หลายวันต่อมา

หลังจากที่จางเยี่ยนให้ลูกดื่มนมจนหลับแล้ว นางก็ต้องมาทำหน้าที่ป้อนน้ำนมให้พ่อสามีในห้องนอนเช่นเคย

คืนนี้สามีออกไปล่าสัตว์ในป่า นางต้องช่วยตนเองโดยใช้มือหนึ่งประคองศีรษะพ่อสามี อีกมือก็บีบเต้านมของตนเพื่อเคล้นน้ำนมออกให้ชายชราดื่มกิน

ระหว่างที่ป้อนนมอยู่นั้น จู่ ๆ นางก็รู้สึกว่าลิ้นของชายชรากำลังตวัดรัดหัวนมของนาง แล้วออกแรงดูดดึงด้วยตนเองจนเกิดเสียงดัง จ๊วบ ๆ

“อ๊ะ”

จางเยี่ยนทั้งเสียว ทั้งสะดุ้งตกใจ แต่ก็ไม่กล้าผลักพ่อสามีออก เนื่องจากเขาเป็นผู้มีพระคุณต่อนาง จึงปล่อยให้เขาดูดดึงดื่มกินน้ำนมจากเต้า

จ๊วบ ๆ ๆ ๆ ๆ แผล็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

จ๊วบ ๆ ๆ ๆ ๆ แผล็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

จางหลี่ที่ได้รับน้ำนมจากลูกสะใภ้มาหลายวัน ทำให้เขามีกำลังวังชามากขึ้น และเริ่มรู้สึกตัว

เมื่อฟื้นสติขึ้นมาในคราแรกนั้น เขาสงสัยว่าเหตุใดตนไม่ได้กินอาหารติดต่อกันนานหลายวันทำไมยังไม่ตาย อีกทั้ง กำลังยังฟื้นฟูจนเกือบจะปกติ

จนกระทั่งวันนี้ ขณะที่นอนอยู่นั้นลูกสะใภ้ก็เดินเข้ามาในห้องนอน เขาจึงแกล้งทำเป็นหลับ แล้วทันที่ปากสัมผัสได้ถึงเนินเนื้ออ่อนนุ่มที่ป้อนอาหารอันโอชะทุกวัน เขาก็พลันเข้าใจแจ่มแจ้งขึ้นมา แท้จริงแล้วน้ำนมของนาง คือ ยาวิเศษ ที่ช่วยให้เขาพ้นจากความตายมาได้ จึงออกแรงดูดดึงอย่างหิวกระหาย

จ๊วบ ๆ ๆ ๆ ๆ แผล็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

จ๊วบ ๆ ๆ ๆ ๆ แผล็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

“อื้อ.... อ๊ะ... อ่ะ อ่า”

จางเยี่ยนเสียวซ่านจนสุดจะทน แต่ก็ต้องกัดปากตนเองเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงครางน่าอายออกมา นางหวังแต่เพียงว่าให้พ่อสามีหายจากโรคที่เป็นอยู่ไว ๆ

จ๊วบ ๆ ๆ ๆ ๆ แผล็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

จ๊วบ ๆ ๆ ๆ ๆ แผล็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

จางหลี่ได้ยินเสียงครางครวญของลูกสะใภ้เล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบาเช่นนั้น ก็รู้สึกร้อนวูบวาบที่หว่างขา รู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาอย่างต้องการ จึงออกแรงดูดดึงมากขึ้น แล้วอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือเข้าไปเฟ้นฟอนเต้าอวบ ๆ อีกข้าง

จ๊วบ ๆ ๆ ๆ ๆ แผล็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

จ๊วบ ๆ ๆ ๆ ๆ แผล็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

“อ๊ะ อ๊า... งื้อออ อ่า”

ลิ้นร้อนของพ่อสามีที่ตวัดหัวนมนาง แล้วขบเม้มหนัก ๆ ทำเอานางไม่อาจกลั้นเสียงครวญครางเสียงเอาไว้ได้

เสียงนั้นทำให้จางหลี่คิดว่าลูกสะใภ้ก็มีอารมณ์ร่วมไปกับตน จึงรีบลืมตาขึ้น แล้วปล่อยปากออกจากเต้านางพลางเอ่ยว่า

“เยี่ยนเอ๋อร์... น้ำนมของเจ้าช่วยให้ข้ารอดพ้นจากความตายมาได้ ขอบใจเจ้ายิ่งนัก”

“เป็นสิ่งที่ข้าควรทำเพื่อตอบแทนบุญคุณท่านพ่อ ที่ให้ที่อาศัย และเลี้ยงดูเยี่ยนเอ๋อร์จนเติบใหญ่เจ้าค่ะ”

จางเยี่ยนตอบพลางรีบจัดเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อย

“เช่นนั้น.... เจ้าก็ให้ข้า... ได้กินเจ้าหมดทั้งตัวได้หรือไม่”

จางหลี่เอ่ยถามเสียงพร่าแหบ จ้องมองลูกสะใภ้ด้วยความหื่นกระหาย เขาไม่คิดเลยว่า เด็กสาวผอมแห้งที่ตนเก็บมาเลี้ยง เมื่อเติบโตขึ้นจะมีหน้าอกอวบใหญ่หวานล้ำปานนี้ อีกทั้ง สัดส่วนของนางก็ดูยั่วยวนเหลือเกิน จนเขาแทบอยากจะกระโจนเข้าใส่นางเสียงเดี๋ยวนั้น แต่ติดตรงที่ว่า เขาเพิ่งฟื้นไข้ เรี่ยวแรงจึงมีไม่มากนัก เกรงว่าจะทำให้นางตื่นตกใจจนวิ่งหนีออกไป

จางเยี่ยนได้ยินเช่นนั้น ก็สะดุ้งตกใจ รีบลุกขึ้นจากเตียง แล้วเอ่ยบ่ายเบี่ยงว่า

“ท่านพ่อ... ร่างกายของท่านยังไม่แข็งแรงดี ไว้ให้ท่านแข็งแรง แล้วสามารถลุกขึ้นมาหาบน้ำผ่าฟืนได้เมื่อไหร่ ข้ายินดีที่จะพลีกายให้ท่านได้เชยชมเจ้าค่ะ”

“ได้ ๆ ลูกสะใภ้ที่รักของข้า ข้าจะรีบดูแลตัวเองดี ๆ ให้แข็งแรงเร็ว ๆ”

จางหลี่ตอบกลับด้วยความใจกระชุ่มกระฉวยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“งั้น คืนนี้ ท่านพ่อก็รีบนอนพักผ่อนนะเจ้าค่ะ จะได้หายไว ๆ”

จางเยี่ยนเอ่ย พ่อสามีก็นอนลงอย่างว่าง่าย นางจึงห่มผ้าห่มให้ปรนนิบัติมิให้ขาดตกบกพร่องเหมือนเช่นเคย จากนั้นจึงรีบออกจากห้องนอนแล้วมุ่งตรงไปที่ยังเรือนอาบน้ำด้วยความขยะแขยง

..............................จบตอนนนน..................................