ในที่สุด เคนตะและโชก็ได้เดินทางมาถึงเอโดะโดยที่ไม่มีใครสงสัยและล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา ความวุ่นวายในเมืองหลวงนั้นช่างแตกต่างกับเมืองอันเงียบสงบอย่างชิงะโดยสิ้นเชิง ที่นี่ไม่มีใครสนใจใครนอกจากเรื่องของตนเองเท่านั้น เคนตะและโชเดินทางร่อนเร่อยู่ครึ่งค่อนวันเพื่อคิดหาทางว่าจะทำเช่นไรต่อไปดี จนในที่สุดพวกเขาเดินก็มาถึงย่านของแหล่งท่องเที่ยวกลางคืนอันมีชื่อเสียงโด่งดังที่ทุกคนจะต้องเคยได้ยินผ่านหูมาบ้าง ตอนนี้ดวงตะวันใกล้จะตกดินแล้ว แสงสีส้มส่องสว่างรำไรเป็นสัญญาณสุดท้ายที่บ่งบอกว่าเวลาของวันนี้กำลังจะหมดลง เคนตะเดินเข้าไปสำรวจก่อนจะพบว่าที่แห่งนี้มีที่พักราคาถูกมากมายสำหรับคนไม่มีที่จะไปให้ได้มีโอกาสนอนในห้องหับเป็นสัดเป็นส่วน เคนตะเดินสำรวจอยู่เพียงไม่นานเขาก็ตัดสินใจแบ่งเงินก้อนสุดท้ายออกมาเช่าห้องเล็กๆ ในตรอกที่บรรยากาศรอบตัวนั้นเต็มไปด้วยสาวงามมากมายที่พร้อมจะออกทำงานในช่วงกลางคืน

ชีวิตในเมืองหลวงนั้นไม่ง่ายเลยสำหรับทั้งโชและเคนตะ แสงสีตอนกลางคืนและเสียงหัวเราะที่สุขสมของเหล่าผู้คนกลับทำให้หัวใจดวงน้อยของโชเหงาและเปล่าเปลี่ยวมากขึ้นกว่าเดิม เคนตะบอกกับทุกคนว่าโชคือลูกชายของเขาซึ่งก็ไม่มีใครสงสัยอะไร ช่วงแรกเขาหาเงินด้วยการรับจ้างขนของเข้าร้านต่างๆ ในตอนเช้า เพราะปกติแล้วเหล่าร้านเหล้าและหอนางโลมนั้นจะเปิดให้บริการตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจนดึกดื่น ส่วนโชนั้นช่วงแรกเขาไม่ค่อยกล้าออกไปไหนข้างนอกมากนัก แต่ถึงกระนั้นเขาก็มีใจที่จะช่วยเคนตะแบ่งเบาภาระเช่นการดูแลซักเสื้อผ้า ทำอาหารเอาไว้รอและการทำความสะอาดห้องเล็กๆ รูหนูให้ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ปกติแล้วโชจะถือเงินออกมาซื้อวัตถุดิบเพื่อนำไปทำอาหารในทุกๆ วัน ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาได้มีโอกาสพูดคุยกับเด็กๆ แถวนั้นที่ดูเนื้อตัวสกปรมมอมแมมไม่ต่างกัน เด็กเหล่านี้มักจะไม่ค่อยมีมารยาทนักเพราะไม่มีคนคอยอบรมสั่งสอนแต่โชก็ไม่ได้ถือสาอะไร

ในวันนี้ก็เช่นเดียวกัน โชถือตระกร้าสานออกมาด้วยเพื่อเอาไว้ใส่ของ กลิ่นอายของฝนที่เพิ่งตกไปหมาดๆ โชยเข้าจมูกเล็ก เนื้อตัวเริ่มเหนียวเหนอะหนะกับความชื้นในอากาศที่พุ่งขึ้นสูงในหน้าฤดูฝน เขาเดินไปตามทางเดินที่บัดนี้เปียกน้ำฝนจนกลายเป็นความเฉอะแฉะ รองเท้าแตะเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลนแต่โชนั้นไม่สนใจเพราะการเดินทางที่ยาวนานกว่าจะมาถึงเอโดะทำให้เขามีภูมิคุ้มกันจนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องแค่นี้อีกแล้ว ทันใดนั้น เสียงแซวของเด็กหนุ่มขี้เกเรคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างทาง

