ทุ่งดอกคาโนลาผลิบานเหลืองอร่ามเต็มท้องทุ่งสดใส ผีเสื้อน้อยใหญ่หลากหลายสีสันบินวนบนดอกคาโนลา และยังกลิ่นหอมที่ ลอยตามอาการนั้นอีกช่วยขัดเกลาจิตใจให้สงบลงอย่างน่าประหลาด กลางทุ่งดอกคาโนลาร่างสตรีในอาภรณ์สีเหลืองอ่อนลายผีเสื้อขาวนอน หลับตา พริ้งใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด ก่อนเปลือกตาจะเปิดออกซ้ําๆขนตากระพริบขึ้นลงราวผีเสื้อที่กําลังโบยบินอยู่กลางอากาศ ดวงตาส์ ดําขลับใสกระจ่างมองรอบตัวอย่างมึนงงก่อนจะพยุงตัวขึ้นนั่ง

"เราอยู่ที่ไหน"สตรอาภรณ์เหลืองอ่อนพูดเสียงเบา ก่อนจะสะบัดหน้าอย่างงงงวย ภาพเหตุการณ์มากมายเข้ามาภายในหัวทําให้ นางต้องยกมือนวดขมับ

ภาพเหตุการณ์ของสตรีนางหนึ่งหน้าตางดงามราวหยกบริสุทธิ์แต่นี้สัยกับร้ายกาจ โง่เง่า หยิ่งผยอง เอาแต่ใจ สร้างปัญหาไม่เว้น วัน ตบตีราวนักเลงข้างถนนไม่อายฟ้าอายดิน ทําตัวน่ารังเกียจ แต่งตัวเหมือนนางในหอคณิกา จับเนื้อถึงตัวบุรุษกลางสายตาสาธารณชน และ ยังตบติพี่สาวต่างมารดาที่ชอบชายคนเดียวกันนั้นอกแต่คนผิดจริงเป็นนางที่หาเรื่องมากเสียกว่า ชายคนนั้นก็กะไรเย็นซารางน้ําแข็งแต่กับ อ่อนโยนให้อีกคน คําพูดยิ่งเหมือนมีดนั้นอีก

"ซุนซีหนึ่งเข้าเตือนเจ้าครั้งสุดท้ายหากเจ้ายังตบตีฮวาหยุนอีกครั้งข้าจะไม่ปราณีเจ้า!!"

"พี่ซันเฟิง ซีเอ่อร์ชอบท่านตั้งแต่แรกพบ และพี่ต้องเป็นของซีเอ๋อร์คนเดียว ใครก็ไม่มีสิทธิ์!"

"เหอะ! ต่อให้แผ่นดินนี้มีเจ้าเป็นสตรีเพียงคนเดียวข้าก็ไม่มีทางชายตามอง"

"กร็ด! ซีเอ่อร์ไม่ยอม ไม่ยอม! กรด ข้าจะฆ่าเจ้านางลูกเมียน้อย ไม่มีเจ้าพี่ซันเพิ่งต้องรักข้า ฮ่าฮ่า ใช้ต้องฆ่าเจ้าให้ตาย"ปิ่นหยก บนมวยผมถูกดึงออกทําให้ผมสีน้ําตาลของนางสยายเต็มแผ่นหลังของนาง ก้าวเดินไปหาพี่สาวต่างมารดาด้วยความบ้าคลั่ง แต่กลับถูกเตะ ออกด้วยแรงมหาศาลของเซียวซันเฟิงนางกระอักเลือดออกมาอย่างหนักราวกับจะขัดใจ ใบหน้าเริ่มซีดเซียว มองชายที่นางหลงรักด้วยม่านน้ําตา

"ท่านแม่ทัพอย่าทําเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ น้องรองซอบท่านมากท่านอย่าผลักไสน้องรองเลยเจ้าค่ะ น้องรองรักท่านแม่ทัพด้วยความ บริสุทธิ์ใจ ท่านอย่าใจร้ายนักเลย"หลิวฮวาหยุนพูดด้วยน้ําเสียงขอร้อง มองน้องสาวต่างมารดาด้วยความเป็นห่วงและกังวล ใบหน้าของซุน ซีหนังซีดเซียวลงเรื่อยๆในใจของนางเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

"เก็บปากเน่าๆของเจ้าซะ! ข้าไม่ต้องการความสงสารจากเจ้า เจ้ามันแค่ลูกเมียน้อยของท่านพ่อเท่านั้นแหละ ไม่คู่ควรกับ พี่ซันเพิ่งฐานะของแม่เจ้าก็ไม่คู่ควรกับท่านพ่อเลยสักนิด และเจ้าก็ไม่คู่ควรกับพี่ซันเพิ่งไม่ว่าจะมองท่านใดก็เป็นเพียงหญิงขยะ!"

