ตั้งแต่ควงผู้หญิงมาทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ณดลไม่เคยเจอะเจอผู้หญิงคนไหนสวยหยาดเยิ้มน่ารักน่าใคร่เหมือนพลอยภักดิ์มาก่อนเลย ​แม่เจ้าประคุณสองเต้าแฝดที่กวัดแกว่งยามย่างกรายกับบั้นท้ายงอนๆของหล่อนมันทำให้เลือดในกายเขาสูบฉีดแม้สาวงามจะมีใบหน้าสวยหวานแต่กลับมีดวงตายาวรีเหมือนหางหงส์ดูหวานซ่อนเปรี้ยวฉบับผู้หญิงในอุดมคติของเขาชัดๆแม่คุณไปอยู่ที่ไหนมาทำไมเขาถึงไม่เห็นเธอก่อนนทีธรเขามั่นใจว่าถ้าเจอเธอก่อนหน้านี่ไม่มีทางที่คนอย่างนทีธรจะได้ของสวยๆงามๆแบบนี้ไปครอบครอง ณดลไล้ลิ้นเลียริมฝีปากขณะลอบมองสาวงามไปด้วย

พลอยภักดิ์เหลือบมองเสี้ยวหน้าหล่อของคนข้างๆที่เดินตามเธอมาห่างๆ ทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดทำไมเขาต้องมาเดินตามเธอด้วย ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวตรงไปยังแปลงดอกไม้ที่คนงานกำลังทำงานอยู่มองหาเด็กลูกปลาที่กำลังถอนหญ้ากับผู้เป็นแม่อยู่ไกลๆ

“ใส่ไว้นะคะ จะได้ไม่ร้อน”

หมวกในมือถูกสวมให้เด็กหญิงด้วยความห่วงใย ท่าทีที่อ่อนโยนกับรอยยิ้มอ่อนหวานของพลอยภักดิ์ยิ่งทำให้คนที่มองอยู่ใจสั่นไหว แม่คุณสวยเเล้วยังรักเด็กอีกนะดูเหมือนหยิ่งๆไม่คิดว่าหญิงสาวจะรักเด็กด้วย

“อยากทานขนมมั้ยคะ “

เด็กหญิงรีบพยักหน้าหงึกเมื่อได้ยินหญิงสาวเอ่ยถึงขนม พลอยภักดิ์ยิ้มหวาน

“ถ้างั้นตอนเย็นไปทานขนมในบ้านกับพี่นะ มีคุ้กกี้แล้วก็มีน้ำหวานด้วย”

“จริงหรอคะ”

“จริงสิคะ คนเก่ง” พลอยภักดิ์นั่งลงขยี้แก้มพองๆของเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู

“คุณพลอยนี่นอกจากจะสวยแล้ว ยังรักเด็กอีกด้วยนะครับ “ คนถูกชมเขินแก้มแดง ณดลซ่อนยิ้มร้ายผู้หญิงร้อยทั้งร้อยมักชอบให้ชมว่าสวยฉลาดทั้งนั้นแหละ ข้อนี้เขารู้ดี

ถึงสายพิณผู้เป็นแม่จะเกรงใจแต่ก็อนุญาติให้เธอพาลูกสาวไปทานขนมนมเนยในบ้านด้วยเพราะไม่กล้าขัดใจเมียผู้เป็นนาย ลูกปลาเองก็ดูจะดีใจมากที่จะได้ทานขนม

“ลูกสาวคนงานคนนี้น่ารักจังเลยนะครับ”

“ค่ะ “ ทั้งน่ารักน่าสงสารตัวนิดเดียวยังต้องมาทำงาน เป็นเพราะตอนนี้ตนเองกำลังท้องอยู่หรือเปล่าทำให้พลอยภักดิ์ยิ่งรู้สึกรักเด็กมากเป็นพิเศษ

“เป็นอะไรไปครับคุณพลอย” จู่ๆหญิงสาวก็เงียบขรึมาขึ้นมา

“เปล่านิค่ะ”

หลบตาอีกฝ่ายพลางลุกเดินไปอีกทาง เธอออกมานานเกินไปแล้วป่านนี้ป้าพนอคงตั้งโต๊ะอาหารเสร็จแล้ว

“คุณพลอยมาอยู่ที่ไร่นี้นานหรือยังครับ “

“ไม่นานค่ะ แค่สองสามวัน”

