ตรีทิพย์อธิบายแผนการทั้งหมดให้หญิงสาวฟังอย่างละเอียด ก่อนที่จะแยกย้ายกัน เธอให้เวลาลดาได้เตรียมตัวหนึ่งวันก่อนที่จะเริ่มแผนในวันพรุ่งนี้ ซึ่งนับว่ายังพอมีเวลาให้หญิงสาวตัดสินใจอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งก่อนลงมือ

“ลดาจะไม่ทำก็ได้นะครับไม่มีใครบังคับ” ตุลาบอกหญิงสาวเมื่อทั้งสองมาชวนกันมานั่งฟังเพลงกันที่ผับแห่งหนึ่งหลังจากที่แยกกับเพื่อนๆ ที่ร้านอาหารเมื่อสักครู่

“ไม่เป็นไรค่ะ ลดาอยากทำ ตอนนั้นลดาแค่อยากช่วยเพื่อนเพราะคิดว่าถ้าคุณวิชญ์เลิกกับแฟนแล้วจะกลับไปคบกับมุกไหม ลดาไม่คิดว่าคุณวิชญ์กับผู้หญิงที่ลดาเจอวันนั้นกำลังจะแต่งงานกัน” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

“ถ้ารู้คุณจะยังช่วยเพื่อนอยู่หรือเปล่า” ตุลาถามขึ้น

“คิดว่าคงไม่หรอกค่ะ เพราะคุณวิชญ์คงไม่คิดอะไรกับเพื่อนของลดาอย่างที่พูดจริงๆ มุกไหม พยายามบอกลดากับเพื่อนอีกคนตลอดว่าคุณวิชญ์ยังรักเธออยู่ แต่ที่ยังไม่ยอมคืนดีเพราะว่าอยากให้เพื่อนของลดามาง้อมากกว่านี้ ซึ่งลดาพึ่งรู้ว่ามันไม่จริงเลย ลดาเห็นแววตาคุณวิชญ์เวลาที่พูดถึงมุกไหมแล้ว มันไม่มีอะไรพิเศษในนั้นเลย ผิดกับเวลาที่พูดถึงแฟนปัจจุบัน แววตาคุณวิชญ์ดูอาลัยอาวรณ์และรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัดเลยค่ะ” หญิงสาวอธิบายให้ตุลาฟัง เธอไม่ได้หวังจะขอความเห็นใจจากเขา เพียงแต่เธออยากเล่าทุกเรื่องที่เธอรู้สึกให้เขาฟัง ซึ่งตุลาเองก็เป็นผู้ฟังที่ดี เขาไม่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดหรือไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

“ผมเข้าใจครับและก็ต้องขอบใจลดามาก ที่ยอมช่วยเรื่องนี้” เขากล่าวอย่างจริงใจ ก่อนส่งเครื่องดื่มให้เธออีกแก้ว

ลดาขับรถมาถึงคอนโดมิเนียมของมุกไหม หลังจากที่โทรศัพท์บอกเพื่อนว่าจะมานั่งรอวิราณีก่อนที่จะพากับไปหาอะไรดื่ม หญิงสาวมีสีหน้าเครียดเล็กน้อยแต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนเอื้อมมือไปกดออด รอเพียงไม่นานเจ้าของห้องที่ยังอยู่ในชุดนอนก็ออกมาเปิดประตู

“มาเร็วจังไม่มีที่ไปละสิ” มุกไหมทักทายเพื่อน ลดามองแล้วยิ้ม

“ทำไมยังอยู่ในชุดนอน วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ”

“เบื่อๆ เลยโทรไปบอกหัวหน้าว่าไม่สบาย”

“อย่างนี้ก็ได้เหรอ สบายดีจัง ฉันล่ะเบื่อเลยต้องทำงานกับที่บ้าน”

