​บทที่ 9

สัมผัสข้าสิ (NC เล็กน้อย)

ต้าสงยิ้มกว้าง ปกติแล้วตัวเมียจะเลือกตัวผู้เพื่อจับคู่สืบพันธุ์ย่อมเลือกผู้ที่แข็งแกร่ง สามารถดูแลปกป้องทั้งตัวเมียและลูกได้ ดังนั้นในราบอสูรตนถือเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ดีจนแม้แต่ไป๋หู่ก็ยังเป็นรองอยู่ครึ่งขั้น

“อืม มือเจ้า...ซุกซนเสียจริง”

ต้าสงครางเสียงต่ำในลำคอ ร่างกายกระตุกเกร็งเล็กน้อยเมื่อฝ่ามือนุ่มนิ่มลูบไล้จากแผ่นอกไล่ลงไปยังหน้าท้อง...

“ซี้ด...”

ต้าสงสูดปากลมหายใจหอบหนัก ฝังใบหน้าลงบนกลุ่มผมของนางสูดดมกลิ่นกายหอมฟุ้งยิ่งกว่ากลิ่นบุปผา หอมหวานยิ่งกว่ากลิ่นของน้ำผึ้ง ทั่วร่างตื่นตัวพลุ่งพล่านถึงขีดสุดเมื่อมือแสนซนสัมผัสเข้ากับอวัยวะเบื้องล่างที่อ่อนไหวไวต่อสัมผัส

“นี่ ตรงนี้...ก็แข็งแกร่ง”

อสูรที่สามารถบรรลุขั้นมีร่างมนุษย์ได้นั้นมีไม่มาก ยิ่งเป็นสตรีก็ยิ่งมีน้อย สตรีเหล่านั้นจึงล้ำค่าและเป็นที่หมายปองของบุรุษมากมาย เมื่อถึงเวลาพวกนางก็จะส่งกลิ่นเรียกคู่ออกมาเพื่อกระตุ้นเร้าเหล่าบุรุษให้เข้าหา แม้ว่าอยากหลีกเลี่ยงเพียงใดแต่เมื่ออยู่ร่วมอาณาเขตเดียวกันก็ยากจะเลี่ยง แต่ว่ากลิ่นของพวกนางกลับไม่ส่งผล...ถึงตน

กลิ่นพวกนั้นเมื่อได้กลิ่นก็ต้องยอมรับว่าหอมแต่นอกจากความหอมแล้วก็ไม่มีสิ่งใดอื่น ไร้ความน่าสนใจ ไร้ความรู้สึกใดๆ โดยสิ้นเชิง

ได้ยินพวกตัวเหม็นในกองทัพเอ่ยว่าหากได้กลิ่นหอมจากตัวเมียเมื่อใดเมื่อนั้นก็จะบังเกิดสงครามย่อมๆ ในการแย่งชิงพวกนางมาแนบชิด กลิ่นเรียกคู่นั้นรุนแรง เรียกหาร้องร่ำ ทำให้ความพลุ่งพล่านของบุรุษพุ่งสูงถึงขีดสุดจนไม่อาจควบคุมตนเองได้

ล้วนมีแต่สัญชาตญาณสัตว์ป่าอันดิบเถื่อนเท่านั้นที่ใช้นำร่างกายและความคิด เดิมทีที่ได้ยินก็คิดว่าสิ่งที่พากันพูดนั้นเกินจริง

แต่ตอนนี้เมื่อได้กลิ่นหอมจากมาวมาวแล้วถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เจ้าพวกนั้นพูดก็ไม่ได้เกินจริงมากมายอะไร ยิ่งนางลูบ ‘ส่วนนั้น’ ไม่หยุดมือก็รู้สึกได้ถึงตัวตนที่กำลังละลายไปกับความอ่อนนุ่มของฝ่ามือ หยาดเหงื่อมากมายหลั่งไหลเปียกชุ่มไปทั้งกาย

ต้าสงดวงตาเข้มจัดทั้งยังแฝงไว้ด้วยความปรารถนายิ่งยวด เขาก้มหน้าซุกไซ้ซอกคอขาวผ่อง ยิ่งซบหน้าเข้ากับลำคอระหงกลิ่นหอมจัดจากกายนางก็ยิ่งรุนแรง รู้สึกว่าส่วนนั้นมันแข็งขืนทั้งยังอึดอัดจนแทบจะระเบิดออกมา

“เข้าใจแล้ว...”

“หือ”

นัยน์ตาที่ฉายถึงความสับสนงุนงงของมาวมาวที่จ้องมองมาอย่างใสซื่อนี้เรียกรอยยิ้มกว้างจากต้าสงได้อีกครั้ง เขากดจมูกหอมแก้มนางหนักๆ สูดดมกลิ่นหอมเฉพาะกายของนางอย่างไม่รู้เบื่อ พูดเสียงแหบต่ำ

“เพราะเป็นเจ้า เป็นเจ้าเท่านั้น เจ้าคนเดียว...”