"หุบปาก! คนที่ไม่คู่ควรคือเจ้า ถึงหน้าตาจะงดงามเพียงไหนแต่จิตใจต่ํายังซอบดูถูกคนเช่นเจ้านั้นแหละขยะถึงจะอยู่ไปก็มีแต่ ความอัปยศ มีอันใดเทียบฮวาหยุนได้บ้างงั้นเหรอถ้าไม่นับฐานะทางมารดาฮวาหยุนมีดีทุกอย่าง ทั้งความสามารถและรู้หนังสือไม่เหมือนเจ้า หนังสือไม่ได้เรื่อง ความสามารถก็ขยะ ดนตรีอย่างเสียงสัตว์ร้องโหยหวน พิณยิ่งไปใหญ่ กลอนยิ่งกว่าคนชั้นต่ํา และเจ้ายังคิดว่าเจ้าเหมาะสม กับข้าอีกงั้นเหรอ เหอะ!"

"ในสายตาพี่มีแต่นางฮวาหยุน แล้วเคยมีซีเอ่อร์อยู่ในนั้นหรือไม่ ซีเอ๋อร์เจ็บตรงนี้ทุกครั้งที่มองเอ๋อร์จะมองเพียงสายตาเย็นชา แต่สายตาของพี่กลับมองนางลูกเมียน้อยด้วยความรักเพราะเหตุใดสายตาพี่ถึงไม่มีซีเอ๋อร์บ้างเจ้าคะ"

"ในสายตาข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่มีแต่สร้างปัญหา อยู่ไปก็รกโลกหากตายไปได้ก็ดีไป ข้าไม่สงสารเลยสักนิด เดียว"เซียวซันเพิ่งหันมามองใบหน้าอ่อนหวานของสตร์ที่ตนรักอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกไปพร้อมนาง

หวงหวังซิง หลเยว่เอ่อร์ ผู้ช่วยทั้งสองของเซียวซันเพิ่งมองใบหน้าของซุนซีหนึ่งอย่างเย้ยหยันก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ซุน ซีหนึ่งนั่งรับลมเย็นเพียงคนเดียว

ซุนซีหนังมองหลังของทั้งสี่คนที่เดินจากไปไกลแล้วด้วยม่านน้ําตาก่อนจะกระอักโลหิตออกมาหนักกว่าเดิมดวงตาเริ่มพร่ามัวทุก อย่างรอบตัวเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ลมหายใจสุดท้ายของนางทิ้งไว้ในสวนดอกคาโนลาสีเหลืองที่ที่ได้พบกับเซียวซันเพิ่งครั้งแรกครั้งนั้น เซียวซันเพิ่งขี่ม้าเล่นดวงตาของเขาจ้องมองทุ่งดอกสีเหลืองแห่งนี้ด้วยสายตานิ่งสงบแต่กับซ่อนเสน่ห์ที่ยากจะลืมไว้บนใบหน้าหล่อเหลาของ เขา นางเจอเขาครั้งแรกก็ตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้นจนถึงบัดนี้ที่นางกําลังจะตายก็ยังตายในที่ที่เจอกับเขาภาพทุกอย่างหายไปทีละนิดละ นิดก่อนร่างของนางจะล้มลงกับพื้นด้วยความตรอมใจ

ความปวดหัวเริ่มหายไปแทนที่ด้วยดวงตาเย็นชาไร้ความรู้สึกก้มลงมองสํารวจตัวของนางก่อนจะเอ่ยเสียงเบา"ซุนซ์หนึ่ง เพิ่ง ซีหนึ่ง ช่างบังเอิญเสียจริง ต่อเมื่อข้ามาอยู่ในร่างของเจ้าแล้วข้าสัญญาณจะดูแลร่างนี้อย่างดี ส่วนชายคนนั้นลืมไปเสียจิตใจจะได้สงบเจ้าจะ ได้ไปในภพภูมิที่ดี"มุมปากของซุนซ์หนึ่งคนใหม่ยกขึ้นอย่างเยือกเย็น แล้วก้าวเดินออกไปจากทุ่งดอกคาโนลาอย่างสง่างามดวงตานึ่งเรียบไร้ คลื่นไร้ความรู้สึกรอบตัวเย็นรางน้ําแข็งทุกย่างก้าวซ่างหนาวเหน็บถึงหัวใจ