ตอนที่ 2
มาถึงที่

ในห้องพักบนคอนโด วรัทยานั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เธอกำลังทำงานพิเศษที่ตอนนี้ได้กลายเป็นงานประจำไปแล้ว เธอมีความสุขกับการออกแบบปกตามความต้องการของลูกค้า หญิงสาวเป็นคนมีความอดทนสูง รับกับความเรื่องมากและเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของลูกค้าได้ดี เพราะเข้าใจว่าใคร ๆ ก็อยากได้สิ่งที่ดีที่สุดเสมอ ซึ่งเท่าที่ผ่านมาหลายปี เธอเจอแต่ลูกค้าน่ารัก อาจมีบางคนที่เยอะไปบ้างแต่ก็ไม่ใช่ปัญหา

หญิงสาวเพิ่งรับปริญญาไปเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ยังไม่ได้ไปยื่นใบสมัครที่ไหน เพราะตั้งใจจะทำงานนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ขนาดเมื่อก่อนเธอต้องเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย ยังมีรายได้กว่าหมื่นบาท ตอนนี้เธอมีเวลาเต็ม ๆ แล้ว การรับงานก็มีมากขึ้น รายได้ก็มากขึ้นตามไปด้วย เรื่องนี้เธอปรึกษาปรมัตถ์แล้ว ซึ่งเขาก็เห็นดีด้วยและเคารพการตัดสินใจของเธอ

และนอกจากจะได้ทำงานที่รักแล้ว เธอยังมีเวลาอิสระอีกด้วย ได้มีเวลาอ่านหนังสือนิยายที่ชอบ อ่านข่าวที่น่าสนใจจากอินเทอร์เนต ดูซีรีย์ที่กำลังดังและยังได้ฝึกทำอาหาร อีกหนึ่งกิจกรรมที่เธอโปรดปราน

ขณะที่กำลังนั่งวาดภาพการ์ตูนตามความต้องการของลูกค้า โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ส่งเสียง วรัทยาหยิบมาดูก่อนยิ้มบาง ๆ

“ว่าไงวุ้น” เธอกรอกเสียงสดใส คนที่โทรมาคือเพื่อนสนิทของเธอเอง

“ว่างไหมรัน” วุ้นหรือวีณาถาม

“ทำงานให้ลูกค้าอยู่แต่ไม่รีบ มีอะไรเหรอ จะชวนฉันไปไหน” หญิงสาวถามเพราะรู้ใจเพื่อนดี วีณาเป็นขาเที่ยวตัวยงเชียวละ

“จะชวนมาเยี่ยมที่โรงพยาบาล” อีกฝ่ายตอบกลับมา ทำเอาวรัทยาตกใจ

“อะไร ใครเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น” เธอถามเสียงรัว

“ฉันเองแหละ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

“ห๊ะ เธอเป็นอะไรวุ้น เกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่เมื่อไหร่” หญิงสาวถามเร็ว ๆ

“เดี๋ยว ๆ ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจหรอก แค่ป่วย อาหารเป็นพิษน่ะ หมอเลยให้น้ำเกลือแล้วนอนพัก เบื่อ ๆ โทรหาใครก็ไม่มีใครว่าง” อีกฝ่ายบอก ทำเอาวรัทยาถอนใจเฮือก

“ยายเพื่อนคนนี้นี่ ทำฉันตกใจหมดเลย คิดว่าจะเป็นอะไรร้ายแรงซะอีก” เธอบ่นและได้ยินเสียงหัวเราะคิกดังมา

“แหม ก็กลัวเธอจะเครียด เลยหาอะไรทำให้ตื่นเต้นนิดหน่อย แล้วนี่เธอว่างหรือเปล่า จะรบกวนไหม มาหาฉันหน่อยสิ เหงาจะตายแล้วเนี่ย” แม้จะถามความสมัครใจแต่วีณาก็ไม่วายอ้อนเพื่อนไปด้วย

“ใช่สิ พอไม่มีใครก็คิดถึงฉันขึ้นมาเชียวนะ” วรัทยาตัดพ้อแบบไม่จริงจัง ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่ใคร ๆ จะไม่ว่าง เพราะวันนี้เป็นวันทำงาน และเพื่อน ๆ ของเธอส่วนใหญ่ก็ได้งานทำกันหมดแล้ว กว่าจะไปเยี่ยมวีณาได้ก็ต้องรอเลิกงานก่อน จะมีก็แค่เธอที่ทำงานอิสระ สามารถไปไหนมาไหนได้ ไม่ติดอะไร

“ฉันก็คิดถึงเธอนั่นแหละ แต่คนติดแฟนอย่างเธอคงไม่คิดถึงฉันนักหรอก” วีณางอนกลับ

“โอ๋ ๆ ๆ ป่วยแล้วขี้น้อยใจจังเลยนะ เดี๋ยวฉันไปหาเธอก็ได้ อยู่โรงพยาบาลไหนล่ะ” วรัทยาถาม และหลังจากทราบชื่อและเลขห้องแล้ว เธอก็วางสายก่อนไปจัดการตัวเอง

........................................................................

