เธอจะกินอะไรก่อนดีนะ น่ากินทั้งนั้น ถ้ากินไม่หมดเดี๋ยวห่อกลับบ้าน

“กินหมดเหรอ” เขาถาม พิงหลังไปกับพนักเก้าอี้มองหญิงสาวตรงหน้านิ่งๆ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวร่างผอมบางกำลังจัดการกับอาหารอย่างเอร็ดอร่อย และไม่ยอมตอบคำถาม

ผู้หญิงบ้าอะไร ตะกละชะมัด เขาเคยเห็นแต่ผู้หญิงห่วงสวย เวลาจะกินก็กระมิดกระเมี้ยน ไม่เคยเห็นกินแบบฟ้าใส เธอทำท่าทางและอารมณ์เหมือนกับว่านั่งกินอยู่คนเดียว ไม่มีเขาอยู่ตรงนี้ด้วย

“กินสิ อร่อยทั้งนั้นเลย” ฟ้าใสเอ่ยชวน อยากแกล้งคนขี้เก๊กตรงหน้านัก นั่งวางก้ามเก๊กสุดฤทธิ์ คนอะไรไม่รู้จักผ่อนคลายบ้างเลย

“มารยาทบนโต๊ะอาหารรู้จักหรือเปล่า” เขาถามเสียงขรึมเมื่อเห็นหญิงสาวแทะน่องไก่อย่างเอร็ดอร่อย ไม่สนใจมารยาทที่ดีของกุลสตรี เขาเข้าใจว่าผู้หญิงปัจจุบันคงไม่ค่อยมีความเป็นกุลสตรีหลงเหลืออยู่อีกแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรไม่น่ามองเช่นนั้น สายตาตำหนิรุนแรงแถมยังไม่สบอารมณ์ทำให้ฟ้าใสชะงักไปเหมือนกัน

“แค่กๆๆ” ฟ้าใสเหลือบสายตามองหาเพื่อนรัก ก่อนจะเห็นสามสาวกำลังยืนแอบอยู่อีกด้าน เธอถึงกับสำลัก รีบเช็ดไม้เช็ดมือ ทานอาหารอย่างสุภาพเรียบร้อยในทันที

เทพประทานขมวดคิ้วยุ่งในความเปลี่ยนไปของคนตรงหน้า สงสัยคงจะสำนึกในคำพูดเตือนสติของเขา สายตาคมกริบลดแววแข็งกระด้างลงไปเล็กน้อย

“ดูยัยฟ้ากับอีตาเทพสิ ปั้นปึ่งใส่กันเหมือนจะต่อยกันงั้นแหละ” ปาริชาติส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่ได้ดั่งใจ

“แล้วแกจะให้สองคนนั่นสวีตกันหรือไง” ราศีสวนกลับ

“ถ้าสวีตภาพจะสวยกว่านี้ เช่น ตักอาหารให้ไรงี้ โธ่... เซ็งเป็ดเลย” ปาริชาติส่ายหน้าไปมา

“แกถ่ายๆ เข้าเร็วๆ ยัยน้ำส้มสายชู จะได้เสร็จๆ ไป เห็นอยู่ว่ายัยฟ้าก็ไม่ค่อยมีความสุขกับการกินอาหารกับตาผีดิบเกย์นั่น” ราศีเร่งเพื่อน

“เออ... รู้แล้ว อย่าตะโกนสิแก เดี๋ยวคนก็รู้กันหรอก” ปาริชาติหันมาทำเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อน ราศีรีบปิดปากเพื่อนแทบไม่ทัน “อื้อ... ไอ้บ้า มาปิดปากฉันทำไมนี่” ปาริชาติดึงมือเพื่อนออกไป “ยังไงก็สรุปว่ายัยฟ้าได้เงินพนันไป แถมพวกยัยแก๊งแมวเหมียวคงจะอกแตกตายแหงๆ ฉันล่ะสะใจสุดๆ ตอนนี้กำลังรอวันที่ยัยลิลลี่ออกมาบีบน้ำตาขอโทษสื่อมวลชน”

...อาหารอะไรก็ตามที่อร่อย ควรจะเป็นอาหารที่มีประโยชน์ด้วย สุขภาพของเราสำคัญ การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ กินพอประมาณ ชีวิตจะได้ไม่เป็นทุกข์...

