บทที่ 1 เธอคือผู้หญิงที่สกปรกที่สุด

เมืองเอ ตึกสำนักงานใหญ่ของบริษัทตระกูลมู่

ก่อนขึ้นลิฟต์ ลู่จิ่นเนี่ยนโทรหาสามีของเธอที่กลับบ้านเพียงเดือนละครั้งเท่านั้น แต่กลับถูกตัดสายทันที

เธอกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยังห้องทำงานของประธานบริษัทที่อยู่ชั้นบนสุดด้วยใบหน้าบึ้งตึง

"คุณลู่ ขอโทษด้วยค่ะ คุณเข้าไปไม่ได้" เลขาขวางเธอเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ ผิดกับท่าทางที่ดูแข็งกร้าว

ลู่จิ่นเนี่ยนชายตามองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา "หลีกไป!"

เลขาสาวสวยคนนั้นมองลู่จิ่นเนี่ยนด้วยสายตาเหยียดหยาม แล้วพึมพำว่า "คุณลู่ ประธานของเราสั่งไว้ว่า ต่อไปนี้ถ้าเจอคุณ ให้ไล่ออกไปได้เลย ถ้าไม่ออกไป ฉันจำเป็นต้องเรียกรปภ.ค่ะ"

นี่สามีของเธอ เพียงเพราะไม่อยากพบหน้าเธอ เขาต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

ลู่จิ่นเนี่ยนรู้สึกเจ็บปวดในใจ แต่ภายนอกยังคงตีสีหน้าเรียบเฉย "นี่คือบริษัทของสามีฉัน เธอเป็นใครถึงกล้าไล่ฉันออก? หลีกไป!"

เธอผลักเลขาสาวคนนั้นออกไป แล้วยกเท้าถีบประตูที่ปิดสนิทจนเปิดออกดังโครม

ทันใดก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง ดังเล็ดลอดออกมาจากในห้อง

สามีของเธอที่แต่งงานด้วยกันมาสองปี ตอนนี้กำลังนอนพิงบนเก้าอี้ประธาน โดยมีหญิงสาวร่างบางสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยนั่งคร่อมอยู่บนตักเขาอย่างสนิทสนม...

นัยน์ตาของลู่จิ่นเนี่ยนร้อนผ่าว ปลายนิ้วของเธอกำแน่นขึ้น

เมื่อเรื่องดี ๆ ถูกขัดจังหวะ มู่จือเหยียนจึงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แววตาคมเผยความไม่สบอารมณ์จ้องผู้หญิงน่ารำคาญที่หน้าประตูอย่างไม่เกรงใจ

"ไปให้พ้น!"

แม้จะเป็นแค่สามคำสั้น ๆ แต่ก็เผยชัดถึงความเย็นชา ไม่หลงเหลือเยื่อใยแม้แต่น้อย

ลู่จิ่นเนี่ยนหายใจเข้าลึก สีหน้าเรียบเฉยกดความไม่พอใจไว้ ก้าวเข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ ท่ามกลางสายตาคมกริบของมู่จือเหยียน"

พ่อแม่ขอให้เรากลับบ้านไปทานอาหารเย็นด้วยกันวันหยุดสุดสัปดาห์นี้"

นี่คือเหตุผลที่เธอจำเป็นต้องมาหาเขา เพราะเขาไม่เคยรับสายเธอเลย และถ้าเขาไม่เมาจนไม่ได้สติ เขาก็จะไม่กลับไปเด็ดขาด

ชีวิตแต่งงานตลอดสองปีที่ผ่านมาล้วนเป็นเช่นนี้ ห่างเหิน เย็นชา และปราศจากความรัก

"รู้แล้ว ไปได้" มู่จือเหยียนพูดปัด ไม่แม้แต่จะมองเธอ เอาแต่ลูบไล้ร่างกายอ่อนนุ่มของผู้หญิงในอ้อมกอดของเขา

ราวกับไม่รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติ หล่อนส่งเสียงครางตอบรับอย่างแผ่วเบา พลางกอดรัดร่างของมู่จือเหยียนไว้แน่น

ภาพที่เห็นทำให้ลู่จิ่นเนี่ยนรู้สึกเจ็บปวดใจจนยากบรรยาย

ลู่จิ่นเนี่ยนกำมือแน่น เธออยากฉุดกระชากผู้หญิงคนนั้นออกมา อยากจะคว้าแก้วน้ำบนโต๊ะมาสาดใส่พวกเขาทั้งคู่ อยากจะตะโกนถามมู่จือเหยียนว่าทำไมถึงนอกใจ ทำไมต้องมาคลุกคลีกับผู้หญิงพวกนี้...

