“คุณฤทธิ์ครับแตงอ่อนมาแล้วครับ”

“ขอบใจมากยุ่ง แกออกไปได้”

“ครับคุณฤทธิ์”

“แตงอ่อนเตรียมพร้อมมาแล้วใช่มั้ย”

“ค่ะคุณฤทธิ์”

อิทธิฤทธิ์อยากจัดการให้เด็ดขาดแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ตอนที่กลีบบัวอยู่กับเขา เสียงเคาะประตูทำให้อิทธิฤทธิ์เกร็งตัวอย่างระวัง

“ไอ้เสี่ย เปิดประตูหน่อย”

อิทธิฤทธิ์ให้อติยะเรียกซ้ำอีกครั้งก็ลุกไปเปิดประตูหัวหูยุ่งตาปรือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่เหมือนเพิ่งตื่นนอนยังง่วงมาก

“ไรวะ คนจะนอน” แล้วก็อ้าปากหาว

“คุณเกดเขาใจร้อนเลยส่งคนมารับหลานสาว กูก็เลยพามาให้ดูเพื่อความสบายใจ มีไม่มีดูเอาเอง”

อติยะก็เดาไม่ออกว่า เพื่อนรักจะจัดฉากยังไง เพราะไอ้ยุ่งคนของเขาหายเงียบไม่กลับไปรายงานความเคลื่อนไหวของอิทธิฤทธิ์

“อ้าว ก็ส่งกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอวะไอ้ยะ” อิทธิฤทธิ์อ้าปากหาวอีกครั้งแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องเปิดประตูทิ้งอ้าซ่าไว้ ใครอยากเข้าก็เข้าเขาไม่สนใจ แต่สายตาปรือปรอยนั้นเก็บรายละเอียดไว้ได้หมด ชายฉกรรจ์ห้าคนไม่ใช่คนของร้านเจ็ดยอดแน่นอน เกดแก้วกว้างขวางสั่งคนได้ทุกพื้นที่แม้กระทั่งนอกเขตก็ยังสั่งได้ เด็ดดวงจริงๆ

“ใช่ ก็ตั้งแต่ที่คุณเกดโทรมาบอกกูก็ให้เด็กไปส่ง”

“ชัดรึยัง ง่วงฉิบ...” เขาล้มตัวลงนอนคว่ำหน้า

“แต่คุณเกด” คนของเกดแก้วมองไปที่เตียงยับยุ่งซึ่งมีผู้หญิงนอนหันหลังห่มผ้ามิดชิด

“คงจะสวนทางกัน คุณเกดนี่ยังไงกันโทรมาบอกให้ส่งกลับก็ส่งกลับสิ ป่านนี้ยังไม่ถึงหรอก ไม่รู้รึไงระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ”

อติยะรู้ว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนของร้านเจ็ดยอด แววตาหลุกหลิกของมันกวาดมองไปทั่วห้อง แน่นอนว่ารูปของกลีบบัวคงถึงมือพวกมันและกระจายไปทั่วราวกับอาชญากรข้ามชาติ

“ผมขออนุญาตค้นนะครับ”

“ไม่อนุญาต มึงไม่ใช่ตำรวจและกูก็ไม่มีอะไรให้มึงค้นออกไปได้แล้วกูจะนอน”

“ผมขอดูหน่อยนะครับ” มันกระชากผ้าห่มที่คลุมกายหญิงสาวซึ่งนอนอยู่ใกล้อิทธิฤทธิ์ แล้วกระชากไหล่หันกลับมาดูหน้าว่าเป็นกลีบบัวหรือไม่

“กรี๊ดดดด” แตงอ่อนในชุดนอนบางเบากรีดร้องเสียงหลงเอามือปิดกายวุ่นวาย

“มันจะมากไปแล้วนะ ทำอย่างนี้ไม่ให้เกียรติกันนี่หว่า” อติยะเข้าไปกระชากคอเสื้อคนที่ไม่ให้เกียรติเขากับเพื่อน ซึ่งคาดว่าไอ้คนนี้คงจะเป็นหัวหน้า

ชายสี่คนที่เหลือมองหน้ากันท่าทางกระสับกระส่ายขยับมือแตะปืนที่เอว ส่วนชายที่โดนกระชากคอเสื้อยกมือห้ามให้ทุกคนอยู่เฉยๆ

“ขอโทษครับ แต่เป็นคำสั่งคุณเกด”

“ปล่อยมันไอ้ยะ” อิทธิฤทธิ์ลุกยืนรั้งข้อมืออติยะเอาไว้ ทั้งร่างเขามีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว

“จะคำสั่งใครกูก็ไม่สน มึงกลับไปบอกเจ้านายมึงให้มาคุยกับกูตัวต่อตัว จะเป็นมิตรกันต่อหรือเปลี่ยนไปเป็นศัตรูกูรับได้ทั้งนั้น”

“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ คุณเกดอาจร้อนใจเลยวานพวกผมมารับหลาน ไม่เจตนาหยามเกียรติใดๆ ทั้งสิ้นและพวกผมก็ทำตามคำสั่ง”

“กูยกโทษให้ ถ้ามึงรีบไสหัวไปจากที่นี่” อิทธิฤทธิ์ผลักไหล่ชายที่เป็นหัวหน้า

“ผมยังกลับไม่ได้ถ้ายังไม่ได้ค้นทุกซอกมุม”

“งั้นมึงก็เลือกเอา จะลงหลุมเดียวกันห้าคนหรือแยกคนละหลุม กูจัดให้” อิทธิฤทธิ์รับปืนที่อติยะโยนมาให้จ่อหัวชายตรงหน้า คนของไร่เทียมฟ้าที่ตามเข้ามาทีหลังยืนคุมเชิงชายทั้งสี่เอาไว้