“แล้วคุณพลอยชอบที่นี่หรือเปล่าครับ ส่วนผมชอบไร่นี้มากอากาศก็ดีอยากมาบ่อยๆเสียแล้วสิ”

แสร้งพูดกับเธอว่าเขาชอบไร่นี้ แต่ความจริงแล้วเขาไม่อยากมาด้วยซ้ำ นอกจากไร่ผืนนี้เจ้าของจะเป็นเขา

“ชอบค่ะ” เอ่ยตอบแต่ตาไม่ได้มองอีกฝ่าย

“นายนทีแต่งงานไม่คิดจะบอกพี่ชายอย่างผมบ้างเลย ถ้าป้าพนอไม่บอกกับผม ผมก็ไม่รู้ว่าคุณพลอยเป็นใครมาอยู่ที่ไร่นี้ได้ยังไง”

“ฉันไม่ได้แต่งงานกับนายนั้นช่ะหน่อย”

“ไม่ได้แต่งงาน ?"

เผลอพูดจนได้ พลอยภักดิ์ทำหน้าอ้ำอึ้ง

“คุณพลอยหมายความว่ายังไงครับ ที่ว่าไม่ได้แต่งงานกับนายนที” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย หรือว่าเจ้าหล่อนท้องกับนทีธรโดยไม่ได้แต่งงานกันยังนั้นหรือริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้ม แต่ยังไม่ทันที่พลอยภักดิ์จะตอบอะไร คนที่ถูกกล่าวก็เดินลิ่วมาหาคนทั้งคู่ สองหนุ่มมองหน้ากันครู่หนึ่ง

“มาอยู่ตรงนี้เองนะที่รัก ผมเดินหาคุณตั้งนานทำไมไม่อยู่ในบ้านแดดแรงขนาดนี้”

ทันทีที่ถึงตัวนทีธรดึงตัวหญิงสาวมาชิดตัวสวมกอดเอวบางไว้หลวมๆให้อีกคนเห็นว่าเธอเป็นเมียเขา คนถูกกอดพยายามเเกะมือหนาออกแต่ก็ไม่เป็นผล นทีธรทำตาดุใส่ ยิ่งเห็นเมียรักยืนคุยกับณดลสองต่อสองเขาก็ยิ่งหวง

“นายนี่แต่งงานมีเมียทั้งทีไม่คิดจะบอกฉันบ้างเลยนะฉันจะได้มาแสดงความยินดีด้วย…อย่างน้อยก่อนหน้านี่นายน่าจะแนะนำคุณพลอยคนสวยให้ฉันรู้จักบ้างไม่ใช่ซุ่มเงียบแบบนี้” แต่เขาก็คุ้นหล่อนอยู่ไม่น้อยถ้าจำไม่ผิดคงจะเป็นหลานสาวของเพื่อนคุณปู่ณดลนึกได้ว่าหล่อนน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ปู่เคยพามาวิ่งเล่นที่ไร่เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นพลอยภักดิ์ก็แค่เด็กกะโปโลคนหนึ่งไม่อยู่ในความสนใจของเขาอยู่แล้ว ไม่คิดว่าโตขึนจะสวยน่าเอาขนาดนี้

“ผมต้องขอโทษพี่ด้วยที่ไม่ได้บอก พอดีว่ามันฉุกละหุกรวดเร็วไปหน่อยอีกอย่างเรื่องผมกับคุณพลอยผมไม่อยากคนรู้ มาก” บอกกับญาติผู้พี่เสียงเรียบ

พลอยภักดิ์มองหน้าคนทั้งคู่สลับกันแล้วรู้สึกหนาวๆ หญิงสาวเห็นนทีธรกัดกรามเหมือนข่มอารมณ์

พูดแบบนี้มันเหมือนไม่นับญาติกับเขา ณดลจ้องหน้าญาติผู้น้องตาคมกร้าวไม่ต่างกันเขาเองก็ไม่อยากนับญาติกับพวกกิจจาเหมือนกันพอท่านสุขเกษมผู้เป็นปู่เสียชีวิตเขาก็เปลี่ยนมาใช้นามสกุลพงษ์พัฒนกิตซึ่งเป็นนามสกุลของแม่ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับพวกกิจจา เพราะไม่พอใจที่คนเป็นปู่ลำเอียงแบ่งมรดกทรัพย์สินให้ฝ่ายคุณณภัทรพ่อของนทีธรมากกว่า แทนที่พ่อเขาซึ่งเป็นลูกคนโตจะได้มรดกมากกว่าชายหนุ่มจึงตั้งใจที่จะเอาทุกอย่างคืนมาจากนทีธรถึงไร่ละอองทองแห่งนี้คนเป็นปู่จะยกไร่ให้นทีธร

