“พี่รักเจ้าเหลือเกิน พิศราณี รักมาเนิ่นนานและมากล้นเกินจะเปรียบกับสิ่งใด..”
“น้องก็รักท่านพี่ เหมือนว่ารักกันมานานเหลือเกิน”
“ใช่ เรารักกันมาหลายชาติภพ”
ศรุฑาทวนคำ พลางนึกไปถึงเหตุการณ์ในภพนาคราช
“หลายชาติภพหรือเจ้าคะ?”
“กาลหนึ่งเราเป็นคู่กันเมื่อครั้งเป็นนาคราช พี่กับเจ้ารักกันมากจนแต่งงานอยู่กันฉันผัวเมีย แต่มีนาคีผู้หนึ่งทำมารยาให้เจ้าผิดใจกับพี่ว่าพี่คิดนอกใจเจ้า…”
คำบอกกล่าวของศรุฑาทุกถ้อยคำสรัางความสั่นสะเทือนใจแก่พิศราณีเป็นอย่างมากจนครุฑหนุ่มต้องโอบกอดร่างสั่นเทานั้นไว้เพื่อปลอบโยน
“พี่ขอให้เจ้าศรัทธาในตัวพี่ ความรักที่พี่มึให้แก่เจ้าเป็นสิ่งบ่งบอกว่าพี่ไม่เคยคิดนอกใจเจ้าเลยสักครา พิศราณี…กายและใจของพี่ต้องการเพียงเจ้าเท่านั้น”
น้ำเสียงศรุฑาหนักแน่นดั่งขุนเขาเพื่อยืนยันความมั่นคงในหัวใจ พิศราณีมองแววตาคมกริบนั้นดั่งต้องมนต์ เหมือนค้นหาบางสิ่งจากแววตาคู่นี้
“เจ้าเชื่อพี่หรือไม่?”
เสียงแผ่วกระชิบข้างหูเบาๆพลางใช้จมูกซุกลงยังใบหน้าสวยอย่างแสนรัก
“ชะ เชื่อเจ้าค่ะ”
เพียงแค่นี้ ดวงใจของครุฑหนุ่มก็เบิกบานจนเก็บความรักอันล้นดวงใจไว้ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ปากหนารีบประกบจูบริมปากอมชมพูอย่างรวดเร็ว ถ่ายเทความหอมหวานและวาบว่ามในหัวใจแก่ชายาสาวด้วยความเสน่หา