มาวมาวกะพริบตาช้าๆ เอียงคอเล็กน้อย พยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของต้าสงอย่างใส่ใจ ท่าทางที่แสนน่ารักน่าเอ็นดูนี้ล้วนทำให้ผู้ที่มองเห็นมีคำว่าน่ารักเป็นร้อยเป็นพันวิ่งอยู่ในสมอง

ดวงตาคมเข้มที่เฉยชาเป็นนิจอ่อนลงเมื่อมีมาวมาวอยู่ในครรลองสายตาเสมอ ความรู้สึกในใจปริ่มล้นออกมา กระซิบเสียงพร่า

“นอกจากเจ้าก็ไม่มีผู้ใดที่ทำให้ข้าเป็นเช่นนี้ได้แล้ว มีเพียงเจ้าที่ข้าจะมองด้วยสายตาเช่นนี้ มีเพียงเจ้าที่ข้าจะมอบความรักนี้ให้ มีเพียงเจ้าที่กายข้าตอบสนองอย่างซื่อสัตย์ มีเพียงเจ้า...เจ้าเท่านั้น”

ตั้งแต่แวบแรกที่พบก็รู้แล้วว่าเป็นนาง...

ลมหายใจอุ่นร้อนที่กระทบกับต้นคอนี้จั๊กจี้จนทำให้มาวมาวส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมา นัยน์ตาใสซื่อจ้องมองต้าสงพร้อมพยักหน้า ร้องรับเสียงดังในลำคอ

“อื้อ!”

“ฮึ ไม่เข้าใจแท้ๆ”

เขาอยู่กับนางมาเกินครึ่งชีวิต มีหรือที่จะไม่รู้ว่าท่าทางนี้ของมาวมาวหมายถึงสิ่งใด ยิ่งเห็นรอยยิ้มประจบเอาใจที่ระบายเต็มใบหน้าแสนน่ารักน่าเอ็นดู ต้าสงก็มันเขี้ยวอ้าปากขบลำคอของนางเบาๆ ซ้ำยังดูดดึงจนเกิดรอยแดงแต่งแต้ม

“ข้าจะอธิบายให้กระจ่างว่ากายข้าโหยหาเพียงเจ้านั้นหมายความว่าอย่างไร”

ต้าสงหัวเราะในลำคอฝ่ามือคู่ใหญ่ที่หยาบกร้านและเป็นตุ่มไตแข็งๆ ค่อยๆ จับอาภรณ์ของมาวมาวอย่างระมัดระวังไม่ให้ความหยาบกระด้างของตนทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัว

การถอดเสื้อผ้าบนร่างของมาวมาวนี้ต้าสงทำได้คล่องแคล่วไม่ติดขัด แม้จะมั่นใจในตนเองดีแล้วว่าต่อให้เห็นร่างกายหรือผิวพรรณของนางก็จะไม่ได้แตกตื่นมากนัก ทว่าความคิดและความเป็นจริงนั้นกลับแตกต่าง

เมื่อเสื้อผ้าหลุดออกจากตัว ผิวพรรณขาวสะอาดก็เผยเร้นออกสู่สายตาทำให้ต้าสงกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากอย่างยากลำบาก ตนเห็นนางมาตั้งแต่เล็กจับนางอาบน้ำสระผมมาก็หลายครา ทั้งๆ ที่คิดว่าหนักแน่นดีแล้วทว่าตอนนี้บรรยากาศกลับแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

...ไม่เหมือนในครั้งที่วิ่งไล่จับนางตอนเปลือยกาย เมื่อนางกระโดดหนีการอาบน้ำ

…ไม่เหมือนครั้งที่ตนโยนนางลงน้ำเพื่อขัดถูคราบไคลสกปรกจากความซุกซน

…ทั้งที่เห็นเรือนร่างนางตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างถ้วนทั่วแล้วแต่ไม่มีครั้งใดเลยที่มีความรู้สึกเช่นนี้

ในขณะที่ต้าสงกำลังใจลอย ดวงตาจับจ้องเรือนร่างเปลือยเปล่าขาวผ่องที่แทบจะส่องแสงยามราตรีด้วยจิตใจฟุ้งซ่าน สัมผัสบางอย่างก็ดึงสติเขาให้กลับมา

ความนุ่มนิ่ม...

...นี่มันอะไรกันนะ

“อื้อ...”

ต้าสงที่หัวสมองกำลังอื้ออึงต้องหลุบตามองฝ่ามือของตนที่ตอนนี้ถูกมาวมาวจับกุมไปไว้บนอก...ทั้งในที่นี้ย่อมมิใช่อกของตน

แต่เป็นอกของนาง...

