ภายในห้องเล็กๆ ที่ทั้งมืดและอับชื้นนั้น มีกลิ่นเหม็นอับๆ ลอยอยู่ทั่วในอากาศ โดยเฉพาะผ้าห่มที่อยู่บนตัวนาง

โจวเถาเถาไม่เข้าใจเลยว่า ครอบครัวของหวังเสี่ยวเตี๋ยเองไม่ได้ร่ำรวยมากนัก แต่ทำไมร่างเดิมของหวางเสี่ยวเตี๋ยผู้นี้ถึงได้อ้วนท้วนราวกับสูบลมเข้าไปแบบนี้

ถ้าเช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้เพียงเดียวคือ หวังเสี่ยวเตี๋ยผู้นี้ป่วยมีโรคภัยไข้เจ็บบางอย่างในตัวนาง

พระเจ้า!! ทำไมถึงได้เศร้าแบบนี้.. โจวเถาเถาสงสัยว่า พระเจ้ากำลังเล่นตลกกับนาง ในที่สุดนางก็ต้องจำใจยอมรับว่า นางคือหวังเสี่ยวเตี๋ยเป็นมารดาของเด็กน้อยที่ชื่อ เสี่ยวหงเอ๋อ อีกทั้งยังป่วยด้วยโรคบางอย่าง

เสี่ยวหงเอ๋อ มองมารดาอย่างแปลกใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมท่านแม่ถึงได้เอาแต่บีบต้นแขนต้นขาของนาง อย่างหงุดหงิดฉุนเฉียวเช่นนั้น เมื่อโจวเถาเถาเงยหน้าขึ้นก็เห็นลูกชายยืนดูนางด้วยสายตาที่กังวล

“ท่านแม่ ท่านไม่สบายหรือ?” น้ำเสียงนั้นอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิพัดพาเอาความโกรธ ความหงุดหงิดมลายหายไป

ช่างเป็นเด็กน้อยที่น่ารักและแสนดีเสียจริง…ไม่ว่าร่างเดิมนี้จะทำเรื่องทารุณกรรมกับเขาแค่ไหนเขาก็ยังคิดเป็นห่วงนางอยู่ตลอด กลัวว่านางจะไม่สบาย หวังเสี่ยวเตี๋ยช่างโหดร้ายทารุณกับเด็กน้อยคนนี้จริงๆ

“แม่ไม่ได้เป็นอะไร”

โจวเถาเถาตอบ หากเสี่ยวหงเอ๋อก็ยังอดกังวลไม่ได้ เด็กน้อยยังเดินตามนางช้าๆ เมื่อเห็นมารดายังขมวดคิ้วอยู่ เขาก็เริ่มกลัวขึ้นมาอีก

“ท่านแม่ ข้าจะล้างของเหล่านี้เอง”

โจวเถาเถาก้มลงลูบผมเด็กน้อยที่กำลังกระสับกระส่ายอยู่

“ปล่อยให้แม่จัดการเถอะ” เสี่ยวหงเอ๋อกะพริบตาเขาสงสัยแต่ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา โดยปรกติแล้วเขาทำเรื่องแบบนี้ทุกครั้ง นานๆ ครั้งมารดาจึงจะทำเอง ส่วนใหญ่แล้วทุกอย่างล้วนเป็นหน้าที่ของเขา เขาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาไม่ทำท่านแม่จะทุบตีเขาอีก แต่นอกจากที่ไม่ทุบตีเขาแล้ว มารดายังทำความสะอาดเองอีก เสี่ยวหงเอ๋อไม่คุ้นชินกับท่านแม่คนนี้เลย ดูเหมือนว่านางจะแตกต่างออกไปจากเดิมจนเขาแทบจำไม่ได้ หากทว่า เขากลับชอบมารดาที่เป็นแบบนี้มากกว่า

โจวเถาเถาเหลือบตาดูถังเก็บน้ำ ไม่มีน้ำเหลืออยู่ในนั้นแล้ว นางคงจะต้องไปตักน้ำเพื่อที่จะทำความสะอาดห้องครัว แล้วถึงจะต้มน้ำร้อนให้หงเอ๋อและตัวนางเพื่อที่จะอาบน้ำ

ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา นางก็ได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวตามร่างกาย จนแทบจะทนไม่ไหว ไม่ต้องพูดถึงเสี่ยวหงเอ๋อเลยเนื้อตัวเขาสกปรกมากเช่นกัน โจวเถาเถาไม่ใช่คนที่รักสะอาดมากนัก แต่อย่างน้อยถ้าได้อาบน้ำชำระร่างกายบ้างนางจะสบายใจขึ้นมาก ไม่นานนักหญิงสาวก็ถือถังแล้วเดินไปที่แม่น้ำตามความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ที่ริมฝั่งแม่น้ำมีเด็กผู้หญิงสองคนกำลังซักผ้าอยู่ เมื่อเห็นโจวเถาเถาเดินมา สายตาที่มองเต็มไปด้วยความรังเกียจ ทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วย้ายอ่างซักผ้าไปอีกด้านหนึ่งทันที

โจวเถาเถาไม่สนใจพวกนาง หญิงสาวเริ่มตักน้ำใส่ถัง นางรู้ว่าใบหน้าของหวังเสี่ยวเตี๋ยนั้นน่าเกลียด แต่ไม่ได้คิดว่าจะน่ากลัวขนาดนี้ โจวเถาเถามองเงาในน้ำที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝีหนองที่พุพองรวมทั้งแผลเป็นกระดำกระด่างดูแล้วช่างน่ากลัวจริงๆ แต่ถ้าหากมองดูให้ดีๆแล้ว ใบหน้าเดิมของหวังเสี่ยวเตี๋ยก็ไม่ถึงกับแย่มากขนาดนั้น นางเป็นคนผิวขาว ดูโดยรวมก็เป็นคนหน้าตาดีถ้าหากไม่มีสิวหนองบนใบหน้า ก็จัดได้ว่าเป็นสาวงามผู้หนึ่งทีเดียว