“ก็ดีแล้วนี้ สมบัติพ่อกับแม่ของเธอตั้งเยอะแยะฉันละอิจฉาจริง” มุกไหมพูดอย่างที่เธอคิดจริงๆ เพราะครอบครัวของเพื่อนคนนี้ทีกิจการห้องแถวและหอพักให้เช่า ซึ่งเดือนๆ หนึ่งรายได้ก็ไม่น้อยเลยทีเดียว นี่ก็คืออีกเหตุผลที่เธอยังคบกับเพื่อนคนนี้

“มันก็จริง แต่บางทีฉันก็อยากลองทำงานอย่างอื่นบ้าง” ลดาพูดไปอย่างที่คิด แต่ก็คงยากเพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวกิจการที่บ้านทั้งหมดเธอก็ต้องเป็นคนคอยดูแล

“แล้วที่มาเร็วคือหนีงานมาล่ะสิ”

“อือ ใช่”

ลดาชวนเจ้าของห้องคุยไปเรื่อยเปื่อยก่อนที่แกล้งขอตัวเข้าห้องน้ำ เธอเปิดโทรศัพท์ไปที่โปรแกรมบันทึกเสียงก่อนจะเดินออกมาแล้ววางโทรศัพท์โดยคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงบนขาของตัวเอง

“มุก เรื่องเธอกับพี่วิชญ์ไปถึงไหนแล้ว”

“ถามมาก็ดีละ ฉันก็กำลังกลุ้มเรื่องนี้อยู่พอดีเลย”

“อ้าวทำไมล่ะ วันก่อนที่งานเลี้ยงรุ่นฉันก็เห็นว่าพี่เค้าเอาใจแกดีนี่”

“ฉันขู่ไว้ล่ะสิ พี่วิชญ์ถึงยอมไปด้วย”

“เธอนี้ร้ายนักนะ แล้วไปขู่ยังไงล่ะ” ลดาพยายามชวนคุยเพื่อให้เพื่อนพูดทุกอย่างออกมาให้มากที่สุดอย่างที่ตรีทิพย์บอกไว้

“ก็ไม่ยังไง แค่บอกว่าถ้ายอมไปงานเลี้ยงกับฉัน ฉันก็จะยอมถอยออกมาง่ายๆ แต่ถ้าไม่ยอม ผู้หญิงที่พี่วิชญ์พามาด้วยอาจจะไม่ปลอดภัย”

“อ๋อ นี่ใช่ไหมที่ทำให้พี่วิชญ์ไปงานเลี้ยงกับเธอ แล้วพอออกจากงานเลี้ยงพี่วิชญ์พาเธอไปไหนต่อหรือเปล่าหลังจากที่ฉันถ่ายรูปแล้วน่ะ”

“ไม่ได้ไปไหนเลยน่ะสิ พี่วิชญ์พามาส่งที่นี่แหละ พอขึ้นรถฉันก็แกล้งยั่วแต่พี่วิชญ์ไม่สนใจ พอมาถึงก็คิดว่าพี่วิชญ์จะขึ้นไปส่งถึงบนห้องที่ไหนได้ เธอรู้ไหมพี่วิชญ์เรียกรปภ. คอนโดฯ ให้มาพาฉันขึ้นไปส่งที่ห้อง ฉันจะกรี๊ดก็ไม่ได้เพราะแกล้งเมาอยู่ ครั้งหน้าฉันจะไม่พลาดอีกแล้ว”

“เธอคิดว่าพี่วิชญ์เค้าจะยอมไปไหนมาไหนกับเธออีกเหรอ”

“ต้องยอมสิ ฉันคิดแผนไว้แล้ว แต่เธอก็ต้องช่วยฉันนะ” มุกไหมมองหน้าเพื่อนอย่างมีความหวังในแผนของตัวเอง

“ลองบอกมาสิ ว่าจะให้ฉันทำยังไง” ลดาแสดงท่าทีกระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือเพื่อน

“ไม่ยากเลย ฉันรู้ว่าพี่วิชญ์รักผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน ฉันจะให้คนไปฉุดมันข่มขืนจากนั้นส่งคลิปให้พี่วิชญ์ดู พี่วิชญ์ก็คงจะยอมถอยห่างออกมาเอง แล้วฉันนี่แหละจะเป็นคนอยู่ข้างๆ พี่วิชญ์คอยให้กำลังใจเขา”

