จังหวะที่ทั้งสามกำลังร่ำลากันอยู่ที่หน้าร้าน ก็มีรถกระบะสี่ประตูคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดขนาบข้างรถของกรวีร์ ทันทีที่บุคคลในรถปรากฏตัว อาจารย์หนุ่มก็เกิดอาการเคอะเขินขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงเรื่องหน้าแหกของตัวเองเมื่อวันก่อน

“อ้าวคุณวีร์ มาซื้อต้นไม้เหรอครับ” ชวกรร้องทักมาแต่ไกล พยายามเก็บอาการขบขันอย่างสุดความสามารถ เมื่อเห็นท่าทีของอาจารย์หนุ่ม

“ครับคุณตรี”

“สวัสดีค่ะพ่อตรี ตรัยไม่มาด้วยเหรอคะ” หนูน้อยยกมือไหว้พ่อเพื่อน

“ไม่ได้มาค่ะ ช่วงนี้น้องตรัยเขาเห่อน้อง จะรอดูน้องดิ้นทั้งวันเลย” ว่าที่คุณพ่อลูกสามระบายยิ้มบนใบหน้ายามพูดถึงลูกชาย ที่พักหลังๆ มาประกบคุณแม่แจ และนับวันคอยให้น้องคลอดออกมาไวๆ

เมื่อได้ยินเรื่องน้องเด็กหญิงก็นึกขึ้นได้ จึงหันไปทวงถามถึงเรื่องที่เคยคุยกับพ่อไว้ “คุณพ่อขา แล้วเมื่อไหร่น้องกิ่งจะได้มีน้องแบบตรัยบ้างคะ”

“เอ่อคือ...” กรวีร์กลายเป็นคนติดอ่างไปชั่วขณะ นึกว่าลูกสาวลืมเรื่องนี้ไปแล้วเสียอีก ขณะกรวีร์กำลังคิดหาคำตอบให้ลูกสาว ชวกรก็พูดแรทกขึ้นเสียก่อน

“รีบมีสิครับคุณวีร์น้องกิ่งจะได้ไม่เหงา และลูกๆ เราจะได้มาเป็นเพื่อนกัน” พูดขึ้นโดยไม่ได้เอะใจกับอาการผิดปกติของอีกฝ่ายเลยสักนิด

“คงอีกนานครับคุณตรี ตอนนี้ผมยังหาแม่ของลูกไม่ได้เลย” อาจารย์หนุ่มพูดติดตลก ตามองไปที่เจ้าของร้านสาวเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่าง ซึ่งปฏิกิริยาดังกล่าวอยู่ในสายตาของชวกรตลอด หลังปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ เข้าด้วยกัน ชวกรก็พอจะเข้าใจถึงสาเหตุที่ลูกค้ารายนี้เป็นเดือดเป็นร้อนแทนน้องสาวเขาเมื่อวันก่อนแล้ว ทันใดนั้นมุมปากหนาก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“พี่ตรี ไหนว่าวันนี้จะไม่เข้ามาร้านไง” ชนม์นิภาที่ยืนเงียบอยู่นานพูดแทรกขึ้น

“ก็รุ้งน่ะสิ ไล่พี่ให้มาช่วยเราดูร้าน”

ชวกรยกภรรยามาอ้าง ที่จริงเขาเห็นว่าวันหยุดลูกค้าจะเยอะเป็นพิเศษ เลยจะมาช่วยน้องสาวดูร้านสักหน่อย เพราะกลัวน้องสาวจะเอาแต่นั่งเหม่อ พักหลังมานี้เขาสังเกตได้ว่าชนม์นิภาชอบนั่งเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง เหมือนมีอะไรให้คิดอยู่ตลอดเวลา ไม่สดใสและร่าเริงเหมือนแต่ก่อน หลายครั้งที่เขาสอบถามด้วยความเป็นห่วงก็จะได้คำตอบเดิมๆว่า “เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร”

“แล้วคุณวีร์จะกลับแล้วเหรอครับ”

“ใช่ครับ”

“แม่ตองขา พ่อตรีมาช่วยเฝ้าร้านแล้ว แม่ตองไปช่วยน้องกิ่งจัดสวนนะคะ” ว่าพลางเขย่าแขนเจ้าของร้านสาวอย่างออดอ้อน

