ตอนที่ 16 โดนัทยังมีรูแต่ใจของยูไม่มีช่องว่างให้แทรกเข้าไปเลย

“น้องอาทิตย์ตื่นเต้นเหรอ” ไม้ทีถามเมื่อเห็นเม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่หน้ารุ่นน้อง

เมื่อหลายวันก่อนอาทิตย์เดินมาบอกว่าจะเป็นตัวแทนคณะไปประกวดเดือนมหา’ลัย ไม้ทีได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจที่ตัวเองสามารถเกลี้ยกล่อมน้องให้ร่วมทำกิจกรรมแต่ทว่าเรื่องมันก็ไม่ได้จบง่ายขนาดนั้นเมื่ออาทิตย์บอกว่าจะทำก็ต่อเมื่อมีไม้ทีช่วยดูแลในระหว่างการประกวด ไม้ทีชั่งใจอยู่นานแต่เห็นแก่เพื่อนที่มายืนรบเร้าขอร้องอยู่ใกล้ๆ ก็เลยตอบตกลงไป

“เปล่าครับผมร้อน พี่ทีซับหน้าให้หน่อยได้ไหม”

“…” ไม้ทีหยิบกระดาษเช็ดหน้ามาซับเม็ดเหงื่อที่หน้าแล้วพี่ช่างแต่งหน้าก็ช่วยเติมหน้าให้

“พี่ทีครับ เหงื่อที่มือก็มี”

“มาสิ เดี๋ยวพี่เช็ดให้”

ตัวแทนคณะยื่นมือออกไปไม้ทีก็จับมาเช็ดเหงื่อให้ เขาทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ตามที่น้องคนนี้ต้องการ ตั้งแต่ตีห้าจนบ่ายโมงกว่าเขาก็วุ่นวายอยู่กับอาทิตย์คนเดียว

อาทิตย์มองรุ่นพี่แล้วก็ยิ้มออกมาที่ทำแบบนี้ไม่ได้จะแกล้งหรอกนะก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ “รู้ตัวไหมครับว่าตัวเองเป็นคนใจดี”

“ก็เราเป็นน้องในคณะหนิ พี่รับปากไปแล้วก็ต้องทำให้ดี”

อาทิตย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วจ้องไปที่ตาของไม้ที “แล้วถ้าผมไม่อยากเป็นแค่น้องของพี่ ผมต้องทำยังไงครับ”

“มึงไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่เป็นรุ่นน้องก็พอ” ตุลแทรกตัวเองเข้าไปในช่องว่างจนไม้ทีต้องถอยหลังออกมา “มึงไปเตรียมตัวขึ้นเวทีได้แล้ว”

หลังจากถูกพี่ปีสามไล่อาทิตย์ก็เดินออกไปแต่เขาก็ยังหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้ “ผมจะชนะให้ได้ พี่ทีคอยดูนะครับ”

ยิ่งเห็นก็ยิ่งหมั่นไส้ตุลรีบปัดมือไล่ให้ไอ้เด็กที่ทำหน้ากรุ้มกริ่มออกไป หลังจากอาทิตย์ลับตาไปตุลก็หันมาคุยกับไม้ที “ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าไอ้เด็กนั่นชอบน้องที”

“รู้ครับแต่ผมไม่ได้คิดอะไร”

“น้องทีไม่คิดแต่เด็กอาทิตย์นั่นมันคิดไงครับ”

“แค่ทำเฉยๆ ไปเดี๋ยวน้องมันก็เลิกชอบไปเองครับ”

“เลิกชอบมันไม่ได้ทำกันได้ง่ายๆ นะครับ น้องทีก็รอให้พี่เลิกชอบไปเองใช่ไหม”

“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่”

ตอนนี้ตุลไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้นเขาแค่หันหลังแล้วก็เดินออกมาแต่ทว่าไม้ทีรั้งข้อมือของพี่ไว้

“เดี๋ยวสิครับ พี่ตุลจะไปไหน”

ตุลหลับตาสูดลมหายใจก่อนจะจับมือน้องออกไป “พี่ไม่อยากหงุดหงิดใส่ เอาไว้เสร็จงานนี้เมื่อไหร่แล้วค่อยคุยกัน”

