เช้าวันรุ่งขึ้น...เจียหลัวก็ยังไม่มีโอกาสได้พบหน้าเว่ยโจวเทียน ซ้ำหวงโฮ่วก็ยังไม่มีรับสั่งเรียกเข้าเฝ้า แต่หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ จินกูกูก็บอกว่าวันนี้ไท่จื่อจะส่งคนมารับนางไปยังสถานที่เพาะปลูกข้าวซึ่งอยู่ทางชานเมือง นัยว่าพื้นดินแถบนั้นเป็นของตระกูลฝั่งมารดาหวงโฮ่ว ซึ่งเป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่รับใช้มานานกว่าร้อยปี

ดังนั้น...ก่อนออกจากตำหนักอิ๋นฉี เจียหลัวจึงแต่งกายทะมัดทะแมงด้วยชุดเสื้อผ้าฝ้ายใยป่าน สวมกางเกงเนื้อผ้าเดียวกันและสีเดียวกันคือสีเทาราวกับชุดนักบวช ซึ่งจินกูกูเห็นก็ได้แต่ส่ายหน้า แต่เจียหลัวยิ้มหวานให้นางบอกว่า

“นี่เป็นชุดเดียวที่ข้ามีหลงเหลือติดตัวหลังจากต้าเหลียงถูกทำลายจนย่อยยับ!”

จินกูกูหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ก่อนนางจะถอนหายใจแช่มช้าแล้วเข้ามาประคองเจียหลัวคนละข้างกับไจ่ไจ่เพื่อพานางไปนั่งเกี้ยว ก่อนจะไปขึ้นรถม้าต่อที่ประตูพระราชวัง

ภายในรถม้า เจียหลัวสั่งให้ไจ่ไจ่ขึ้นมานั่งกับตน จินกูกูเดินข้างรถม้าที่แล่นอย่างไม่รีบไม่ร้อนไปบนถนนสายหลักซึ่งผู้คนพลุกพล่านเดินขวักไขว่ไปมา แคว้นเว่ยตรากฎห้ามขับรถเร็วบนถนนหลักยกเว้นถนนสายรอง ดังนั้นต่อให้เป็นเชื้อพระวงศ์ก็ยังต้องเชื่อฟังกฎที่บรรพกษัตริย์ตราขึ้นมาเพื่อเป็นแบบอย่างอันดีแก่อาณาประชาราษฎร์

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม รถม้าคันไม่เล็กไม่ใหญ่ประทับตราตำหนักบูรพาสีดำขัดมันลงรักปิดทองเทียมม้าสองตัวก็มาถึงจุดหมาย

เจียหลัวก้าวลงจากรถม้า พอนางเห็นทุ่งนากว้างสุดลูกหูลูกตาก็ร้องว้าวออกมาอย่างห้ามปากไม่อยู่ ในท้องนาผืนใหญ่นางเห็นชาวบ้านนับร้อยกำลังพากันทำนา บุรุษส่วนใหญ่เทียมแอกลากวัวไถดิน มีสตรีคอยหว่านเมล็ดข้าวตามหลัง

เจียหลัวมองภาพดังกล่าวแล้วนางมิได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยขึ้นมาแต่ประการใด แต่นางกลับรู้สึกอยากลงไปหว่านเมล็ดข้าวทันทีหรือแม้แต่ไถนา แม้อาจจะไม่ใช่งานที่นางรักแต่หากมีใจรักที่จะทำงานดังกล่าว มันก็สร้างความสุขอย่างล้นเหลือแล้วมิใช่หรือ?

ทันใดนั้น...สายตาของเจียหลัวก็เห็นบุรุษในอาภรณ์สีดำทั้งชุดผู้หนึ่งกำลังถือจอบขุดดินอยู่อย่างขะมักเขม้น นางรีบวิ่งลงไปในคันนาแล้วเดินปรี่เข้าไปหาชายผู้นั้นทันที พลางส่งเสียงร้องขอว่า

“พี่ชาย...ข้าอยากลองขุดดินพลิกฟื้นนาอย่างท่านบ้าง มิสู้ขอใช้จอบของท่านสักหนึ่งชั่วยามได้หรือไม่?”

