เขากล่าวขณะสืบเท้าเข้ามาใกล้และนั่นยิ่งทำให้ชาคริยามองเห็นโครงหน้าหล่อเหลาใต้กรอบเรือนผมสีบรูเน็ตและนัยน์ตาสีเดียวกันฉายประกายออกมาเหมือนเพชรสีน้ำตาลเจิดจรัสแต่ขรึมเข้มและลุ่มลึกหากก็สะกดหญิงสาวให้เผลอหยุดมองเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ค่ะ...คุณนาธาเนียลให้คนไปรับฉันที่สนามบินและฉันก็พึ่งมาถึงค่ะ”

“ชื่ออะไร?”

“ชาคริยาค่ะ...เรียกฉันว่าจีนก็ได้ค่ะ”

หญิงสาวแนะนำตัวทั้งที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกชื่อเสียงเรียงนามเลยว่าเขาเป็นใคร มีแต่คำถามซักไซ้ไล่เลียงด้วยน้ำเสียงดุดันและชั่วแว่บที่เธอเห็นประกายวาบวับในดวงตาคู่นั้นฉายอะไรบางอย่างออกมาซึ่งยังไม่นับรวมรอยเหยียดบนมุมปากหยักหนาที่เลิกขึ้น

“พ่อผมบอกว่าคุณมาจากบรู๊คลิน...หึ...คงไม่ได้อยู่ในย่านคนมีอันจะกินสินะ ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมเดินทางไกลมาถึงนี่”

ทั้งคำพูดและน้ำเสียงเหยียดหยันนั้นทำให้ชาคริยาถึงกับสะอึก ร่างเล็กที่ยืนนิ่งและมองต่ำช้อนตาขึ้นมองบุรุษร่างสูงสง่าที่แสดงตนราวกับว่าเธอเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่น่ารับเชิญอย่างไรอย่างนั้น หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น

“เอ้อ...ฉัน...”

“ผมคืออีธาน...อีธาน อัลเบิร์ตสัน ลูกชายคนเดียวของนาธาเนียล อัลเบิร์ตสัน มหาเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของอเมริกา...แต่ผมว่าข้อนี้คุณคงจะรู้ดีแล้วสินะ”

ร่างเล็กเงยหน้ามองเขาชัด ๆ อีกครั้ง นี่หรือคือ อีธาน อัลเบิร์ตสัน...บุตรชายคนเดียวที่พ่อของเขาเคยเล่าให้ฟัง ทั้งหล่อเหลาและสง่างามสมกับเป็นลูกชายมหาเศรษฐีหมื่นล้าน

“ค่ะ...คุณนาธาเนียลให้ฉันมาที่นี่เพื่อคอยดูแลท่าน”

“ไม่ใช่คุณไปเสนอตัวกับพ่อของผมถึงที่หรอกรึ!”

ชาคริยายิ่งกว่าสะอึก หญิงสาวชาที่ปลายนิ้วและริมฝีปากเมื่อได้ยินคำปรามาสหนักหน่วงจากลูกชายคนเดียวของนาธาเนียล ทั้งที่เจอกันครั้งแรกแต่เขากลับแสดงความเป็นสัตรูออกมาชัดแจ้ง เขามองเธอหัวจรดเท้าและแสยะยิ้มร้ายออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่ากำลังเหยียดหยามเธอมากแค่ไหน

“ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่มหาเศรษฐีคนหนึ่งจะหว่านเงินซื้อใครมาบำเรอความสุขให้ตัวเองแบบไหนก็ได้ และมันก็เป็นเรื่องง่ายที่ผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณจะอดใจไม่ไหวกับข้อเสนองาม ๆ กะอีแค่มาเป็นของเล่นชั่วคราวแลกกับเศษเงินของพวกคนรวยนั่นมันงานที่โสเภณีอย่างคุณถนัดอยู่แล้วไม่ใช่รึ!”

“อีธาน!”

เสียงที่ลอดออกมาจากเรียวปากอิ่มอ้าค้างแห้งแหบจนอีกฝ่ายแทบไม่ได้ยิน ชาคริยาชาไปทั้งหน้าเพราะไม่นึกว่าจะได้รับการต้อนรับอย่างเจ็บแสบแบบนี้ คำพูดของอีธานทั้งเผ็ดร้อนและไม่ไว้หน้าเธอสักนิด นี่เขากำลังเข้าใจผิดคิดว่าเธอมาที่นี่เพื่อเงินอย่างเดียว ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้แก้ตัวเขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ยังเย้ยเยาะและสืบเท้าเข้ามาใกล้จนเกือบชิด

“ว่าไง...แค่นี้ถึงกับเถียงไม่ออกเลยล่ะสิ แสดงว่าที่ผมคิดเป็นจริงทั้งหมด”

“คุณคิดอะไร”

“ก็คิดว่าพ่อของผมซื้อตัวคุณมาด้วยค่าตัวเท่าไหร่ล่ะสาวน้อย!”

