บทที่ 51 ฝังเขี้ยว

“...” ฉินเสี่ยวถึงกับพูดอะไรไม่ออก ‘นี่เธอก็คือฉินเสี่ยวไม่ใช่หรือไง! หลี่เฟิงนี่จงใจแกล้งเธอชัด ๆ’

“คุณรีบเปิดประตูเร็ว ๆ เข้า ฉันคือฉินเสี่ยวจริง ๆ นะ!”

“ปกติฉินเสี่ยวของผมจะต้องเรียกผมว่าที่รักนะ เธอต้องเรียกแบบเดียวกัน ถ้าเรียกแล้วก็แสดงว่าเธอคือฉินเสี่ยว แต่ถ้าไม่เรียก ก็แสดงว่าเธอไม่ใช่ฉินเสี่ยว”

ฉินเสี่ยวโมโหมากหลี่เฟิงนี่ช่างเจ้าเล่ห์จริง ๆ นี่มันเอาเปรียบเธอชัด ๆ

แต่ตอนนี้มีผู้คนที่เดินไปเดินมาต่างเริ่มสะกิดกัน ชวนกันมองมาที่ฉินเสี่ยว ทำให้ฉินเสี่ยวแทบอยากจะหาที่ซ่อนให้รู้แล้วรู้รอด

“ทะ… ที่รักจ๋า รีบเปิดประตูเร็วเข้า” หลังจากที่ฉินเสี่ยวเรียกเสร็จ เธอก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเริ่มร้อนผ่าว คิดว่าตอนนี้หน้าต้องแดงมากแน่ ๆ

แต่ใครจะรู้ว่าหลี่เฟิงที่อยู่ในห้องยังไม่ยอมปล่อยเธอไป เขาตะโกนมาจากข้างใน “เรียกที่รักของใครกันน่ะ”

ฉินเสี่ยวตอบอย่างหงุดหงิดเปลี่ยนสรรพนามกับหลี่เฟิงทันที! “ก็เรียกนายไงล่ะ!”

“ผมชื่ออะไรนะ?”

“ชื่อหลี่เฟิง ฉันเรียกที่รักหลี่เฟิง! แบบนี้พอใจหรือยัง!” ฉินเสี่ยวพูดด้วยความโมโหอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากอยู่ข้างนอกแม้แต่วินาทีเดียว ตอนนี้ขอเข้าไปในห้องก่อนเถอะ!

เสียงปลดกลอนประตูดังขึ้นจากข้างใน และจังหวะที่ประตูกำลังจะเปิดออก ฉินเสี่ยวก็รีบวิ่งพุ่งเข้าไปในห้องทันที

หลังจากเข้ามาในห้องแล้วฉินเสี่ยวใช้เท้าเตะประตูปิดลงจากนั้นก็กระโดดพุ่งเข้าไปที่ตัวหลี่เฟิงทันที

หลี่เฟิงที่ไม่ทันระวังตัวถูกฉินเสี่ยวผลักล้มลงบนพื้น ยังตะโกนเสียงดังว่า “เฮ้ ๆ คุณจะทำอะไร เห็นผมแล้วมีอารมณ์เลยหรือไง จะปล้ำผมเหรอ”

ตอนนี้ฉินเสี่ยวเหมือนโมโหจนเป็นบ้า พลางพูดเสียงดังว่า “ใช่ ฉันจะข่มขืนนายเลย จะทำไม!"

ฉินเสี่ยวพูดพลางใช้มือเล็กทั้งสองทุบตีเข้าที่อกของหลี่เฟิงไม่หยุด

หลี่เฟิงมองหน้าที่เปื้อนเครื่องสำอางของฉินเสี่ยว ทันใดนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้ “คุณนี่เหมือนแมวน้อยจริง ๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ฉินเสี่ยวยิ่งทนไม่ไหว เธอโกรธและพูดว่า “ถึงฉันจะแค่แมว แต่ฉันก็จะกัดนายให้ตาย!”

ฉินเสี่ยวพูดจบปากเล็ก ๆ ของเธอก็อ้าออก กัดลงบนแขนของหลี่เฟิงทันที

หลี่เฟิงถูกกัดจนต้องยิ้มแห้งออกมาทันที ปวดแสบปวดร้อนจนพูดไม่ออก “โอ้ยย ที่รักของผม… เสี่ยวเสี่ยว… ปล่อยเถอะนะ ผมเจ็บนะ”

แต่ใครจะรู้ว่าฉินเสี่ยวไม่สนใจเขาเลยสักนิด

“โอ๊ย” หลี่เฟิงร้องออกมาอีกครั้ง ฉินเสี่ยวกัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“คุณหนูน้อยของผม ปล่อยเถอะนะ ผมเจ็บนะ ผมขอร้องล่ะ… ผมเจ็บจริง ๆ นะ”

ฉินเสี่ยวกัดโดยไม่สนใจคำอ้อนวอนของหลี่เฟิง เธอฝังเขี้ยวลงบนเนื้อของหลี่เฟิงไปอย่างเมามัน แถมสีหน้าของฉินเสี่ยวยังบ่งบอกว่าเธอกำลังตื่นเต้นและสนุกกับมันอยู่อีกด้วย

หลี่เฟิงมองสีหน้าของฉินเสี่ยวแล้ว เขารู้สึกกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงยื่นมืออีกข้างไปบิดเนื้อที่ต้นแขนเล็ก ๆ ของฉินเสี่ยว “ถ้าคุณไม่ยอมปล่อย อย่าหาว่าผมรังแกนะ”