หมู่บ้านสีดอก เป็นหมู่บ้านของกลุ่มโจร มันสร้างติดกับชายป่าทางฝั่งทิศตะวันออก จำนวนหลังคาเรือนนั้นมีไม่มากนัก เพราะกลุ่มโจรพวกนี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป...

โดยมีผู้นำกองโจรชื่อว่า มากอยา...

เขาเป็นหนุ่มอายุราวสามสิบปี มีลักษณะนิสัยโหดเหี้ยม ฟันได้เป็นฟัน ฆ่าได้เป็นฆ่า กำจัดศัตรูโดยไม่กะพริบตา ลักษณะลูกน้องของเขาทุกคนล้วนต่างมีนิสัยคล้ายคลึงกับผู้เป็นหัวหน้าไม่ผิดเพี้ยน...

เมื่อคืนมากอยาบุกเข้าปล้นบ้านเศรษฐีในตำบลราหู เป็นคนแก่ที่นิสัยเห็นแก่ตัว เศรษฐีคนนี้มีลูกสาวสองคน คนโตชื่อคำหวาน ส่วนคนสุดท้องชื่อว่าคำแก้ว สองศรีพี่น้องมีนิสัยผิดกันราวฟ้ากับเหว คนโตนั้นหยิ่งยโส ถือตัวว่าเป็นลูกเศรษฐี ส่วนคนน้องมีนิสัยอ่อนหวาน พูดจาไพเราะเสนาะหู...

ตำบลราหู ขึ้นชื่อในเรื่องความเจริญรุ่งเรือง บ้านแต่ละหลังล้วนสร้างจากไม้ราคาแพง ทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างสุขสงบ นั่นเป็นเพราะอิทธิพลของขุนโจรสีดอกนั่นเองที่คอยปรามเรื่องอย่าผยองตัวคิดไปรังแกคนอ่อนแอกว่า...

การที่ มากอยาระดมลูกน้องเข้าปล้นบ้านหลังนี้นั้น เขาไม่ได้หวังเงินทองทรัพย์สิน เขาหวังเพียงจับอีผู้หญิงปากร้ายมาเป็นนางบำเรอให้หายคับแค้นใจเท่านั้นเอง...

เจ้าหล่อนดันมาหยิ่งผยอง ทำยโสโอหังกับขุนโจรเยี่ยงเขา...

นั่นเป็นเพราะมันยังไม่เคยเห็นกับตา ความร้ายกาจของเขาไม่ใช่เป็นแค่เรื่องเล่าขานกันปากต่อปากเท่านั้น...

เขาจำเป็นต้องสำแดงอิทธิฤทธิ์ให้มันรู้กระจ่างแจ้ง ทีหน้าทีหลังมันจะได้ไม่กล้าหยิ่งผยอง มองเขาราวกับกิ้งกือไส้เดือนอีก...

คำหวานนั่งซุกร่างมอมแมมตรงซอกตู้ไม้ เธอถูกฉุดกระชากออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวมาก่อน เธอจำหน้าไอ้โจรชั่วนั้นได้ มันเป็นผู้ชายที่พ่อบอกให้เธอจงรักภักดี ก้มหัวให้มันทุกครั้งที่เจอหน้า...

โหน่ย...สันดานเป็นโจร ไยเลยต้องให้เธอเคารพนบนอบ เธอไม่เห็นความสำคัญต้องทำตามคำสั่งของพ่อสักนิด วันนั้นเธอบังเอิญพบหน้ามันเข้า เธอก็แค่เชิดหน้าเดินผ่าน แสดงออกให้เห็นกันไปจะๆ เธอรังเกียจมันมากขนาดไหน...

ปัง...

เสียงผลักบานประตูเข้ามาดังลั่น ร่างกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามน่าเกรงขามเดินสวบสาบเข้ามายืนสูงตระหง่าน ห้องนอนนั้นกว้างทว่าพอมากอยาเดินเข้ามา พลันก็ทำให้ความกว้างนั้นคับแคบลงได้อย่างน่าประหลาด

เขากวาดตามองหาอีเนื้อหวาน รู้สึกคึกคักอยากจะจับอีนางหน้าอ่อนมากระแทกให้หายกระสันสักน้ำสองน้ำ

ไหเหล้าในมือถูกยกขึ้นกระดกจนหมดเกลี้ยง ก่อนมันจะถูกปาทิ้งลงพื้นจนแตกกระจาย...

“ว้าย!ให้บ้า แกโยนมาทำไม...”

คำหวานเผลอตัวส่งเสียงแว๊ดขึ้นเพราะเศษกระเบื้องเฉียดขาเธอไปหน่อยเดียว เลยทำให้มากอยาหันขวับไปมองทางซอกตู้

แสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม ก่อนจะเดินเข้าหาอีสาวปากจัด...

ท่วงท่าคุกคาม ดุร้ายราวกับสัตว์ป่า...

