รุ่งเช้า...ถังเซียวซวนตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์แจ่มใส หัวสมองปลอดโปล่ง รู้สึกว่าตนนอนหลับลึกแม้แต่ฝันก็ยังไม่ฝัน แถมนางยังไม่อยากลงจากที่นอนด้วยเพราะอากาศยามเช้ากำลังเย็นสบายน่านอนต่อทีเดียว ยิ่งมีเสียงนกตัวเล็กร้องจิ๊บๆเสริมบรรยากาศให้ชวนง่วงงุนเพิ่มขึ้นเข้าไปอีก

แต่ทว่า...นางกลับรู้สึกได้ถึงสัมผัสบางอย่าง

ซาลาเปายักษ์ที่แม่ให้มา ดูเหมือนจะถูกมือคู่หนึ่งจู่โจมอย่างหยามใจ พร้อมกับเสียงพูดทุ้มแผ่วค่อนข้างลามกอยู่สักหน่อย

“ซาลาเปาคู่นี้นุ่มนิ่มถึงขนาดนี้ แล้วถ้าได้กินจะอร่อยปานใดกันนะ!”

ถังเซียวซวนลืมตาพรึ่บ จึงเห็นใบหน้าของสามีที่กำลังชะโงกร่างอยู่เหนือร่างของนาง และกำลังบีบซาลาเปายักษ์ซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่ยอมปล่อย คล้ายชื่นชอบและติดอกติดใจนักหนา

ถังเซียวซวนหน้าแดงแปร๊ด เพิ่งเคยเห็นสามีหื่นใส่นางเป็นครั้งแรก ทำให้นางหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาได้ที่ถูกเขากล่าววาจาดูถูกอย่างน่าตบ

จึงปัดมือสองข้างของเขาออกจากหน้าอกหน้าใจล้นหลามของตน แล้วแหวใส่ว่า

“สว่างโร่แล้วเจ้าค่ะท่านพี่ หมดเวลาเรื่องอย่างว่าแล้ว หากท่านพี่อยากนัก ข้าจะไปเอาผลผิงกั่วในครัวมาให้ท่านบีบเล่นนะเจ้าคะ แต่ตอนนี้ปล่อยมือจากหน้าอกข้าได้แล้ว ข้าเจ็บนะเจ้าคะ!”

หลงเหยี่ยนหน้าเหวอไปชั่วขณะ ก่อนหัวหูของเขาจะแดงซ่าน รีบปล่อยมือจากซาลาเปายักษ์สองคู่ทันควัน เป็นจังหวะเดียวกับที่อาจูเดินเข้ามาพร้อมอ่างล้างหน้ากับผ้าผืนเล็กพอดี

แต่พอสาวใช้เห็นสีหน้าหลงเหยี่ยนแดงก่ำ ในขณะที่คุณหนูดูเหมือนกำลังโมโหมากถึงมากที่สุด นางก็รู้สึกงุนงง เผลอหลุดพูดไปว่า

“นายท่านเจ้าคะ คุณหนูอยากปรนนิบัติรับใช้นายท่านมานานแล้ว มิสู้เช้านี้ให้คุณหนูช่วยนายท่านล้างหน้าบ้วนปากแต่งตัวดีหรือไม่เจ้าคะ?”

“ไปเรียกอาเฮ่อมาแต่งตัวให้ท่านพี่ ข้าจะไปแต่งตัวใหม่ที่ห้องพักของเจ้า” สิ้นคำ ถังเซียวซวนก็เดินดุ่มๆออกไปจากกระท่อม ทำให้อาจูต้องรีบคำนับหลงเหยี่ยนแล้ววิ่งตามหลังคุณหนูไปอย่างกระชั้นชิด

“คุณหนู...เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ? อาจูถามถังเซียวซวนที่นั่งตีหน้ามุ่ยให้นางเกล้ามวยอย่างกล้าๆกลัวๆ

“เขาดูถูกข้า!”

“ดูถูก? นายท่านดูถูกอะไรคุณหนูหรือเจ้าคะ?”

“เขาดูถูกราวกับข้าเป็นนางคณิกามาก่อนก็ไม่ปาน!” ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนถังเซียวซวนยกกำปั้นทุบโต๊ะ แล้วประกาศว่า

“ต่อไปข้าจะปล่อยให้เขาอดอยากปากแห้งบ้างแล้ว”

อาจูอยากหัวเราะขำเมื่อได้ยินคำพูดนี้ จึงเย้าว่า “คุณหนู...นายท่านกับคุณหนูยังไม่เคย...เสียหน่อย คุณหนูจะรู้ได้อย่างไรว่าจะสามารถทำให้นายท่านอดอยากปากแห้งเรื่องอย่างว่าได้ อย่าลืมนะเจ้าคะ ยังมีเรื่องของคุณหนูเซียวอยู่ หากนายท่านหันไปหาคุณหนูเซียวเข้าล่ะก็”

“พอๆ” ถังเซียวซวนโบกมือห้ามอาจูด้วยความหงุดหงิดระคนระแวงหลงเหยี่ยนไปในตัว

“ข้าจะอ่อยเขาต่อก็ได้ เฮอะ! ถ้าอ่อยครั้งนี้ไม่เป็นผลสำเร็จ เราหนีออกจากจวนสกุลหลงกันเถอะ ไหนๆพ่อค้าทาสในหยางโจวก็ไม่มีอยู่แล้ว”

“ก็ได้เจ้าค่ะ คุณหนูว่าอย่างไร บ่าวก็ว่าตามนั้น”