“นายคงไม่ว่าอะไรนะถ้าฉันจะมาที่ไร่นี่บ่อยๆ เพราะฉันชักจะชอบที่นี่ขึ้นมาเเล้วสิ” ทั้งสีหน้าคำพูดเขาดูเจ้าเล่ห์เหลือเกิน ณดลหรี่ตาแคบมองสาวสวยในอ้อมแขนนทีธรด้วยแววตากระหยิ่ม

น่ากลัวกันทั้งพี่ทั้งน้องคนกลางอย่างเธอรู้สึกหวั่นใจ

สองหนุ่มมองหน้ากันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเปรียบเสมือนเสือตัวผู้สองตัวที่พร้อมจะโดดขย้ำใส่กัน นทีธรบอกให้หล่อนกลับเขาบ้านเขาต้องการคุยกับญาติผู้พี่

“พี่มีธุระอะไรกับผม”

“มีสิ ฉันต้องการคุยกับนายเรื่องที่ของนายประเสริฐที่หัวหิน นี่นายคิดจะซื้อที่ตรงนั่นตัดหน้าฉันใช่มั้ย” นทีธรยกแขนขึ้นกอดอกเขาคิดแล้วว่าญาติผู้พี่ต้องมาเรื่องนี้คนอย่างณดลไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าผลประโยชน์ ที่ตรงนั้นเขาเห็นว่าทำเลดีติดทะเลเป็นแหล่งท่องเที่ยวพอเห็นเจ้าของประกาศเลยสนใจจะซื้อ

“ผมไม่ทราบว่าพี่ก็ต้องการที่ตรงนั้นเหมือนกัน “

“อย่ามาโกหก นายไปพูดโน้มน้าวให้ตาแก่นั้นไม่ยอมขายที่ให้ฉัน แล้วกลับมาขายที่ให้นายแทน ทั้งที่นายก็รู้ฉันต้องการที่ตรงนั้นมานานแล้ว”

“พี่เข้าใจผิดแล้วผมไม่เคยพูดอะไรให้นายประเสริฐไม่ขายที่ให้พี่ แต่เป็นเพราะนายประเสริฐรู้ว่าพี่จะซื้อที่ไปทำผับแกก็เลยเปลี่ยนใจไม่ยอมขาย ผมไม่ได้ทำอะไรเลย” นทีธรหยักไหล่ก็เขาไม่ได้ทำอะไรจริงๆ

“แก! !!”

ไอ้เจ้าเล่ห์ คิดว่าคนอย่างเขาจะเชื่อหรอ ณดลโมโหตรงเข้าขยุ้มคอเสื้อชายหนุ่มเต็มแรง

“คิดว่าฉันจะเชื่อแกหรอ แกมันเจ้าเล่ห์ชั่วเหมือนพ่อแกไม่มีผิด ”

“ใครกันแน่ที่ชั่วพี่หรือผม อย่างน้อยผมก็ไม่เคยยักยอกเงินในบริษัทคุณปู่” นทีธรจับมือหนาสบัดออกจากการถูกขย้ำคอเสื้อ

“ตอนนี้ฉันเป็นหลานคนโตที่คุณย่ารักมากแกมันก็แค่หลานรักคุณปู่ พอคุณปู่ตายแกมันก็เป็นแค่หมาหัวเน่าตัวหนึ่ง ต่อให้ฉันทำผิดหรือจะผลาญเงินบริษัทไปร้อยล้านคุณย่าก็ไม่เอาผิดฉันแถมยังจะยกฉันเป็นประธานบริหารบริษัท “

รอยยิ้มเยาะ คำพูดเย้ยหยันของณดลอีกฝ่ายได้แต่ขบกรามแน่น ตาคมดุประสานกันอย่างไม่มีใครเกรงใครเรื่องที่ดินที่หัวหินนั้น คงแล้วแต่นายประเสริฐผู้เป็นเจ้าของจะขายให้ใครมันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา เขาต้องการและเขามีสิทธิ์ที่จะซื้อเรื่องที่ณดลพูดว่าเขาพูดโน้มน้าวนายประเสริฐไม่เป็นความจริงแม้แต่นิดเดียว

