“ปัดโธ่โว้ย!”

เสียงร้องของมนุษย์หมาป่าสะท้อนก้องไปที่ซากปรักหักพังอีกครั้ง

ระหว่างช่องว่างหิน ถังฮวนวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาไม่คิดเลยว่าเสี่ยวเป่าจะกล้าออกมาจากที่ซ่อน แล้วยังช่วยดึงดูดความสนใจของมนุษย์หมาป่าเอาไว้ได้อีก

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าถังฮวนจะตกตะลึงกับการกระทำของมัน แต่ก็เห็นได้ชัดเลยว่าเขาไม่ผ่อนฝีเท้าลงเลย

เพื่อไม่ให้เสียโอกาสยิ่งใหญ่ที่จะใช้ข้อได้เปรียบเล็กๆ จากชัยภูมินั้น

หลังจากที่วาดกระบี่ไปอีกครั้ง บาดแผลที่ท้องของมนุษย์หมาป่ายิ่งลึกเข้าไปอีก

บาดแผลและผิวทั้งสองข้างของมันถูกไฟไหม้เกรียมด้วยความร้อนจากการเผาไหม้

แผลนั้นถูกฟันสามครั้งติดต่อกัน มนุษย์หมาป่ายิ่งบ้าคลั่งมากขึ้น มันหักห้ามความเจ็บปวดรุนแรง เพื่อดิ้นรนไล่ล่าเขา

จากนั้นไม่นาน ทางแยกไปทางซ้ายและทางขวาก็ปรากฏขึ้นพร้อมกัน

มนุษย์หมาป่าเริ่มช้าลง และไล่ตามอย่างระมัดระวัง

“วูบ!”

คราวนี้มีเสียงดังขึ้นจากด้านซ้าย

มนุษย์หมาป่าแสยะยิ้มเห็นเขี้ยว และแอบเย้ยหยัน มนุษย์ยังไงก็ยังโง่ไม่เปลี่ยน

ใช้อุบายเดิมๆ ถึงสองครั้ง คิดว่านักเวทย์อย่างมันจะถูกหลอกอีกหรือ?

“ฟิ้วว!”

แทบจะไม่ลังเลเลย มนุษย์หมาป่าเอนไปด้านข้างของตัวเองเล็กน้อย อุ้งมือซ้ายของมันกระแทกอย่างแรงไปทางขวา

“ห้ะ ไม่มีใคร?”

ไม่มีอะไรเลย กรงเล็บที่ตวัดไปเจอแต่ความว่างเปล่า แม้แต่ทางแยกไปทางขวาก็ไม่มีแม้แต่เงา!

มนุษย์หมาป่าถึงกับนิ่งอึ้ง รู้ว่าหลงกลมนุษย์แล้ว ขณะที่มันกำลังจะหันหลังกลับแล้วมองไปทางซ้าย

ฉับพลันรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ช่องท้อง น้ำตาปะปนไปกับแผลไฟไหม้

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ร่างๆ หนึ่งโผล่มาจากทางซ้ายมาอยู่ตรงหน้ารอยแยกช่องหิน และบนไหล่ของเขาเห็นมีก้อนสีน้ำเงินเล็กๆ ก้อนหนึ่ง

“บัดซบ...”

เจ้ามนุษย์หมาป่าไม่เพียงแค่โกรธ ทว่ายังรู้อับอายอย่างยิ่ง

เจ้ามนุษย์คนนี้มีไหวพริบ และน่ารังเกียจจริง ๆ?

ครั้งที่แล้วเห็นชัดเลยว่า เสียงมันมาจากด้านเดียว แต่คราวนี้ มีเสียงมาจากทั้งสองด้านได้ยังไงกัน?

“เจ้ามนุษย์น่ารังเกียจ ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”

มนุษย์หมาป่าคำรามอย่างบ้าคลั่งแล้วเริ่มไล่ล่าอีกครั้ง ดวงตาของมันแดงฉานราวกับเลือด

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง สภาพแวดล้อมอย่างนี้ข้อดีคือมนุษย์หมาป่าไม่สามารถฟื้นฟูได้อย่างสมบูรณ์

ส่วนถังฮวนที่ร่วมมือกับเสี่ยวเป่า ได้ทำการโจมตีอย่างต่อเนื่อง โดยใช้กลอุบายต่างๆ

ฝากบาดแผลไว้บนท้องของมนุษย์หมาป่าอยู่เรื่อย ๆ

“ข้าจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว!”

มนุษย์หมาป่าที่จ้องเขม็งมาทำให้เขาตกใจและชะงักลง

จากบาดแผลสามแห่งทางด้านหลัง และอีกสามแผลบนหน้าท้อง ในที่สุดหัวหน้ามนุษย์หมาป่าที่บ้าคลั่งก็สงบลง

ในช่องว่างของหินที่เหมือนใยแมงมุมนี้ มันไม่สามารถทำอะไรได้เลย

หากยังต้องสู้กันต่อไปล่ะก็ มันมีแต่ถูกลากไปตายสถานเดียว

อุ้งเท้าหน้าของมันวางอยู่ขอบหิน และทันทีที่มนุษย์หมาป่าขยับ ถังฮวนก็กระโจนขึ้นมา

“ระวังกระบี่!”

ทันใดนั้นเสียงของเหลวไหลทะลักก็ดังขึ้น สักพักเจ้ามนุษย์หมาป่าก็รู้สึกแสบร้อนที่ขา

แม้ว่ากระบี่เพลิงเมฆาจะฟันไม่โดนจุดสำคัญ แต่แค่นี้มันก็รู้สึกเจ็บปวดเจียนตายแล้ว!

หัวหน้ามนุษย์หมาป่าพยายามตั้งสติ แม้ว่าจะรู้สึกโกรธเกรี้ยวมากเพียงใดก็ตาม ขณะที่มันกำลังใช้หูของสัตว์ป่าเพื่อระบุเป้าหมาย

ร่างของถังฮวนก็ปรากฏอีกครั้ง ขณะที่เท้าทั้งสองเพิ่งเจะขยับเพื่อถอถอยหนีการโจมตี

ร่างของถังฮวนก็มาปรากฏตรงหน้า และแผงขนสีแดงตรงส่วนท้องก็เกิดความเจ็บปวดอีกครั้ง

ร่างกายของถังฮวนเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด พลังอันแรงกล้าของอัคคีพิสุทธิ์ ปะทุออกมาอย่างรุนแรงจากตัวกระบี่

ตอนนี้ท้องของเจ้ามนุษย์หมาป่ากำลังถูกเปลวไฟแผดเผา

“มันจบแล้ว!”

ในใจของถังฮวนสั่นไหวเล็กน้อย ขณะที่เขากำลังดีใจอยู่นั้น

“บรู๊วววว!”

มนุษย์หมาป่าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดแสน กล้ามเนื้อที่แผลกำลังถูกปิดด้วยด้วยพลัง ซึ่งเปลวเพลิงจากกระบี่ทะลุถึงท้องของมัน

“แย่ล่ะสิ!”

ถังฮวนรู้ว่าไม่เป็นการดีเขาจึงปล่อยกระบี่ เพื่อถอยให้ห่างออกมาอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันอุ้งเท้าของมนุษย์หมาป่ากระแทกลงไปที่อกของเขาอย่างจัง

“ตูม!”

ถังฮวนกระเด็นไปด้านหลังตามช่องว่างของหินไกลเกือบสิบเมตร!

-โปรดติดตามบทต่อไป-