แขกพิเศษของมารดา

“เทพ นั่นลูกอยู่ไหนน่ะ ทำไมยังไม่กลับมา วันนี้แม่บอกให้เทพกลับบ้านเร็วไม่ใช่เหรอ”

คุณนิดาพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์มาตามสาย

“ผมอยู่ที่ทำงานครับแม่” เทพประทานตอบอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็รู้ว่าเลยเวลาที่นัดกับมารดามาพอสมควร

“กลับมาเดี๋ยวนี้เลยเทพ วันนี้แม่มีแขกคนสำคัญ ทำไมลูกถึงผิดนัดแม่แบบนี้” นิดาคาดคั้นบุตรชายมาตามสาย วันนี้นางต้องทำให้บุตรชายคนเดียวกลับบ้านให้จงได้

“ผมไม่ได้รับปากคุณแม่ไว้นี่ครับ” เทพประทานพูดออกไปตามตรง

“ทำไมเทพพูดแบบนี้กับแม่ หรือว่าเทพอยู่กับใคร” นิดาถามลูกชายอย่างคาดคั้น

เทพประทานเหลือบมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังนั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“โอเคครับ อีกครึ่งชั่วโมงผมกลับถึงบ้าน”

“ครึ่งชั่วโมงเหรอตาเทพ มันจะนาน...” นิดาพูดยังไม่ทันจบประโยค บุตรชายก็พูดตัดบทขึ้นมาเสียก่อน

“เอาเป็นว่าตามนั้นนะครับ” เขากดสายทิ้ง ก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาวที่ไม่สนใจอะไรนอกจากการกิน

“อยากไปกินต่อที่บ้านผมหรือเปล่า”

ฟ้าใสเลิกคิ้วขึ้นมองชายหนุ่มด้วยความสงสัย “หมายความว่ายังไงคะ”

“ผมจะชวนคุณไปทานข้าวต่อที่บ้าน”

“คิดยังไงถึงชวนฉันล่ะคะ” ฟ้าใสทานไปถามไป อาหารร้านนี้อร่อยจริงๆ เทพประทานแทบเบือนหน้าหนีในกิริยาอาการของเธอ ฟ้าใสอมยิ้มหัวเราะคิก จริงๆ เธอก็ไม่เคยกินอะไรดูท่าทางตะกละตะกลามแบบนี้มาก่อน เขาหันกลับมาสนทนากับเธอใหม่อีกครั้ง

“อยากกินอาหารอร่อยๆ อีกไหมล่ะ ถ้าอยากก็ตามมา” เทพประทานบอกแล้วลุกเดินจากโต๊ะ หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย

“เฮ้ย! คุณ จะรีบไปไหน ไปก็ได้ อาหารอร่อยใครไม่อยากกิน ถ้าฉันกินไม่หมด ห่อกลับบ้านด้วยได้ไหมล่ะคะ”

ฟ้าใสวิ่งมาทันชายหนุ่มที่รถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่หน้าห้าง คนขับรถลงมาเปิดประตูรถให้เจ้านายหนุ่มอย่างนอบน้อม เขาเดินเข้าไปอย่างสง่างามจนเธอนึกหมั่นไส้เล็กๆ หันไปยิ้มแหยๆ ให้คนขับรถที่เปิดประตูรอคอยอยู่ ก่อนจะขึ้นไปนั่งเคียงคู่กับเขาทางด้านหลัง

หญิงสาวลอบมองใบหน้าหล่อเหลาที่นั่งนิ่งเหมือนหุ่นปั้น ตั้งแต่ขึ้นรถมาเขาไม่พูดอะไรกับเธอสักคำเดียว เธอขยับตัวอย่างอึดอัด เพราะเหมือนนั่งอยู่กับคนไร้ความรู้สึก เขาไม่พูดไม่จา ไม่หันมามองแม้แต่หางตา

คนอะไรเย็นชาสุดๆ ชิ!!!

ฟ้าใสแอบย่นจมูกใส่คนหน้านิ่งที่พูดน้อยเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก กอดอกหันหน้าออกไปทางนอกรถบ้าง เธอเองก็ไม่อยากคุยกับเขาเสียหน่อย ได้เงินพนันสามพัน ได้กินอาหารฟรีสองมื้อก็โอเคนะ เดี๋ยวจะห่ออาหารกลับไปบ้านเสียให้หลายๆ ห่อเลย

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในความเงียบของรถยนต์ที่นั่งมาด้วยกัน ฟ้าใสพยักหน้าขออภัย ก่อนจะหันไปล้วงโทรศัพท์ เธอแอบย่นจมูกที่เขาไม่สนใจสักนิด แล้วนี่เธอไปทำท่าเกรงใจเขาเกินเหตุทำไมล่ะนี่!