ณ ห้องพักในโรงพยาบาลที่วีณารักษาตัว คนป่วยเป็นสาวร่างอวบนิด ๆ ผิวขาว แขนข้างหนึ่งมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ ใบหน้าเริ่มสดใสขึ้นแล้ว

“แล้วนี่ไปกินอะไรเข้าล่ะถึงได้อาหารเป็นพิษแบบนี้” วรัทยาถาม เธอนั่งบนโซฟายาวใกล้ ๆ เตียงและกำลังปอกแอปเปิ้ลให้เพื่อน

“ไม่รู้ จำไม่ได้ แต่คิดว่าคงเป็นอาหารทะเลแน่ ๆ มันคงไม่สดมั้ง ยิ่งกินกับเบียร์ด้วย เลยไปกันใหญ่” วีณาบอก ถึงเธอจะไม่ใช่คนเอวบางร่างน้อย แต่ก็มีหนุ่มเข้ามาไม่เคยขาด ส่วนเรื่องเที่ยวและปาร์ตี้ มีทุกวันหยุดอยู่แล้ว

“วันหลังก็ระวัง ๆ เรื่องกินหน่อยแล้วกัน นี่ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก แล้วนี่คนอื่นเป็นเหมือนเธอหรือเปล่าล่ะ”

“ไม่มีเลย มีฉันโชคร้ายต้องมานอนป่วยแบบนี้” วีณาบอกแล้วทำหน้าตูม “แต่ก็ดีแล้วที่ป่วยตอนกลับ นี่ถ้าป่วยวันแรกที่ไปคงกร่อยน่าดู หนุ่ม ๆ เพื่อนของยายวาน่ะ มีแต่แซ่บ ๆ ทั้งนั้นเลยนะ หุ่นก็แซ่บ ลีลาก็เผ็ดอย่าบอกใครเลย” คนป่วยยื่นหน้ามาพูดกระซิบทั้งที่ในห้องก็มีแค่พวกเธอสองคน ขณะที่วรัทยาขมวดคิ้วแบบปราบ ๆ

“นี่ ยายวุ้น” หญิงสาวเอ็ดเพื่อน เธอเป็นแบบนี้เสมอ แม้จะมีคนรักแล้ว แต่เรื่องใต้สะดือเธอไม่สะดวกใจที่จะนำมาพูด

“คนมีแฟนแล้วอย่างเธอไม่เข้าใจหรอกว่าการได้ลองของแปลก ๆ ใหม่ ๆ มันเป็นยังไง เพื่อนยายวาเด็ดกว่าพี่แจ็คอีกนะ” วีณายังคงเล่าต่อ เธอเป็นสาวรักสนุก และหุ่นอวบอัดแบบนี้ ถูกใจหนุ่ม ๆ เป็นที่สุด

“เธอเลิกกับพี่แจ็คแล้วเหรอ”

“ใช่ เลิกกันตั้งนานแล้ว เกือบสองเดือนแล้วมั้ง เธอล่ะ ยังคบกับพี่ปรานอยู่หรือเปล่า”

“ยังรักกันดีอยู่” วรัทยาตอบ วีณาพยักหน้ารับแล้วถอนใจอ่อน ๆ

“ดีจังเลยนะ ถึงจะไม่ค่อยเจอกันแต่ก็คงคบหากันอยู่ นี่ถ้าเป็นฉัน ไม่เจอกันเกินสองอาทิตย์ก็บอกลาแล้ว เธอคบกับเขามานานแล้วนะ เกือบสองปีใช่ไหม ตั้งแต่ไปฝึกงาน”

“ใช่ เกือบ ๆ สองปีแล้ว”

