โชกำลังนั่งเกาะขอบหน้าต่างมองดูพระจันทร์ดวงสวยที่ส่องสว่างอยู่บนฟากฟ้าไกลในห้องนอนของตน ตั้งแต่เกิดเรื่องทั้งหมดเขาก็ถูกจับแยกกับชิเงรุและยังไม่ได้เจอกันอีก ดวงตากลมโตที่ฉายแววเศร้าหมองเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย 'อายุเพียงแค่สิบสองปีแต่ต้องมาตายแล้วหรือนี่ ข้าคงเป็นไดเมียวที่ดีที่สุดให้ท่านดูไม่ได้แล้ว ขอโทษนะท่านพี่ชิเงรุ' คิดพลางน้ำตาใสที่ไหลลงมาอย่างเงียบๆ ในค่ำคืนที่แสนจะปวดร้าวเกินกว่าจะต้านทาน ทันใดนั้นเอง จู่ๆ ก็มีมือปริศนาจับเข้าที่ขอบหน้าต่างด้านนอก โชเบิกตาโพลง สะดุ้งโหยงสุดตัวพร้อมกับถอยครูดไปด้านหลัง พลันเสียงทุ้มที่ดูคุ้นเคยก็เอ่ยกระซิบแผ่ว

"ท่านโช" โชกะพริบตาปริบก่อนจะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ และระมัดระวังตัว เงาดำของใครบางคนโผล่ขึ้นพ้นขึ้นมาจากหน้าต่างและนั่นก็ทำให้โชจำได้ในทันที

"เคนตะ!?" เคนตะทำสัญญาณมือบอกให้เงียบๆ ก่อนจะรีบเอ่ยกระซิบ

"ไปกันเถอะ ท่านคิโยชิบอกให้รีบพาท่านออกไป" โชสายตาสั่นคลอน เขาเอ่ยกระซิบถามพลันเดินเข้าไปหาเคนตะที่ข้ามเข้ามาในห้องนอนได้สำเร็จ

"ไปไหน ไปกับท่านพี่เหรอ"

"ขอรับ" เคนตะเอ่ยตอบไปก่อนเพราะอยากให้โชสบายใจและไปกับเขาแต่โดยดี เคนตะย่อตัวให้โชขึ้นขี่หลังของเขา โชนั้นดีใจนึกว่าจะได้หนีไปกับพี่ชายรีบกระโดดขึ้นหลังของเคนตะก่อนที่ร่างของทั้งสองจะหายหนีไปทางหน้าต่างอย่างรวดเร็วราวกับนินจาในเงามืด

บัดนี้ในบริเวณปราสาทอิชิฮาระนั้นมีทหารองครักษ์มากมายที่รักษาการณ์อยู่ แต่ก็ยังไม่สามารถสังเกตเห็นเคนตะผู้ที่เก่งกาจที่สุดเป็นอันดับหนึ่งได้ โชกอดคอซบใบหน้าลงบนหลังแกร่ง เขาถูกสั่งให้ปิดปากเงียบสนิทและทำตัวให้เล็กที่สุดซึ่งเด็กน้อยก็ยอมทำตามอย่างไม่อิดออด เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอีกทีก็เห็นว่าบัดนี้พวกเขาอยู่ในบริเวณป่าใหญ่ด้านนอกปราสาทแล้วเป็นที่เรียบร้อย เคนตะวิ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพัก โชหันไปมองด้านหลังของตน ยอดปราสาทที่เห็นอยู่ไกลลิบค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ ปราสาทที่เคยเป็นบ้านของเขาแต่บัดนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว เมื่อนึกได้ดังนั้น ขอบตาสวยก็ร้อนผ่าวขึ้นวูบ น้ำตาใสรื้นขึ้นมาคลอเบ้า แต่เด็กน้อยก็พยายามที่จะเข้มแข็งและไม่ร้องไห้ก่อนจะหันหน้ากลับมาด้วยแววตาที่เข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม

เคนตะเดินทางยาวนานอยู่ครึ่งค่อนคืนโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ในที่สุดเขาก็คิดว่าคงมาไกลมากพอแล้วจึงตัดสินใจพักที่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งที่อยู่สุดปลายขอบของแคว้นชิงะ ร่างสูงค่อยๆ วางโชที่อยู่บนแผ่นหลังกว้างของตนให้ยืนลงกับพื้นที่มีแต่ก้อนกรวดน้อยใหญ่ โชงัวเงียเล็กน้อยจากความง่วง เมื่อเห็นว่ายังคงเป็นตอนกลางคืนอยู่เขาก็เอ่ยถามเคนตะด้วยความงุนงง

"เราจะไปกันที่ไหนเหรอเคนตะ" เคนตะนิ่งเงียบ เขากวักน้ำในแม่น้ำขึ้นมาลูบเข้าตรงใบหน้าของตนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อไคลก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"ที่ที่โชกุนจะหาท่านไม่เจอยังไงล่ะ" โชกะพริบตาปริบ เขามองซ้ายขวาก็เห็นว่ารอบด้านเป็นป่าทึบที่ดูอันตรายและหากไม่รู้เส้นทางอาจจะหลงได้ง่ายๆ เขาเอ่ยด้วยความไม่มั่นใจในน้ำเสียง

"ท่านพี่คิโยชิจะตามมาถูกไหม" เคนตะนิ่งเงียบ แววตาคมเผยความปวดร้าวให้เห็นในชั่วเสี้ยววินาที โชเอ่ยถามต่อด้วยแววตาที่สั่นระริก

"ท่านพี่นัดเจอที่ไหนเหรอเคนตะ" เคนตะยกน้ำในกระบอกที่ทำจากไม้ไผ่ขึ้นมาดื่มแล้วหันมาหาโชด้วยแววตาที่มุ่งมั่น

"ท่านคิโยชิให้ข้าพาท่านหนี ท่านคิโยชิยังอยู่ที่ปราสาทขอรับ" โชตกตะลึงไปชั่วขณะกับความจริงที่ได้รับรู้ ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม เขาเอ่ยถามเสียงสั่นเครือด้วยหัวใจที่กำลังเจ็บวาบไปทั่วทั้งทรวงอก

"แล้ว… ท่านพี่จะไม่มาแล้วเหรอ" เคนตะที่เงียบไปทำให้โชหัวใจแทบจะแตกสลายลงตรงนั้น เขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดขีดไม่ให้มันไหลลงมา แต่สิ่งที่พบเจอมาในวันนี้นั้นหนักหนาสาหัสเหลือเกิน เคนตะเห็นเด็กน้อยที่พยายามทำเป็นเข้มแข็งก็รู้สึกเห็นใจและสงสารขึ้นมา เขายกมือขึ้นไปแตะเข้าที่บ่าของผู้เป็นนายของตนแล้วเอ่ยปลอบขวัญ

"ข้าสัญญาว่าท่านจะปลอดภัย… ท่านคิโยชิเองก็สัญญาแล้วว่าจะรอให้ท่านกลับไปหาในสักวันหนึ่ง ท่านคิโยชิจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอนขอรับ" แม้จะเป็นคำปลอบใจที่ดูจะเป็นไปได้ยากที่คิโยชินั้นจะรอดจากการทำพิธีเซ็ปปุกุ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะชโลมจิตใจอันบอบช้ำของเด็กน้อยให้คลายความเจ็บปวดลงได้บ้าง ความหวังอันแสนจะริบหรี่ก่อตัวขึ้นภายในใจของโช เขาพยักหน้าพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากลงมาในที่สุด เสียงร้องไห้ของเด็กชายในวัยเพียงแค่สิบสองปีดังอ้อยอิ่งอยู่ภายในป่าใหญ่ที่บัดนี้ไม่มีใครได้ยินนอกจากทาสผู้ซื่อสัตย์ที่สัญญาว่าจะปกป้องชีวิตน้อยๆ ตรงหน้าของเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่

นิยายอัพเป็นประจำทุกวันพุธ เสาร์ อาทิตย์ค่ะ