ในขณะที่คำพูดของยัยเด็กนั่นกำลังทำลายความมั่นใจของฉันอยู่นั้น หมอปลาทูก็เดินเข้ามาพอดีเสียงทุ้มนุ่ม ๆ ของเขาเอ่ยขึ้นว่า

“สั่งอะไรหรือยังครับ”

“ยังเลยค่ะพี่หมอ พี่หมอมานั่งข้าง ๆ น้องเหมียวนะคะ”

เหนียวใช้เสียงสอง ออดอ้อนหมอปลาทูอย่างเอาอกเอาใจ พร้อมกับดึงแขนเขาให้ไปนั่งข้างตัว

สติฉันเริ่มกลับคืนร่างทันที ฉันจึงลุกขึ้นดึงมือหมอมานั่งฝังฉันแทน

“หมอทูมาเลี้ยงข้าวฉันไม่ใช่เหรอ ตัวเองก็ต้องนั่งข้าง ๆ เค้าสิ”

ฉันดัดจริตใช้เสียงสองเหมือนกับยัยเด็กนั่น ทำเอาหมอปลาทูถึงกับเลิกคิ้วสูง เบิกตากว้างตกใจที่ฉันใช้น้ำเสียงแสนหวาน อีกทั้งยังเปลี่ยนสรรพนามเหมือนคนเป็นแฟนกัน

ฉันส่งสายตาพิฆาตให้ยัยเด็กร่านนั่นดูซิว่าเขาจะเลือกใคร แต่ยัยเด็กนั่นกลับไม่กลัว แถมยังดึงแขนหมอปลาทูกลับไปพร้อมกับบอกว่า

“พี่หมอคะ จะไปนั่งเบียดกับพี่ป้าเขาทำไม อุ๊ย... ขอโทษค่ะ พอดีพี่จี๊ดแต่งตัวได้เหมือนป้ามาก เหมียวก็เลยเผลอไปอ่ะคะ”

เหมียวแสร้งตีสีหน้าสำนึกผิด แต่ก็ยังไม่วายยึดแขนหมอปลาทูไว้กับตัว

ก่อนที่พวกเราจะยื้อแย่งกันไปมากกว่านี้ คนที่อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเราสองคนก็รีบยกมือขึ้นห้ามแล้วบอกว่า

“เอาอย่างนี้แล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมจะนั่งหัวโต๊ะ ส่วนพวกคุณทั้งสองก็นั่งที่เดิมคนละฝั่งดีไหมครับ”

เมื่อผู้ชายออกตัวเช่นนี้แล้ว พวกเราก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากทรุดตัวลงนั่งที่ใครที่มัน จากนั้นก็สั่งเมนูอาหารกัน

สงครามระหว่างพวกเราสองคนสงบเงียบได้สักพัก แล้วก็เริ่มเกิดขึ้นเมื่ออาหารถูกลำเลียงมาจนครบ ข้าวสวยวางตรงหน้าของพวกเราทั้งสามคนแล้วเรียบร้อย ยายหมวยนั่นยังไม่ลดละความพยายามที่จะจีบหมอปลาทู เธอตักกุ้งตัวโต ๆ ลงจานหมอปลาทู

“พี่หมอคะ กุ้งตัวโต ๆ เป็นพิเศษ ให้กับคนพิเศษแบบพี่หมอนะคะ”

“ครับ ขอบคุณครับ”

หมอปลาทูยิ้ม

ส่วนฉันนั้นนั่งมองดูสถานการณ์เงียบ ๆ ไปก่อน

“พี่หมอคะ ทานเนื้อเยอะ ๆ นะคะ จะได้เป็นปลาทูตัวอ้วน ๆ เหมียวจะได้เขมือบหมอเต็ม ๆ คำ”

เหมียวรุกเดินหน้าจีบหมอหนักขึ้นจนเขาอดที่จะหน้าแดงไม่ได้

“ครับ พอแล้วครับน้องเหมียว จานพี่เต็มแล้ว”

“ค่ะพี่หมอ”

เหมียวส่งยิ้ม พร้อมกับสายตาหยาดเยิ้มไปให้เขา ฉันจึงอาศัยจังหวะนั้น ดึงจานข้าวหมอปลาทูมาวางหน้าตนเอง

“ขอบใจนะคะน้องเหมียวที่อุตส่าห์ตักอาหารให้พี่”

“เอ๊ะ ป้าทำอะไร นั่นจานพี่หมอทูนะ”

เหมียวโวยวายขึ้น พร้อมกับจับจานข้าวอีกฝั่งยึดไว้

“ใครว่า ฉันจองจานนี้ไว้ตั้งนานแล้ว จานข้าวหมอทูอยู่นี่ต่างหาก”

ฉันเลื่อนจานข้าวของตนให้หมอปลาทูอย่างว่องไว ยัยเด็กหน้าหมวยนั่นสีหน้าคล้ายคนอยากจะกรี๊ดแต่กรี๊ดไม่ได้

“อย่ามั่ว ยัยป้าทึนทึก”

ในที่สุดเหมียวก็พ่นคำด่าออกมาเพราะความโมโหจัด พร้อมกับกระชากจานข้าวหมอคืน ทำเอาเจ้าของจานข้าวต้องขยับตัวออกห่างคนทั้งคู่โดยอัติโนมัติ

“ยัยหมวยปากปลาร้า”

ฉันดึงจากข้าวกลับ

“ยัยป้าแก่ไม่มีใครเอา”

เหมียวกระชากจานกลับเต็มแรง

ตุบ !

“ว้าย !”

เสียงเหมียวร้องลั่น จานข้าวที่เธอดึงเข้าหาตนเองหลุดออกจากมือหญิงสาวอีกคนอย่างง่ายดาย ทำให้อาหารที่เธอตักให้หมอปลาทูจนล้นจานนั้นหกรดชุดสวยเธอเต็ม ๆ

“อุ๊ยตายแล้ว ! เสื้อผ้าชุดสวย ๆ ของน้องเหมียวเลอะหมดแล้ว พี่ขอโทษนะคะน้องเหมียว พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่เห็นว่าน้องเหมียวอยากได้จานข้าวมาก พี่ก็เลยปล่อยมือน่ะค่ะ”

ฉันปั้นหน้าทำสายตาระห้อยคล้ายกับคนสำนึกผิดอย่างสุดฤทธิ์

“กรี๊ด ยัยป้ามหาภัย !”

เหมียวกรี๊ดลั่นออกมา จนหมอปลาทูต้องยกมือขึ้นปิดหู แล้วบอกกับหญิงสาวว่า

“เอ่อน้องเหมียวครับ ผมว่ารีบไปล้างออกก่อนดีกว่า ปล่อยไว้แบบนี้คราบอาหารยิ่งซึมลึกนะครับ”

“ค่ะ พี่หมอ”

น้องเหมียวสะบัดหน้าเดินออกไปล้างตัวแต่โดยดี ชุดที่เธออุตส่าห์บรรจงแต่งนานถึง 3 ชั่วโมง ! ต้องพังพินาถเพราะฝีมือยัยป้ามหาภัยภายในเวลาไม่กี่นาที

............................จบตอน...........................