เขากระชากกางเกงตัวเองจนหลุด แตะมันทิ้งอย่างไม่ไยดี ส่วนของกางเกงจึงตกล่วงตรงหน้าร่างสันเทิ้ม คำหวานถึงกับแสดงสีหน้ายี้อย่างรังเกียจ หลุดบริภาษคำสบถ

“แหวะสกปรก!”

มากอยาหมายต้องการอวดลำใหญ่เท่าข้อมือเด็ก มันแข็งตั้งตระหง่านราวกับไม้สากกะเบือ คำหวานเงยหน้ามอง ดวงตากลมโตเธอเบิกกว้าง ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น...

ริมกลีบปากอิ่มห่อเข้าหากัน สร้างจิตนาการหวาดหวั่งเหลือคณา...

ตั้งแต่เกิดมาจนแตกเนื้อสาว เธอไม่เคยเห็นผู้ชายเดินแก้ผ้าโถงๆมาก่อน พอได้เห็นหญิงสาวรีบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ คลานหลบร่างสูงที่ตั้งท่าจะกระโจนเข้าหามาอีกมุมหนึ่ง...

มากอยากำลังเมา สติยับยั้งเขาจึงไม่อาจครบสมบูรณ์ เจ้าตัวส่งเสียงขู่แม่สาวชาวเมืองราหูตัวขาวอวบฮึมๆ เกลียดคำบริภาษไม่เสนาะหูนั่นจนแทบอยากจะบีบคอขาวๆให้หักคามือ...

แต่ต้องหลังจากเขากระแทกร่างสาวนั้นจนหัวสั่นหัวคลอนเสียก่อนนะ...

ลำเอ็นเขาพรักพร้อมด้วยฤทธิ์ของสุราดีกรีแรงผสมเข้ากับสมุนไพรให้ผลทางลำกายเขาให้แข็งปั๋ง ด้วยเพราะในไหเหล้าของไอ้มะยอ มันดันคิดพิเรนทร์เพิ่มสมุนไพรโด่ไม่รู้ล้มผสมเข้ากับเหล้าหมักให้เขาดื่ม

มันบอกเขาว่าจะช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งเวลาเขากระเด้าอีสาวราหูและยังช่วยทำให้ทั้งอึดและอดทน คืนนี้ทั้งคืนเขาจะได้หาความสำราญโดยที่แรงไม่มีตก

มันบอกกับเขาว่าให้เป็นของขวัญ เอาไว้ต้อนรับเมียนาย เขาจะได้มีลูกหลานเอาไว้สืบทอดสายเลือดโจรไวไว...

งานนี้เขาต้องการจะสั่งสอนให้อีนางหน้าขาวมันได้สำนึก ไม่ได้คิดจะยกมันขึ้นมาเป็นเมียเหนือหัวเขาสักหน่อย

เขาจึงถีบมันเข้าสักป๊าบ ทำมาเป็นสู่รู้ดีนักห่านี่...

ตอนนี้รู้สึกตัวยาโด่ไม่รู้ล้มมันกำลังเล่นงานเขาอยู่ แถวหน้าท้องเขาถึงได้ร้อนผ่าว ลำอวบขยายเหยียดยาวจนแทบปริแตก...

“ไอ้บ้า แกอย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ไอ้หมาขี้เรือน”

“แล้วทำไมคนอย่างกูจะแตะต้องผู้หญิงอย่างมึงไม่ได้”

โจรหนุ่มปรี่ลงนั่งด้วยท่าทางคุกคาม สีหน้าเขาบิดเบี้ยวเหยเก

“ถุย!” สาวฤทธิ์เยอะถ่มน้ำลายจนเลอะเปื้อนใบหน้ารุงรังไปด้วยหนวดเครา มาพร้อมคำบริภาษแสนเจ็บแสบ

“เพราะคนอย่างมึงมันชั่ว รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงไร้ทางสู้ยังไงละ”

อารมณ์มากอยาเดือดจัด ดวงตาสาดแสงด้วนรังสีอัมหิต นี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าหล่อนเป็นผู้หญิงไอ้กอยาคนนี้คงได้ปาดคอทิ้งให้อีแล้งมันจิกกินเสียนานแล้ว ตลอดชีวิตการเป็นขุนโจรของเขา ไม่เคยมีสักครั้งจะให้ใครหน้าไหนมันหยามหมิ่นด้วยการถ่มน้ำลายรดหน้า เจ้าหล่อนกล้าเหิมเกริมเขาถึงเพียงนี้ ก็อย่าได้รับรู้ถึงความสุขสมเลย...

“มึงอยากเจ็บตัวนักใช่ไหม?...” โจรหนุ่มตวาดเสียงกร้าว...

เขากักขังเจ้าหล่อนไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง บีบรัดลงกับหัวไหล่มนอย่างไม่คิดปราณีปราศัย คำหวานนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บเหมือนกระดูกเธอกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

โจรหนุ่มดันให้ร่างงดงามนั้นนอนหงายลงกับพื้นไม้กระดาน แล้วจัดการคร่อมทับเจ้าตัวไว้อีกทีหนึ่ง

“โอ้ย!” คำหวานร้องประท้วง พร้อมกับการดิ้นรนขัดขืน ยังไงเธอยอมสู้ตาย ดีกว่าต้องยอมตกเป็นของเล่นให้ไอ้โจรแสนชั่วช้า

แรงเท่ามดแค่นี้มีหรือจะสู้แรงราชสีห์อย่างไอ้มากอยาได้...