ไม้ทีได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของตุลค่อยๆ หายไป น้องไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้ตุลรู้สึกไม่ดี ถึงจะรู้ว่าตบมือข้างเดียวมันไม่มีทางดังแต่เขาลืมคิดไปว่าคนที่คอยดูฝ่ามือนั้นตบมาบ่อยครั้งจะเริ่มไม่สบายใจ

ในขณะที่หมอกกำลังรีบร้อนไปหอประชุมเขาก็เดินสวนเข้ากับเพื่อนระหว่างทางดูจากสีหน้าแล้วก็รู้เลยว่าตุลกำลังอารมณ์ไม่ดี มันอารมณ์ไม่ดีถึงขนาดที่เจอหน้าก็เดินผ่านไปโดยไม่ทัก

“เป็นอะไรของมันอีกวะ” หมอกเดินย้อนกลับไปหาเพื่อนอีกครั้ง “มึงจะไปไหนไปหอประชุมกัน”

“ไม่ไป”

หมอกฟังคำปฏิเสธของตุลซะที่ไหนเขาเข้าไปกอดคอเพื่อนไว้แล้วลากกลับมาที่หอประชุม

ตอนนี้บนเวทีกำลังมอบสายสะพายกับช่อดอกไม้ให้กับผู้ชนะรางวัลแล้วคนที่ได้รับก็เป็นเดือนคณะสถาปัตยกรรมตามที่ลลินคาดการณ์ไว้ อาทิตย์ได้ผลโหวตจากทางหน้าเพจของมหาวิทยาลัยกว่าเจ็ดร้อยไลค์และดอกกุหลาบที่ได้จากหน้าเวทีก็เกินกว่าที่จะคนคนเดียวจะถือไหวผลการตัดสินรางวัลป๊อบปูล่าโหวตจึงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอาทิตย์คนเดียว

เสียงปรบมือของคนในคณะดังไปทั่วหอประชุมประหนึ่งว่าได้รางวัลเดือนมหา’ลัย ตุลเห็นแล้วก็ชังน้ำหน้ากว่าใครๆ แต่จะให้ยินดีกับไอ้เด็กนี่มันก็ผิดวิสัยของคนที่เป็นคู่แข่งกัน

การประกวดดำเนินมาจนถึงการประกาศผลสำคัญ เริ่มจากการประกาศรางวัลดาวมหา’ลัย

“ดาวมหาวิทยาลัยของปีนี้ได้แก่ น้องเดียร์ กัญญาวีร์ ศรีสาคร จากคณะแพทยศาสตร์” เสียงปรบมือของคณะนี้ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน

ลลินกุมมือไม้ทีรอลุ้นผลการประกาศตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยอย่างตั้งใจ

“ผู้ที่ได้ตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย ได้แก่ น้องอาทิตย์ จิตดี จากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์!”

“อร๊าย!” ลลินกรี๊ดลั่นด้วยความดีใจ รุ่นพี่บางคนก็กระโดดโลดเต้นกันใหญ่กว่าสี่ปีแล้วที่คณะสถาปัตยกรรมไม่เคยได้รางวัลใหญ่แบบนี้

“ลูกรักพระเจ้าใช่ไหมคะคณะนี้ กวาดทั้งรางวัลป๊อบปูล่าโหวตแล้วก็เดือนมหาลัย ปรบมือรัวๆ อีกสิคะรออะไร” แล้วเสียงปรบมือก็รัวขึ้นอย่างกับเสียงฝนตกลงมาห่าใหญ่

คนในหอประชุมก็บ้าจี้ตามพิธีกรกันใหญ่ เมื่อการแข่งขันจบลงตุลไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป เขาจึงตะโกนบอกเพื่อนแข่งกับเสียงปรบมือ

“ไอ้หมอก กูกลับแล้วนะ” เสร็จแล้วก็หันหลังขวับตุลแค่แจ้งให้ทราบไม่ได้จะต้องการฟังคำตอบใดๆ

หลังจากผลการตัดสินประกาศออกมาลลินส่งเสียงกรี๊ดลั่นพลางเขย่าแขนไม้ทีอย่างดีอกดีใจ ก็เธอเป็นคนดูแลทั้งดาวและเดือนของคณะตั้งแต่หัวจรดเท้าคอยดูแลเอาใจใส่น้องๆ มาเป็นอาทิตย์ๆ เธอดูแลน้องๆ ดีเสียยิ่งกว่าไข่ในหินก็ว่าได้ “อร๊าย! น้องอาทิตย์ได้เป็นเดือนมหา’ลัย แก! ฉันเลือกคนไม่ผิดเลยใช่ไหม”