“ฮัลโหล” ฟ้าใสกรอกเสียงไปตามสาย

เสียงกรี๊ดกร๊าดของเพื่อนสาวที่ดังมาตามสายทำให้ฟ้าใสเอาโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน แล้วที่ร้ายไปกว่านั้นเสียงกรี๊ดกร๊าดนั่นก็ดังเล็ดลอดออกมาภายนอกจนฟ้าใสต้องลดเสียงในโทรศัพท์แทบไม่ทัน หันไปยิ้มแหยๆ ให้อีกฝ่าย แต่เขายังนั่งนิ่งอย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด

“ว่าไง” ฟ้าใสพูดเสียงกระซิบลงในโทรศัพท์ เพราะกลัวคนนั่งข้างๆ จะได้ยิน เนื่องจากหัวข้อสนทนาเธอรู้ดีว่าไม่พ้นเรื่องของเทพประทานแน่นอน

“พวกเราโพสต์รูปแกกับอีตาเทพประทานลงเฟซแล้วนะ รอคนไปคอมเมนต์และรอพวกแก๊งแมวเหมียวไปกรี๊ดหน้าเฟซ... ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะชั่วร้ายเล็กน้อยถึงปานกลางของเพื่อนสาวหัวเราะมาตามสายอย่างหน้าชื่นตาบาน

“ฮะ! พวกแกโพสต์รูปฉันกับอีตานั่นแล้วเหรอ” ฟ้าใสตะโกนใส่โทรศัพท์ลั่นรถ ก่อนจะรู้ตัวหันไปมองคนข้างๆ ที่ตอนนี้กำลังมองเธอด้วยสายตาพิฆาต และไม่ได้นั่งนิ่งเฉยอีกต่อไปเหมือนก่อนหน้า “แหะๆ ขอโทษค่ะ” ฟ้าใสอยากจะกัดลิ้นตัวเองนักที่เผลอพูดเสียงดังออกไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกระซิบกระซาบแทนที่ “ทำไมเร็วแบบนั้น”

“เร็วอะไรกัน พวกฉันก็แค่โพสต์ทันทีที่ถ่ายรูปเสร็จ... ฮ่าๆๆ” ปาริชาติหัวเราะมาตามสาย ฟ้าใสถึงกับกลอกตาไปมา “แล้วนี่แกไปไหนกับอีตานั่น” ปาริชาติถามในเรื่องที่สงสัย หันไปมองเพื่อนสาวทั้งสองที่รอฟังอย่างใจจดจ่อ

“พวกแกรู้ได้ไงนี่” ฟ้าใสกระซิบถามด้วยความสงสัย

“พวกฉันเห็นแกวิ่งตามเขาออกไปไง นี่แกกลัวเขาขนาดนี้เลยเหรอ ถึงได้กระซิบกระซาบ” ปาริชาติหัวเราะคิกคักมาตามสายเมื่อได้ล้อเลียนเพื่อน

“ใครว่าฉันกลัวอีตานั่น” ฟ้าใสยืดอกพูดเสียงดังขึ้น หลังจากนั่งตัวงอชิดไปกับขอบประตูรถอย่างเกรงอกเกรงใจคนข้างๆ แต่พอเหลือบไปมองร่างสูงก็ต้องสะดุ้ง เมื่อปะทะสายตาเย็นชาที่กำลังส่งมาหาเธอเหมือนจะเผาผลาญให้เป็นจุณ “แต่ไม่เสี่ยงดีกว่าแก” ฟ้าใสหันไปกระซิบกับเพื่อนดังเดิม

“เสียงอ่อยเชียวไอ้ฟ้า ถ้าเขาทำไรแกบอกฉันมาเลย” ราศีทำเสียงปกป้องมาตามสาย หลังจากแย่งโทรศัพท์จากเพื่อนไปพูดบ้าง ปาริชาติส่งสายตาจิกกัดส่งไปให้เพื่อน แต่ราศีผลักหน้าอีกฝ่ายออกจนหน้าหงาย