อีธานกระชากแขนข้างหนึ่งของหญิงสาวมาจับไว้ซึ่งมันทำให้เธอตกใจมาก ร่างน้อยสั่นไปทั้งตัวเพราะไม่เคยเจออะไรอย่างนี้มาก่อน เขาหล่อเหลาเหมือนเทพบุตรแต่กักขฬะและช่างไร้มารยาทสิ้นดี ชาคริยาพยายามบิดแขนและเม้มปากแน่น

“ฉันไม่ได้ขายตัวนะคะ ที่ฉันมาที่นี่เพราะฉันมีหน้าที่มาคอยดูแลพ่อของคุณ”

“ดูแลแบบไหนไม่ทราบ” คราวนี้เขากระชากแขนอีกข้างของเธอมาบีบไว้แน่นและก้มหน้าลงไปหาพร้อมแสยะยิ้ม “ดูแลแบบที่พวกอีตัวดูแลแขกวีไอพี เอาตัวเข้าแลกให้พวกเศรษฐีแก่ ๆ มีความสุขอย่างนั้นใช่มั้ย”

“อีธาน...”

ชาคริยาโกรธจนนัยน์ตาแดงก่ำ หญิงสาวได้แต่กัดฟันทั้งที่อยากจะตอบโต้ด้วยการซัดฝ่ามือลงบนใบหน้าดุดันนั้นสักครั้ง แต่แล้วเขาก็ผลักเธอออกห่างจนหญิงสาวเซไปข้างหลังเกือบชนกับแจกันขนาดใหญ่ ร่างเล็กจับแขนตัวเองที่รู้สึกเจ็บร้าวไปถึงหัวไหล่ขณะอีธานจ้องใบหน้าหมดจดอย่างมาดหมาย นัยน์ตาสีบรูเน็ตเข้มคลั่ก

“พ่อผมซื้อตัวคุณมาเท่าไหร่?”

รอยยิ้มขุ่นจุดขึ้นบนมุมปากหยักหนาแต่คำถามนั้นทำให้หญิงสาวอึ้งไปเหมือนถูกฉีดยาชาเข็มใหญ่ ชาคริยาเชิดรวบรวมกำลังใจและคางขึ้น

“ฉันมาที่นี่ในฐานะลูกจ้างของพ่อคุณต่างหากล่ะคะ กรุณาเปลี่ยนคำพูดใหม่ด้วยค่ะเพราะฉันไม่ได้มีอาชีพขายตัวให้ใคร”

“อ้อ...เหรอ”

คราวนี้เขาสืบเท้าเข้าไปหาเธออีกครั้งและเลิกคิ้วสูง ทำหน้ายียวนและมองเธออย่างหยามเหยียดขณะร่างเล็กถอยกรูดไปข้างหลัง และเมื่อเขาหยุดเธอก็หยุดนิ่งเหมือนรูปปั้นแต่นัยน์ตาคู่งามนั้นเต็มไปด้วยความหวั่นกลัว

อีธานจ้องมองเธอตั้งแต่เรือนผมยาวเงางามสีน้ำตาลเข้มขลับเรื่อยลงมายังใบหน้าสวยหมดจดและรูปร่างภายใต้ชุดกระโปรงสีชมพูหวานแม้จะเล็กอย่างชาวเอเชียแต่ก็มีสัดส่วนโค้งเว้าน่ามอง เขามองเธอลงไปจรดเท้าเรียวเล็กในรองเท้าส้นแบนราคาถูกก่อนจะยื่นหน้าเข้มคมเข้าไปใกล้และส่งเสียงดังในลำคอ

“แต่ผมดูจากหน้าตาของคุณแล้วมันไม่ได้แตกต่างจากพวกอย่างว่าสักเท่าไหร่ จะมาเสนอขายของทั้งทีก็ต้องทำให้ดูดีเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นล่ะเสียราคาแย่เลยจริงมั้ย”

“ฉันไม่ได้ขายตัวอย่างที่คุณคิดนะคะ...อีธาน!”