ตอนที่ 4

วายุ&พริ้งพราว

ตอนนี้ไอ้เพื่อนที่มาด้วยกันมันดันทิ้งเขาไว้คนเดียว แล้วจะเอายังไงกับผู้หญิงคนนี้ดีนะ จะพาเธอไปโรงพยาบาลก็กลัวว่าพอเธอรู้สึกตัวแล้ว เธออาจจะอายก็ได้ จะพาเธอกลับบ้านถามตอนนี้ก็คงไม่ได้ความ จะพาไปที่บ้านเขาคนในบ้านคงต้องแตกตื่นกันแน่เลย เอาวะไปคอนโดละกัน

เมื่อสมองประมวลแล้วคำตอบก็คือพาเธอไปที่คอนโดของเขา

ถึงวายุจะอยู่ที่เชียงใหม่เป็นส่วนมาก แต่เขาก็มีแม่บ้านค่อยมาทำความสะอาดให้อาทิตย์ละครั้ง โดยแม่บ้านจะไปเอาคีย์การ์ดจากทางคอนโดที่เขาฝากไว้ มาทำความสะอาดให้ สภาพห้องเลยพร้อมใช้งานอยู่เสมอ ห้องของเขาจะเข้าได้สองระบบ คือคีย์การ์ดกับสแกนลายนิ้วมือ

"อย่าถอดนะคุณ" ตอนนี้หญิงสาวที่เขาพาเธอขึ้นรถมาด้วย กำลังปัดป่ายเนื้อตัวจนเกิดรอยแดงเสื้อผ้าหลุดลุ่ย

"ช่วยพราวด้วย พราวร้อนเหลือเกิน" เธอกำลังร้องขอให้ใครก็ได้ช่วยเธอที แต่หญิงสาวก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง เพราะเธอดื่มไปแค่หน่อยเดียว ยังรู้สึกขนาดนี้ ถ้าเธอดื่มหมดแก้วเธอต้องตายแน่ๆ

"ผมรู้ๆ คุณใจเย็นๆ นะ" วายุยังคงทำหน้าที่ขับรถเขาเหยียบคันเร่งจนมิด เพื่อให้ถึงที่หมายให้เร็วที่สุด

"พราวไม่ไหวแล้ว" ตอนนี้เธอเริ่มหันมาลูบเนื้อตัววายุแล้ว ร่างกายเธอมันร้อนวูบวาบ แล้วก็... เธอก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร แต่เธออยากสัมผัสผู้ชายคนนี้มากๆ

"ตั้งสติไว้ ใกล้จะถึงแล้ว" เมื่อหญิงสาวลูบไล้เขาหนักขึ้น วายุก็ทนไม่ไหว เขาจอดรถหน้าร้านสะดวกซื้อ จับเธอมัดมือทั้งสองข้าง ของเธอไว้ด้านหลังด้วยเข็มขัด แล้วล๊อกประตูลงไปซื้อน้ำแข็ง

"ตั้งสติไว้นะคุณ เดี๋ยวผมมา" แล้วเขาก็กลับมาพร้อมน้ำแข็ง กับอะไร ไม่รู้อีกหนึ่งถุง

"ไม่ไหวแล้วค่ะ อ้าาาา" เธอส่งเสียงเซ็กซี่ออกมา เสื้อด้านหน้าที่เป็นกระดุมมันหลุดออก เหลือเพียงเม็ดเดียวคือเม็ดล่างสุด เผยให้เห็นหน้าอกที่ล้นออกมา จากชั้นในสีขาวสะอาด จนวายุแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"อย่าดิ้น ตั้งสติหน่อยสิคุณ" เขาดุเธอ ดูจากสภาพเธอแล้ว เขาเองก็ต้องตั้งสติเหมือนกัน เขาเป็นผู้ชายนะ แล้วยัยนี่ตัวเล็กนิดเดียวแต่ทำไมอะไรๆ มันใหญ่อย่างนี้วะ