"เห้ย! ดูนั่นสิ ไอ้ลูกกำพร้ามันเดินเหยียบโคลนแบบไม่หลบเลยว่ะ" เสียงหัวเราะชอบใจของเหล่าเด็กชายสี่ห้าคนที่มักจะมาสุมหัวพร้อมใจกันดังขึ้น เด็กคนอื่นรีบเอ่ยขึ้นมาสมทบกับคำพูดของหัวโจก ล้อเลียนโชต่างๆ นาๆ เช่นคำพูดที่ว่าเป็นเด็กบ้านนอก คนไม่มีแม่ สกปรก และอื่นๆ อีกมากมายที่จี้ใจดำ เขาโดนเช่นนี้เกือบทุกวันจนกระทั่งในวันนี้ จู่ๆ ความรำคาญที่ทับถมอยู่ภายในใจก็ทำให้เด็กน้อยหยุดเดินก่อนจะหันไปหาเหล่าเด็กอันธพาลด้วยแววตาแข็งกร้าว เขาเอ่ยตอบโต้อย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด

"ถ้าต้องมีแม่เป็นยูโจแบบพวกเจ้า ข้าก็ขอเป็นเด็กกำพร้าเสียดีกว่า" นิสัยปากร้ายเอาแต่ใจของคุณหนูตระกูลอิชิฮาระกลับเข้ามาครอบงำโชที่เคยเป็นคนนิ่งเงียบเคร่งขรึม เขาพ่นคำดูถูกหยาบคายออกมาอย่างหน้าตาเฉยโดยไม่รู้สึกกระดากปากเลยแม้แต่น้อย เหล่าเด็กเกเรสะอึกกันไปตามๆ กันก่อนที่อารมณ์โทสะจะพุ่งขึ้นวูบ เด็กคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาก่อนจะคว้าตะกร้าสานที่อยู่ในมือของโชทิ้งลงไปกับโคลนตมเบื้องล่างจนน้ำโคลนสาดกระเด็นเปื้อนไปทั่วทั้งชุดซอมซ่อของร่างบอบบาง โชเชิดหน้าขึ้นมองด้วยแววตาแข็งกร้าว แต่ทันใดนั้นเอง เคนตะที่บังเอิญผ่านมาทางนี้ก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก่อนจะรีบเข้ามาปกป้องผู้เป็นนายของตน เขาแทรกตัวเข้ามาประจันหน้ากับเด็กเกเรก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอันดัง

"หยุดได้แล้ว! ลูกผู้ชายจะต้องให้เกียรติกันไม่ใช่รึ" เมื่อเห็นว่ามีผู้ใหญ่เข้ามาช่วย หนึ่งในกลุ่มเด็กเกเรก็รีบวิ่งหายเข้าไปในตรอกเล็กๆ อย่างรวดเร็ว เคนตะหันไปหาโช เขาหยิบตะกร้าที่เปื้อนดินโคลนขึ้นมาแล้วยื่นมันคืนให้ ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวออกไปจากที่ตรงนั้น เหล่าผู้ชายวัยกลางคนที่ดูเป็นพวกนักเลงอันธพาลและไร้การศึกษาก็ปรากฏตัวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมไม่พอใจ เคนตะหันเสี้ยวหน้าไปมองด้านหลัง เด็กคนหนึ่งพูดบางอย่างก่อนจะชี้มาที่พวกเขาแล้วรีบวิ่งหนีหายไป

"เจ้ากล้าดียังไงมาสั่งสอนคนแถวนี้ มีอำนาจมาจากไหนวะ ไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า" ถ้อยคำหยาบคายพร้อมคำสบถด้วยสีหน้ายียวนต้องการมีเรื่องทำให้เคนตะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เขาหันไปหาโชก่อนจะบอกว่าให้กลับห้องไปเลยตอนนี้ โชพยักหน้าอย่างว่าง่ายโดยที่ทราบดีว่าจุดจบของเหล่าอันธพาลจะเป็นเช่นไร

นิยายอัพเป็นประจำทุกวันพุธ เสาร์ อาทิตย์ค่ะ