ชายผู้มีงอบสวมอยู่บนหัวหันมามองนางด้วยสายตาประหลาด เจียหลัวตะลึงงันเมื่อเห็นใบหน้าของชายผู้นี้ เพราะใบหน้าของเขางดงามราวกับเทพเซียนขาวนวลราวกับหยกต้องลม นางไม่เคยเห็นบุรุษใดหล่อเหลาคมคายเช่นนี้มาก่อน

กระนั้นนางก็รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าตะลึงงันให้เป็นปกติ แล้วรับจอบจากมือชายผู้นั้น ชายผู้นั้นบอกกับนางว่า

“ขุดดินเหนื่อยนะ”

แต่นางกลับส่ายหน้าและยิ้มอ่อนหวาน “คนเราเกิดมาก็ต้องทำงานหนักมิใช่หรือ?”

นางคว้าจอบในมือของเขามาไม่สนใจสีหน้าประหลาดใจของเขาแม้แต่น้อย ก่อนจะเริ่มต้นขุดพลิกหน้าดินขึ้นมา แล้วนางก็หันไปบอกบุรุษผู้นั้นยิ้มยิ้มว่า

“ท่านมาหว่านเมล็ดข้าวเถอะ”

ชายผู้นั้นโคลงศีรษะ ก่อนเดินไปหาสตรีผู้หนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปราวสามสี่จั้ง เพื่อขอเมล็ดข้าวมาจากมือสตรีผู้นั้นแล้วเดินกลับมาค่อยๆหว่านเมล็ดข้าวลงในดินที่เจียหลัวใช้จอบพลิกขึ้นมา

เจียหลัวขุดดินโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแม้แต่น้อย แม้ว่าเหงื่อจะไหลอาบหน้าและท่วมตัวจนทำให้เสื้อผ้าเปียกลู่ไปตามเรือนร่างอันบอบบางของนาง ผ่านไปแล้วสองเค่อมีบุรุษอีกผู้หนึ่งหน้าตาคมคายเดินตรงมาหาบุรุษที่เจียหลัวพูดคุยด้วย บุรษผู้มาใหม่ยกมือขึ้นประสานคำนับบุรุษผู้นั้น ก่อนพูดว่า

“ไท่จื่อ ถึงเวลาต้องกลับวังหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จอบในมือเจียหลัวถูกยกค้างกลางอากาศ เมื่อนางได้ยินค่ำว่าไท่จื่อ นางรีบหันกลับไปมองบุรุษหน้าตาคมคายที่เหลือบมองนางแวบหนึ่ง

“ท่านคือไท่จื่อหรือ?”

เว่ยโจวเทียน “...”

เหอชิงเดินหน้านิ่งตรงมาหาเจียหลัวแล้วประสานมือคำนับก่อนพูดว่า “คำนับพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

เจียหลัวพยักหน้าให้เหอชิงเป็นเชิงทักทาย ก่อนนางจะหันกลับไปยังเว่ยโจวเทียน แต่ว่าไท่จื่อหนุ่มเดินมือไพล่หลังกลับขึ้นไปบนคันนาเสียแล้ว เจียหลัวทำท่าจะถือจอบวิ่งตามไป แต่กับมีน้ำเสียงเฉียบขาดดังขึ้นมาก่อนว่า

“หากข้าไม่อนุญาตให้เจ้าหยุดมือขุดดิน เจ้าก็ยังต้องขุดดินต่อไป อู่เวย”

เจียหลัวตกใจอ้าปากค้างเติ่ง ก่อนจะแลบลิ้นใส่หลังเว่ยโจวเทียนที่เดินขึ้นไปถึงพื้นถนนและกำลังตรงไปยังรถม้าอีกคันที่เห็นจอดอยู่ห่างออกไป เหอชิงเห็นท่าไม่ดีจึงเกลี้ยกล่อมเว่ยโจวเทียนว่า

“ไท่จื่อ ถึงอย่างไรพระชายาก็เป็นสตรีบอบบางนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ในเมื่อนางกล้าขันอาสาขุดดินด้วยตัวเอง เช่นนั้นก็ให้นางขุดต่อไปอีกสองเค่อก็แล้วกัน แล้วค่อยให้นางกลับตำหนัก”

เหอชิงยิ้มออกมาได้เล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น พลางถามอย่างลองเชิงว่า

“คืนนี้...ไท่จื่อจะไปหาชายารองอีกหรือไม่?”

“ทำให้เจี้ยนเหอลำพองใจไปอีกสักหน่อยจะเป็นไร!”

เหอชิงไม่กล่าวกระไรต่อ ได้แต่หันไปมองเจียหลัวที่หันกลับมาขุดดินอย่างขยันหมั่นเพียรอีกครั้งด้วยสายตาซับซ้อน