“อะไรทำให้เธอคบกับเขาได้นานแบบนี้ บอกฉันมั้งสิ เผื่อฉันจะได้คบใครได้นาน ๆ บ้าง ลีลาเขาเป็นยังไง เด็ดไหม” วีณาถามเสียงเบาด้วยแววตาล้อ ๆ

“เธอนี่” วรัทยาขมวดคิ้วมองเพื่อนอีกครั้ง

“ไม่เห็นต้องอายเลยรัน เรื่องแบบนี้มันธรรมดาจะตาย หรือเธอคบกับเขาเฉย ๆ ไปกินข้าวดูหนังแล้วก็แยกย้ายกันกลับ บ้านใครบ้านมันอย่างนั้นเหรอ เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดก็นอนกันคนละห้องอย่างนั้นเหรอ เวลาเขาไปนอนค้างด้วย เธอนอนบนเตียง เขานอนพื้นอย่างนั้นเหรอ” วีณาลอยหน้าถามเหมือนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“ความจริงใจยังไงล่ะที่ทำให้ฉันกับพี่ปรานคบกันได้นาน” วรัทยาบอก “และถึงเราจะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ถ้าเรามีเวลา เราก็จะมั่นเติมความหวานให้กันและกัน และที่สำคัญนะคือฉันไม่ใช่คนเบื่อง่ายอย่างเธอ ถ้าเธออยากคบใครให้นานก็ต้องเริ่มที่ตัวเองก่อน เลิกเบื่อง่ายและรู้จักอดทนรอบ้าง”

“แหม เรื่องนี้มันทำยากอยู่นะ” วีณาทำหน้าลำบากใจ ขณะที่แววตากลับสุกใสเป็นประกาย “และการได้ลองอะไรแปลก ๆ ใหม่ ๆ มันคือกำไรชีวิตนะ”

“เอาเถอะ” วรัทยาเริ่มปลง เพราะรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนมีนิสัยอย่างไร “แต่ถึงยังไงก็ดูแลตัวเองดี ๆ แล้วกัน”

“แน่นอนอยู่แล้ว ถึงฉันจะไม่สวยและหุ่นดีเหมือนนางแบบ แต่รู้ไว้เลยนะว่าอวบ ๆ อย่างนี้แหละ อร่อยอย่าบอกใครเลยล่ะ และถึงฉันจะชอบความแปลกใจ แต่ฉันก็รู้จักป้องกัน ถ้าคิดจะรักสนุกก็ต้องรู้วิธีด้วยไม่งั้นมันจะกลายเป็นความทุกข์ขนาด แต่ยังไงก็ขอบใจเธอมากนะ” วีณายิ้ม วรัทยาพยักหน้ารับแล้วถือจานผลไม้มาวางข้างเตียง

“กินผลไม้ก่อน ตอนนี้เธอกินปกติได้แล้วใช่ไหม หมอห้ามกินอะไรบ้าง”

“ไม่มีแล้ว จริง ๆ ตอนนี้ก็หายดีแล้วล่ะ แต่ยังมีอาการอ่อนเพลียอยู่ หมอเลยต้องให้น้ำเกลือ คิดว่าพรุ่งนี้ก็คงกลับได้แล้วมั้ง”

“ถ้าจะกลับก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะมารับ” วรัทยาบอก ทำเอาวีณายิ้มกว้างแล้วหยิกแก้มเพื่อนขอบคุณ ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนประตูบานนั้นจะเปิดออก วรัทยาหันไปมอง

“สงสัยจะเป็นหมอ ได้เวลาตรวจแล้ว” วีณาคาด ซึ่งคนที่เปิดประตูเข้ามาคือชายหนุ่มร่างสูงในชุดกาวน์ เขายิ้มให้คนป่วย ขณะที่วีณามีสีหน้าแปลกใจ

“สวัสดีครับคุณวีณา ผมหมอปรีดาครับ มาตรวจแทนหมอภาษิต” ชายหนุ่มบอกแล้วยิ้มเป็นมิตร ใบหน้าของเขาหล่อเหลาและดูใจดี คิ้วหนาเข้มรับกับดวงตาหวาน จมูกโด่งเป็นสันพองาม ริมฝีปากบางเป็นสีชมพูอ่อน ผิวของเขาขาวละเอียด เสื้อเชิ้ตที่อยู่ใต้เสื้อกาวน์ก็เสริมให้เขาดูดีเข้าไปอีก ทำเอาวรัทยามองนิ่งตาไม่กะพริบ เธอยิ้มให้เขาโดยไม่รู้ตัว