………………………………………

ทันทีที่ร่างบางเปิดประตูเข้าไปในห้องแต่ยังไม่ทันได้ปิดประตูก็ถูกมือหนาดันประตูไว้ก่อนแทรกกายตามเข้าไปในห้อง พลอยภักดิ์ทำหน้าเลิกลั่กนทีธรมองหญิงสาวตาคมวาวอย่างเอาเรื่อง เท้าน้อยรีบถอยหลังหนี แต่ถูกอีกฝ่ายคว้าตัวไว้เสียก่อน ร่างบางถูกอุ้มขึ้นเดินตรงไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว

“จะทำอะไร นี่มันกลางวันแสกๆ” พลอยภักดิ์เริ่มกลัว ขยุ้มเสื้อชายหนุ่มไว้แน่น

“เราต้องคุยกัน”

“คุยอะไรปล่อยฉันลงนะ” เอ่ยถามระคนตกใจ นทีธรนั่งลงบนเตียงก่อนวางร่างบางตามลงให้นั่งบนตักตัวเอง

พลอยภักดิ์ขืนตัวลงจากตักแกร่งแต่ชายหนุ่มไม่ยอม มืออีกข้างที่ว่างเอื้อมมาบีบคลึงนมใหญ่ไปด้วยจนพลอยภักดิ์เริ่มตัวอ่อนระทวย

“อื้ออ อย่า”

“คุยอะไรกับเขาบอกผมมาเดี๋ยวนี้ ห้ามโกหกผมไม่งั้นจะโดนดี” ดันหน้างามให้หันมาตรงหน้า พูดขู่แกมบังคับ จนพลอยภักดิ์เริ่มจะกลัวขึ้นมาจริงๆทำไมนทีธรต้องจริงจังขนาดนี้ เขาเห็นเต็มสองตาว่าณดลคุยอะไรกับหล่อนก่อนกลับ

“ฉันจะคุยกับใครมันก็เป็นเรื่องของฉันทำไมต้องบอกนายด้วย”

“แน่ใจนะที่พูดแบบนี้ ผมเป็นผัวคุณจำไม่ได้หรือไงฉะนั้นห้ามมีความลับกับผม คุณอยู่ที่นี่อยู่ในสายตาของผมห้ามไปคุยกับผู้ชายคนไหน” คำพูดแสนเผด็จการณ์ทำคนฟังอ้าปากค้าง

“ฉันไม่ใช่เมียของนายสักหน่อย “

“อย่ามาเถียง ผมเสกลูกเข้าท้องคุณไปคนหนึ่งแล้วยังว่าไม่ใช่ผัวหรือไงหรือว่าต้องให้ทำอีกหลายๆคน” พลอยภักดิ์กัดปากแน่น ทั้งโกรธทั้งอายจนหัวหูแดงไปหมด

“คุณคุยอะไรกับเขา บอกมา”

“ไม่ได้คุยอะไร “

“ผมไม่เชื่อ ผมเห็นเขากระซิบกระซ่าบอะไรกับคุณ” ไม่เชื่อก็เรื่องของนายสิ หญิงสาวดันอกแกร่งออกห่างขืนตัวให้หลุดจากการกอดรัดกลับยิ่งถูกกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ฉันเกลียดนายที่สุดเลย นายมัน…” จะด่าเขาว่าเผด็จการณ์แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยถูกริมฝีปากได้รูปทาบจูบปากอิ่มแรงๆเป็นการลงโทษที่เธอไม่พูดความจริงกับเขาคนถูกจูบหน้าตาตื่นเสี้ยววินาทีก็เริ่มอ่อนระทวย ปากหนาขยี้บี้คลึงปากอิ่มแทบชอกช้ำ เลื่อนมือขึ้นบีบคางเล็กเพื่อให้สาวสวยยอมอ้าปากรับเรียวลิ้นเขาเข้าไปในปาก ดูดรัดพันลิ้นเล็กจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน

ทำไมพลอยภักดิ์ถึงได้หวานแบบนี้ เขากลืนกินแม้กระทั่งน้ำลายของเธอด้วยความหลุ่มหลง ตะโบมจูบราวกับคนอดอยากตะกละตะกลามจนคนที่ต่อต้านอยู่เริ่มอ่อนแรงที่จะขัดขืน สองแขนที่ผลักไสวางตกอยู่ข้างตัวปากอิ่มเผยอจูบตอบผู้ชายแสนร้ายกาจอย่างเคลิบเคลิ้ม

