ไทฮองไทเฮาล่วงรู้ความจริงทั้งหมดเมื่อกลับมาถึงจวนขุยอ๋อง พระนางโกรธมี่เหยาเป็นอันมาก และได้สั่งโบยคนรับใช้ที่อ้างว่าท้องร่วงก่อนขับออกจากจวน

แม้จะโกรธมี่เหยาเพียงใด แต่ไทฮองไทเฮาก็ไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์ของเหลนรักต้องบาดหมางกับเติ้งอิ๋นโหวซึ่งคุมกองกำลังส่วนหนึ่งไว้ในมือ ดังนั้น...พระนางจึงไม่เปิดโปงการกระทำของมี่เหยา แต่ปล่อยให้มันผ่านไปกับสายลม

จากนั้นพระนางก็นำวันเดือนปีเกิดของหลิวอี้หลงกับหลิงเหมยฟางไปผูกดวงที่อารามของนักพรตท่านหนึ่งซึ่งมีชื่อเสียงดีงามมากในสายตาชาวเมืองหนานเจียง พอรู้ว่าดวงชะตาของคนทั้งสองเกื้อหนุนกันทั้งสมพงษ์กันอย่างยิ่ง ไทฮองไทเฮาก็ดีใจเป็นอันมาก ถึงขนาดเลือกฤกษ์วันแต่งงานให้ด้วยตัวเองก่อนจะเดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมหลิวอี้จั่ว กระนั้น...ใจของไทฮองไทเฮาก็เต็มไปด้วยความเศร้าหมองเมื่อมิอาจช่วยหลิงเหมยฟางฟื้นฟูร่างกายด้านระบบสืบพันธุ์เพราะใต้หล้ามีบัวหิมะแค่ดอกเดียว แต่หลิงเหมยฟางเกลี้ยกล่อมให้ไทฮองไทเฮาวางใจ นางสัญญาว่าจะดูแลรักษาสุขภาพอย่างดีเพื่อให้ตนสามารถมีทายาทให้กับหลิวอี้หลงได้

งานแต่งงานจะมีขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ดังนั้นภายในจวนอ๋องตอนนี้จึงยุ่งวุ่นวายกับการเตรียมงาน แต่นำความประหลาดใจมาให้ชาวเมืองที่ได้รู้ว่าพระชายาของขุยอ๋องมิใช่ท่านหญิงมี่เหยา แต่เป็นกงจู่ที่หายตัวไปกว่าหนึ่งปีของชาวหนาน ทำให้ชาวหนานในเมืองหนานเจียงพากันตื่นเต้นยินดีกับหลิงเหมยฟางด้วยใจจริง

เพราะการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวกะทันหันและยังต้องเข้าพิธีวิวาห์ตามพระราชเสาวนีย์ของไทฮองไทเฮา ฐานะของหลิงเหมยฟางจึงมิอาจปิดบังได้อีกต่อไป

ฮ่องเต้ถึงขนาดส่งสาส์นแสดงความยินดีแก่พระโอรสผ่านม้าเร็ว แต่พอหลิวอี้หลงอ่านสาส์นแล้ว เขารู้สึกทะแม่งๆในใจ คลับคล้ายพระบิดาเยาะเย้ยเขาที่ในที่สุดก็ต้องแต่งกับกงจู่แห่งแคว้นที่ล่มสลาย

เช้าวันนี้ บ่าวไพร่ในจวนขุยอ๋องต่างพากันมายืนมุงดูร่างของมี่เหยาที่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าเรือนขุย นางร่ำไห้คร่ำครวญพร่ำบอกว่าตนถูกใส่ร้ายมิหยุดปาก แต่ทว่า...หลิวอี้หลงที่นั่งอ่านหนังสือราชการในห้องหนังสืออย่างสงบก็หาได้เหลียวแลไม่

หลิงเหมยฟางได้ยินจากปากน้องสาวว่ามี่เหยามานั่งคุกเข่าขอขมาขุยอ๋องนานกว่าครึ่งวันแล้ว ก็นึกเป็นห่วง ตัดสินใจเดินออกจากเรือนเพื่อไปเกลี้ยกล่อมมี่เหยาให้กลับจวนโหวไปก่อนจะล้มป่วยหนัก

“ท่านหญิงมี่เหยา...ท่านนั่งคุกเข่ามากว่าสามชั่วยามแล้ว ซ้ำอาหารกับน้ำก็มิยอมดื่มอาจจะทำให้ท่านล้มป่วยหนัก รอจนกว่าท่านอ๋องอารมณ์ดีขึ้นมากกว่านี้ ค่อยมาคุกเข่าขอขมาก็ยังไม่สายเจ้าค่ะ”