เล็บจิกลึกเข้าไปในเนื้ออย่างแรง ความเจ็บปวดดึงสติของลู่จิ่นเนี่ยนกลับคืนมาทันที

เพราะเธอจะทำแบบนั้นไม่ได้ เธอเป็นคุณหนูตระกูลลู่ ไม่ใช่ผู้หญิงชั้นต่ำข้างถนน เธอมีความภาคภูมิใจและรักนวลสงวนตัว

ยิ่งไปกว่านั้น ชีวิตแต่งงานของเธอกับชายผู้นี้ เป็นเพียงการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเท่านั้น

เป็นพ่อแม่ของเธอที่ใช้วิธีการทุกอย่าง แม้กระทั่งทำให้เขาเมาจนหมดสติ เพื่อให้เธอมีความสัมพันธ์กับเขา เพื่อให้ได้แต่งงานเชื่อมสายสัมพันธ์ที่มีผลประโยชน์ร่วมกัน

มีเพียงผลประโยชน์ แต่ไร้ซึ่งความรัก

แม้ว่าเธอจะรักผู้ชายคนนี้จนสุดหัวใจ แต่สำหรับผู้ชายคนนี้ เธอไม่สำคัญเลย

แม้เธอจะร้องไห้ ตะโกนใส่หน้า มันก็ไม่มีประโยชน์ รั้งแต่จะทำให้ผู้ชายคนนี้เกลียดเธอมากขึ้นเท่านั้น

"มู่จือเหยียน คุณนี่ก็ไม่เลือกหน้าตาเลยนะ หาผู้หญิงแบบนี้มาเกลือกกลั้วด้วย นี่คุณไม่กลัวติดโรคบ้างหรือไง" เธอยกยิ้มมุมปาก พูดประชดประชัน

ผู้หญิงในอ้อมกอดของมู่จือเหยียนเปลี่ยนสีหน้าทันที จ้องลู่จิ่นเนี่ยนอย่างดุดัน จากนั้นก็แสดงท่าทางน้อยอกน้อยใจ พิงอกผู้ชายร้องไห้คร่ำครวญ "จือเหยียน ฉันซื่อตรงกับคุณมาตลอด เธอมาหาว่าฉันสกปรกได้ยังไง..."

มู่จือเหยียนกอดเธอไว้ ลูบหลังหญิงสาวคนนั้นอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบโยน ส่วนแววตาเย็นชากลับจ้องไปที่ลู่จิ่นเนี่ยนอย่างโจ่งแจ้ง

"ถ้าพูดถึงความสกปรก เธอมีสิทธิ์อะไรไปว่าคนอื่น? เธอต่างหากที่สกปรกที่สุด"

ลู่จิ่นเนี่ยนหน้าซีดเผือด แต่ริมฝีปากของเธอกลับยกขึ้น "แล้วคนที่แต่งงานกับฉันล่ะ? มู่จือเหยียน… คุณก็สกปรกไม่ต่างกัน!"

พูดจบเธอก็หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวกลัวว่า ถ้าตนอยู่ต่ออีกวินาทีเดียวคงอดไม่ได้ที่จะระเบิดออกมา

เมื่อออกจากห้องทำงานมา ลู่จิ่นเนี่ยนก็พบเลขาสาวคนเดิมอีกครั้ง อีกฝ่ายเห็นสภาพที่น่าสมเพชของลู่จิ่นเนี่ยน มองด้วยสายตาเยาะเย้ยดูถูก เผยท่าทางล้อเลียนเต็มที่

ลู่จิ่นเนี่ยนเหยียดหลังตรง ก้าวเข้าไปลิฟต์

เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เธอถึงกล้าที่จะถอดหน้ากากที่แสร้งเข้มแข็งออก และทรุดลง

ในใจของเขา เธอคือผู้หญิงสกปรก...