“วันนี้อาการเป็นยังไงบ้างครับ” คุณหมอถามต่อ

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะแต่ยังรู้สึกจุกเสียดอยู่นิดหน่อย และตอนนี้ไม่อาเจียนแล้วค่ะ”

“อาการก็เริ่มดีขึ้นแล้วนะครับ ยังไงพรุ่งนี้หมอขอดูอาการอีกหนึ่งวันนะครับ จะได้แน่ใจว่าหายจริง ๆ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณหมอมากนะคะ” วีณารับคำ หมอปรีดาเขียนบางอย่างลงในแฟ้มอีกครู่ก่อนปิดแฟ้มแล้วยิ้มให้คนไข้ เขาจะหันไปมองวรัทยาแล้วก้มศีรษะให้เธอ

“วันนี้หมอภาษิตไปไหนหรือคะ” วีณาถามเพราะอยากรั้งคุณหมอหนุ่มรูปหล่อให้อยู่ในห้องนาน ๆ

“หมอภาษิตติดธุระกับที่บ้านครับ เลยให้ผมมาดูอาการของคุณแทน”

“แล้วหมอว่างด้วยหรือคะ ปกติรันเห็นคุณหมอแต่ละคนจะยุ่ง ๆ กันทั้งนั้นเลย” วรัทยาถามบ้าง

“ถ้าเป็นเวลาทำงานก็ยุ่งครับ แต่ตอนนี้ใกล้จะออกเวรแล้ว เลยมาช่วยดูให้ได้ครับ”

“หรือคะ หมอใจดีจัง” วีณาเอ่ย

ปรีดาก้มศีรษะและยิ้มรับคำชม “ยังไงช่วงนี้งดอาหารรสจัดไปก่อนนะครับ และพักผ่อนเยอะ ๆ จะได้หายเร็ว ๆ”

“ขอบคุณหมอมากค่ะ” คนป่วยเอ่ย ปรีดาเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงเดินออกจากห้อง

วรัทยาอยู่เป็นเพื่อนวีณาต่ออีกราวครึ่งชั่วโมงก็ขอตัวกลับ พร้อมอวยพรให้เพื่อนหายเร็ว ๆ

..............................................................................................

หลังจากออกจากห้องพักของเพื่อน วรัทยาก็ยังไม่กลับบ้านทันที เธอแวะร้านค้าในโรงพยาบาลเพื่อซื้อของอีกนิดหน่อย เพราะวันนี้ตั้งใจจะแวะซุปเปอร์มาร์เกตอยู่แล้ว และร้านค้าในโรงพยาบาลแบบนี้ก็มีของสดให้เลือกหลายอย่างแถมราคาก็ถูกอีกด้วย

“เยี่ยมเพื่อนเสร็จแล้วหรือครับ” เสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนดังขึ้นด้านหลัง ทำให้วรัทยาที่กำลังเลือกซื้อนมกล่องต้องหันไปมอง

“คุณหมอปรีดา ยังไม่กลับอีกหรือคะ”

“ผมเพิ่งออกเวรครับ คุณ...รันใช่ไหมครับ” เขาถามเหมือนไม่มั่นใจ

“ใช่ค่ะ รันค่ะ” เธอแนะนำตัวอีกครั้ง

“ผมปรีดาครับ หรือจะเรียกว่าเปรมก็ได้”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะหมอเปรม รันคิดว่าคุณกลับไปนานแล้วเสียอีก นี่ก็ผ่านมาครึ่งชั่งโมงแล้ว” เธอถาม

“จริง ๆ ต้องกลับนานแล้วครับ แต่ดูรายงานของคนไข้ต่ออีกนิดหน่อยน่ะครับ เลยเพิ่งลงมา”

“ขยันจังเลยนะคะ” เธอชม

“มาเป็นหมอเพื่อรักษาคนไข้นี่ครับ ก็ต้องทำให้เต็มที่หน่อย...ชอบดื่มนมสูตรนี้หรือครับ” เขาชวนคุยเมื่อเห็นเธอหยิบนมถั่วเหลืองสูตรน้ำนมข้าวโพด

“ค่ะ มันหอมดีนะคะ หมอชอบสูตรไหนคะ” เธอถามกลับ

“สูตรน้ำนมข้าวโพดครับ”