“เธอคิดว่าพี่วิชญ์จะยอมถอยออกมาง่ายๆ เหรอมุก ถ้าเค้ารักผู้หญิงคนนั้นจริงๆ อาจจะทำให้รีบแต่งงานเร็วกว่าเดิมนะ” แม้จะไม่เห็นด้วยแต่ก็พยายามให้เพื่อนพูดถึงแผนออกมาให้มากที่สุด ส่วนเรื่องต่อไปจะเป็นยังไง เธอคิดว่าปุณณวิชญ์คงจะจัดการเรื่องนี้ได้

“มันก็ถูกของเธอนะ แต่เองฉันก็มีแผนสำรองไว้แล้ว” คนเล่าเริ่มสนุกจากแผนที่ตัวเองวางไว้จึงรีบเล่าต่อโดยไม่เอะใจเลยว่าแผนทั้งหมดจะถูกนำไปบอกให้ปุณณวิชญ์รู้

“ถ้าพี่วิชญ์ยังยืนยันจะแต่งงานกับแม่นั่น ฉันก็จะปล่อยคลิปที่นังนั่นมีอะไรกับผู้ชายอื่น ดูสิ พี่วิชญ์จะยอมให้คนที่ตัวเองรักเสียชื่อเสียงไหม”

“แล้วเรื่องมันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ คนเราก็ต้องขัดขืนกันทั้งนั้น ไม่มีใครยอมง่ายๆ ถ้าเกิดเค้าสู้ขึ้นมาแล้วหนีออกไปได้เราจะซวยกันนะ ฉันว่าหาวิธีอื่นดีไหม” ลดาเริ่มไม่เห็นด้วยเพราะเรื่องชักจะไปกันใหญ่

“ฉันเตรียมยาสลบไว้แล้ว ไม่มีทางขัดขืนได้เด็ดขาด” แววตาอาฆาตของเพื่อนทำเอาลดาขนลุก

“เธอรอบคอบดีนะ แต่ถ้าสลบแล้วจะมีอะไรกับคนอื่นได้ยังไง... ฉันว่า เราแค่ถ่ายรูปแบบเห็นหน้าชัดๆ ส่งไปก่อน ส่วนคลิป เราจ้างผู้หญิงคนอื่นที่หน้าคล้ายมาแทนแล้วค่อยถ่ายในมุมมืดๆ ดีไหม” ลดาพยายามเสนอเพราะกลัวเหลือเกินว่าผู้หญิงคนนั้นจะถูกข่มขืนจริงๆ

“อืม... ก็ดีนะ กว่าฤทธิ์ยาสลบจะหมด เราคงพอมีเวลาจัดฉากให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าใจผิดว่าตัวเองโดนข่มขืน ฉันคิดว่าคนอย่างนั้นคงจะอายจนไม่กล้ามาสู้หน้าพี่วิชญ์แน่ๆ”

“ฉันว่าโอเคเลยนะ แผนนี้แล้วเราจะเริ่มเมื่อไหร่ดี” ลดาแกล้งเห็นดีกับเพื่อน

“ฉันว่าจะเริ่มวันศุกร์จะให้เธอกับยายวิไปกับฉันด้วย”

“ให้ฉันไปคนเดียวก็ได้นะ เพราะเรื่องอย่างนี้รู้น้อยคนยิ่งดีนะเธอ”

“เธอคิดอย่างนั้นเหรอ” มุกไหมถามเหมือนไม่แน่ใจ

“อือ อย่าให้คนรู้เยอะ ตอนนี้ยายวิก็ติดแฟนอย่างกับอะไร คงปลีกตัวมาไม่ค่อยได้หรอก” ลดาย้ำอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจังจนมุกไหมเริ่มจะคล้อยตาม