จากจูบเร่าร้อนเริ่มผ่อนลงเป็นจูบนุ่มนวล หยอกเย้า จนพลอยภักดิ์เริ่มหัวหมุน มือใหญ่ลูบคลำขยำขยี้ไปทั่วร่างอวบอิ่มจนสาวงามเริ่มครวญครางด้วยความซ่านสยิว เสียงครางของเธอทำเขาหัวเราะเบาๆแม่ตัวดีช่างปลุกอารมณ์ติดง่ายเสียจริงเมื่อกี้ยังดิ้นพลาดๆอยู่เลย ร่างงามถูกตระกองให้เอนลงบนเตียงก่อนจะเลื่อนหน้าลงหอมหน้าท้องแบนราบของเธอ ที่ลูกเขาอยู่

พลอยภักดิ์หน้าแดง ใจเต้นรัวเร็ว อบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตากลมหวานที่กำลังจ้องเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเกลียดระคนสับสนว่าเธอรู้สึกยังไงกับผู้ชายคนนี้กันแน่ คนที่สร้างรอยราคีให้กับเธออย่างยากจะให้อภัยแต่กลับแสดงออกกับเธออย่างอ่อนโยน

พลอยภักดิ์ดันตัวลุกขึ้น แต่ถูกคนตัวโตกดลงกับที่นอนเหมือนเดิม

“คุณยังไม่บอกผมเลยว่าคุยอะไรกับเขา ถ้าไม่ยอมบอกก็ไปไหนไม่ได้” พูดดุน้ำเสียงจริงจังเอาเรื่อง

แค่เธอคุยกับพี่ชายเขาแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ หญิงสาวยังอมพะนำไม่ยอมพูดออกมาจนอีกฝ่ายทำตาดุใส่

“คุณณดลก็แค่พูดว่า…เขาจะมาอีกไว้เจอกันไหมทำไมนายต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”

“จริงหรอ “

พูดแบบนี้เหมือนไม่เชื่อที่เธอพูด พลอยภักดิ์ทำหน้างอ ไม่อยากพูดกับคนช่างซักไซร้ตรงหน้าแล้ว อยากลุกหนีไปแต่ก็ทำไม่ได้เพราะโดนคนตัวโตทาบทับไว้ทั้งตัว มือหนาเกลี่ยไล้ไปตามแก้มเนียนใสตาก็จับจ้องคนขี้งอนหยาดเยิ้มไม่วางตา คนบ้าคิดจะจับกินเธอกลางวันแสกๆเลยหรือไงหญิงสาวเริ่มหวั่นๆ

“ปละ ปล่อยฉันนะนายไม่ไปทำงานต่อหรือไง“

พลอยภักดิ์รีบเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากร้ายที่ก้มลงหมายจะจูบปากอิ่มเป็นพัลวัน

“ขอจูบอีกนิดก่อนไปนะครับ จะได้มีกำลังใจในการทำงาน”

นทีธรก้มลงจูบปากสวยอีกรอบสอดลิ้นหนาเข้าไปในปากเล็กเคล้าคลึงบดขยี้ตักตวงกำลังใจจากเจ้าหล่อนจนพอใจ กลืนกินทุกหยาดหยดความหวานบนเรียวปากนุ่มอย่างหิวโหยเนิ่นนาน สองแขนที่ผลักไสตอนแรกตอนนี้วางทาบอยู่ข้างตัว

คนตัวโตถอนจูบ ก้มกระซิบข้างหูที่ทำให้คนฟังหน้าแดงกล่ำ กลางกายสาวร้อนผ่าวอย่างสุดควบคุม

“ ยังไงคืนนี้ก็ไม่รอดนะทูนหัว เดี๋ยวผัวจะกลับมาฟาดให้ยับเลย”

“คนบ้า คนหื่น” พลอยภักดิ์หน้าแดงเถือกกับคำพูดแสนหื่นของเขา

นทีธรลุกเดินออกไปปล่อยให้อีกคนดิ้นเร่าๆบนเตียงฟาดหมอนด้วยความเจ็บใจ ทั้งอาย ทั้งโกรธ เธอรับไม่ได้กับธาตุแท้ของเขาอยากให้คนเป็นปู่ได้รู้จริงๆว่าลับหลังแล้วผู้ชายคนนี้ทั้งหื่นทั้งร้ายจะจับกินเธอแทบทุกเวลาที่มีโอกาส