วายุขึ้นรถแล้วแก้มัดให้เธอเพราะสงสาร เขาขับรถออกไปอีกครั้งด้วยความไว จนถึงที่หมายเขาเลี้ยวรถเข้าคอนโด คอนโดของเขาใช้ระบบสแกนลายนิ้วมือได้ เพราะฉะนั้น ไม่มีปัญหากับการเข้าออกที่นี่สำหรับเขาตอนนี้

วายุรีบจับเธอใส่เสื้อให้พอปกปิด เผื่อใครมาเห็นเข้าจะคิดว่าเขาไปลากเด็กที่ไหนมาข่มขืน

แล้วเอาเสื้อคุมของเขาที่อยู่ด้านหลังรถ มาคุมให้เธอไว้อีกชั้น เขาหยิบถุงน้ำแข็งที่ซื้อมาเมื่อสักครู่ เอามาถือไว้ แล้วอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว

เขาพาเธอขึ้นลิฟต์ เวลานี้มันก็ดึกมากแล้ว จึงไม่มีใครเห็นที่เขาอุ้มผู้หญิงขึ้นมาบนห้อง วายุเปิดประตูห้องด้วยวิธีสแกนลายนิ้วมือ แล้วพาเธอเข้าห้องไป โดยที่ไม่ลืมหันมาปิดประตู

"ทรมาน เหลือเกินค่ะ" ไหนจะอาการร้อนวูบๆ วาบๆ แล้วความต้องการอะไรสักอย่างของร่างกายเธอ

เขาจับเธอวางลงเอาเสื้อคลุมออก แล้วรีบพาเธอเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำที่ฝักบัวราดตั้งแต่ศีรษะของเธอจนตัวเธอเปียกชุ่มไปหมด

"อยู่ตรงนี้นะเชื่อผม เดี๋ยวคุณจะดีขึ้น" วายุให้เธออยู่ใต้ฝักบัวที่มีน้ำเย็นๆ ไหลลงมา ตอนนี้เสื้อผ้าของเธอเปียกหมด เสื้อสีขาวเมื่อถูกน้ำ ทำให้มันแนบไปกับเนื้อ เห็นเป็นรูปเป็นร่าง แล้วไหนจะขาของเธอที่ทั้งขาวทั้งเนียน จนวายุต้องแอบเบนหน้าหนี เขาวิ่งออกไปเอาน้ำดื่มในตู้เย็นมาให้เธอดื่มเพื่อไล่ฤทธิ์ยาที่เธอกินเข้าไป

"ดื่มให้หมดเลย" พริ้งพราวหยิบไปดื่มอย่างไวโดยที่ไม่ถามสักคำ เพราะเธอกำลังคอแห้ง

วายุจับเธอมัดมือด้วยเข็มขัดอีกครั้ง เพราะเธอพยายามจะถอดเสื้อผ้าออกอีก เพื่อไม่ให้เธอถอดเสื้อผ้า หรือทำอะไรมากไปกว่านี้

ถึงหญิงสาวจะดิ้นด้วยความทรมาน แต่เธอก็รู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา อาจจะมีบางครั้งที่มันไม่สามารถห้ามจิตใต้สำนึกของตัวเธอเองได้

"หายใจลึกๆ แล้วตั้งสติไว้" แล้ววายุก็หันไปผสมน้ำกับน้ำแข็ง ใส่กะละมังเพื่อทำความเย็น

"ทนหน่อยนะ" พูดจบเขาก็ราดน้ำเย็นๆ ลงไปบนตัวเธอ วิธีนี้เขาเคยเรียนมามันสามารถใช้แล้วได้ผล ถ้าเธอไม่ช๊อกซะก่อนนะ แต่ถ้าคนที่กินเกินขนาดก็อาจจะใช้ไม่ได้ผล แต่เขาก็ต้องลอง เผื่อว่าจะได้ผลกับเธอก็ได้ เพราะเขาก็ยังไม่เคยช่วยใครแบบนี้มาก่อน ยังไงก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