“นายมึงไปมุดหัวอยู่ที่ไหนวะ ถึงไม่รู้จักเฮียยะแห่งไร่เทียมฟ้า เสือกรับงานสั่วๆ มาทำ”

“อะ...เอ่อ...ผะ...ผม” คราวนี้พวกมันสะดุ้งไปตามๆ กัน

“ทีนี้จะกลับได้รึยัง”

“ครับ กลับครับ”

“มึงจะรายงานเจ้านายมึงว่ายังไง”

“ไม่มีหลานของคุณเกดแก้วครับ”

“ดีมาก ฝากบอกไปด้วยว่าสินค้าที่เคยติดต่อซื้อขายกันยกเลิกสัญญาทั้งหมด”

“กูฝากไปบอกด้วยอีกคน เสี่ยฤทธิ์ยกเลิกสินค้าที่เคยสั่งจอง ส่วนเรื่องเงินมัดจำให้เจ้านายมึงโทรมาคุยกับกูเอง”

“ครับ” ชายทั้งห้าถอยร่นไม่เป็นกระบวน จากนั้นคนสนิทของอติยะก็พาคนของไร่เทียมฟ้าออกไป รวมทั้งแตงอ่อน

อติยะหันมาไล่บี้เพื่อนรักทันที

“ไหนมึงอธิบายกูให้กระจ่างหน่อยสิวะ”

“เรื่องไร” อิทธิฤทธิ์โยนปืนกลับไปให้อติยะเอามือขยี้หัวแล้วอ้าปากหาวหวอด

“เรื่องของที่สั่ง มึงสั่งไรไว้วะ”

“ร้านเจ็ดยอดมีไรให้กูสั่งล่ะ”

“ผู้หญิง”

“ใช่”

“ใคร”

“กูไม่บอก” อิทธิฤทธิ์ยักคิ้วยิ้มกวนๆ

“เหี้ยยยย” อติยะกระแทกเท้าเดินออกไป

คล้อยหลังเพื่อนรักอิทธิฤทธิ์ก็เปิดประตูเข้าไปอีกห้องแต่ก็ไม่พบกลีบบัว ยัยหนู เธออยู่ไหน เขาใจหายวาบ

“กลีบบัว ยัยหนู” อิทธิฤทธิ์ตะโกนเรียกเธอพร้อมกับเปิดประตูห้องน้ำกระทั่งตู้เสื้อผ้าใบใหญ่

อิทธิฤทธิ์รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจเมื่อสายตาปะทะเข้ากับดวงตากลมโตจุดประกายสั่นระริกมีหยาดน้ำคลอขังจวนจะหยด ร่างเล็กนั่งขดตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า

“พี่มารับหนูแล้วนะ ออกมาหาพี่ ไม่ต้องกลัว” เขายื่นมือให้เธอจับขณะตั้งปณิธานเอาไว้ในใจว่าต่อไปจะดูแลเธอให้ดีที่สุด

“พี่ฤทธิ์” หญิงสาวจับมือใหญ่ให้เขาดึงออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วเธอก็ผวาเข้ากอดเขาตัวสั่นเทา

“เป็นอะไรตัวสั่นเชียว” อิทธิฤทธิ์รวบร่างเล็กกอดเอาไว้แน่น เขาลูบหลังลูบไหล่ปลอบโยนให้เธอคลายความหวาดกลัว

“พวกมันกลับแล้วหรือคะ” กลีบบัวกัดกระพุ้งแก้มเรียกสติตัวเอง

“ใช่ กลับไปแล้ว ไปนอนกันเถอะหนูจ๋า” เขาอุ้มเธอออกไปด้านนอก

“หนูตื่นแล้วไม่ง่วง” ความกลัวทำให้หลับตาไม่ลง อีกไม่กี่นาทีก็จะเช้าแล้ว

“หาอะไรทำให้เพลียจนหลับดีมั้ย”

“พี่ฤทธิ์พาหนูออกไปจากที่นี่เถอะ ที่ไหนก็ได้ให้หนูทำอะไรก็ได้ เป็นคนงาน ขุดดิน ดายหญ้า ทำสวน กวาดบ้าน ซักผ้า ทำกับข้าว หนูทำได้ทั้งนั้น”

“พอแล้วหนูจ๋า อยู่กับเสี่ยฤทธิ์ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นนะ”

“พี่ฤทธิ์ขา” ความกลัวทำให้กลีบบัวเบียดตัวเข้าหาราวกับฝากเนื้อฝากตัว รู้สึกดีใจที่ได้ตกเป็นของผู้ชายคนนี้จะอยู่ในฐานะไหนก็ตาม ชั่วคราวหรือถาวร เธอยอมทุกอย่าง

“สักทีนะรับอรุณรุ่ง” เขาง่วงแต่คึกเพราะร่างนุ่มนิ่มที่เบียดเข้าหาอ้อมแขน ดวงตาใสแจ๋วที่ออดอ้อนและรอยยิ้มขยี้หัวใจ น้ำเสียงนุ่มนั่นอีกบาดลึกไปถึงแก่นกาย

“TOT” สัญญาณขาดหายไร้การตอบรับ หญิงสาวก้มมองกลีบบัวที่ชอกช้ำทุกกลีบแล้วยิ้มแหย ไม่ให้ก็เท่ากับขัดใจเขา ถ้าให้อีกสักครั้งสองครั้งก็แค่บอบช้ำเพิ่มขึ้นแต่คงไม่ถึงตาย

“ค่ะ”

“ขอบใจมาก” เขาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ก่อนจะดันร่างเธอออกไปเพื่อลุกไปปิดแอร์เปิดหน้าต่างทุกบาน และกลับมาปิดไฟทุกดวงในห้อง