ชนม์นิภาไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรอีก จึงหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย ไม่รู้ว่าพี่ชายไม่เข้าใจสารที่เธอต้องการสื่อ หรือเพราะอะไรกันแน่ พี่ชายเธอถึงได้ทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความต้องการของเธอแบบนั้น

“ไปสิยายตอง งานถนัดเราอยู่แล้วนี่ อีกอย่างลูกค้าอุดหนุนตั้งเยอะแยะ บริการหลังการขายหน่อยสิ ลูกค้าจะได้ประทับใจและอยากกลับมาใช้บริการอีก ส่วนร้านเดี๋ยวพี่จะเฝ้าเอง” สิ้นคำพูดพี่ชาย ผู้เป็นน้องสาวก็หน้ามุ่ยทันที ทั้งยังส่งค้อนวงใหญ่ไปให้

ในขณะที่ฝ่ายลูกค้านั้นฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี อยากขอบคุณชวกรขึ้นมาทันที ที่มาได้จังหวะพอดิบพอดี

“นะคะแม่ตอง น้องกิ่งกับคุณพ่อจัดกันเองคงไม่สวยเท่าไร ดีไม่ดีอาจจะเละไม่เป็นท่าก็ได้ ถ้าได้แม่ตองช่วยอีกแรงคงจะออกมาสวยมากแน่ๆ” หนูน้อยรบเร้าอีกรอบพร้อมหาเหตุผลสนับสนุน

“โอเคค่ะ” เมื่อไม่รู้จะยกอะไรมาอ้าง ชนม์นิภาจำต้องตอบตกลงอย่างเสียไม่ได้

“เย่ๆ งั้นเรารีบไปกันดีกว่าค่ะ” เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างดีอกดีใจ จนผู้ใหญ่ทั้งสามอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้

“น้องกิ่งจะนั่งรถไปกับแม่ตองนะคะคุณพ่อ”

“อ้าว ทิ้งพ่อเฉยเลย”

“ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย เผื่อแม่ตองไปบ้านเราไม่ถูก น้องกิ่งจะได้บอกทางไงคะ” หนูน้อยบอกหน้าระรื่น ต่างจากก่อนหน้าอย่างลิบลับ

“งั้นผมฝากลูกหมูน้อยติดรถไปด้วยนะครับคุณตอง”

“ไม่มีปัญหาค่ะ” ชนม์นิภานึกขบขันกับสรรพนามที่ชายหนุ่มเรียกแทนลูกสาวตัวเอง

“ผมกลับล่ะนะครับคุณตรี” กรวีร์ร่ำลาผู้มีพระคุณ พร้อมส่งยิ้มขอบคุณไปให้

“ครับ”

“พี่ตรี มาช่วยตองยกน้ำตกขึ้นรถหน่อยสิ”

“ให้ผมช่วยคุณตรียกดีกว่านะครับ” อาจารย์หนุ่มขันอาสา ไม่อยากให้หญิงสาวร่างบอบบางต้องยกของหนักเกินกำลังตัวเอง

ชนม์นิภากำลังจะออกปากปฏิเสธ แต่ก็ไม่ทันผู้เป็นพี่ที่ชิงพูดตัดหน้าไปก่อน

“ดีเลยครับคุณวีร์ ไปเลื่อนรถมาสิยายตอง ชักช้าอยู่ทำไมล่ะ”

เมื่อไม่สามารถโต้หรือแย้งอะไรได้ หญิงสาวจึงทำได้เพียงจูงแขนหนูน้อยกิ่งกาญจน์ไปขึ้นรถ และถอยรถมาที่หน้าร้านตามคำสั่งของพี่ชาย ที่ทำตัวเหมือนสนิทสนมกับลูกค้ารายนี้ยังกับรู้จักกันมานานนับปี

หลังชวกรและกรวีร์ช่วยกันขนของขึ้นรถจนครบ ชนม์นิภาก็ขับรถตามลูกค้าหนุ่มไปยังบ้านเขาทันที ระหว่างทางลูกหมูน้อยของกรวีร์คุยจ้อมาตลอดทาง แต่ละเรื่องที่ยกมาพูดเป็นอันต้องเกี่ยวข้องกับผู้เป็นพ่ออยู่ร่ำไป จนชนม์นิภาอดคิดไม่ได้ว่าเด็กพูดเองหรือใครสอนให้พูดหรือเปล่า

************************