“ถ้าอย่างนั้นเย็นวันศุกร์นี้ เธอแค่นั่งรถไปกับฉันก็พอ แต่ไม่ต้องลงจากรถนะเพราะฉันกลัวว่ามันจะจำเธอได้” มุกไหมยิ้มเหี้ยม ลดามองเพื่อนแล้วรู้สึกว่าที่ผ่านมานั้นเธอคบเพื่อนแบบนี้ได้อย่างไร ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าวันใดวันหนึ่งเธอเกิดทำอะไรให้เพื่อนคนนี้ไม่พอใจเธอจะโดนอะไรบ้าง

“เรื่องแค่นี้เองสบายมาก แล้วจะให้ไปที่ไหนล่ะ ฉันจะได้เตรียมตัวถูก ต้องเอาเสื้อผ้าไปด้วยไหม” ลดาแกล้งทำเป็นเห็นด้วยและแสดงท่าทางว่าอยากจะช่วยเพื่อนอย่างเต็มที่

“ไปแค่อัมพวาใกล้ๆ แค่นี้เองคงไม่ต้องค้างคืนหรอก ฉันคิดว่าคงจัดการเรื่องนี้ได้ไม่นาน”

“แล้วฉันต้องต้องทำยังไงบ้าง” ลดาซักต่อเพราะอยากรู้ให้มากกว่านี้

“ถึงเวลาเธอก็รู้เอง” มุกไหมบอกเธอแค่นั้น ทุกอย่างเธอเตรียมไว้หมดแล้ว

ลดาขอตัวเข้าห้องน้ำอีกครั้ง เธอรีบปิดโปรแกรมบันทึกเสียง ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าเหมือนคนหมดแรง

“อ้าวเป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าอย่างนั้น” เจ้าของห้องถาม

“ท้องเสียนะสิ คืนนี้คงไปเที่ยวกับเธอไม่ได้แล้ว ว่าจะไปหาหมอสักหน่อย” หญิงสาวหยิบกระเป๋าสะพายเตรียมพร้อมออกจากห้อง

“อือ” มุกไหมตอบสั้นๆ โดยไม่คิดจะถามเลยว่าเพื่อนเป็นอย่างไรบ้าง ลดาไม่รู้จะน้อยใจที่เพื่อนไม่สนใจที่เธอบอกว่าท้องเสีย หรือจะดีใจที่เธอไม่สงสัยว่าทำเธอถึงพึ่งจะมาท้องเสียตอนนี้กันแน่

พอขับออกจากคอนโดฯ เลี้ยวสู่ถนนหลักไม่ถึงห้าร้อยเมตรลดาก็ตบไฟเลี้ยวซ้ายเพื่อจอดข้างถนนทันที

“พี่ตุลย์คะ” เธอเรียกชื่อชายหนุ่มเมื่อเขากดรับสายของเธอ

“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงไม่ค่อยดีเลย” ความห่วงใยที่ส่งมานั้นทำให้เธอยิ้มอย่างดีใจ ผิดกับเพื่อนคนเมื่อครู่ที่ไม่สนใจเธอเลย

“เปล่าค่ะ ตอนนี้ลดาพึ่งออกมาจากคอนโดฯ ของมุกค่ะ” เธอยังตื้นเต้นกับเรื่องเมื่อครู่

“เพื่อนคุณทำอะไรหรือเปล่า แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ขับรถไหวหรือเปล่าให้ผมไปรับไหมครับ” ตุลาเป็นห่วงเธอเพราะว่ามุกไหมจะจับได้ว่าเธอแอบไปบันทึกเสียงและทำอันตรายเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่ต้องมารับ ลดาได้ข้อมูลจากมุกมาแล้ว พี่จะให้ลดาไปเจอที่ไหนคะ”

“มาที่บริษัทเลยก็ได้ มาถูกใช่ไหมครับ” เขาถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เพราะลดายังไม่เคยมาที่บริษัทเลยสักครั้ง เขาเพียงบอกเธอว่าบริษัทตั้งอยู่ที่ไหน