“สัมผัสสิ”

สายตาของมาวมาวสบประสานกับนัยน์ตาของต้าสงที่เหลือบมองมาพอดีจึงส่งยิ้มจนตาหยี ยิ้มแย้มจนเผยให้เห็นฟันขาวราวไข่มุก ทั้งใช้หัวถูไถกับเขาออดอ้อน ร้องขอเสียงหวาน

“สัมผัสข้าสิต้าสง จับข้าสิ...ข้าชอบให้เจ้าลูบ”

--------------------------

อีบุ๊กมาแล้วจ้าาา​

มีโปรเปิดตัวลดราคา 14 วันเหมือนเดิมน้ารีบตำก่อนหมดหมดโปรเด้ออ

ทั้งหมดมี 50 ตอน + ตอนพิเศษ 2 ตอน (838 หน้า/133000 คำ) จ้า

วางแผงในเว็ป Hongsamut และ Meb จ้า

--------------------------

สำหรับเรื่องหน้าจะเป็นคู่เดี่ยวนะคะ อยากได้ฟีลนุ่มฟูวน่ารักหรืออยากตบตีหยุมหัวไอ้ต้าวพระเอกกันเอ่ย

ลี่พอวางพล็อตทั้งสองเรื่องเอาไว้แล้ว ทั้งยังเขียนคร่าวๆ เอาไว้บ้าง เลยเอาเนื้อหามาแปะไว้นิดหน่อยพอเป็นน้ำจิ้มประกอบการตัดสินใจน้า

--------------------------

ฟิลนุ่มฟูว น่าร้าก

นางเอกเป็นของบูชายัญ พระเอกเป็นกึ่งยักษ์ เป็นไอต้าวที่พูดไม่คล่องเพราะพี่ท่านไม่เคยเจอคุยกับมนุษย์มาก่อน

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าสตรีตัวน้อยนี่ไม่พอใจ ท่าทางนางเหมือนหมีหลังเงินที่คำรามใส่ตนตอนหงุดหงิดไม่มีผิด พยายามนึกคิดว่าตัวเขานั้นทำอะไรให้นางไม่พอใจ ขบคิดจนหน้ายับยู่ยี่สุดท้ายเขาก็คว้าจับฝ่ามือของนางมาแปะแหมะบนหน้าอกของตนเอง พลางมองนางตาใส

นางอ้าปากค้าง มองนางเปี่ยมด้วยความคาดหวัง ดวงตาของเขาคล้ายจะบอกนางว่า

‘ข้าจับของเจ้า ข้าก็ให้เจ้าจับคืนแล้ว อย่าโกรธได้หรือไม่’

นางเห็นเช่นนี้ก็ถอนใจยาวออกมา โกรธเขาไม่ลงอีกต่อไป...

เรื่องนี้จะแนวนวลๆ ละมุ่นตั้ลล้าก เบาๆ อ่านสบายๆ จ้า พระเอกเป็นไอ้ต้าวหมาเด้นที่ชอบมุดกระโปรงจ้า

--------------------------

ฟิลตบตีอยากหยุมหน้า

นางเอกเป็นสาวใช้ที่ดูเหมือนจะว่าง่าย ส่วนพระเอกเป็นซื่อจื่อสมะถุย

เขามองลิ้นน้อยๆ ที่ปัดป่ายไปมาอย่างเชื่องช้าก็หงุดหงิดขึ้นมา มือหนาสอดใต้ท้ายทอย แทรกนิ้วผ่านกลุ่มผมกำเส้นผมนุ่มลื่นไว้ ออกแรงดึงเล็กน้อยจนทำให้ใบหน้าของนางเชิดขึ้นสบตากับตน

“อย่างไร ไม่เต็มใจ?”

“ซื่อจื่อข้าน้อยไม่กล้า...” เขาได้ยินคำเรียกขานเช่นนี้มืออีกข้างก็ขยับตบแก้มนางเบาๆ คราหนึ่งดั่งต้องการตักเตือน แววตาที่ขู่ขวัญผู้คนนี้ทำให้นางเบนสายตาไปทางอื่น ร้องเสียงอ่อย

“คุณชาย...”

“อืม” คำเรียกขานนี้ทำให้เขารู้สึกพอใจขึ้นเล็กน้อย

สำหรับเรื่องนี้พระเอกจะคล้ายนายท่านหรั่นแห่งเรือนฉางกวางก็จะแส้บๆ หน่อย แต่สำหรับนางเอกเรื่องนี้นั้น...เจ้าน้องนางคนนี้ไม่ว่าง่ายเท่าบ้านนู้น มองตั้งแต่ดาวอังคารมาก็รู้แล้วว่านังตัวดีกลายเป็นหมาแน่นอน สมน้ำหน้ามันค่า

--------------------------

ทั้งสองเรื่องลี่คิดเอาไว้ว่าจะเป็นเรื่องสั้น จะพยายามไม่ให้เกินหกหมื่นคำนะคะ

ลี่ลี่ทำฟอร์มสำหรับโหวตไว้แล้ว หากรี้ดท่านใดสะดวกกรอกฟอร์มก็กรอกได้เลยน้า (ในเพจ) แต่ถ้าท่านไหนอยากโหวตในคอมเมนต์ก็ได้เช่นกันจ้า หรือจะ IB มาทางเพจก็ได้น้า เอาตามที่ทุกคนสะดวกเลยเด้ออ