โจรหนุ่มรวบข้อมือเล็กบอบบางบีบรัดรวมกันไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างเขาจัดการกระชากอาภรณ์ของอีสาวชาวเมืองราหูขาดวิ่นทั้งส่วนบนส่วนล่างจนไม่เหลือชิ้นดี

ผิวขาวลออราวกับหยวกกล้วยปรากฏโฉมต่อหน้าขุนโจนเด่นชัด มากอยายิ้มพราว แลบลิ้นเลียรอบปากแห้งผาก

“มึงนี่มันสวยหยาดฟ้ามาดินเสียจริง มันต้องแบบนี้สิกูถึงจะเอามันหน่อย พอหายอยากเมื่อไรกูก็จะส่งมึงให้ไอ้พวกอดอยากปากแห้งข้างนอกกระท่อมนั่นมันได้กินจนอิ่มท้องบ้าน...”

ความจริงมากอยาทำเป็นข่มขู่เจ้าหล่อนไปอย่างนั้นเอง ของๆเขาไม่เคยยกให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น ยิ่งทั้งสวย ทั้งอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือเขาไปหมดแบบนี้แล้วละก็ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเก็บคำหวานไว้บำรุงบำเรอเขานานหลายปีสักหน่อย

ความจริงเขาเป็นพวกเบื่อง่าย ใช้ไม่กี่ครั้งก็โยนทิ้ง ถ้าคนไหนสมัคใจอยากอยู่ในกองโจรก็ให้เจ้าหล่อนไปหาผู้ชายคนอื่นมาเป็นผัวแทน แล้วให้ไอ้หมอนั่นรับเลี้ยงดูอยู่กันกันไปเป็นครอบครัว...

เขาร่วมหลับนอนกับผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ไม่คิดจะเก็บใครไว้ข้างกายได้นานสักคน ประเดี๋ยวรสชาติมันจืดชืดเขาก็เบื่อ สู้หาของใหม่ไปเรื่อยๆดีกว่า...

คำหวานดิ้นหนีทุรนทุรายชนิดเอาเป็นเอาตาย

เธอรู้สึกขยะแขยงกับคำพูดหยาบโลนจนแทบอยากจะอาเจียน ขาทั้งสองข้างจัดการถีบ แล้วก็เหวี่ยงสะเปะสะปะไร้ทิศทาง

จนมากอยาชักเริ่มรำคาญ เขาโน้มกายกำยำสีทองแดงเข้าเสียดสี จงใจกดดุ้นร้อนสัมผัสหยอกเล่นอยู่ตรงกึ่งกลางผกามาศ ผ่านเนื้อผ้าตัวจิ๋ว

คำหวานตื่นตกใจกับสัมผัสชวนปั่นป้วน เพราะเธอไม่เคยถูกล้วงล้ำถึงขนาดนี้มาก่อนในชีวิต มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ ทว่าสติยั้งคิดทำให้เธอตะเบ็งเสียงหมายจะด่าทอ

“ไอ้...”

น้ำคำยังไม่อาจหลุดจากปากดี กลีบปากอิ่มของเธอก็ถูกกระแทกลงด้วยจังหวะหนักหน่วง กลิ่นคาวสนิมคละคลุ้งไปทั่วโพรงปากนุ่ม คำหวานพยายามเบี่ยงหน้าหนีจูบแสนดุเดือดแต่ก็ไม่สำเร็จ มากอยาตั้งหน้าตั้งตาบด รอยจูบพิศวาสให้เธออย่างเอาเป็นเอาตาย

ข้อมือน้อยถูกกดแนบกับพื้นจนรู้สึกเจ็บจี๊ด บั้นท้ายบดเบียดเสียดสีลงมาอย่างเอาแต่ใจ ฝ่ามือหยาบกระด้างทั้งบีบเคล้นลูบไล้ไปทั่วเรือนกายอรชร จนกระทั่งมือหยาบที่สร้างอารมณ์รัญจวนนั้นวกกลับขึ้นมาด้านบน ขยี้ขยำลงกับทรวงอกเต่งตรึง

คำหวานดิ้นรนกระเสือกกระสนหนีมือหยาบอีกครั้ง เธอไม่ยินยอมให้หน้าอกลูกโตถูกรังแกง่ายๆหรอก อย่างมากเธอก็ขอแค่สู้ตาย...

มากอยาเองก็หาได้ยอมลดลาให้ไม่ เขากระชากเสื้อในสีหวานจนมันบาดเข้ากับเนื้อนิ่มสีขาวสะอาดตาจนปรากฏลอยเลือดซิบ...

“อืม...อืม...อืม...โอ๊ย!”