“งั้นหมอก็คงแวะมาซื้อนมใช่ไหมคะ” เธอถามอีก

“ครับ” เขาตอบแล้วหยิบนมกล่องแบบแพ็คใส่ตะกร้าตัวเอง “คุณรันชอบทำอาหารหรือครับ ผมเห็นซื้อของไปเยอะแยะเลย” เขาชวนคุยต่อพร้อมมองตะกร้าของเธอที่เต็มไปด้วยผักสดหลายอย่าง

“ใช่ค่ะ รันชอบทำอาหารกินเอง มันประหยัดกว่าซื้อกินน่ะค่ะและไม่ต้องออกไปข้างนอกด้วย ปกติรันจะใช้เวลาอยู่ในห้องมากกว่า ไม่ค่อยชอบออกไปไหนเท่าไหร่”

“ดีจังเลยนะครับ ฝีมือคุณคงอร่อยมาก”

“ไม่เลยค่ะ แค่พอกินได้เท่านั้น เรียกว่ากินกันตายน่ะค่ะ” เธอบอกแล้วหัวเราะ

“คุณก็ถล่มตัวเองเกินไปครับ” เขาหัวเราะบ้าง

“หมอเปรม ยังไม่กลับอีกหรือคะ” เสียงหนึ่งทักขึ้น ทำให้สองคนที่ยืนคุยกันอยู่หันไปมอง และเห็นพยาบาลยืนอยู่ วรัทยาเห็นว่าเขาน่าจะมีธุระ เธอจึงเอ่ยขอตัว

“รันไปก่อนนะคะหมอ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ”

“ครับคุณรัน โชคดีครับ” คุณหมอหนุ่มอวยพรแล้วหันไปคุยกับพยาบาลคนนั้น วรัทยาเดินเลี่ยงไปด้วยสีหน้าเสียดายนิด ๆ กำลังคุยสนุกอยู่เชียว พยาบาลคนนั้นไม่น่าเข้ามาขัดจังหวะเลย

................................................................................

ผจญภัยบนท้องถนนนานเกือบสองชั่วโมง วรัทยาก็กลับมาถึงห้องพัก เล่นเอาหญิงสาวถึงกับหอบทีเดียว เพราะต้องหิ้วถุงหลายใบขึ้นมาด้วย แถมวันนี้รถก็ยังติดหนึบอีกต่างหาก ซึ่งเป็นความผิดของเธอเองที่ดันเลือกกลับช่วงเวลาเลิกงานของพนักงานออฟฟิศพอดี

“โอยยย เหนื่อยชะมัดเลย” เธอบ่นแล้วเดินด้วยท่าทางล้า ๆ ไปทิ้งตัวบนเตียงก่อนถอดเสื้อและกางเกงออกจากตัวเหลือไว้เพียงชั้นในบางเบาสองชิ้น เธออยู่ห้องคนเดียว จะทำอะไรก็มีอิสระเต็มที่ไม่ต้องกลัวใครจะว่า

“เหนื่อย อยากอาบน้ำ แต่ขอพักสายตาก่อนแล้วกัน” เธอเอ่ยเบา ๆ แล้วปลดตะขอชั้นในก่อนลุกไปหยิบผ้าขนหนูที่แขวนอยู่ตรงผนังมาพันกาย จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เธอถอนใจยาวด้วยความผ่อนคลาย ดวงตาหลับสนิท

แต่ยังไม่ทันเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างใจหมาย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น หญิงสาวขมวดคิ้วด้วยความสงสัย วันนี้ปรมัตถ์บอกแล้วว่าจะไม่มาค้างเพราะมีถ่ายรายการซึ่งเขาเป็นหนึ่งในทีมครีเอทีฟ

หรือว่าเขาถ่ายเสร็จเร็วจึงมาหาเธอ หญิงสาวคิดแล้วยิ้มก่อนฝืนตัวลุกขึ้น เธอเดินไปที่ประตูและส่องดูตาแมวเพื่อความปลอดภัย

คนที่ยืนอยู่ด้านนอกทำเอาวรัทยาถึงกับกะพริบตาด้วยความงุนงง เธอสะบัดหน้าหลายครั้งก่อนกลับไปส่องใหม่ แต่คนที่อยู่ด้านนอกก็ยังเป็นคนเดิม ทำให้เธอต้องพันผ้าขนหนูให้แน่นแล้วเดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมทับอีกชั้น จากนั้นจึงแง้มประตูออกช้า ๆ คนด้านนอกยิ้มให้เธอ

“หมอเปรม”

ใช่เขาจริง ๆ คุณหมอหนุ่มรูปหล่อมาทำอะไรที่หน้าห้องของเธอ!

...............................................................................