“น่าจะถูกค่ะ” ลดาอย่างไปหาเขาให้เร็วที่สุดเพราะเรื่องที่ได้รับรู้มานั้นมันไปไกลเกินกว่าที่คิดไว้มาก วันนี้เธอแค่จะมาบันทึกเสียงว่ามุกไหมเป็นคนบังคับให้ปุณณวิชญ์ไปงานเลี้ยงด้วยเท่านั้น แต่ไม่นึกเลยว่าเพื่อนของเธอจะมีแผนทำอย่างอื่นต่อ

“ถ้าใกล้ถึงแล้วโทรบอกนะครับ ผมจะลงไปรอรับ”

“ค่ะ” ลดากดวางสายแล้วรีบขับรถตรงไปยังบริษัทที่ตุลาเป็นหุ้นส่วนทันที

“มันเรื่องใหญ่แล้วนะคะพี่วิชญ์ ตรีว่าแจ้งความเลยดีไหม”

“เรามีแค่หลักฐานแค่นี้ ตำรวจเค้าจะเชื่อเราเหรอตรี” วศินถามแฟนสาวที่ตอนนี้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า

“ถ้าอย่างนั้นมีวิธีอื่นที่จะช่วยน้องปอไหมล่ะ ตรีหวงน้องปอนะคะ”

“พี่ว่าเรารู้สถานที่แล้ว เราก็ขับรถตามไปดีไหม ถ้ามีอะไรจะได้ช่วยเธอทัน”

“ลดาต้องนั่งไปกับมุกไหม คิดว่าคงจะส่งข้อความบอกได้เรื่อยๆ คุณวิชญ์ก็ขับรถตามไปห่างๆ ก็ได้ค่ะ”

“พี่กลัวมุกจะรู้ทันแล้วเปลี่ยนแผนปุบปับขึ้นมาเราจะทำยังไง” ตุลาเองก็กังวลไม่น้อย เพราะถ้ามุกไหมรู้ว่าลดาร่วมมือกับพวกเขา มุกไหมอาจจะทำร้ายลดาอีกคนก็ได้

“คิดว่าไม่น่าจะรู้นะ เพราะมุกไม่รู้ว่าฉันมีรถสองคัน” ปุณณวิชญ์มั่นใจว่าเขาตามไปช่วยแฟนสาวได้ทันเวลา

“ดีฉันจะนั่งรถไปกับแกด้วย มีอะไรจะได้ช่วยกันทัน” ตุลาบอกเพื่อน เพราะเขาเองก็เป็นห่วงลดาที่ต้องไปกับมุกไหมสองคนเหมือนกัน

“แล้วตรีกับวศินล่ะคะ ให้ช่วยอะไร”

“ตรีกับวศินไปรอที่โอบรับโฮมสเตย์นะ ทำทีเป็นแขกนะ เพราะพี่ไม่รู้ว่ามุกมีแผนอย่างอื่นที่เราไม่รู้หรือเปล่า แม่ของปออยู่ที่นั่นคนเดียว” ชายหนุ่มเป็นห่วงแม่ของแฟนสาว อย่างน้อยให้รุ่นน้องที่เขาไว้ใจไปอยู่ใกล้ๆ ก็คงพอจะทำให้เขาคลายกังวลได้บ้าง

“ค่ะพี่วิชญ์”

“ปอ ทำไมทานนิดเดียวล่ะลูก มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” กัลยามองลูกสาวที่ทานข้าวเย็นไปไม่ถึงครึ่งทั้งๆ ที่บนโต๊ะมีแต่ของที่เธอชอบทั้งนั้น

