้มาจากใคร แต่เธอก็เข้าใจได้ว่ามันคือบุคลิกที่เขาแสดงออกต่อหน้าลูกน้องเพื่อไม่ให้เสียการปกครอง เพราะเวลาอยู่กับเธอและลูกคุณอันเดรสจะทั้งอ่อนโยนและใจดีแถมยังรักลูกเอามากๆ ตามใจลูกและเมียสารพัดอีกด้วย แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอรักเขาได้ยังไงละ ฮิฮิ

แต่ทว่า...ลูกทั้งสามคนของเธอนี่สิ ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังลูกน้องก็ดุเธอได้ไม่เว้นวัน โดยเฉพาะลีอันโดรลูกชายคนโตของเธอ ที่ดุจนทุกคนในบ้านเกรงใจกันหมด ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ยังเด็กๆ นะเธอตีก้นไปแล้ว ขนาดเธอเป็นแม่ที่คลอดมายังดุเธอได้ไม่เว้นวัน

“รอฟ!! นายมาก็ดีละ เย็นนี้บอกคุณใหญ่กลับมาทานข้าวที่บ้านด้วย ฉันอยากคุยเรื่องแม่นางแบบนั่นกับคุณใหญ่ซะหน่อย โทรไปคุณใหญ่ไม่รับสายฉันสักทีฝากนายด้วยแล้วกัน” ดารินหันไปสั่งรอฟ ลูกน้องคนสนิทของลูกชายเธอที่เดินอย่างเร่งรีบผ่านห้องรับแขกใหญ่ที่เธอนั่งอยู่ไป

“เอ่อ มาดามครับ ผมเกรงว่าวันนี้นายใหญ่จะเข้ามาไม่ได้หรอกครับ นายงานยุ่งมากครับช่วงนี้”

“งานยุ่งหรือไม่ได้อยู่ที่สเปนกันแน่ละจ้ะ!” ดารินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นแล้วนั่งไขว้ขาตะไบเล็บมองมาที่รอฟด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แฝงความกดดันเสียจนรอฟเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันทีทันใด ครอบครัวนี้น่ากลัวกันทุกคนเลยแฮะ

“นะ นายงานยุ่งจริงๆ ครับมาดาม ขอตัวนะครับ”

รอฟตอบเสร็จก็รีบเอ่ยขอตัวออกมาทันที ด้วยกลัวว่ามาดามจะจับพิรุธของเขาได้...ถ้าถูกจับได้มีหวังเขาตายแน่

'อย่าให้ใครรู้เรื่องที่กูไปเมืองไทย ยิ่งถ้าเป็นแม่ ห้ามให้รู้เด็ดขาดไม่งั้นกูเอามึงตายแน่!'

รอฟนึกถึงคำสั่งเสียงเฉียบของเจ้านายหนุ่มก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่... ขอโทษที่ต้องโกหกนะครับมาดาม แต่นายใหญ่น่ากลัวที่สุดแล้วครับผมบอกไม่ได้จริงๆ รอฟเอ่ยขอโทษดารินอย่างสำนึกผิด พลางเร่งฝีเท้าเดินออกไปจากคฤหาสน์หลังงามทันที

“หึ คิดว่าฉันไม่รู้รึไงว่าคุณใหญ่อยู่ที่ไหน” ดารินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

“คุณลีอันโดรอยู่ไหนหรอคะมาดาม” ดารินหันไปมองป้าแอนด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย แต่ก็ไม่ตอบอะไร คิดจะปิดแม่งั้นหรอคุณใหญ่ เดี๋ยวต้องเจอเธอสั่งสอนบ้างแล้ว เห็นเธอกลัวลูกเกรงใจลูก ก็ใช่ว่าเธอจะมองหรือทำอะไรไม่ได้สักหน่อย