“อืม” ไม้ทียิ้มรับกับรางวัลที่รุ่นน้องได้ถึงจะรู้สึกดีใจแต่มันก็มีความไม่สบายใจแทรกอยู่ในนั้น

“อาทิตย์ทางนี้” ลลินโบกมือให้เดือนมหา’ลัยเมื่อเห็นเขาทำท่าทางเหมือนกำลังมองหาใครสักคน และคนที่อาทิตย์มองหาก็คือไม้ทีเมื่อเขาเห็นลลินกวักมือเรียกก็รีบเดินเข้าไปหาทันที

“ผมชนะอย่างที่บอกเลยไหม นี่ครับผมให้พี่ที” เขาพูดพลางยื่นช่อดอกไม้ให้กับรุ่นพี่

“ขอโทษนะน้องอาทิตย์ พี่คงรับไว้ไม่ได้” ในเมื่อการประกวดก็ผ่านไปได้ด้วยดีและไม้ทีก็ได้ทำตามที่ตกลงกันไว้แล้วอย่างไม่บกพร่องต่อหน้าที่ หลังจากนี้ควรจะต้องพูดความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาเพียงเพราะว่าไม้ทีไม่สามารถรับผิดชอบความรู้สึกของอาทิตย์ได้

“พี่ทียังไม่มีแฟนนี่ครับ ทำไมถึงรับเอาไว้ไม่ได้”

“ขอโทษนะถ้าพี่ทำให้อาทิตย์เข้าใจผิดไป ยังไงพี่ก็รับไว้ไม่ได้พี่มีคนที่ชอบแล้วน่ะ”

“แต่พี่ทียังไม่รู้จักผมดีเลยนะครับ ลองมาทำความรู้จักกันก่อนได้ไหม”

“อาทิตย์อย่าเสียเวลาเลย พี่ไม่ใช่คนที่จะโลเลกับอะไรง่ายๆ แล้วพี่ก็ไม่อยากทำให้คนที่ชอบเข้าใจผิดหรือว่าเสียใจ” แล้วตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะโกรธด้วยอีกอย่าง

“ตอนนี้เขาคงไม่เข้าใจผิดแล้วมั้งครับ ก็เล่นพูดออกมาตรงๆ แบบนี้แล้วอีกอย่างคนนั้นเขาอยู่ข้างหลังพี่ที” อาทิตย์พ่ายแพ้ไม่มีชิ้นดี หัวใจของไม้ทีเขาไม่สามารถแทรกเข้าไปได้ เดือนมหา’ลัยอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มทำความรู้จักกัน เมื่อไม้ทีหันกลับไปมองข้างหลังอาทิตย์ก็ทำได้แค่เดินจากไปอย่างเงียบงัน

ตุลวางฝ่ามือไว้บนกลุ่มผมนุ่มบนหัวไม้ทีแล้วโน้มตัวลงมามองใบหน้าหวานของน้องให้เต็มที่ เขายิ้มให้น้องอย่างที่มุมปากนี้สามารถยกสูงขึ้นได้ “ขอบคุณนะที่แคร์ความรู้สึกพี่”

ไม้ทีก้มหน้าหลบสายตากับรอยยิ้มหวานของคนพี่ “…ผมก็ต้องแคร์คนที่ชอบอยู่แล้วไหมครับ”

“…” มันเป็นประโยคคำถามที่ฟังแล้วเหมือนคำพูดที่ตอกย้ำให้ตุลแน่ใจอีกทีว่าน้องที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้มีความรู้สึกดีๆ ไม่น้อยไปกว่ากัน ตุลอยากจะเข้าไปกอดแล้วก็หอมกลุ่มผมนุ่มๆ ของน้องสักทีสองทีแต่ก็ติดตรงที่ตอนนี้อยู่ในหอประชุมเขาทำได้แค่เพียงลูบหัวทุยๆ ผ่านเส้นผมนุ่มๆ ของน้องแทน