เสียงสตาร์ทรถขับออกไปแล้วหญิงสาวชะโงกหน้ามองที่หน้าต่างก่อนจะเบ๊ปากตามหลังคนหื่นไปอย่างหมั่นไส้ นทีธรต้องเข้าไปทำงานในไร่ต่อเขาไม่อยากพาพลอยภักดิ์เข้าไปในไร่ด้วยอีกเพราะกลัวเจ้าหล่อนจะเปียกฝนไม่สบายจนกว่าจะหมดหน้าฝน

ป้าพนอกับริชาหลานสาววัย17ปี กำลังสาละวนทำน้ำหวานกับค้กกี้อยู่ในครัวตามที่พลอยภักดิ์สั่ง ริชานั้นแอบสนใจนทีธรผู้เป็นนายมานานแล้วแต่ตอนนี้เด็กสาวเริ่มจะหันหัวเรือใหม่มาสนใจณดลแทน อย่างน้อยณดลก็หล่อไม่แพ้นทีธรแถมยังโสดด้วย เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มมาที่ไร่จึงรีบไปเสนอหน้าให้เขาเห็นทั้งจีบปากจีบคอโปรยสเน่ห์สุดฤทธิ์และอีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะเล่นด้วย เพราะด้วยหน้าตาน่ารักแถมอยู่ในวัยขบเผาะน่าจะเคี้ยวอร่อย

“เดี๋ยวนี้ไม่อ่อยคุณนที หันไปอ่อยคุณดลแล้วรึนังริชา” คนเป็นป้าเอ่ยเหน็บขึ้นมาขณะจัดขนมใส่จานไปด้วย คนถูกเหน็บชะงักก่อนจะยักไหล่

“แหม่ป้าก็ คุณนทีมีเมียแล้วฉันไม่สนแล้วหละ” พูดหน้าตาเฉย จนคนเป็นป้าชักหมั่นใส้

“เมื่อก่อนอะไรก็คุณนทีขา มาวันนี้คุณดลคะคุณดลขาแกนี่มันเหมือนปลากระดี่ได้น้ำจริงๆ” พูดแล้วก็อยากจะหยิบผักที่วางอยู่ใกล้ๆฟาดหัวสักป้าบ แม้จะเคยเตือนตลอดไม่ให้แม่หลานสาวเล่นหูเล่นตากับนายแต่เจ้าตัวก็ไม่เคยฟัง

“ป้าก็รู้ว่าฉันอกหักจากคุณนที”

“แล้วยังไง ก็เลยหันมาสนใจคุณดลแทน”

“จ๊ะ” ตอบยิ้มๆ คนเป็นป้าถึงกับถอนหายใจส่ายหน้า นึกสังเวชใจทำยังกับเขาจะมาสนใจหลานคนใช้อย่างนั้นแหละ

“แล้วคุณดลคุยอะไรกับแกตั้งนานฉันแอบเห็นนะก่อนจะทานข้าว” ความจริงป้าพนอก็แอบเห็นชายหนุ่มคุยกับพลอยภักดิ์ด้วยเช่นกัน

“ก็คุยเรื่องคุณพลอย”

“เรื่องคุยพลอย ” หญิงสูงวัยทำหน้าอยากอยากรู้ขึ้นมาจริงจัง

“คุณดลเขาให้ฉันเล่าเรื่องคุณพลอยกับคุณนทีให้เขาฟังให้หมดเขาอยากรู้ ฉันก็เล่าทั้งหมดให้ฟังว่าคุณพลอยถูกลักพาตัวมาอยู่ที่นี่ และคุณดลยังถามฉันต่ออีกว่าคุณพลอยกับคุณนทีรักกันหรือเปล่า”

“แล้วแกบอกว่าไงนังริชา”

“ฉันก็บอกว่าไม่รู้ คงไม่รักกันมั้งไม่งั้นจะลักพาตัวมาอยู่ที่นี่หรอ โอ้ยยป้าเจ็บนะ”

ริชายังพูดไม่จบก็ถูกป้าพนอหยิกต้นแขนเต็มแรงด้วยความโกรธ โทษฐานที่ปากพล่อยป้าพนอรู้สึกไม่สบายใจสังหรณ์ใจแปลกๆที่ณดลดูจะสนใจพลอยภักดิ์มากทั้งที่หญิงสาวกำลังท้องอยู่ไม่ใช่สาวสวยทั่วไปที่ณดลจะมาแย่งชิงเอาได้ ป้าพนอก็แค่อดคิดไม่ได้