ทางด้านเกวียนพ่อค้าที่เดินทางลงทิศใต้นั้น เมื่อถึงที่พักก็ได้หยุดเกวียนลง ชิงชิงจึงเดินตามหาองค์หญิงปิงหลินตามเกวียนคันแล้วคันเล่า

“หลินหลิน เจ้าอยู่ที่นี่หรือไม่”

“หลินหลิน”

ชิงชิงขอเปิดดูเกวียนสินค้าทุกคัน เมื่อไม่พบผู้ที่นางค้นหาสีหน้าจึงย่ำแย่ลงทุกที

“หลินหลินซ่อนตัวอยู่ที่ใด ออกมาเถอะ อย่าทำให้ข้าตกใจเลย”

นางตะโกนหาจนเสียงแหบแห้ง

พ่อค้าทนเห็นนางเที่ยวขึ้นลงสำรวจเกวียนทุกคันโดยมิได้หยุดพักไม่ได้ จึงเข้าไปบอกกับนางว่า

“แม่นาง ข้ารับเจ้าขึ้นเกวียนมาคนเดียวเท่านั้น”

“น้องสาวของข้าแอบขึ้นเกวียนมาก่อนแล้ว”

ชิงชิงยืนยัน น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อล้นขอบตา หรือว่านางกับองค์หญิงจะพลัดพรากจากกันโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว

“ไม่มีแน่ ๆ เพราะข้าดูแลเกวียนทุกลำ ไม่มีสตรีนางใดเลยนอกจากแม่นางเท่านั้น”

พ่อค้าส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

“ถ้า.... ถ้าเช่นนั้นน้องสาวข้าหายตัวไปไหน”

ชิงชิงน้ำตาหยดแมะลงอย่างห้ามไม่ได้ คนที่นางรู้จักเพียงคนเดียวได้หายตัวไปแล้ว

“อาจจะขึ้นเกวียนไปกับพ่อค้าขบวนอื่น หรืออาจจะพลัดหลงไปกับเกวียนเสบียงทหาร เพราะวันนี้มีเกวียนไปรับสินค้าที่ประตูท้ายวังมากนัก”

“ในเมื่อน้องข้าไม่ได้ติดตามมาด้วย ข้าก็จะไม่อยู่ทางใต้แล้ว ข้าจะออกตามหาน้องสาวข้า”

ชิงชิงปาดน้ำตาออกจากแก้ม มือหนึ่งกระชับห่อผ้าแน่น เพราะในนี้มีป้ายหยกสัญลักษณ์องค์หญิงแห่งแคว้นฉู่ นางจะทำหายไม่ได้ และต้องเร่งติดตามหาเจ้าของของมันโดยเร็ว

“งั้นเจ้าอยู่รอที่โรงเตี๊ยมนี้เถิด ราว ๆ สี่ห้าวันจะมีขบวนเกวียนพ่อค้ากลับขึ้นไปทางเหนือ”

“ขอบคุณท่านมาก”

...............................................................................................

รองแม่ทัพเฉิงอี้นำไม้กวาด ผ้าขี้ริ้ว และถังน้ำสำหรับทำความสะอาดเข้ามาในกระโจมส่งให้กับองค์หญิงเรียบร้อยแล้วก็รีบหายหัวออกไปทันที

หลินหลินจับไม้กวาดขึ้นมาท่าทางจับไม้กวาดของนาง เหมือนจะจับไม้ไล่ตีคนมากกว่าจับเพื่อกวาดพื้น นางออกแรงขูดไม้กวาดไปกับพื้นกระโจมที่ปูด้วยหนังสัตว์หยาบ ๆ ฝุ่นก็ฟุ้งขึ้นกระจัดกระจายฟุ้งขึ้นมาในอากาศ นางไม่ทันระวังจึงสูดเอาฝุ่นนั้นเข้าไป ทั้งระคายเคืองจมูก ทั้งสำลักออกมา

ฮัดฉิ่ววววว....

แค่ก ๆ ๆ

“โอ๊ย อะไรกันนี่”

ยิ่งกวาดฝุ่นก็ยิ่งฟุ้งเข้าทั้งจมูก ทั้งตา นางจึงต้องหรี่ตาลงทำให้มองเห็นไม่ชัด ไม้กวาดในมือก็กวัดแกว่งไปมาแล้วไปปัดข้าวของบนโต๊ะร่วงลงพื้นระเนระนาดไปคนละทิศละทาง

หลินหลินมองข้าวของบนพื้นอย่างอ่อนใจ ยิ่งกวาดก็ยิ่งรก สุดท้ายนางก็ขว้างไม้กวาดลงบนพื้น แล้วเปลี่ยนไปยกถังน้ำขึ้นมาเทราดลงบนโต๊ะหมายจะขัดมันให้สะอาดเอี่ยม

ซ่า!

เพราะถังน้ำหนักเกินไป นางไม่ทันระวังจึงทำให้มันพลิกคว่ำ น้ำไหลไปถูกกับหมึกที่ฝนไว้จึงเกิดเป็นน้ำสีดำไหลนองลงพื้น อีกทั้งเอกสารบนโต๊ะก็เปียกชุ่มไปทั้งกอง

ด้วยความตกใจ นางจึงรีบขว้างถังน้ำออกไปให้พ้นมือ

ตุบ!

โครม!

เคร้ง!

ถังน้ำใบใหญ่ลอยไปชนเข้ากับแท่งกับดาบแลทวนทำให้แท่นนั้นล้มลง อาวุธเหล่านั้นกระจายเกลื่อนพื้นอย่างน่าอนาจใจ

หลินหลินกวาดสายตามองไปรอบกระโจมอย่างอ่อนใจ ยิ่งทำก็ยิ่งเละ ยิ่งเละก็ยิ่งหิว ยิ่งหิวนางก็ยิ่งโมโห นางจึงเตะเท้าระบายเอากับม้านั่งตัวเล็กด้วยความเจ็บใจ

ปึ้ง!

“ไม่ทำแล้ว!”

นางเป็นถึงองค์หญิงแต่กลับต้องมาเป็นทาสรับใช้ในกระโจมของแม่ทัพหน้าโหด ฝันไปเถอะ!

ร่างน้อยสะบัดหน้าพรืดรีบสอยเท้าออกจากกระโจม ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดจึงไม่มีใครสังเกตเห็นนาง องค์หญิงปิงหลินเดินลัดเลาะไปยังด้านหลังค่ายทหาร หนีไปตายข้างหน้าดีกว่าอยู่ให้แม่ทัพหน้าโหดคนนั้นแกล้งทรมานนาง

.....................................จบตอน...............................................