มี่เหยาหันไปมองหลิงเหมยฟางด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ แต่ไม่พูดต่อว่านางออกไป แต่กับร่ำร้องเสียงดังต่อเหมือนเดิมว่า

“ท่านพี่หลง...ข้าถูกใส่ร้าย เป็นเพราะรั่วรั่วอยากช่วยเหลือข้า นางจึงหลงผิดทำสิ่งที่โง่เขลาลงไป ข้าได้ขับรั่วรั่วออกจากจวนโหวแล้ว ขอท่านพี่หลงโปรดให้อภัยข้า ฟังข้าชี้แจ้งอีกสักครั้งเถิด”

หลิวอี้หลง “...”

หลิงเหมยฟางลอบส่ายหน้าด้วยความเห็นใจ ก่อนพูดเตือนต่ออย่างไม่ย่อท้อด้วยความหวังดีว่า “ท่านหญิงมี่เหยา เชื่ออาฟางเถอะ ยามนี้ท่านอ๋องยังคงโมโหท่านอยู่ ท่านกลับไปก่อนเถิด ตอนนี้แดดแรงจัดมาก ท่านอาจจะเป็นลมแดดได้ ขอท่านหญิงถนอมตัวก่อนเถิด”

...เป็นลมแดด...

มี่เหยาฉุกใจคิดขึ้นมาได้ ราวกับหลิงเหมยฟางชี้โพรงให้กระรอก นางรีบทำทีเป็นว่าเวียนหัวก่อนจะล้มพับลงนอนกองกับพื้น สลบไสลไป

หลิงเหมยฟางเห็นเช่นนั้นก็ตื่นตกใจยิ่งนัก ขณะที่หลิงเหมยจื่อยืนขมวดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความงุนงงสงสัย แต่ก็มิปริปากคำใดออกมา

“ท่านหญิงมี่เหยา ท่านหญิง!” หลิงเหมยฟางรีบประคองร่างของมี่เหยาขึ้นมาพิงอกของตน พลางตบแก้มนางเบาๆเพื่อเรียกสติ แต่มี่เหยาก็ยังไม่รู้สึกตัว

เสียงร้องด้วยความตื่นตกใจระคนกระวนกระวายใจของหลิงเหมยฟางทำให้ประตูเรือนขุยเลื่อนเปิดออก ก่อนร่างสูงเพรียวสะโอดสะองจะเดินออกมาจากเรือน ตรงเข้ามาช้อนร่างแบบบางที่ตัวอ่อนปวกเปียกไว้ในอ้อมแขนแล้วหายกลับเข้าไปในเรือน

หลิงเหมยฟางได้แต่นั่งคุกเข่าชะงักนิ่งอยู่หน้าเรือนขุยเพียงลำพังกับน้องสาว เพราะการกระทำเมื่อสักครู่ของหลิวอี้หลงบ่งบอกว่าในใจของเขายังมีมี่เหยาไม่เสื่อมคลาย เช่นนั้นงานวิวาห์ในครั้งนี้ของนาง คงนำความเศร้าโศกมาสู่ชีวิตของนางแล้วจริงๆ

นางไม่น่ารับปากเสด็จยายทวดว่ายินดีแต่งเข้าจวนอ๋องเพื่อหลบเลี่ยงคำครหาจากปากผู้คนเลย ทั้งที่ในวันนั้นมีคนรู้เห็นเรื่องของนางกับหลิวอี้หลงเพียงไม่กี่คน ซ้ำยังเป็นคนในทั้งสิ้น

เพียงเพราะว่า...นางรักเขา หวังครอบครองเขา นางเริ่มที่จะเห็นแก่ตัว ไม่คำนึงถึงหัวจิตหัวใจของดรุณีนางอีกผู้หนึ่ง สมควรแล้ว...ที่กรรมจะต้องตอบสนองนาง!

“ท่านพี่...กลับเรือนเถอะเจ้าค่ะ” หลิงเหมยจื่อฉุดแขนพี่สาวขึ้นเมื่อเห็นพี่สาวนั่งเหม่อลอย ทำตาแดงๆ

หลิงเหมยฟางรู้สึกตัวจึงพยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะจูงมือน้องสาวกลับเรือนพัก แต่มิวายเหลียวหลังไปมองบานประตูเรือนขุยอยู่สองสามครั้งจนลับสายตา