"ว๊ายยย..หนาว" เมื่อความร้อนในร่างกายของเธอ เจอเข้ากับน้ำเย็นจัด ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้น แต่เธอก็สั่นเพราะความหนาวของน้ำเย็นๆ ที่วายุลาดลงมาบนตัวเธอไม่ได้หยุด

"ดีขึ้นมั้ย" เขาอยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไงบ้าง

"ไม่ค่ะ หนาว... พราวหนาว ช่วยพราวด้วย" เธอเริ่มร้องไห้ วายุรู้สึกสงสาร ไหนจะมือที่ถูกมัดอีก

"ปลดออกให้พราวนะคะ" ตอนนี้น้ำเย็นที่ผสมไว้วายุก็ลาดเธอจนหมดแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังไม่ดีขึ้น เธอส่งสายตาบอกให้เขาปลดเข็มขัดที่ข้อมือเธอออก

"ถ้าผมปลดให้ คุณต้องเชื่อฟังผมเข้าใจมั้ย" หญิงสาวพยักหน้ารับ

"ค่ะ" เขาจึงปลดเข็มขัดที่มัดมือเธอออก ตอนนี้มันเกิดรอยแดงบนผิวขาวๆ ของเธอ

"อยู่ใต้ฝักบัวนี้ แล้วห้ามถอดเสื้อผ้าออกเด็ดขาดเข้าใจมั้ย" เมื่อวายุปลดเข็มขัดที่ข้อมือออกให้เธอแล้ว เขายังไม่ทันพูดจบ หญิงสาวที่ตกลงกับเขาเมื่อสักครู่เป็นมั่นเป็นเหมาะ เธอโผเข้ากอดชายหนุ่ม ด้วยความรู้สึกอยากที่จะสัมผัสเขาเหลือเกิน

"นี่คุณ ไหนคุณบอกว่าจะเชื่อฟังผมไง" วายุเสียงดังใส่หญิงสาวทันที เพราะความตกใจกับการจู่โจมของเธอ

"ช่วยพราวนะคะ พราวไม่ไหวจริงๆ " ตอนนี้เธอเริ่มรู้แล้วว่าเธอต้องการอะไร เธอกำลังจู่โจม อยากจะสัมผัสปากหนาด้วยปากบางของเธอ

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ ผมบอกให้คุณหยุดไง" ชายหนุ่มจับเธอออกจากตัวของเขา แต่ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้ทั้งวายุและพริ้งพราวเนี้อตัวเปียกปอนกันไปหมด

"นะคะ ช่วยพราวนะคะ" เธอยังไม่หยุดร้องขอที่จะให้เขาช่วย

"คุณอาจจะเสียใจภายหลังนะ...ถอยออกไป เชื่อผมนะเดี๋ยวคุณก็ดีขึ้น" วายุจับเธอออกจากตัวของเขาที่เธอกอดรัดอยู่ แล้ววิ่งออกจากห้องน้ำไป เขาล๊อกประตูอย่างไวทันที ให้เธออยู่ในนั้นจนกว่าฤทธิ์ยาจะหมด

ถ้าฤทธิ์ยาหมดแล้วเธอยังยากที่จะให้เขาอยู่ เมื่อนั้นเขาก็ยินดี วายุเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง เขาไม่คิดที่จะฉวยโอกาสกับผู้หญิงคนไหนทั้งสิ้นถ้าเธอไม่เต็มใจ และก็ต้องมีสติดีครบถ้วนด้วย

"คุณๆ ช่วยพราวนะคะฮื่อๆๆๆ " เสียงเธอโวยวายอยู่ในห้องน้ำแล้วก็มีเสียงสะอื้นด้วย ถึงวายุจะสงสารเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็ต้องอดทน ด้วยความที่เขาเป็นหมอ เขาเชื่อว่าน้ำเย็นที่เขาให้เธอดื่มไป มันจะขับยาที่เธอกินเข้าไปออกมาได้

เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เสียงที่โวยวายอยู่ในห้องน้ำก็เงียบไป