ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้กับเส้นทางหัวใจที่ไม่อาจเลือกเอง
ความรัก...ที่โหยหา อาจต้องแลกมาด้วยชีวิต
ความรัก...ที่ไม่มีสิทธิ์เลือก อาจกลายเป็นความรักที่มีค่าที่สุด
ภาสกร รัตนเวชไพศาล...เพราะความผิดพลาดในอดีต ทำให้เขากลายเป็นคนอ่อนแอ

ใบบัว...โชคชะตาทำให้เธอกลายเป็นคนเย็นชา ความรักที่ไม่มีสิทธิ์เลือก สาวสวยที่เกิดมาเพื่อเป็นผู้ถูกกระทำ หน้าที่ของเธอคือรองรับทุกอารมณ์ของเขา

เตมินทร์...เลวสุดขั้ว ชั่วสุดขีด แข็งนอก และไม่เคยอ่อนให้ใคร คติอย่างเดียวในชีวิตที่มี คือ อยากได้...ต้องได้ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็รักแค่เธอ

“พวกมึงช่วยกันจับไว้ แล้วพาขึ้นไปไว้ที่ห้องกู เบามือล่ะเดี๋ยวของกูช้ำหมด” เขาสั่งลูกน้องเพราะจะเก็บแรงไว้ใช้ตอนที่สำคัญกว่า ดูท่าคงจะพยศทั้งคืน แล้วผู้ชายสามสี่คนก็รีบกรูกันเข้าไปจับเธอไว้

“กรี๊ดดดด!! ปล่อยนะ พ่อช่วยบัวด้วย ฮือๆๆๆ”

“เรียกไปก็เท่านั้น พ่อเธอกลับไปแล้ว เก็บเสียงไว้ครางจะดีกว่า”

ใบบัวเสียใจไม่คิดว่าพ่อจะทิ้งเธอได้ลงคอจริง ๆ และไม่ว่าจะดิ้นรนยังไงก็ไม่อาจสู้แรงได้ พอถูกพาขึ้นมาถึงที่ห้องชั้นบน ทุกคนก็รีบออกไปจนเหลือแค่เธอกับเตมินทร์สองคนเท่านั้น

...

ไบรอัน ภาสวิช รัตนเวชไพศาล...ความแค้นที่มีต่อพ่อบังเกิดเกล้าผลักดันให้เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อเอาชนะ

มินตรา รัตนเวชไพศาล...ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้ กับการรับบาปที่เธอไม่ได้เป็นผู้ก่อ

“ฮือๆๆ ไม่จริงพี่ไบรอันโกหก มีนเป็นลูกของคุณพ่อ พี่ก็หน้าไม่เหมือนคุณพ่อเรื่องแค่นี้จะเอามาตัดสินได้ยังไง” น้ำตาร่วงเผาะลงบนมือใหญ่ที่ยังบังคับจับคางเธออยู่ มินตราพูดทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่า ไบรอันไม่ได้เหมือนแม่ของเขาไปหมดเสียทุกอย่าง มองเผิน ๆ เขาก็ยังมีบางอย่างที่คล้ายคลึงกับพ่อบ้าง ถึงมินตราจะไม่เคยเจอตัวจริงของมิเชลแต่ที่คฤหาสน์ก็มีรูปถ่ายวางไว้ทั่วให้เธอเห็น

“ฉันน่ะเหมือนแม่แน่ ๆ แล้วเธอละเหมือนใคร”

“ฮือๆๆ” มินตราอดเห็นด้วยกับคำพูดของเขาไม่ได้ ถ้าเธอเป็นลูกของคุณพ่อแล้วทำไมตั้งแต่ที่แม่หายตัวไป พ่อถึงได้พยายามผลักไสเธอออกจากบ้าน รวมถึงการที่ต้องมาอยู่ต่างแดนครั้งนี้ด้วย ร่างบางร้องไห้จนตัวสั่น แผ่นหลังที่ยืนพิงแนบแน่นเสียดสีกับแผ่นอกมันทำให้เขาอดมีอารมณ์ขึ้นมาไม่ได้ มือที่จับคางคลายออก แล้วเลื่อนลงมาลูบไล้ที่ต้นขา

“จำเอาไว้นะมินตราว่าพี่น้องกันเขาจะไม่ทำกันแบบนี้”

“อื้ออ”