“ไม่มีอะไรค่ะแม่ วันนี้ปอทานขนมมาจากโรงเรียนเมื่อตอนบ่ายเยอะไปหน่อยค่ะแม่ เลยไม่ค่อยหิว ปอขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” กัลยาพยักหน้า แล้วมองตามหลังลูกสาวไปด้วยสายตาเป็นห่วงเพราะตั้งแต่วันที่หญิงสาวมีปัญหากับชายหนุ่มก็ดูซึมลงมาก กัลยารู้ดีว่าต่อหน้าเธอนั้นลูกสาวทำทีเป็นเข้มแข็งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และใช้ชีวิตตามปกติ แต่ถ้าหากมองลึกๆ ลงไปในแววตาแล้วจะเห็นถึงความเศร้าเจือปนอยู่ เธอเองก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแต่ก็แอบสังเกตอยู่ตลอดเวลา

กัลยณัฎฐ์พยายามอย่างมากที่จะไม่คิดถึงชายหนุ่มต้นเหตุที่ทำให้เธอเสียใจ หญิงสาวอ่านหนังสืออย่างไม่มีสมาธิ ส่วนปุณณวิชญ์ก็ยังคงพยายามโทรหาอยู่วันละหลายๆ รอบ พอเธอไม่รับเขาก็มักจะส่งข้อความมาหา อย่างวันนี้พอเธออาบน้ำเสร็จก็เห็นข้อความที่เขาส่งมา

‘คิดถึงนะครับ อยากได้ยินเสียง’

‘ตั้งใจอ่านหนังสือนะครับ พี่เป็นกำลังใจให้’

‘เรื่องทั้งหมด พี่จะอธิบายให้ปอฟังเองนะครับ ขอแค่ปอพร้อม’

‘แหวนวงนี้พี่ยังรอสวมกลับไปที่นิ้วของปอนะครับ” ชายหนุ่มส่งรูปแหวนที่เธอพึ่งคืนให้เขามาให้ดูหลังจากส่งข้อความนี้มา

หญิงสาวมองข้อความที่ส่งมาแล้วพยายามไม่ร้องไห้ แต่มันยากเสียเหลือเกิน ช่วงเวลาก่อนนอนเป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุดสำหรับกัลยณัฏฐ์เพราะปกติเธอจะคุยกับชายหนุ่มก่อนนอนเสมอ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วกดไปดูรูปที่มีผู้หวังดีส่งมาให้ดู เพื่อหวังว่ารูปเหล่านั้นจะช่วยให้เธอตัดใจจากเขาได้เร็วขึ้น แต่ก็เหมือนเป็นการตอกย้ำความเสียใจให้ตนเองมากกว่า เธอกำลังลังเลว่าจะลบรูปทั้งหมดออกแล้วเลือกที่จะให้อภัยเขากับความผิดครั้งแรกหรือเก็บรูปทั้งหมดไว้อย่างเดิมเพื่อเป็นเครื่องย้ำเตือนว่าผู้ชายก็เจ้าชู้เหมือนกันทุกคน หญิงสาวยังคงตัดสินใจไม่ได้ เธอมองรูปชายหนุ่มกับหญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงสลับกับรูปแหวนที่เขาส่งมาแล้วก็หลับไปทั้งที่มือยังจับโทรศัพท์

เช้าวันศุกร์กัลยณัฏฐ์ตื่นมาด้วยอาการไม่ค่อยสดชื่นเพราะเมื่อคืนเธอตื่นมาเข้าห้องน้ำกลางดึกแล้วก็เห็นผู้หวังดีส่งข้อความมาทางไลน์จากนั้นเธอก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้เลย

‘อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า ฉันบอกได้แค่นี้’

ข้อความสั้นๆ ที่ส่งมาทำให้เธอคิดไม่ตกว่าผู้ส่งหมายถึงอะไร เธออยากไลน์ไปถามแต่ก็ไม่รู้ว่าคนส่งคือใคร และไว้ใจได้มากแค่ไหน แต่เมื่อคิดถึงกิจวัตรประจำวันของตัวเองแล้วเธอก็ส่ายหัว เพราะวันๆ เธอไปแค่ทำงานแล้วก็กลับบ้านไม่มีโอกาสได้เจอคนแปลกหน้าที่ไหนอยู่แล้ว

ฝาก e book ใน Meb ด้วยนะคะ

https://bit.ly/โอบรักด้วยหัวใจ